menu

Sparks - No 1. in Heaven (1979)

mijn stem
3,91 (55)
55 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Dance
Label: Elektra

  1. Tryouts for the Human Race (6:06)
  2. Academy Award Performance (4:59)
  3. La Dolce Vita (5:52)
  4. Beat the Clock (4:22)
  5. My Other Voice (4:53)
  6. The Number One Song in Heaven (7:26)
  7. Dancing Is Dangerous * (9:43)
  8. Is There More to Life Than Dancing * (8:08)
  9. Beat the Clock [Meat Beat Manifesto Remix - Double Bass Remix] * (8:12)
  10. Tryouts for the Human Race [Single Version] * (3:17)
  11. La Dolce Vita [Single Version] * (3:48)
  12. Beat the Clock [Single Version] * (3:46)
  13. The Number One Song in Heaven [Single Version] * (3:53)
  14. Beat the Clock [Canadian Single Version] * (4:21)
  15. Tryouts for the Human Race [Extended Version] * (7:56)
  16. La Dolce Vita [Extended Version] * (5:57)
  17. Beat the Clock [Extended Version] * (6:40)
  18. Tryouts for the Human Race [12 Inch Short Version] * (3:58)
toon 12 bonustracks
totale tijdsduur: 33:38 (1:43:17)
zoeken in:
avatar van titan
4,0
titan (crew)
Ten tijde van deze plaat pionierden de Sparks met synthipop, die dankzij de productie van Giorgio Morodor hier een flinke discoscheut meekrijgt. 4*

avatar van BarendServet
4,0
Misschien inmiddels wat gedateerd, maar nog steeds heel erg catchy. Op 'My Other Voice' na vind ik het allemaal topnummers.

avatar van blur8
4,0
De britse hitparade explodeerde 2 maal: Beat the clock & Number One song in Heaven, gingen beide in hun eerste week naar nummer 1.

avatar van Reint
4,0
Number One Song In Heaven vind ik magistraal eigenlijk. Geloofwaardige synthpop, zeldzaam in mijn beleving. Wellicht ook door de stiekeme 'tongue in cheek'-inslag.
Tijd om het hele album eens aan te zetten.

avatar van Reint
4,0
Tryouts for the Human Race ...
is een lekker technopop-nummer (heerlijke breakdown om de 4 seconden), met een bizar refrein dat daar eigenlijk helemaal niet hoort. Maarja, dat is juist zo leuk aan Sparks.

Aan het eind van het nummer, en na het lezen van de songtekst besef ik me dat dit nummer over robots of iets dergelijks moet gaan die op de aarde zijn neergezet zonder doel:
Tryouts for the human race, from Burlington to Bonn
Ah, we are a quarter billion strong
Tryouts for the human race, from twilight time 'til dawn
We just want to be someone


Academy Award Performance
Hoog tempo, met wederom een aanslag met verdubbelde vocalen van Russel Mael. Eigenlijk valt hier te weinig over te zeggen, behalve dat het refrein een wat apocalyptische, toch lichtzinnige sfeer heeft, en dat het liedje weinig memorabel, toch zeer dansbaar is.

De muziek op deze plaat is lekker uitgesponnen wat door de vaak snelle en drukke instrumentatie helemaal niet erg is, en net zo goed twee keer zo lang had kunnen zijn zonder dat je je eraan had gestoord.

La Dolce Vita
Nadat vocalen een ritme hebben gevormd, komt er een swingende percussie (of drumpcomputer, zo u wilt) langs hobbelen en iets daarna begint Russel te zingen. 15 seconden nadat dit gebeurt weet je het al: dit is een klassieker. Wellicht een van de meest herkenbare 'Sparks-in-techno'-nummers qua Sparks-gehalte, is dit nummer vanaf begin tot eind een winner.
Romantisch, omringd door synths, wordt er gezongen over een bank die beroofd zal worden (immers, the only bank that's open all night) alsof het zijn ware liefde betreft. En als de akkoordwisseling langsdkomt en Russel:
Goldiggers arise/Goldiggers are hungry guys/Goldiggers are we/Step up follow me zingt kan ik geen lach onderdrukken.

