menu

Black Sabbath - Paranoid (1970)

mijn stem
4,13 (843)
843 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal / Rock
Label: Vertigo

  1. War Pigs (7:55)
  2. Paranoid (2:47)
  3. Planet Caravan (4:29)
  4. Iron Man (5:54)
  5. Electric Funeral (4:49)
  6. Hand of Doom (7:07)
  7. Rat Salad (2:29)
  8. Fairies Wear Boots (6:13)
  9. War Pigs [Instrumental] * (8:00)
  10. Paranoid (Alternative Lyrics) * (2:50)
  11. Planet Caravan (Alternative Lyrics) * (4:34)
  12. Iron Man [Instrumental] * (5:56)
  13. Electric Funeral [Instrumental] * (4:52)
  14. Hand of Doom [Instrumental] * (7:07)
  15. Rat Salad [Alernative Mix] * (2:30)
  16. Fairies Wear Boots [Instrumental] * (6:14)
  17. War Pigs / Luke's Wall [1974 Quad Stereo Mix] *
  18. Paranoid [1974 Quad Stereo Mix] *
  19. Planet Caravan [1974 Quad Stereo Mix] *
  20. Iron Man [1974 Quad Stereo Mix] *
  21. Electric Funeral [1974 Quad Stereo Mix] *
  22. Hand of Doom [1974 Quad Stereo Mix] *
  23. Jack the Stripper / Fairies Wear Boots [1974 Quad Stereo Mix] *
  24. Intro [Live in Montreux, 1970] *
  25. Paranoid [Live in Montreux, 1970] *
  26. N.I.B. [Live in Montreux, 1970] *
  27. Behind the Wall of Sleep [Live in Montreux, 1970] *
  28. Iron Man [Live in Montreux, 1970] *
  29. War Pigs [Live in Montreux, 1970] *
  30. Fairies Wear Boots [Live in Montreux, 1970] *
  31. Hand of Doom [Live in Montreux, 1970] *
  32. Paranoid [Live in Brussels, 1970] *
  33. Hand of Doom [Live in Brussels, 1970] *
  34. Rat Salad [Live in Brussels, 1970] *
  35. Iron Man [Live in Brussels, 1970] *
  36. Black Sabbath [Live in Brussels, 1970] *
  37. N.I.B. [Live in Brussels, 1970] *
  38. Behind the Wall of Sleep [Live in Brussels, 1970] *
  39. War Pigs [Live in Brussels, 1970] *
  40. Fairies Wear Boots [Live in Brussels, 1970] *
toon 32 bonustracks
totale tijdsduur: 41:43 (1:23:46)
zoeken in:
avatar van lykathea
5,0
AGE-411 schreef:
(quote)


Idd.

Stem van Dio is veel warmer en voller.
En vanaf Heaven and Hell zijn de nummers veel gecomplikeerder en minder simplistisch...maar ze luisteren ook gemakkelijker weg. Neem nu die outro van LONELY IS THE WORD. Echt zalig gewoon


Je blijft maar door hameren dat dit album zoveel minder zou zijn, en schuwt daarbij constant niet om in één zin al in herhaling te vallen (Gecompliceerder en minder simplistisch...oh ja, verhelderend zeg.)

Je mist daarbij ook nog dat we hier te maken hebben met de creatie van een genre waarin gecompliceerde riffs nou juist niét is waar 't naar streeft.

Dit album kent, op 't eerste na, wat geen enkel ander Black Sabbath album jammer genoeg heeft kunnen bereiken, en dat is de sfeer die hij creeert. (en dit door grote toedoen van Ozzy.)

Dit is de eerste echte doom plaat gemaakt, en nog steeds een van de meest krachtige, mede door de sterke lyrics. Ozzy's geweldige stem en de bijna triestheid van de riffs maken 't meesterwerk compleet.

Wat meer doom-ervaring zal zeker meewegen in 't écht kunnen plaatsen van dit album.

avatar van deric raven
4,0
Hier staan goede bluesnummers op waarbij het gitaarspel is afgeleid van Jimi Hendrix zoals War Pigs.

Paranoid is echt duidelijk een geval apart; dit was in 1970 echt vernieuwend. Ozzy die een soort van exorcisme ondergaat, en de stemmen in zijn hoofd probeert van zich af te zingen. Het probleem is echter dat het hem niet lukt, en dat de stemmen het van hem over nemen.

Als je zijn real life show ziet, dan zie je ook een zielige oude man die het verloren heeft van zijn demonen (drugs & drank). Blijkbaar heeft hij die angst al in 1970 gehad.

Vervolgens gaan we heerlijk trippen in Planet Caravan, wat volgens mij gewoon een Tipi is, ergens in een achtertuin. Misschien werd er daadwerkelijk een vredespijp gerookt; kan ook een waterpijp zijn geweest.

