Na het vertrek van Vince Clarke was DM officieel een 3 mans formatie op het tweede album. Bij dit album werd daar Alan Wilder weer aan toegevoegd. Een zeer essentiële toevoeging zou blijken in het vervolg bestaan van de band. Hij zou een redelijk stempel gaan drukken op de sound die de band zo enorm populair maakte. Ook op dit album liet hij zich al gelden met 2 songs op dit album.
1.Love, in Itself (4:29)
De sound van de band maakt een evolutie door in hoog tempo. Het eerste nummer van dit album maakt dat wel duidelijk. Synths voeren uiteraard de boventoon, maar ik hoor zelfs een akoestische gitaar in het nummer. In plaats van huppel muziek (wat op vooral het eerste album te horen was) is de sfeer van de nummers duister en donker geworden. Dat doet de band erg veel goed. Lekkere opener.
2.More Than a Party (4:45)
Een De meest rechtse toetsen van het keyboard maken overuren op dit nummer. Zware tonen, een snelle beat, een overspannen synth maken dit een zenuwen nummer. Dat laatste werkt echt zo op mijn gevoel. Het luistert daarom niet lekker weg, en het nummer duurt nog bijna 5 minuten ook. De versnelling aan het eind heeft ook iets positiefs: het leidt het einde van de song in.
3.Pipeline (5:54)
Een industriële sound. Dat is interessant, en past mooi bij de titel van het album. Weer die lekekre donkere sfeer. Gore neemt de vocalen voor zijn rekening, en dat hoor ik altijd graag. Op de achtergrond zijn leuke geluidjes te horen (stuiterende pingpong bal bijvoorbeeld) het is een intrigerend nummer. Zeer traag, maar dat jasje past het nummer precies goed!
4.Everything Counts (4:20)
De bekendste song van de plaat, en een zeer knappe single. Mooi vocaal samenspel tussen Gahan en Gore. Een nummer over corruptie en inhalige mensen. De melodie is vrolijker dan de inhoud, maar wel heel erg mooi. Deze sound was de inleiding naar de Depeche Mode die zich zou uitvouwen als de band in de hitparades. Poppy songs, met toch een mooie DM sfeer erover heen gegoten.
5.Two Minute Warning (4:14)
Een Wilder compositie. Vooral Gahan's zang vind ik erg mooi. Het is qua geluid een song die wat terug gaat naar de vorige plaat. Ook hier heeft de drum een handig industriële sound mee gekregen, zodat het mooi in de plaat past. Halverwege hoor ik een geluid wat me doet denken aan het intro van Money van
George Michael - Faith (1987). Of het enige link heeft, of puur toeval is weet ik niet, maar het viel me op.
6.Shame (3:51)
De bouw geluiden zetten zich voort op dit nummer. Geen zware drums, maar een bas sound die het nummer leidt. Weer vocalen voor Gahan en Gore, dat is een mooie combinatie.
7.The Landscape Is Changing (4:49)
De tweede Wilder compositie op dit album. Grappig dat je zijn handtekening meteen kan horen op de twee songs die hij bijdroeg. Het ligt goed in het gehoor, en zijn gewoon goede tracks.
8.Told You So (4:26)
Een nerveus intro wat gelukkig snel verdwijnt en overloopt in een zeer prettig DM nummer. Niet een hoogstaand nummer, maar het is muzikaal wel erg aanstekelijk, dus blijft het in je hoofd hangen.
9.And Then... (4:35)
Ook hier de geluiden uit de industrie, aangevuld met een mooie zware baslijn. De akoestische gitaar is weer opgepakt. Dat had op dit album wel wat meer gemogen wat mij betreft. Het staat mooi in die plastice nummers. Tears for Fears deed dat op de Hurting ook, en dat werd ook alom gewaardeerd. De song heeft een mooie rust over zich heen hangen, en sluit het album af op een waardige manier. Er blijft een goed gevoel hangen.
Het album sluit af met een reprise van Everything counts (niet vernoemd op de lp versie) maar dan in de Mario Bros versie. Gore zingt nog een deuntje, en dan daalt hij af in de edit...
Het is mooi om te horen hoe snel de band zich heeft ontwikkeld vanaf het eerste album. Het 3e album klinkt zoveel meer volwassen dan het debuut. Het tweede album was al een mooie aanloop naar deze fase toe. Mooi om te horen hoe ze samples gebruiken van industriële geluiden om de album titel kracht bij te zetten. Gahan ontwikkelt zich tot een charismatisch frontman, en Gore tot een sterke songwriter. De toevoeging van Wilder was de juiste. Hierna ging het erg hard met de band, en zouden ze een grote naam opbouwen, zowel op plaat als live. Alleen ons kikkerlandje heeft er nooit erg in geloofd op één of andere vage manier.
3,5 sterren voor dit lekkere vroege 80's album van DM!
Robertus schreef:
Even over die hoes: Misschien ligt het aan mij, maar in plaats van dat hij naar boven klimt, lijkt die bergbeklimmer eerder af te dalen....
Waar maak jij uit op dat dit een bergbeklimmer is? Lijkt me meer een ijzersmid of iets dergelijks. Wat hij op die berg doet is me overigens niet duidelijk