Beat the Clock
Een nummer dat mij vooral door de percussieve achtergrondvocalen doet denken aan Reasons To Be Cheerful, pt. 3 van Ian Dury & The Blockheads (You gotta beat the clock, you gotta beat the clock en Why don't you get back into bed, why don't you get back into bed staan in dit geval niet ver van ekaar af).
Schijnt een hit geweest te zijn, en ik kan begrijpen waarom. Dit nummer klinkt net wat simpeler en doeltreffender, en is ook gangbaar voor mensen die niet zo van de 'alternatieve scene' is, die Sparks vertegenwoordige.

My Other Voice
Een nummer waarin vooral de bas een prominente plaats inneemt, plus een ander 'gephased' geluid wat ongetwijfeld uit een synth afkomstig is.
Als de instrumentatie wat wordt uitgebreid komt er een gedachte in me op: 'Dit is hoe The Buggles hadden moeten klinken.' (van Video Killed the Radio Star, al is dat nummer niet representatief voor het geluid wat hen kenmerkte.
Het nummer ontluikt zich tot een waar rustiek popmeesterwerkje waarin Russel een duet zingt met een robot, al is het wel een heel korte, alsof ze worden afgekapt op na twee regels zingen omdat het negrens naar klinkt, wat dus zeker niet het geval is.

The Number One Song in Heaven
Ik heb hier bijna geen woorden voor. De eerste 3 en een halve minu(u)t(en) zijn werkelijkwaar prachtig en klinken als engelen gevangen in een elektronisch stroomveld.
Na die 3 en een halve minuut begint geloof ik ook de 'single edit' die een grote hit was in Engeland.

Conclusie:
De gebroeders Mael wekken niet echt de indruk dat ze heel erg hun best hebben gedaan op dit album, en toch klinkt het album als een klok.
Ga deze plaat luisteren. Voor iedereen die houdt van Sparks, synthesizerpop, muziek met humor of vindt dat Queen een iets andere richting op had moeten gaan in de jaren 80, en natuurlijk liefhebbers van intelligente popmuziek in het algemeen.
Jullie zijn gewaarschuwd!

avatar van vigil
4,0
Vandaag voor 9,99 de net via Repertoire Records uitgegeven remaster aangeschaft bij de Media Martk. Deze heeft maar liefst 9 bonustracks (b kanten, remixen en single versions) welke ook allemaal door Giorgio Moroder zijn geproduceerd.

avatar van vigil
4,0
Het is toch wel een heel lekker album. Een echt synthpop album voor op de dansvloer. Deze plaat heeft een hoop beroemde aanhangers onder andere Phil Oakey (Human League), Chris Lowe (Pet Shop Boys), Vince Clarke (Erasuer, Yazoo, Depeche Mode) en de mannen van Duran Duran. De eerste drie zijn zo'n beetje de belangrijkste mannen uit de jaren 80 Britse synthpopscene.

Alle typische maar o zo lekkere Morodor synth discoklanken komen voorbij aangevuld met de aparte Sparks elementen en zo heb je ineens een zaterdagavondplaat bij uitstek. Hoogtepunten zijn Tryouts for the Human Race em de dance classic Beat the Clock.

Gelukkig is dit album nu (samen met nog vier Sparks albums van de periode 79 tot 83) opnieuw uitgebracht met alle lange versies van de nummers plus b kantjes want 34 minuten is natuurlijk wat kort.

avatar van rolandobabel
gedateerd? helemaal bijdetijds zou ik zeggen. Luister maar eens naar het laatste album van Essaie Pas of Venetian Snares, synthesizers kunnen sinds Ladytron ze heeft teruggebracht niet meer stuk.

avatar van E-Clect-Eddy
5,0
40 jaar geleden uitgebracht en op 1 maart verschijnt een anniversary editie met 9 bonustracks op hun eigen label Lil' Beethoven Records, zowel op vinyl als op CD en ik neem aan ook op streaming media maar dat staat niet in de aankondiging.

