Black Sabbath - Paranoid (1970)

Redelijk vervolg op het klassieke debut. Er staan jammer genoeg wel erg veel opvulletjes op.

Na de deluxe uitvoering ( nr 1 t/m 23 ) krijgen we nu de super deluxe (ik verzin dit ook niet) uitvoering, dat zijn de nummers 1 t/m 40 met uitzondering van 9 t/m 16
Op CD 1 dus het gewone album ,op CD 2 de quad stereo mix (zit ik totaal niet op te wachten), op CD 3 live materiaal uit Montreux van 31-8-70 en op CD 4 staat Brussel 3-10-70
Die laatste 2 CD's daar heb je voor de verandering nu wel eens wat aan ook al klinken ze als opgekalefaterde bootlegs

Een geweldige plaat van Black Sabbath. Vanaf de opener tot en met het laatste nummer is het eigenlijk gewoon top. Hand of Doom en War Pigs behoren wel tot mijn favoriete nummers. Maar Paranoid en Iron Man blijven ook genieten.

welke dat dan volgens jou?

De laatste 2 nummers zijn misschien dan iets minder, maar de eerste 6 mogen er naar mijn mening allemaal prima zijn! Voor mij de grootste klassieker van BS dit album

Fairies Wear Boots vind ik zeker niet minder. Mijn enige punten van kritiek zijn dat Rat Salad wat overbodig is en Hand of Doom teveel knip- en plakwerk lijkt. Verder zou ik er niks aan willen veranderen. Bijna perfecte plaat.

Phew, dit scheelt al een stuk ten opzichte van het debuut. Geen irritante blues-improvisaties, een beduidend beter zingende Osbourne en bovenal meer echte songs. Goed, ik vind Planet Caravan en Rat Salad (waarom nu weer een drumsolo?) vrij saai en vind Fairies Wear Boots dan ook weer net te jolig, maar War Pigs, Paranoid en Electric Funeral kan ik echt niets anders dan 'ja!' tegen schreeuwen. Het loopt als geheel gewoon vrij goed en heeft al een goeie metal-vibe. Nog geen ultiem album voor me, maar wel iets dat ik alsnog makkelijk aan kan zetten.

Voorlopige tussenstand:
1. Paranoid
2. Black Sabbath

Een van de eerste platen die ik ooit kocht en na al die jaren nog steeds een favoriet. Door een paar minder interessante songs (Iron Man, eerste helft Hand of Doom) zie ik toch af van de volle vijf sterren, maar Warpigs, Planet Caravan en Electric Funeral zijn van wereldniveau. Ozzy zingt hier gelukkig behoorlijk en is in plaats van een storende een toevoegende factor geworden. Geezer is hier trouwens ook veel beter te horen en laat vette baspartijen horen. Paranoid is een afwisselende plaat met sinistere songs, maar ook lekker psychedelische stukken. Planet Caravan is onaards goed. heerlijk wegdromen. Zo worden ze helaas niet meer gemaakt.

Tussenstand:
1. Paranoid
2. Black Sabbath

Metal is een muziekgenre waaraan ik mijn hart slechts zelden kan ophalen. De eerste albums van Black Sabbath kan ik echter vrij goed waarderen. Dat de invloed van bluesrock prominent aanwezig is speelt hier zeker een rol.

Sabbath vind ik op hun best wanneer ze een versnelling terugschakelen (denk maar aan Planet Caravan en Electric Funeral). Lome songs waarbij Ozzy zijn zeurderige stem de kers op de taart is, zo’n toetje lust ik wel.

Overall blijft de ‘klik’ echter uit. Ik waardeer de band voornamelijk omdat ze een eigen smoel hebben. Na 1 seconde weet je meteen: dit is Sabbath. Dat krijgt niet iedereen voor elkaar. Een garantie op intense luisterervaringen levert dit jammer genoeg niet op, waardoor ik altijd een koele minnaar zal blijven van deze metalpioniers.