Dat stemmetje van Iron Man is gewoon grappig, dit omdat ik dan aan de Tinnen Man moet denken uit The Wizard Of Oz; verder een leuk blues nummer, maar wel een stuk minder dan de vorige nummers. Het gitaarwerk komt af en toe wat hakkelend over (sorry), ook de drum klinkt wat klunzig.

Electric Funeral is weer heerlijk dreigend, hier komt het gitaarwerk ook beter naar voren; zo ook de aansluiting met de drums. De break halverwege is geweldig, hier kan Ozzy zich weer goed uitleven, maar die tweede stem mogen ze dan wel weg laten.

Aan Hand Of Doom is weinig doem te horen. Dit is dus weer zo'n voorbeeld van een mooi blues nummer. Als je dit hoort, dan hoor ik hier duidelijk een Glen Danzig of een Ian Astbury van The Cult doorheen. Ja, zelfs Henry Rollins , die toch zijn roots in de punk heeft, moet hier naar geluisterd hebben.

Jack the Stripper / Fairies Wear Boots. Jack the Stripper is een instrumentaal stukje blues, wat over gaat in Fairies Wear Boots. Wat moet ik hier over zeggen?
Persoonlijk vind ik dit een minder nummer in vergelijking tot de rest. Maar ik kan me wel voorstellen dat men hier vroeger helemaal op los ging (aldus mijn vader).

Rat Salad sluit bij mij het album af (nummers 7 & 8 staan bij mij andersom), hier mis ik wel de zang van Ozzy; wel een mooie instrumentale afsluiter, maar ik mis Ozzy gewoon.

Zijn bijdrage had op dit album toch wel een stuk groter mogen zijn. Geweldige herkenbare stem.

Of je nu moet spreken van Hardrock, Metal of Blues?
Ik weet het niet.
Feit is wel dat Black Sabbath een veelzeggende band was; vooral hun eerste 2 albums.

avatar van cd-me
3,0
Er zitten gewoon geweldige nummers op, Ozzy zingt naar mijn smaak fantastisch met het heerlijke nummer Paranoid, waar de tekst ook best leuk van is. Het nummer Iron man vind ik echt geweldig gewoon, die zware stem in het begin "I am iron man!!"!
En natuurlijk het nummer wat wel klopt: War Pigs! Het laat zien hoe het met de mensen van tegenwoordig gaat, allemaal oorlog willen voeren. Ik vind dat dit een geweldig album is en ga hem binnenkort zeker aanschaffen. Ozzy heeft hier een onvergetelijk album mee neergezet! En dat vinden meerdere mensen als ik het gemiddelde zie van dit album!

avatar van wizard
3,5
Paranoid en ondergetekende passen niet goed bij elkaar. Als ik met deze plaat een date zou hebben, zou ik denk ik al snel een smoes verzinnen om maar weg te kunnen.

Het begon allemaal nog zo goed, een paar jaar geleden. Mijn ouders de stad in, ik zat thuis huiswerk te maken. Toen mijn ouders weer terugkwamen, hadden ze Paranoid voor me meegenomen. Zomaar. Bij het openslaan van het boekje ging het al enigszins mis. Mijn versie van de cd is de Castle remaster uit 1996, en dat boekje liet zich typeren door het woord chaos.
Maar het gaat natuurlijk om de muziek. En hoewel Paranoid volstaat met allemaal Black Sabbathklassiekers, kan ik de plaat toch niet heel goed waarderen.
Neem nou War Pigs. Dat nummer heb ik de afgelopen jaren in, voorzichtig geschat, tientallen uitvoeringen gehoord, veelal live-uitvoeringen op bootlegs, en op bijna al die versies kwam het nummer beter uit de verf dan in de studio. De versie op cd vind ik wat mat klinken. Hier (Youtube) een live-opname, met alternatieve tekst, waarin in mijn ogen veel meer intensiteit en dynamiek zit dan in de studioversie.
Paranoid vind ik dan wel weer een prima nummer. Niet erg diepgravend of heel afwisselend, maar het nummer duurt kort genoeg om de aandacht vast te kunnen houden. Hier (Youtube) een liveversie uit 1970, ook weer met een deels andere tekst.
Het rustige Planet Caravan vond ik eerst niks, vooral omdat ik dit soort ingetogen nummers niet van een band als Sabbath verwachtte. Iron Man vind ik nog steeds niet echt een heel denderend nummer. De riff vind ik een beetje flauw, zeurderig, en verder doet het me ook niet veel. Hier (Youtube) nogmaals een live-uitvoering met andere tekst, voor de liefhebber.