Zover ik weet zijn die bonustracks al eerder verschenen op verzamelaars en ook wat deze in 2017 al eens opnieuw uitgegeven. Dus meer een soort herkansing voor degenen die de vorige keer er net naast grepen.

avatar van gaucho
4,5
Misschien zijn de bonustracks ditmaal afkomstig van de originele mastertapes. Dat zou heel goed kunnen, gezien het feit dat de Mael-broertjes dit album op hun eigen label uitbrengen. De bonustracks op de laatste dubbelaar van Repertoire zijn hoorbaar van vinyl geript. Op zich niet slecht gedaan, maar je hoort het af en toe wel een beetje. En de mastertapes klinken hoogstwaarschijnlijk een stuk beter...

Als ik daarvan straks de onomstotelijke ebvestiging kan krijgen, is de kans groot dat ik 'm voor de vierde keer aanschaf. Na de originele LP, de eerste enkeleCD-versie en de Repertoire-dubbelaar met bonustracks. En dan heb ik ook nog de originele 7" en 12" single van Beat the clock… Zegt ook wel iets aan de waarde die ik hecht aan dit briljante Eurodisco-album.

avatar van vigil
4,0
Ik heb de remaster uit 2013 (digi) en die heeft al 9 bonustracks.

avatar van CHIEP
CHIEP (crew)
En in 2009 was er blijkbaar ook nog een Japanse release met drie andere bonus tracks (bij deze toegevoegd).

avatar van Chimpz
5,0
Wat een supergave plaat hebben Sparks en Giorgio Moroder hier toch in elkaar gebokst zeg. Ik ben op zich wel liefhebber van beide artiesten, maar ik had nooit verwacht dat een combo tussen de twee zoveel vuurwerk zou opleveren.

Over de Sparks inbreng kan ik eigenlijk kort zin. De lyrics zijn scherp, elke melodie is memorabel, en Russell (die zich op 'Introducing Sparks' nogal leek te vervelen) ontbolstert helemaal in zijn rol Donna Summer-vervanger. De A-kant hoort wat mij betreft bij de meest consistente én meest geniale kantjes van een LP die Sparks op dit punt al bijeengeschreven had.

Deze plaat valt vlak na Moroders Oscar voor de 'Midnight Express' soundtrack en solo revelatie 'From Here to Eternity', en dat is er ook aan te horen. Enkele stukjes klinken soms misschien een beetje dunnetjes (het refrein van 'Tryouts for the Human Race', bijvoorbeeld), maar als je deze plaat luid knalt op een degelijke koptelefoon, is de dynamiek echt waanzinnig. En hoewel het allemaal misschien wel heel erg 'Moroder' klinkt vind ik de beat van 'Academy Award Performance' eigenlijk behoorlijk origineel, en doet het me eerder denken aan Yellow Magic Orchestra dan aan de typische Italiaanse disco.

Absolute held in deze samenwerking is Keith Forsey, Moroders vaste drummer. Soms een nogal ondankbare job (op 'I Feel Love' zou hij notoir enkel de kickdrum hebben moeten opnemen om de drumcomputer te versterken), maar hier krijgt hij alle kansen om te schitteren, en hij grijpt die met beide handen. 'Beat the Clock' had waarschijnlijk een beetje saai geworden met een drumcomputer, maar door Forsey's funk op de tweede helft van dat nummer (en de heel erg gave break natuurlijk) is de energie onuitputbaar. En dat mag je van elke nummer op dit album wel zeggen. Het is dan ook een klein beetje jammer dat hij in 'My Other Voice' dan toch plaats moet maken voor een drumcomputer, maar dat nummer is zo overduidelijk het hoekje van het album waar Moroder zich zonder al te veel toezicht mocht uitleven, dus zelfs dat heeft nog zijn charme.

En de eindtrack is helemaal buiten categorie. De plaat had kunnen eindigen op de dromerige, proto-New Wave vibes van de eerste drie minuten van 'Number One Song in Heaven' en ik was meer dan voldaan geweest. Maar om op dat moment toch nog de keuze te maken om te schakelen naar de geniale hooks, zanglijnen, melodieën en een weergaloze Keith Forsey... Petje af hoor. Dat Sparks zich met deze plaat heeft heruitgevonden, en de band nieuw leven heeft ingeblazen, is wel het minste wat je kan zeggen. Meesterwerk!

