Madness - One Step Beyond... (1979)

Het klinkt soms wat simpeler dan het feitelijk is. Dit zijn hele clevere catchy songs met een sterke basis en heerlijke 'details', let vooral op de saxofoon. Ska van de bovenste plank. De bas als heerlijke basis, waarbij slim gebruik wordt gemaakt van de synthesizer en piano.

De teksten zijn niet zo depressief als de meeste teksten in die tijd en de muziek klinkt vaak vrolijk. Maar vergis je niet: dit was ook afreageer muziek in donkere Thatcher crisistijden. En wat te denken van Razor Blade Alley? Dat nummer zou trouwens zo op een album van the Libertines kunnen staan. En in het oh zo mooie My Girl gaat het toch echt over relatieproblemen. Why can't I explain? Why do I feel this pain?

Op de dansvloer was het poguen: springen, duwen, rammen, dansen, als Madness kwam. Alle zorgen van je af en aan de andere kant lekker confronterend allemaal. Je letterlijk en figuurlijk afzetten tegen het (conservatieve) gezag. Madness, madness, they call it madness.
Na het hard draaien van de voortreffelijk geremasterde 30th anniversary edition doe ik er nog een 0,5* bovenop: 4,5*

Vandaag op lp op de vrijmarkt op de kop getikt voor 1,50. Nouja. Zag dat ik nog niet gestemd had, maar weer eens gaan luisteren en tot de conclusie gekomen dat een 4* toch wel het minste is. Wat een geweldige eerste drie nummers, en Tarzan's Nuts en Madness zijn natuurlijk ook heerlijk. One Step Beyond en Night Boat to Cairo horen bij de beste skanummers die ik ooit gehoord heb, versterkt door het uitstekende optreden dat ik twee jaar geleden mocht meemaken.