Elvis Costello & The Attractions - Punch the Clock (1983)

Hoe gaan we het schrijven - 3 volle punten krijgt dit album van blabla

Misschien zelfs meer waard, maar is te lang geleden dat ik deze plaat heb gehoord (heb nog wel de LP maar geen draaitafel meer aan m'n versterker hangen), in mijn geheugen een behoorlijk goede plaat.

Ik bezit zo'n cd met daarop extra nummers (7 in dit geval).
Het zal wel aan mij liggen, maar ik baal daar altijd wel van. Voor mij hebben dit soort extraatjes helemaal niets "extra's". Ik vind ze storend.
Hebben jullie dat nou ook niet, of ben ik hier afwijkend in ?

Dat deze plaat geproduced is door Clive Langer (succesproducer van Madness) is eraan te horen - met andere woorden: we worden hier geconfronteerd met een typisch "Brits" eighties-geluid.

Wat bedoel ik hiermee? Een iets zwaardere aangezette percussie, maar vooral die blazers .... man, man - het lijkt wel alsof iemand een batterij afweergeschut richtte op de blazers richtte, met volgend motto: "spelen of jullie gaan eraan" !!!!!

Dit zou kunnen resulteren in overvloed ... maar gelukkig was er Steve Nieve.

Zijn pianopartijen werken prachtig neutraliserend tegenover die aanzwellende blazerspartijen ... neem nu b.v. het prachtnummer Love Went Mad , waarin Steve Nieve zijn piano laat klinken als een zevenjarig jongetje, dat naar hartelust mag grabbelen in de snoeptrommels.

In Love Went Mad valt trouwens een prachtige Costello one-liner te beluisteren: I wish you luck with a capital "F" ! . Of hoe mislukken bij de meisjes kan resulteren in een haat tegenover dat prachtige geslacht ...

Niet te hypocriet doen tegenover haat ... Haat kan soms een deugd zijn (dat zeg ik niet, ik leen 't efkes van Flaubert ).

Op deze plaat staat ook Everyday I Write the Book , tot mijn zestiende ongeveer de enige song die ik kende van Costello. Mijn vraag was: "Wie is die gast die dat verdomde prachtnummer schreef?" Het was dus Costello

Everyday I Write the Book is zo'n nummer dat voor mij over de hele lijn "klopt". Eerst en vooral is het een moordmelodie - aangedreven door alweer een uiterst effectief pianoriedeltje van Steve Nieve. Vervolgens is er die prachtige openingsregel: Don't tell me you don't know what love is/When you're old enough to know better

en iets verder ...

Chapter One - we didn't really get along
Chapter Two - I Think I fell in love with you
You said you'd stand by me in the middle of Chapter Three
But you were up to your old tricks in Chapters Four, Five and Six

Kurk, maar dan ook kurkdroog het mechanisme van een plastieken liefde blootgelegd. De ader ligt blood en het bloed gulpt weg ...

With my pen and my electric typewriter
Even in a perfect world where everyone is equal
I'd still own the film rights and working on the sequel

Dat lijkt wel op een totale ommekeer ... blijkbaar is het personage die in het liedje aan het woord is, is toch stukken minder onschuldig dan gedacht ...

Verder vraag ik me soms af of Costello met The Invisible Man een soort hulde wou brengen aan Ralph Ellison ... ben er nog niet uit

Maar laat ik het prijsbeest van deze cd vooral niet vergeten ... Shipbuilding : een politiek nummer dat niet luid op de bres brult ... maar subtiel zijn punt maakt. Het politieke van dit nummer gaat voorbij aan de meeste mensen, goed dus

Costello wou Shipbuilding de klankkleur schenken à la Sketches of Spain (Miles Davis). Dat is 'em aardig gelukt - met ome Chet Baker die een aardig stukje meeblaast (hell - hij maakt verdomme het nummer - net als het fijne laagje mascara de vrouw soms nét dat tikje extra schenkt).

Ik heb een uiterst vreemde band met Shipbuilding : in de zomer van '97 was ik het gras aan 't afrijden bij mijn grootouders - ik leegde de bak van de grasmachine. En ik hoorde op de oude transistorradio van m'n opa Shipbuilding - ik denk: "Verdorie - wat een prachtnummer toch" . Ik kijk naar de straat en zie in één oogopslag aan de ene kant van de straat een jonge moeder met haar baby, terwijl aan de andere kant van de straat een buur van m'n opa in de kist naar buiten gedragen wordt ... terwijl je zo'n mooi anti-oorlognummer hoort ... vreemd, maar uiterst mooi

Ik zult me nooit horen zeggen dat ik Costello een soort MuziekGod is, maar als er één is ... dat komt Costello toch aardig in de buurt

Nee, dat is John Coltrane.