+ 'The Number One Song in Heaven', 'Academy Award Performance', 'La Dolce Vita', 'Tryouts for the Human Race'
- 'My Other Voice', maar die is eigenlijk ook nog wel dik ok

avatar van Roxy6
5,0
Eens Chimpz, dit is een Sparks album in de buitencategorie. Ik volgde de band al vanaf het moment dat het catchy 'This Town Ain't Big Enough For Both Of Us' de Europese charts binnen denderde, overrompelend en volstrekt origineel, een nummer van het SUPER album Kimono my House (Een van de absolute top-albums uit de 20e eeuw).

In datzelfde jaar kocht ik hun twee eerdere albums Sparks (dat eerder was uitgebracht als Halfnelson, de voormalige naam van de groep toen nog opererend vanuit LA. En de opvolger: A Woofer in Tweeters Clothing. Deze beide albums bieden ook veel origineels, maar dat terzijde.

Na Kimono my House bracht de groep (eigenlijk altijd gewoon de gebroed Meal) het gelijkwaardige Propaganda uit en daarna het rustige Indiscreet, wat een staalkaart is van hun grote compositorische kwaliteiten. Deze drie albums zie ik altijd als een gelijksoortig trio.

De koers werd erna verlegd, de broers vertrokken weer naar de US om daar eerst Big Beat op te nemen, een vreemde eend in de Sparks-bijt, een gitaaralbum met enkele topsongs (I Bought the Mississippi River en Confusion) maar ook wat vulling. Kort daarna werd Introducing Sparks opgenomen, een voortkabbelend album met mooie songs, maar zonder de dynamiek en power die de albums daarvoor zo kenmerkte.

Voor het eerst bleef het even rustig (er werd tot dan toe ieder jaar door Sparks een album uitgebracht, ja lieve mensen dat maakte de jaren 60 en 70 zo bijzonder, vrijwel al de acts waren super productief, daar waar er nu vaak drie tot vijf (of meer) jaar tussen de albums zitten...
Fans en followers hielden hun adem in tot in 1979 de wereld werd verblijdt met het onvolprezen, super dynamische en met het etiket Sparks all over de schijf uitgebrachte No. 1 in Heaven.
Alleen de titel verdient al een prijs...

Inhoudelijk sluit ik mij bij Chimpz aan wat de songs betreft, met daarbij de aantekening dat ik beide plaatkanten wel in evenwicht vind. Beat the Clock was ook een goede single...

Deze match made in Heaven Morroder& Medal ging nog in de herhaling op het volgende album Terminal Jive, maar dat had nog niet 50 % van de impact als dit goddelijke product.

Wat mij betreft heeft het de tand des tijds ruimschoots en goed doorstaan, een dikke *****

avatar van Queebus
4,5
Eind jaren '70 besloten de broers Mael dat ze even genoeg hadden van de rockband format maar hoe dan verder? Donna Summer's I Feel Love en de producer Georgio Morioder brachten uitkomst. Een op papier merkwaardige combi pakte verrassend goed uit. No. 1 In Heaven is een perfecte synth pop album en van grote invloed op de muziek begin jaren '80. Geen gitaar te bekennen da's even wennen maar echt gemist wordt het niet. Samen met The Age Of Plastic van The Buggles is dit een van de beste popalbums van 1979.

avatar van Roxy6
5,0
Deze week dit weergaloos, spetterende en alle wetten van optimaal genot tartende album weer ruim baan gegeven en ook na 44 jaar komen de lampen nog net niet naar beneden...

Als ik nu bedenk hoe waanzinnig ingenieus en inventief de Meal brothers in die tijd waren dan kan ik enkel maar meer bewondering voor ze krijgen. Ieder jaar een nieuw album en iedere keer met een top inbreng.