Voor Electric Funeral geldt een beetje hetzelfde: die zeurende riff kan me niet echt boeien. Het nummer werd pas tijdens de Technical Ecstacy tour voor het eerst live gespeeld. Hier (Youtube) een live uitvoering uit 1978, mijns inziens vooral een demonstratie inspiratieloos je liedjes afwerken.
Hand Of Doom vond ik eerst een chaotisch nummer, maar dit nummer begin ik hoe langzaam hoe meer te waarderen als een slechte trip met de bijbehorende nare waanvoorstellingen.
Rat Salad is voor mij vooral een drum solo, en daar heb ik een hekel aan. Punt. Maar, als intro voor Fairies Wear Boots kan ik het nummer wel redelijk waarderen, terwijl Fairies voor mij een onbetwist hoogtepunt van het album is. Toen ik het nummer net leerde kennen, was dat vooral vanwege de tekst die ik toen grappig vond, nu vind ik het als geheel gewoon een gaaf nummer, alweer een verhandeling over drugs. En als ik naar dit soort nummers luister, begin ik toch echt het idee te krijgen, dat Sabbath veel liever over drugs dan over Satan schrijft.

Kortom, ik begin deze plaat steeds meer te waarderen, maar echte liefde zal het nooit worden. Sommige nummers vind ik gewoon niet goed, en van anderen hoor ik dat ze veel minder zijn dan ze hadden kunnen zijn. Maar dat wil niet zeggen dat Paranoid niet een klein monumentje in de geschiedenis van de hardrock/metal is.

Gelukkig dat je niet met platen kan daten.

3.5*.

avatar van niels94
4,0
In het topic ‘De metalen twijfels van AOVV’ gaat de desbetreffende user op zoek naar het juiste metal album om in zijn top 10 te zetten. Ik heb het tot mijn missie gemaakt de shortlist in zijn geheel door te nemen. Ook de godfathers van de metal staan hierin, en die zijn deze keer aan de beurt.

Wie de grootouders zijn mogen de echte kenners uitvechten, maar Black Sabbath de moeder van de metal noemen is niet te veel eer denk ik. Hun debuut wordt gezien als het eerste metal album ooit, waarop ze de typerende zware riffs min of meer uitgevonden hebben. Een groep dus waar veel metalliefhebbers respect voor hebben om die reden, maar daarnaast ook omdat Black Sabbath gewoon steengoede muziek maak, zo blijkt ook op Paranoid, het tweede album.

De titel ‘moeder van de metal’ heeft de band wat mij betreft dus al in zijn zak, maar de titel ‘koning van de riffs’ mag daar misschien nog wel bij. En dan heb ik het vooral over het simpele maar zeer doeltreffende type riffs, zoals vooral op Iron Man te horen is, het nummer met misschien wel de meest aanstekelijke riff die ik ken. Maar eigenlijk kent elk nummer hetzelfde oerdegelijke gitaarspel dat vrijwel direct blijft hangen.

Bij extremere metal, de vorm die ik toch het meest en liefst beluister, ben ik doorgaans niet zo weg van cleane vocalen en ook bij een band als Iron Maiden of Megadeth willen ze mij nog weleens in de weg zitten. Op dit album niets van dat alles, maar dat heeft er natuurlijk ook sterk mee te maken dat deze muziek nog erg dicht bij de hardrock ligt waar het uit ontsproten is. Ozzy Osbourne, met wie ik ooit kennismaakte als een vreemd figuur met een real life soap en een idioot gezin, heeft de perfecte stem voor deze muziek. Eigenlijk niet eens zozeer duister: er gaat eerder een soort waanzin achter schuil waarbij het gegil van bijvoorbeeld de zangers van Judas Priest en Megadeth verbleekt. Verder is het tekstueel ook absoluut vermakelijk, geweldig hoe hij de gefrustreerde Iron Man in het gelijknamige nummer die zijn wraak voorbereidt neerzet, of de sociaal gestoorde gek vanuit wiens perspectief Paranoid is geschreven.

De vreemde eend in de bijt is het jazzy Planet Caravan, waarop Ozzy Osbourne met vervormde stem zingt. Het doet ergens wel buitenaards aan, wellicht beeldt het wel een drugstrip uit. Ik vind het wel een aardig intermezzo die een andere kant van de band laat zien. Wat mij betreft zijn de hoogtepunten, hoe kan het ook anders, Paranoid en Iron Man, maar het album kent eigenlijk geen minder nummer en is enorm constant. Ja, het bevalt absoluut.. Ik zal me binnenkort in elk geval aan het debuut wagen.

