menu

The Jazz Composer's Orchestra - The Jazz Composer's Orchestra (1968)

mijn stem
3,99 (46)
46 stemmen

Verenigde Staten
Jazz / Avant-Garde
Label: JCOA

  1. Communications #8 (14:09)
  2. Communications #9 (8:19)
  3. Communications #10 (13:47)
  4. Preview (3:36)
  5. Communications #11 - Part 1 (15:37)
  6. Communications #11 - Part 2 (18:14)
totale tijdsduur: 1:13:42
zoeken in:
avatar van Paap_Floyd
4,0
Rustig Teun, rustig

avatar van Paalhaas
5,0
I'm perfectly calm...

Misterfool
Paalhaas schreef:
(quote)

Totaal zenuwslopende muziek juist. Da's ook emotie hè!


Laten we het anders stellen: Ascension voelde na verloop van tijd aan als een warme deken. Na een luisterbeurt is het weliswaar nog moeilijk te beoordelen, maar dat mis ik hier een beetje. Ascension is nog net een stukje intenser.

avatar van Ataloona
5,0
Al een beetje teruggekomen daarop?

Begrijp me niet verkeerd. Ascension is ook briljant (behoort tot het selecte groepje 5/5 bij mij), maar ik zie niet echt in hoe je Jazz Composer's Orchestra níet als een warme deken ziet, maar uitgerekend Ascension wel. Als er iets zo gek, woest en afstotend is, dan is het Ascension wel. Jazz Composer's Orchestra heeft juist een zenuwslopende onderhuidse spanning, alsof er elke moment een woede-uitbarsting, een kolossale eruptie, kan én gaat komen. Juist ontzettend emotioneel. Niet per se in de zin van verdriet of ontroering, maar in de zin van wanhoop, kwelling, pure misère met tragische - haast catastrofale - bombast. Prachtig jazzalbum en echt een authentiek, onvervalst en eclatant meesterwerk.

Ps. hiermee wil ik niet beweren dat dit album als een warme deken is hoor. Meer iets als een herkenbaar palet aan emoties.

Misterfool
Ascension: woest en afstotend? Nee man, Ascension is ondanks de grote intensiteit juist liefdevol, warm en extatisch Voor een echt agressief en vernietigend free-jazzwerkje verwijs ik je naar The Peter Brötzmann Octet - Machine Gun. Ik wordt door dit album helaas nog steeds niet zo diep geraakt, al zal mijn uiteindelijke cijfer wel redelijk hoog uitvallen.

avatar van Ataloona
5,0
Meh, Machine Gun valt qua intensiviteit en verwoestendheid wel mee (nu overdrijf ik bewust hoor), maar Ascension is toch wel echt woest en afstotelijk. True enough dat het van binnen, als je moeite doet om door de afstotelijke buitenlaag probeert te komen, ontzettend mooi is, maar het blijft een woeste uitbarsting van allerlei opgesloten gevoelens. Coltrane portreteerd - wat mij betreft - excellent een getormenteerde ziel die na lange vexatie eindelijk escapisme vindt. Zijn eigen ''Ascension'' dus. (briljant uitgekozen titel dan ook)

''Een warme deken'' vind ik daarom een klein beetje misplaatst.

Misterfool
Getormenteerd ziel? Ascension laat mijns inziens een John Coltrane horen die zijn muzikale hemel gevonden heeft. "Warme deken" is in dat opzicht geenszins misplaatst. Dat de muziek lastig te bevatten is, zorgt er mijns inziens absoluut niet voor dat de muziek afstotelijk klinkt. In tegenstelling juist! Coltrane is op dat album helemaal vol van muzikale extase en schreeuwt en tiert het uit van geluk. Dit album mist mijns inziens die emotionele meeslependheid.

avatar van Ataloona
5,0
Volgens mij lees je mijn bericht verkeerd. ''Coltrane portreteerd - wat mij betreft - excellent een getormenteerde ziel die na lange vexatie eindelijk escapisme vindt.'' Hij geraakt daar inderdaad in een muzikale extase en schreeuwt inderdaad zijn geluk uit z'n longen, maar ik snap nou niet hoe zoiets als een warme deken zou werken? Iets als Thelonious Monk, of wat vroeger werk van Coltrane, veel be-bop werkt m.i. eerder als een warme deken. Als je in extase bent, lig je niet onder je warme deken, maar je springt op van excitement. Onder een warme deken lig je als je warmte nodig hebt, meer rust, meer relaxende klanken. Niet het geknetter van levensenergie.

Misterfool
Ik denk dat je als een warme deken dan te letterlijk neemt. De uitspraak wordt vaak gebruikt om aan te geven dat een bepaald iets je een gelukzalig, hartverwarmend gevoel geeft. Maar inderdaad, het album is daarnaast ook ontzettend energiek, soms zelfs chaotisch. Labels als woest, afstotelijk en escapisme zou ik echter nog steeds niet verbinden met Ascension.

avatar van Ataloona
5,0
Escapisme is zijn beklimming uit het diepe dal waarin hij is gevallen/terecht gekomen is. Dit wordt uitgebeeld met woest geknetter dat langzaam verandert in vreugdzame extase. Hij komt weer terug in de realiteit. (of juist niet) De omranding van Ascension is zo afstotelijk als wat. Dat lijkt me duidelijk. Alleen liefhebbers en/of doorzetters weten het binnenste van Ascension echt te bereiken, maar voor de doorgaanse luisteraar is het slechts dissonant gepiep en gekraak en ook voor de doorgewinterde muziekliefhebber kan het zo worden ervaren.