In 1977 waren de broers na een bezinningsperiode terug gekomen met een op de Amerikaanse leest geschoeid album Introducing Sparks, opgenomen met een band in de studio. Een prachtige plaat die helaas niet de airplay en het succes kreeg dat het verdiende. Een volgens change of style werd gezocht en gevonden! En hoe....de band bleef thuis en enkel synthesizers kregen flink ruimte.

De elektronische staalkaart die ze in hun muziek hier op de mensheid loslaten vormde een grote inspiratiebron voor groepen als Depeche Mode, Erasure, Soft Cell Yazoo en The Pet Shop Boys.

Tryouts For The Human Race vind ik nog steeds fenomenaal en staat op dezelfde hoogte als I feel Love van Donna Summer. Ik kan mij herinneren dat in de zomer van 1979 in Utrecht de Salty Dog (toen een van de hipste zaken in de stad) hun pui pandbreed open hadden en dit hele geweldige Sparks album door de halve binnenstad te horen was.

Iedereen kent Beat The Clock, maar ook de titeltrack verdient een extra vermelding : The Number One Song in Heaven.

Dit album markeert een bijzondere plaats in het Sparks Oeuvre, de broers maakten hierna nog een album Met Giorgio Moroder en ene Duitse Producer Harold Faltermeyer, op dat album kwamen er wel weer gitaren, maar helaas was het materiaal minder aansprekend en stunning dan op dit meesterwerk.

Dit album koester ik tot mijn laatste uur.

avatar van RonaldjK
3,5
Wat een aangename verrassing, dit album! Hitsingle Beat the Clock heb ik kennelijk in september 1979 volkomen gemist en toch heeft die toen #16 gehaald bij de Nationale Hitparade.
Nee, ik wist niets omtrent deze samenwerking met Giorgio Moroder, terwijl ik in 1977, dobberend in een rubberboot met daarin een transistorradio, zijn I Feel Love met Donna Summer vaak heb gehoord; wekenlang stond het die eindeloze zomer #1, waarop ik me verbaasde dat hij niet meer singles in deze trant uitbracht, op zijn solohitje From Here to Eternity na.

Maar goed, hier stampt de beat dan wél door zoals bij Summer ook gebeurde. Sparks ligt weer voorop in de ontwikkelingen, in plaats van steeds meer achterop te raken zoals met hun twee Amerikaanse albums daarvoor. Niet te vergelijken met eerder werk en toch wonderwel passend. Dat de plaat slechts zes nummers telt, is ook veelzeggend: gericht op de dansvloer.
Russell Mael zet veel zijn falsetstem in. Verdwenen zijn helaas de gekke intervallen in zijn zanglijnen, maar dit is niet de muziek hiervoor.

Wat ik ook bijzonder vind: met Frank Sinatra's Greatest Hits was dit het album dat de mannen van Joy Division draaiden ten tijde van het schrijven en opnemen van Love Will Tear Us Apart, aldus Wikipedia. Dat nummer moet ik met deze kennis erbij nogmaals beluisteren.

Een 7,5, die ik in 3,5 sterren vertaal.

avatar van herman
4,0
Reint schreef:
Tryouts for the Human Race ...
is een lekker technopop-nummer (heerlijke breakdown om de 4 seconden), met een bizar refrein dat daar eigenlijk helemaal niet hoort. Maarja, dat is juist zo leuk aan Sparks.

Aan het eind van het nummer, en na het lezen van de songtekst besef ik me dat dit nummer over robots of iets dergelijks moet gaan die op de aarde zijn neergezet zonder doel:
Tryouts for the human race, from Burlington to Bonn
Ah, we are a quarter billion strong
Tryouts for the human race, from twilight time 'til dawn
We just want to be someone

Volgens mij is het nummer geschreven vanuit het perspectief van zaadcellen na een ejaculatie:

"One of us might make it through,
the rest will disappear like dew
Pressure building, gettin' hot,
Give it, give it, give it all you got
When that love explosion comes
My, oh my, we want to be someone"


en:

"We just want to feel the sun
And be your little daughter or your son"

Gast
geplaatst: vandaag om 23:07 uur

geplaatst: vandaag om 23:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.