Mag dit album in AOVV’s top 10?
Oerdegelijk en fijn als dit mag zijn, voor écht indrukwekkende metal ben ik toch nog altijd het meest voor wat hardere vormen van metal te porren. Ik vind dit absoluut een bijzonder goed album (zie mijn cijfer!) maar een top 10 plaats is nét iets teveel van het goede wat mij betreft. Maar, zoals gezegd, het is een toppertje dus het zou absoluut niet erg zijn.

avatar van nclo
4,0
Zojuist maar geluisterd en genoten van de stuwende kracht achter het album: Tony Iommi. By far één van de betere gitaristen op deze aardbol. De hele band leunt op deze man en daar maakt hij dankbaar gebruik van. Zoals hier vaker terecht wordt opgemerkt, de kracht achter het album is hoe simpel en gemakkelijk Iommi alles aan elkaar lijmt. Geen onnodige moeilijk grepen waar de gitarist nog boven de band staat en zijn klasse moet tonen met als tegenprestatie dat het algehele nummer naar de knoppen wordt geholpen. Nee, Iommi weet precies wanneer hij moet versnellen.

Nu de andere bandleden, Ozzy is en blijft natuurlijk een geweldige zanger die zonder een overdreven brute James Hetfield stem te hebben echt de perfect stem heeft om de gitaarpartijen van Iommi te beantwoorden. Butler is een geweldige bassist die toen der tijd erg revolutionair bezig was met zijn trage, maar gecontroleerde bas. Het geeft Iommi de extra power die het nodig heeft om het album te kunnen dragen.

Maar Niels, waarom dan die 3,5 ster terwijl je het album zo ophemelt. Wel nu, de kracht is ook zijn zwakte. Hoe verder het album vordert hoe meer de inspiratie uit de bandleden lijkt weg te kwijnen. Fairies Wear Boots en Rat Salad zijn meer odes aan de drummer (Bill Ward) in de zin van, jij mag ook ff je klasse tonen, want wij hebben het toch al gedaan. Eigenlijk staan er twee nummers te veel op naar mijn mening en zou het album nog meer kracht hebben gehad wanneer er slechts 6 nummers op stonden en die overige twee als bonustrack degraderen. De simpliciteit die het album zo sterk maakt begint dus op een gegeven moment een tegenreactie te creëren en gisteren was dus de eerste keer dat ik het album (tandenknarsend) helemaal uit heb geluisterd. Toch blijft het een goed album wat prima mee kan komen met de huidige top 250.

avatar van HugovdBos
5,0
Black Sabbath kan worden beschouwd als één van de eerste heavy metal bands, wat mede te danken is aan het succes van het album Paranoid. De band heeft een grote invloed gehad op artiesten uit het hardrock en heavy metal circuit. Het donkere geluid wat de band weet te creëren was vernieuwend voor de tijd waarin het album verscheen. Daarna is Black Sabbath uitgegroeid tot een wereldwijd succes door de krachtige formatie waaruit de band in de jaren zeventig bestond.

Het tweede album van de band vliegt er gelijk vol in met het epische War Pigs. De ruige klanken die gevormd worden door de gitaar van Tony Lommi worden ondersteund door een rustig drumritme afkomstig van Bill Ward. De sirenes doemen op en versterken de schitterende intro van een zwaar beladen nummer. Na de intro volgt een geweldige afwisseling tussen korte gitaarklanken en de zang van Ozzy Osbourne. Het anti-oorlogsnummer bestaat uit een roep tegen de rijke politici die uit eigen belang oorlog voeren en daarvoor de arme bevolking laat opdraaien. Het zware thema wordt door de ruige gitaarsolo’s van Lommi van kracht voorzien en blijft heel het nummer sterk aanwezig.

“Generals gathered in their masses
Just like witches at black masses
Evil minds that plot destruction
Sorcerers of death’s construction
In the fields the bodies burning
As the war machine keeps turning
Death and hatred to mankind
Poisoning their brainwashed minds
Oh lord yeah!”


Het vervolg met Paranoid mag er zeker zijn. Een nummer dat nog even vlug aan het album was toegevoegd maar uiteindelijk tot de meest succesvolle song van de band uitgegroeide. Na een korte intro volgt het herhalende ritme van gitaren en drums waarop Ozzy de tekst als het ware voorleest. Voor Black Sabbath een nogal kort nummer dat de populariteit van de band verstevigde in de commercie. Ondanks het aantal keren dat dit nummer hoorbaar is heeft het nog niks aan kracht ingeboet en toont het de kracht van de band in weinig tijd. Planet Caravan is meer een psychedelische track en bevat een rustig ritme dat wordt gevormd op de conga’s en een strakke baslijn. Door middel van een Leslie speaker wordt de zang van Ozzy vervormt en krijgt het een geheel andere toon. Muzikaal gezien is het nummer erg licht en kent een wat rustigere setting dan de rest van het album. Het thema van reizen door de ruimte brengt de band in andere sferen en pakt goed uit na de zware opening. Bij het horen van het drumritme wordt even kort de illusie opgewekt dat de rust van het album behouden blijft. Maar deze gedachte wordt wreed verstoord door de gitaarklanken van Tonny Lommi en de openingszin “I am Iron Man”. De scherpe gitaargeluiden blijven zich herhalen waarna het ritme door een sterk muzikaal samenspel wordt bepaald. Iron Man heeft niks van doen met de bekende actieheld van Marvel maar gaat over een man die tijdrijst en in staal veranderd bij het terugkeren naar het heden. Volledig genegeerd door de buitenwereld wordt hij woedend en verspreidt angst en dood onder de mensen. De krachtige gitaarsolo’s van Lommi tillen het nummer naar een ongekend hoog niveau. Drumpartijen en verschillende bass riffs verstevigen dit geluid.

