Wat een aangename verrassing, dit album! Hitsingle
Beat the Clock heb ik kennelijk in september 1979 volkomen gemist en toch heeft die toen #16 gehaald bij de Nationale Hitparade.
Nee, ik wist niets omtrent deze samenwerking met Giorgio Moroder, terwijl ik in 1977, dobberend in een rubberboot met daarin een transistorradio, zijn
I Feel Love met Donna Summer vaak heb gehoord; wekenlang stond het die eindeloze zomer #1, waarop ik me verbaasde dat hij niet meer singles in deze trant uitbracht, op zijn solohitje
From Here to Eternity na.
Maar goed, hier stampt de beat dan wél door zoals bij Summer ook gebeurde. Sparks ligt weer voorop in de ontwikkelingen, in plaats van steeds meer achterop te raken zoals met hun twee Amerikaanse albums daarvoor. Niet te vergelijken met eerder werk en toch wonderwel passend. Dat de plaat slechts zes nummers telt, is ook veelzeggend: gericht op de dansvloer.
Russell Mael zet veel zijn falsetstem in. Verdwenen zijn helaas de gekke intervallen in zijn zanglijnen, maar dit is niet de muziek hiervoor.
Wat ik ook bijzonder vind: met Frank Sinatra's
Greatest Hits was dit het album dat de mannen van Joy Division draaiden ten tijde van het schrijven en opnemen van
Love Will Tear Us Apart, aldus
Wikipedia. Dat nummer moet ik met deze kennis erbij nogmaals beluisteren.
Een 7,5, die ik in 3,5 sterren vertaal.