Voor mij toch wel de sleutelband tussen Blues en de wat duistere Metal.
Hun debuut vind ik nog net wat beter, het heeft bij mij een hele tijd geduurd voordat Paranoid mij pakte, het klagende, gestoorde, maniakale in zijn stem is wel een buitencategorie, ik ken niemand met een soortgelijk geluid.

Inderdaad Ozzy's stem maar ook dat het wmb zo perfect past bij de band. Die sfeer !
Superserie Fargo eindigd met War Pigs in de laatste aflevering van seizoen 2.
Ik geloof ik heb die scene wel 10x teruggedraaid.

Nu op ARTE! The End...

De eerste van Black Sabbath die ik ooit in handen had. In hetzelfde jaar verschenen als het debuut maar wat een enorme vooruitgang op alle vlakken. De vakkundig gesmede riffs beuken als staalmachines, solo's schitteren als metaal vonken en Ozzy orakelt zijn bezwerende teksten eroverheen. Een bijna perfecte plaat.

97/100

Er zijn bijna vijftig jaren verstreken en nog steeds staat dit album als een huis. Wat mij met name opvalt is de tijdloosheid van deze schijf. Over het zware donkere karakter van deze plaat is al veel geschreven maar wat mij met name bevalt is de afsluiter van het album; Fairies Wear Boots. De groove, de solo's en het haast funky achtige karakter van deze song maken het wat mij betreft een klassieker, los van de uitstekende nummers op de rest van de schijf. Dat je de belachelijke tekst van Fairies al snel vergeten bent neem je voor lief.

Eerlijk gezegd vind ik het album wel afschuwelijk gedateerd klinken. Dat neemt niet weg dat het een van mijn favoriete platen van een van mijn favoriete bands is.

Klopt maar de nummers zitten zo goed in elkaar dat daar voor mij de tijdloosheid zit, als ik het middenstuk van War Pigs beluister hoor ik niet alleen ongeëvenaarde solo's, maar ook een heerlijk ritme, creatieve tempowisselingen en een bepaalde sfeer waar ik altijd wel voor in de juiste stemming ben. De productie (de drums!) is inderdaad gedateerd maar dat valt voor mij weg.

Ja, je kunt horen dat het niet van deze eeuw is.

Nou en?

Je kan inderdaad horen dat het niet van deze eeuw is. Gelukkig maar.

Ziet een schilderij van Rubens er afschuwelijk gedateerd uit?

Volgens mij niet. Tenzij enkel in de betekenis van niet modern. Maar het gegeven dat je iets kan dateren wil niet zeggen dat het achterhaald is.

Er zijn trouwens genoeg bandjes van deze eeuw die hard proberen als oude Sabbath te klinken.

Versta me niet verkeerd, dingen mogen echt wel gedateerd klinken. Maar ik hoor liever het iets vettiger klinkende geluid van de twee opvolgers. Qua songwriting wint deze dan wel min of meer. Ozzysabbath heeft veel bijzonder goede muziek neergeplant.

Van mij mag er van tijd tot stond wel wat productionele "sleet" op de plaat zitten.
Dat kraaknette geluid dat in de huidige aan het grotere publiek gerichte metal wordt gehanteerd, pakt toch niet altijd even goed. Zeker niet als het er wat harder aan toe gaat. Een vuile vloer, kun je beter boenen. Bij een stevig metal album daarentegen, mag het vuil er nog wel wat op liggen.

De vloer is alleen aangeveegd bij het productionele vettere Masters of Reality en vol.4 die ook al ancient zijn. Hier klinkt de band als een uit de bocht gevlogen bluesband die voor een radioshow iets in elkaar mag flansen waarbij de zanger te dicht op de microfoon staat en er geen tijd is voor do-overs. Het "probleem" alleen is dat ze hier wel weer de beste Sabbath songs ooit op 1 album weten te knallen. En misschien hoort het ook wel zo bij dit album, die demo-feel.
Dat heeft verder niks met de vergelijking te maken met de huidige pro tools metal.