“He was turned to steel
In the great magnetic field
When he travelled time
For the future of mankind

Nobody wants him
He just stares at the world
Planning his vengeance
That he will soon unfold”


Electric Funeral gaat in dezelfde muzikale stijl door als voorganger Iron Man. De elektrische lading die het nummer met zich meebrengt is duidelijk hoorbaar in de verschillende delen waaruit het is opgebouwd. Muzikale versnellingen brengen afwisselingen in het boeiende nummer teweeg. Hand of Doom kenmerkt zich door de rustige opening waarin vooral de sterke baslijn van Geezer Butler goed hoorbaar is. Afwisselend volgen er gitaarsolo’s en drumversnellingen om weer terug te keren naar de bas. De kracht van het nummer zit dan ook in de opbouw en het toevoegen van instrumentatie. Het instrumentale Rat Salad toont de individuele kwaliteiten van de bandleden en laat het hoge niveau zien waarop er gespeeld wordt. Een kort maar krachtig nummer dat zich naar het melodieuze Fairies Wear Boots werkt. Onder invloed van de drugs krijg je schijnbaar de meest rare teksten op papier moeten Butler en Osbourne gedacht hebben. Een stevige afsluiter wat veel melodielijnen bevat en daarnaast ook de hardere kant niet wegneemt.

“Fairies wear boots and you gotta believe me
yeah I saw it, I saw it, I tell you no lies
Yeah Fairies wear boots and you gotta believe me
I saw it, I saw it with my own two eyes, well all right now!”


Paranoid is door zijn donkere krachten uitgegroeid tot een invloedrijk album in de heavy metal. Dit is vooral te danken aan de hoge kwaliteit van de instrumentatie van de bandleden. Het samenspel straalt veel macht uit en Ozzy is een zanger die daar een goede draai aangeeft. De onderwerpen zijn beladen en tonen aan dat het uitten van je mening sterk naar voren komt in muziek. Het album zal gekenmerkt blijven als één van de eerste albums die de heavy metal zijn geluid heeft gegeven en van een hoog niveau is.

4,5*

Afkomstig van Platendraaier.

avatar van Boermetkiespijn
3,0
Geniaal gitaarwerk op deze plaat... Erg van genoten! Toch zijn bepaalde nummers nogal lang gerekt, en dat is niet voor iedereen weggelegd.

Favorieten zijn de titelsong "Paranoid", "Iron Man" en "Electric Funeral" op deze plaat.

Dit album heeft heel wat teweeg gebracht, het heeft ook andere artiesten behoorlijk geïnspireerd.
"War Pigs" werd gebruikt door rapper Necro, "Paranoid" is gecoverd door achterlijk veel artiesten, "Planet Caravan" werd gecoverd door Pantera, "Iron Man" werd niet alleen vaak gecoverd, maar werd ook gebruikt in de beats van Busta Rhymes ("This Means War") en Kanye West ("Hell of a Life").

Toppertje!

avatar van lennert
4,0
Phew, dit scheelt al een stuk ten opzichte van het debuut. Geen irritante blues-improvisaties, een beduidend beter zingende Osbourne en bovenal meer echte songs. Goed, ik vind Planet Caravan en Rat Salad (waarom nu weer een drumsolo?) vrij saai en vind Fairies Wear Boots dan ook weer net te jolig, maar War Pigs, Paranoid en Electric Funeral kan ik echt niets anders dan 'ja!' tegen schreeuwen. Het loopt als geheel gewoon vrij goed en heeft al een goeie metal-vibe. Nog geen ultiem album voor me, maar wel iets dat ik alsnog makkelijk aan kan zetten.

Voorlopige tussenstand:
1. Paranoid
2. Black Sabbath

avatar van RuudC
4,5
Een van de eerste platen die ik ooit kocht en na al die jaren nog steeds een favoriet. Door een paar minder interessante songs (Iron Man, eerste helft Hand of Doom) zie ik toch af van de volle vijf sterren, maar Warpigs, Planet Caravan en Electric Funeral zijn van wereldniveau. Ozzy zingt hier gelukkig behoorlijk en is in plaats van een storende een toevoegende factor geworden. Geezer is hier trouwens ook veel beter te horen en laat vette baspartijen horen. Paranoid is een afwisselende plaat met sinistere songs, maar ook lekker psychedelische stukken. Planet Caravan is onaards goed. heerlijk wegdromen. Zo worden ze helaas niet meer gemaakt.

