Tom Verlaine - Tom Verlaine (1979)

Redelijk onwaarschijnlijk is dit, het allerbeste album van Tom Verlaine, geen stukje en een schandalig lage waardering.
Het eerste van zijn solo-albums, en ook het eerste dat ik in huis had (in 1979, toen kwam het uit), zijn volgende platen waren telkens goed tot zeer goed, dit heeft hij niet meer kunnen evenaren.
Het is ook geen muziek die je bij een eerste beluistering even bij je nekvel grijpt, tijd is hiervoor nodig.De ingrediënten: het onvoorspelbare ingenieuze gitaarspel is er altijd, songs met rare hooks en zanglijnen, en zeker op dit album een grote verscheidenheid aan stijlen, meer dan op zijn latere platen. Juist daarom is dit een fantastische plaat: een coherent geheel, beluisterbaar van voor naar achter, kruipt langzaam onder je huid, en je wil het voor geen geld meer missen. Gelukkig vond ik na lang zoeken uiteindelijk de cd-versie.
Luster naar Kingdom come en je weet hoeveel beter deze versie is dan Bowie op Scary Monsters (prima plaat trouwens), Red leaves heeft een onweerstaanbare drive, Last night is een ("piano")ballad zoals je ze zelden hoort, en voor de link naar Television luister je maar even naar Breakin' in my heart: veel beter worden ze niet gemaakt. En ga zo maar door.
En nu te hopen dat dit berichtje hier en daar wordt opgepikt, alweer wat mensen gelukkig met een (her)ontdekking.

Je hebt geen respons gekregen Lucky.....prachtig solo-debuut van Tom Verlaine. Twee jaar later speelde hij in het Bolwerk in Sneek. Mooi optreden, met name mijn vrouw was onder de indruk van zijn geweldige gitaarspel. De CD heb ik beluisterd, maar het geluid is beduidend slechter dan op LP.

Niks herontdekking Lucky, gelukkig ben ik ook altijd op de hoogte gebleven van dit meesterwerk, want ik heb hem eveneens in 1979 gekocht, na het spijtige verscheiden van Television. Aan jouw verhaal is niet veel toe te voegen. In Breakin' in my heart hoor jij een link naar Television, maar ik herinner me nog dat de recensent van Muziekkrant Oor hier indertijd ook het twee-akkoorden-werk van de Velvet Underground in hoorde, en dat zijn sowieso natuurlijk allebei ultieme Newyorkse bands.

Ongelooflijk, wat een goede gitaarplaat! En wat raar dat ik deze cd zo laat heb gekocht, terwijl ik al jaren de cds van Television bezit.... 'Breakin' on Me' had zelfs regelrecht op een album van Television kunnen staan, zo mooi is het gitaarwerk. Ook leuk om hier het originele nummer 'Kingdom Come' te horen die ik tot op heden aleen ken omdat David Bowie dit ooit coverde (staat op zijn wonderschone 'Scary Monsters'). Kortom: Shame on me.

Ook leuk om de vele bekende musici te zien die op deze plaat meespelen, waaronder Ricky Wilson (B-52's), Jay Dee Daugherty (Patti Smith) en de jazzcat Allan Schwartzberg.

Deze plaat mag er zijn zeg! Ligt wat mij betreft maar iets onder het nivo van Marquee Moon. Vooral het laatste nummer is heerlijk.

Mooie plaat met fantastisch en ter gelijkertijd origineel gitaarspel (maar dat wisten we al van Tom Verlaine).Vooral the Grip of love,Mr Bingo en het slotstuk Breakin' in my heart zijn erg goed.

Lucky Luke zegt:

Helemaal mee eens, Verlaine is uitermate miskend en is hier in zijn beste doen te horen. Wat een geweldige en unieke gitarist is hij toch ook. Ik vind eigenlijk beide versies van "Kingdom come" wel hun eigen bekoring hebben. In ieder geval maakte Bowie het origineel niet overbodig. Dat ik 4,5 i.p.v. 5 sterren waardeer is om het verschil met 'Marquee moon' aan te duiden en misschien vanwege het iets mindere 'Yonki time'. Maar verder is het volledig Television-kwaliteit.

Ik vind dit het meest muzikale hoogstandje van Verlaine als solist. Kingdome come heeft hij Bowie mee verslagen track Last Night: buitensporig goed!! Echter het feit dat hij als een zeldzaam vaardige rockgitarist te boek staat /quote 56/ dat is iets te veel eer... Gewoon een goede gitarist dat wel.
Ik lees momenteel regelmatig nieuws rond gitarist Richard Lloyd (Television) maar is Verlaine nog actief in de muziekindustrie?

Ik ben op reis door new wave. Dit aan de hand van mijn afspeellijst met liedjes uit dit genre, waarbij ik de albums daarachter beluister. Dan is het soms schakelen, in dit geval van de pret van het debuut van Madness naar aanmerkelijk serieuzere sferen van Tom Verlaine. Zijn solodebuut verscheen begin september 1979.
Muziek voor fijnproevers en ik ben bang dat ik die gevoeligheid ontbeer. Ik heb niet veel met de "dunne" stem van Verlaine en op dit solodebuut mis ik node de gitaarpartijen van Richard Lloyd, de belangrijkste snarenman bij Television. Vaker draaien wordt echter beloond en gaandeweg komen, ondanks mijn aanvankelijke reserve, enkele fraaie licks en melodielijnen bovendrijven, waar ik elders mijn reserve behoud.

Dat laatste bijvoorbeeld in opener The Grip of Love, waar de gitaarlick sowieso niet interessant voor mij is en bovendien continu wordt herhaald. Souvenir from a Dream werkt echter wél dankzij het pianothema in het intro en het lichte gitaarspel. Kingdom Come bevalt me ook beter met z'n riff en ietwat mysterieuze sfeer. Zoals hierboven reeds herhaaldelijk aangehaald: gecoverd door David Bowie, te vinden op diens Scary Monsters van een jaar later.
Mr. Bingo is uptempo maar beklijft niet, (het jolig bedoelde?) Yonki Time maakt zelfs chagrijnig.

Kant 2 begint daarentegen sterk met mijn favoriet van Tom Verlaine (de plaat): Flash Lightning is kalmer, een sfeer die mij beter bevalt bij Verlaines gitaarspel. Het vlotte Red Leaves bevalt me niet in de coupletten maar wel in het refrein, mede dankzij de zang van Deerfrance, wier stem ik wel vaker had willen horen: zij geeft de muziek een extra melodieus duwtje in de rug.
Ingetogen met fraaie toetsenpartij is Last Night, mijn vierde favoriet van de plaat, waarna het gitaarspel van het pittiger Breakin' My Heart me niet pakt, met zes minuten bovendien te lang.

Kortom, dit is een smaakdingetje. Qua sfeer proef ik overeenkomsten met de nervositeit die ook bij de New Yorkse stadsgenoten van Talking Heads kan doorsijpelen, waar ik een haat-liefderelatie mee heb. Wie meer heeft met Verlaines stem en gitaarspel, zal mijn bezwaren maar raar vinden.
Wat ik wél hoor: een talent met gevoelige, soms wat nerveuze liedjes. Dat hij in 2023 overleed, kwam onverwacht bij deze liedjessmid die ik altijd jong vond klinken.
Ondertussen reis ik naar de eerste maal dat op een hit in Nederland werd gerapt: Reasons to Be Cheerful, Pt. 3 van Ian Dury. Daarom keer ik kort terug naar diens Do It Yourself.

fijne recensie RonaldjK. zijn naar mijn mening beste album "Words from the Front" uit 1982 zou nog volgen.