Ascension is wel echt een plaat die op meerdere manieren kan worden benaderd en geïntepreteerd kan worden. Het kan ervaren worden als een spirituele en filosofische bevrijding, maar men kan het ook wetenschappelijk benaderen of het album zien als een uiting van socialogische frustraties. Het is muzikaal gezien vernieuwend en grensverleggend. Ascension is samen met a Love Supreme misschien wel het album dat Coltrane als mens tekent. Ik vind ook dat dit album het perspectief van muzikant totaal verandert. We dwalen overigens wel wat af, dus misschien kan een moderator dit beter verplaatsen naar het jazz-topic...

avatar van Paalhaas
5,0
Volgens mij gebruik je de term escapisme niet helemaal juist. Het betekent eerder 'afleiding zoeken van de dagelijkse sleur/stress' volgens mij.

avatar van Ataloona
5,0
Klopt inderdaad. Ik had het beter kunnen verwoorden, maar escapisme kan gewoon bij Ascension. Laat ik in ieder geval voorop stellen dat ik escapisme niet bedoel in de zin van: ''Ik zet voor m'n rust My Neighbor Totoro op'' Uiteindelijk zoekt Coltrane wel naar verrijking op Ascension. Ben het er wel mee eens dat ik misschien beter verrijking of een andere term had kunnen gebruiken, maar m.i. is escapisme hier ook juist.

Stijn_Slayer
Ja, eigenlijk nog wel iets extremers dan 'afleiding', want het is een sleutelbegrip uit de Romantiek. Het is echt het willen ontsnappen uit de dagelijkse wereld, sleur en kwellingen. Dus het heeft (van oorsprong) ook met leed en hartstocht te maken.

Ieder ervaart zoiets voor zich en escapisme kan inderdaad voorkomen in deze context (zeker in een wat afgezwakte vorm).

avatar van korenbloem
5,0
Misterfool schreef:
Leuke tip van Korenbloem. Intense free-jazz met een uitstekend piano-spel van Cecil Taylor. Vooral communications 11 pt.2 is een meesterwerkje. Ik mis wel een beetje de emotionele lading die ascension heeft, maar na een luisterbeurt is niet uit te sluiten dat ik die nog tegen zal komen.


leuk dat de plaat je bevalt!

avatar van niels94
4,0
'Een overdonderende big band-opname', zo omschreef Paalhaas het eigenlijk nogal simpel bij de albumpagina van The Black Saint and the Sinner Lady. Maar eigenlijk is het precies de goede omschrijving. Een machtige overdaad aan instrumenten en solo's komt hier je oren binnen denderen en verveelt ondanks de lange lengte totaal niet. Overdonderend is dus het goede woord, ja. Cecil Taylor die er een monstersolo ingooit is natuurlijk een hoogtepunt, evenals de wijze waarin de blazers tekeer gaan tegen elkaar in de opener. En zo is er wel meer. Nog meer te ontdekken voor mij, ook, want ik heb het pas kortgeleden leren kennen en in de vele lagen van geluiden liggen naar mijn vermoeden nog veel schatten verborgen, want het is onmogelijk om alles in één keer in je op te nemen, zoveel wordt er op je afgesmeten. Maar ik mag nu al graag naar luisteren. Het is in elk geval een geweldig initiatief geweest.

Dardan
Jazz op steroïden, overdonderend, meeslepend, gewaagd, monumentaal, en ga zo maar verder... Maar voornamelijk: perfect uitgevoerd, daar gaat het uiteindelijk om.

Don Cherry en Gato Barbieri staan tezamen altijd garant voor vuurwerk, als je dat gouden duo dan onder begeleiding plaatst van een groot en gedreven orkest: eigenlijk is dat gewoon de kat bij de melk zetten. Het resultaat blaast voor zich. Larry Coryell en Roswell Rudd ken ik minder goed, maar ook hun tragere nummers zijn eigenlijk absolute parels. Geen stormwinden deze keer, maar krachtige bliksemschichten; stukken met een bijzonder apocalyptisch karakter - wanneer Rudd bv. rond de zevende minuut in die leegte een paar krachtige kreten laat horen: bril-jant is dat! Pharoah Sanders nam de preview voor zijn rekening en misschien was dat maar goed ook, want wat hij laat horen in die drie minuten tart zowaar de verbeelding - intensiteit 2.0. Hoe lang houd je zoiets vol op tenoxsaxofoon (of gelijk wel blaasinstrument)? Ik weet het niet, maar het heeft iets weg van aan volle snelheid doorsprinten tot je erbij neervalt.

Alsof dat allemaal nog niet indrukwekkend genoeg was - is er natuurlijk nog de faustiaanse prestatie van Cecil Taylor. Daar kan ik met de beste wil van de wereld niet de juiste woorden aan opdragen; de meest virtuoze jazzprestatie die ik ken? Het zou zomaar kunnen.

Hoe meer elementen je toevoegt, hoe moeilijker de balansoefening wordt. Hier wordt op bewonderenswaardige wijze rijkelijk over de limiet gegaan. Dit is niet 'kijk eens wat wij allemaal durven', maar 'luister eens wat wij allemaal kunnen'. Het resultaat mag zeker gehoord worden

Gast
geplaatst: vandaag om 02:52 uur

geplaatst: vandaag om 02:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.