Tussenstand:
1. Paranoid
2. Black Sabbath

avatar van west
5,0
little lion man schreef:
(quote)

Lachende derde en Tony vinden vermoedelijk dat het makkelijk geld verdienen is door een succesvol product nogmaals op de markt te brengen met de toevoeging van bonusmateriaal. Uitmelken.

Er was geen misverstand, want ik beschreef ook wat je ervoor krijgt. In dit geval zijn het bonusmateriaal en alle extra's zo de moeite waard, dat het woord uitmelken te ver gaat. Het Brussel concert alleen al in deze kwaliteit is echt fantastisch.

Een nog mooier voorbeeld hiervan is de box van Sign O The Times van Prince die pas verscheen. Je moet wat mij betreft niet te snel het woord uitmelken gebruiken en eerst kijken wat je krijgt en in welke kwaliteit.

avatar van Sir Spamalot
4,0
Zeven maanden na het debuutalbum is men al klaar met de opvolger, de werkdruk zal ook wel enorm geweest zijn ondanks dat de opnames slechts zes dagen hebben geduurd, je kunt je dit niet voorstellen anno 2020. Geef eens zes dagen aan de latere Def Leppard ten tijde van Hysteria (kwinkslag). Kijk maar eens naar de Classic Albums documentaire.

Geleidelijk verdwijnen de blues invloeden om plaats te maken voor ja, Rock / Metal? Dezelfde bezetting maar ervarener en met meer nummers die mij meer doen, ik noem ze niet op want als album / geheel is dit album zo veel vloeiender dan het debuutalbum maar minder onheilspellend. Planet Caravan blijft een rustig buitenbeentje en doet me – gooi het er maar uit – soms aan een Jazzy intermezzo denken. Mits twee uitzonderingen zijn de nummers ook langer dan gewoonlijk, maar dé single Paranoid blijft een klassieker in zijn eenvoud. Ik herinner me ook Rat Salad als de enige instrumental van Black Sabbath, buiten die tussenstukjes op diverse albums, of mijn geheugen speelt me weer parten. Toch heb ik meer voor de eerste helft van dit album.

Ik heb een heruitgave in mijn pollen met het nummer Warner Bros. 3104-2, maar gelukkig met dezelfde tracklist, hoewel bij mijn cd nummer één als titel War Pigs / Luke's Wall meekrijgt en nummer acht Jack the Stripper / Fairies Wear Boots. Ook heb ik hem op vinyl met nummer Vertigo 6360 011. 518 versies hiervan op Discogs deze maal.

Aardige quiz zou zijn hoeveel nummers hiervan door welke talrijke groepen ooit in de studio of op de bühne zijn gecoverd, de versies met Randy Rhoads (RIP veel te jong) onder andere. Prachtig is ook dat basswerk van Geezer, een klasbak, mijn absolute favoriete op dit album is War Pigs, ook omwille van de tijdloze steeds actuele teksten. Zal het mensdom het ooit leren? Ik denk dat ik hierop het antwoord weet, helaas.

avatar van metalfist
Ik kwam een tijd geleden die 50th Anniversary editie van Paranoid tegen en hoewel die er zo enorm cool uitziet, vroeg ik me af of ik het echt wel waard vond om tot aanschaf over te gaan. Vandaar nog maar eens het gewone album geluisterd en verdomme, ik ben toch wel erg hard aan het twijfelen. Die twee beukende openers genaamd War Pigs en Paranoid, het sublieme Planet Caravan en natuurlijk Iron Man gevolgd door Electric Funeral. Het is gewoon o zo goed. Het klinkt eigenlijk voor geen meter maar ik vind dat "Electric funeral, Electric funeral, Electric funeral, Electric funeral" stukje op het einde ook altijd zo leuk om mee te doen. Daarna zakt het echter toch wel een beetje in. Hand of Doom is me iets te sloom en ik ben niet zo'n fan van de drumsolo in Rat Salad. Sowieso ligt dat niet aan Black Sabbath maar eerder aan mij, want zelfs bij mijn alltime favourite band (Grateful Dead) haak ik regelmatig af bij Drums/Space. Fairies Wear Boots is dan nog wel een fijne afsluiter maar merkwaardig is ook hoeveel vervormers ze voor de stem van Ozzy gebruiken in bijvoorbeeld de intro van Iron Man en simpelweg heel Planet Caravan. Ozzy is hier nog geweldig bij stem en dan vind ik het ergens jammer dat ze dit maskeren maar het resultaat is wel geweldig. Misschien toch eens naar een goede deal voor die boxset zoeken..

