rbreeman schreef:(quote)
Ze nemen zichzelf niet al te serieus, zouden meer muzikanten moeten doen trouwens (step forward Bono), maar hun muziek wel, lijkt allemaal een stuk simpeler dan het is ...
Het klinkt soms wat simpeler dan het feitelijk is. Dit zijn hele clevere catchy songs met een sterke basis en heerlijke 'details', let vooral op de saxofoon. Ska van de bovenste plank. De bas als heerlijke basis, waarbij slim gebruik wordt gemaakt van de synthesizer en piano.
De teksten zijn niet zo depressief als de meeste teksten in die tijd en de muziek klinkt vaak vrolijk. Maar vergis je niet: dit was ook afreageer muziek in donkere Thatcher crisistijden. En wat te denken van Razor Blade Alley? Dat nummer zou trouwens zo op een album van the Libertines kunnen staan. En in het oh zo mooie My Girl gaat het toch echt over relatieproblemen. Why can't I explain? Why do I feel this pain?
Op de dansvloer was het poguen: springen, duwen, rammen, dansen, als Madness kwam. Alle zorgen van je af en aan de andere kant lekker confronterend allemaal. Je letterlijk en figuurlijk afzetten tegen het (conservatieve) gezag. Madness, madness, they call it madness.
Na het hard draaien van de voortreffelijk geremasterde 30th anniversary edition doe ik er nog een 0,5* bovenop: 4,5*