Miles Davis - In a Silent Way (1969)

Geweldige plaat dit!

platedraaier Ik ben hem nu aan het luisteren, ongeveer bij minuut 12 en hoor nu pas een beetje orgel inkomen. Tot dusverre een veel prominentere elektrische piano -Fender Rhodes als ik het wel heb. Je kunt er trouwens over twisten of dit wel een piano (of niet een aparte categorie) is . Ik heb me laten vertellen dat deze niet volgens het basis-piano-principe (hamertje op een snaar) werkt. Vooral in de jaren 70 in pop-Jazzy contexten een populair instrument. Voor een niet jazzcat als mij is dit zeker geen onplezierig album. Het gitaarwerk is hier zeer weldadig en sfeervol en neigt nergens naar freakerij. Davis is zelf bescheiden aanwezig en lijkt meer een facilitator voor al deze geweldige instrumentalisten.

Dit is een voortreffelijk album. Weergaloos al die klanken.

Dit album doet me denken aan leerstof macro-economie: de eerste weken zie je alleen maar onsamenhangende delen die niet binnenkomen. Na een paar weken begint het te dalen en zie je de dwarsverbanden. Je snapt het geheel en je kunt er je eigen verhaal van maken. Een dynamisch evenwichtspunt.

Ben ik dan een snelle leerling misschien ..... ik vind het nl. bij de eerste luisterbeurt al meteen juist erg samenhangende smooth fusion jazz. 'Fusion' : 10 jaar na masterpiece 'Kind of Blue wellicht een zo logische stap in de ontwikkeling. Dat Davis o.a. mijn held John McLaughlin er bij wilde hebben om iets nieuws te maken is erg interessant. Ga dan zeker ook eens naar zijn volgende albums luisteren zoals Bitches Brew. Ver voordat ik Miles Davis leerde waarderen kwam ik vanuit de rock terecht in de jazz rock van Mahavishna Orchestra. Stukken ruiger maar ik voel dezelfde soort vibe.
Had nooit gedacht dat ik een trompet zou kunnen velen .... maar als die zo klinkt als in Peaceful en topdrummer Tony Williams roffelt er zachtjes onder.... pfff geweldig. Misschien moet ik een 5* geven ?!

Net zo waanzinnig goed als Kind of Blue ! ..... 5.0

Met: Miles Davis (trompet); Wayne Shorter (sopraansax); Joe Zawinul, Chick Corea, Herbie Hancock (elektrische piano's, Zawinul wellicht ook orgel?); John McLaughlin (gitaar); Dave Holland (bas); Tony Williams (drums)

Ik reken dit tot mijn favoriete Miles Davis-albums, wellicht wel de beste (tot nu toe althans). Dat is eigenlijk wel opvallend omdat ik verder weinig heb met elektrische jazz of 'fusion'. Niet dat ik mezelf een expert wil noemen, maar ik trek toch het meest naar akoestische jazz.

Toch vind ik dit echt een bijna perfecte plaat. Maar wat maakt hem precies zo goed? Het is lastig te zeggen, met een plaat die nooit echt uit de bocht lijkt te vliegen. Rustig wordt er geweven aan een geluidsdeken waar het lastig is een duidelijke structuur of idee in te ontdekken, zonder dat het ooit in de buurt komt van 'free jazz' of iets dergelijks. Het is ook nauwelijks los zand, zeker als je weet dat Davis en producer Teo Macero deze twee tracks aan elkaar knipten en plakten uit verschillende opnamen, als stukjes van een puzzel. Joe Zawinul, initiator van het titelstuk, vond later dat ze zijn oorspronkelijke idee een beetje hadden verneukt, en hem te weinig credits hadden gegeven voor zijn bijdrage.

Een beetje controverse hoort bij een Davis-plaat, natuurlijk. Zoals Davis zelf stelt in zijn autobiografie stelt: 'Het werkte, en dat is het enige dat belangrijk is.'

Sodeju, ja. Die dromerige toetsen, dat broeierige gitaarspel van McLaughlin, de zware basriffs van Dave Holland, Williams en Davis die helemaal opgaan in hun spel, poeh, zelfs de wat weifelende sopraansax van Wayne Shorter lijkt helemaal op zijn plaats in deze fantastische luistertrip (en dat is een clichéterm die ik normaal toch echt probeer te vermijden). Ik snap nog steeds niet wat ik er zo mooi aan vind. En ik zou hem na hernieuwde kennismaking bijna tot 5* verhogen.

Opgenomen in de maand dat ik geboren ben. Mijn initialen zijn M.D. Ben nog op zoek of dit bij mij een magische verbintenis met het album geeft. Kom maar door.