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Ik kan me nog goed herinneren dat ik bijna moest láchen toen ik Iron man voor het eerst hoorde: de gitaar speelt een riff, de drums houden het bijbehorende ritme aan, de bas speelt met de gitaar mee, tjonge, de zang zal toch niet?... en ja hoor, de zang volgt precies dezelfde melodie als de gitaar. Zo simplistisch, hoe dúrven ze, hoe kunnen ze denken dat dit gepikt wordt?... Maar het wórdt gepikt, en wel omdat het zo goed werkt, omdat de geluidsmuur die zo wordt opgetrokken zo massief en zo indrukwekkend is. De tweede keer dat ik het beluisterde zat ik nog wel op mijn reactie te wachten, maar vanaf de derde keer draaide het alleen nog maar om de monster-riff, en ik vermeld het lachen hier alleen maar om aan te geven hoezeer het kan verkeren.
        Toegegeven, ik ken ook mensen die hier om zouden blíjven lachen (als ze al met deze muziek in contact zouden komen), om het simplisme van de melodieën, om de soms onhandige teksten, om de monotone zang, om de hoes waar ik eerder een motormuis met lichtzwaard in zie dan een moordlustige futuristische supersoldaat... Ach ja, muziek om cerebraal te worden ondergaan of met de bladmuziek in de hand te worden geanalyseerd is dit niet, wèl muziek om door meegesleept te worden, om je muzieksmaak door te laten kleuren, om helemaal in óp te gaan. Zelf val ik vooral voor die tegelijkertijd strakke en moddervette gitaarsound (die heerlijke riff met die opgetrokken noot op 2:43 van het slotnummer!) en om de bas die zulk zwaar tegenwicht biedt maar die tijdens de gitaarsolo's opeens gaat dánsen, maar ook als totaalplaatje is dit album een bewonderenswaardig gefocust geheel dat steeds donker blijft maar nergens de adem afsnijdt.
        Misschien een beetje vergezocht omdat het om twee zo enorm verschillende bands gaat, maar de ruimtelijke sfeer rondom de gitaarsolo in War pigs vanaf 6:34 doet mij altijd denken aan New dawn fades van Joy Division. (Toch is het niet ondenkbaar dat gitarist Bernard Sumner en producer Martin Hannett tijdens hun "vormende" jaren ook wel naar Black Sabbath hebben geluisterd.)

avatar van RonaldjK
3,5
Het tweede album van Sabbath dat ik in zijn geheel hoorde was Paranoid, de compilatie We Sold Our Soul... niet meegerekend. Die verzamelaar had grote indruk op mij gemaakt, voor het album Paranoid was het dus uitzoeken of er andere pareltjes op stonden.
Het moet ergens begin ’81 zijn geweest dat ie vanuit de bieb op mijn draaitafel belandde. De hoes vond ik niet tof. Een man in een geel-rood trimpak (zo heette dat toen nog) en een blauw supermanzwembroekje, een witte brommerhelm op, rood schild en kromzwaard in de handen, springt achter een boom vandaan. Hartstikke mesjokke! Paranoid klopte wel als titel; mooi was het niet.
Bij nadere observatie herinnerde ik me de nachtelijke dropping van het zomerkamp waar ik drie jaar eerder bij was, toen ome Henk ons in het bos probeerde bang te maken door in een carnavalspak van achter een boom tevoorschijn te springen: ‘Boeh!’
Jaren later leerde ik dat de band het album War Pigs had willen noemen; dan snap ik de hoes beter, maar ook in dat geval oogt het onnozel. Passender was een hoes als deze van Wishbone Ash of deze van Count Basie geweest. Eén van de vele zaken die misgingen in de bandcarrière, zoals gitarist Tony Iommi met veel onderkoelde humor vertelt in zijn biografie Iron Man (2012). Op de hoes van Live Evil (1982) zouden ze bovendien zelf laten zien hoe het had gekund, zie tweede figuur van rechts.

Let the music do the talking! Op de A-kant staan drie nummers die ik al kende: War Pigs, Paranoid en Iron Man. Wat ik toen – nu nog steeds – zo goed vond waren de tempowisselingen in de langere nummers. Maar ook geluidseffecten als de sirene in de eerste klanken van de plaat of de vervormde stem in het intro van Iron Man droegen bij aan de sfeer. Paranoid is kort, krachtig en straalt warempel wanhoop uit. Ozzy, die sowieso goed op dreef is op dit album, brengt met zijn typische stem extra sfeer.
De teksten probeerde ik zo goed als dat ging te volgen. Die van War Pigs bleken verbazingwekkend hippie-achtig met z’n vredesboodschap; voor een duister imago als dat van Sabbath vond ik het bijzonder dat iedereen die de oorlog zoekt, wordt voorgehouden dat je voor de troon van God zal komen te staan. Iron Man is als een spannende science-fictionfilm, dat kende ik nauwelijks uit de pop/rockmuziek. Nieuw voor mij was Planet Caravan, een ingetogen zweverig liedje dat mooi is voor het contrast maar me te lang duurde; wél met fraaie jazzy gitaarsolo.
De B-kant bevat drie nummers die ik nog niet kende. Het donkere Electric Funeral opent, een lied over een dreigende atoomoorlog met robots. Daarna Hand of Doom, dat z’n titel eer aandoet en alweer een vredesboodschap heeft: ik kon in ’81 ‘bomb’ en ‘Vietnam’ onderscheiden, woorden die ik verbond aan de journaalbeelden van enkele jaren eerder. De track duurt ruim zeven minuten en bevat de nodige variatie. Rat Salad doet nog sterker dan de vorige track aan een livejam denken, compleet met drumsolo. Van afsluiter Fairies Wear Boots snapte ik de titel nooit, maar de muziek kende ik van de verzamelaar en die was ijzersterk met z’n eigenwijze riffs en ritmes.

Zo’n elpee mocht je drie weken lenen. Het was dus zaak om ‘m veel te draaien en dan de beste nummers op een cassettebandje te zetten. Na drie weken kwam ik tot de conclusie dat de vier “nieuwe” nummers weinig toevoegden, ondanks dat de band heerlijk musiceert. De plaat viel dus tegen, constateerde ik enigszins beduusd.

Vandaag draaide ik 'm weer eens, zoals incidenteel in de voorbije jaren. Dat het album de sfeer van de Koude Oorlog en de dreiging van de atoombom uitademt, is evident. Die sfeer staat me nog levendig voor de geest: twee jaar nadat ik de plaat voor het eerst draaide zou “ons eigen” Doe Maar er bijvoorbeeld ook bij stilstaan, in de jaren dat de anti-neutronenbomdemonstraties menigtes trokken (Over de Muur van Klein Orkest!).
In dit opzicht stond Sabbath in 1970 veel dichter bij de hippiebeweging dan ik elf jaar later als fan doorhad. Ook de muziekpers benaderde dit sombere realisme niet of nauwelijks, meestal ging het over het duistere imago, drugsgebruik of de meesterlijke riffs.
Ik heb nog eens extra op de tekst van Fairies… gelet. In het kort: de ik-persoon zag elfjes dansen met een dwerg en de dokter stelt als diagnose dat dit komt door teveel blowen. Hihihi…

Net als indertijd constateer ik dat dit nooit mijn favoriete album van de groep zal worden, ook al valt er in muzikaal opzicht genoeg te genieten. In ’81 wist ik welke plaat ik hierna zou gaan lenen: Never Say Die, die had wél een toffe hoes.

avatar van james_cameron
3,5
Tweede album van de band, nog in hetzelfde jaar uitgebracht als het debuut en net zo goed. Ook hier een aantal krakers van jewelste, alsmede meer ingetogen werk als het zweverige Planet Caravan. Daar kan ik dan zelf wat minder mee, maar het grootste deel van het songmateriaal is gelukkig de moeite waard.

avatar van Koen St
5,0
Ik was 12, op vakantie met mijn familie, en had net een à 3 maanden geleden rock muziek ontdekt. Niks speciaals, een beetje Bowie, beetje Beatles, beetje Queen, vooral de bekende iconische dingen. Ik zat gerust in een stoeltje naar een rock playlist te luisteren in de hoop nieuwe dingen te vinden en ineens hoorde ik het. Die stilte, de rustige maar toch onrustige drums, de gitaar die ineens scheurt, "I Am Iron Man". Gelijk verliefd geworden erop, nummer vaak gedraaid en uiteindelijk ook het album uiteraard. Ik denk dat dit na Appetite For Destruction (ook een super goed album, klassieker) mijn obsessie was geworden van die tijd. Alle nummers waren fenomenaal, hoewel ik vroeger Rat Salad minder vond. Uiteindelijk werd Paranoid het eerste album die ik op LP heb gekocht en ik heb er geen spijt van. Fan-tas-tisch album. Hoewel ik het al zo vaak heb gehoord verveelt het nooit. War Pigs heeft een beetje zijn kracht verloren, maar als ik die openingsnoten van Paranoid hoor spring ik gelijk omhoog. Het krachtige gevoel van War Pigs, de denderende baslijn van Hand Of Doom, de energie die er vanaf spat bij Paranoid en Fairies Wear Boots tot het zweverige gevoel van Planet Caravan, dit album is fantastisch en zal ALTIJD een speciale plek in mijn hart hebben - en in mijn Top 10

Gast
geplaatst: vandaag om 17:06 uur

geplaatst: vandaag om 17:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.