Mooie review Zach (roept weer een hoop gevoel op dat ik ooit had voor deze plaat), ik zou bijna een volle ster meer willen geven voor deze Costello.



In ieder geval een halve meer , thanks.

Ik persoonlijk vind de Robert Wyatt versie eigenlijk nog veel mooier, de tragiek van de man (ooit drummer bij 'the Softmachine', en door een dom ongeluk nu invalide), de emotie die in zijn stem zit past zo ontzettend goed bij de tekst, de Costello versie is echter beter uitgevoerd.

Ik zult me nooit horen zeggen dat ik Costello een soort MuziekGod is, maar als er één is ... dat komt Costello toch aardig in de buurt
[/quote]

Je zult me nooit horen zeggen dat Zachary Glass een soort ReviewGod is, maar als er een is...dan komt Glass toch aardig in de buurt.....

een van de mooiste costello lp's

Een van de minste Costello albums.

De toppers zijn Everyday I Write the Book (een welhaast perfect popnummer) en het prachtige Shipbuilding. Als ik een goede dag heb kan ik Let Them All Talk en The World and His Wife ook nog wel waarderen.

MAAR DE HELE GODGANSE TIJD DIE BLAZERS !!!! Helemaal gek word je ervan. Tel daarbij op het wat mindere niveau van de nummers en je hebt een Costello album wat ik zowat nooit draai.

Vreemd genoeg wordt deze beter gewaardeerd dan opvolger Goodbye Cruel World. Allebei hebben ze een wat foute jaren tachtig productie, maar GCW heeft de variatie in nummers waar dit album een grote brij van monotone blazerarrangementen heeft.

Wat mij betreft eentje om te skippen of je collectie te completeren. Maar begin asjeblieft niet met deze.

Ik ben al 20 jaar een groot fan/verzamelaar van meneer McManus, en gekgenoeg grijp ik altijd weer naar deze 'Punch the Clock' . Ondanks de wat stijf en gedateerd aandoende productie van Langer & Winstanley (zie: Madness) staat dit echt BOL van de muzikale vakmanschap, pure Costello met de juiste verhouding aan catchy/melig/goeie teksten/kippevel. 'Shipbuilding' alleen al! Wat een song, en dan ook nog ene Chet Baker die in z'n trompet staat te ademen......wow! TKO! (Total Knock Out)...Derhalve dus 4 sterren.

Gisteren zo ongeveer mijn EC verzameling gekompleteerd (gecompleteerd?) met dit album dat in de pers her en der nogal wordt afgebroken, en ik zie niet in waarom ze hun gelijk moeten halen.
Ik heb dit nu pas ontdekt - één van de weinige albums die ik nooit hoorde, al heb ik zowat heel de man's oeuvre in huis nu - en ik heb mateloos genoten van de goede songs.
Ik heb wel het gewone album, zonder die duizend bonustracks die hier nog bij staan...
Shipbuilding, Pills and Soap en Everyday I Write The Book kende ik al omdat ze op verzamelaars staan, maar de rest moet hier nauwelijks voor onderdoen.
Wel klint de productie hier en daar een beetje gladder dan dat ik op Costello albums gewend ben, zelfs wat verouderd, maar erg vind ik da niet, ik kan dit album absoluut in zijn geheel appreciëren.

****

even reageren op dit bericht van vier jaar geleden

Nee, dat heb ik ook. Vreselijk irritant. 35-40 minuten is voor mij de ideale lengte voor een popplaat. Des te mooier dat er ook geremasterde reissues van de oudere Costello-albums met alleen de originele nummers bestaan. Laat die nou ook nog eens spotgoedkoop zijn (bv bij Play.com).

Ik ben het hier volledig mee eens.
Het ergste is nog dat het soms de beoordeling beinvloed.
De een stemt op 13 nummers de ander op 79.

Overigens mag hier toch niet onvermeld blijven dat de melodie van Shipbuilding, inderdaad een bloedmooi nummer, geschreven is door Clive Langer, vooral bekend als producer van Madness.
Heb 'm een keer toevallig ontmoet toen-ie met z'n eigen bandje in een Londense kroeg speelde en ik vermoed dat er weinig mensen in de van ego's vergeven muziekwereld zijn die zo bescheiden en innemend zijn. Hji was verbaasd dat-ie herkend werd en wilde meteen regelen dat ik m'n entree terugkreeg omdat-ie misschien wel eens beroerd gitaar gespeeld zou kunnen hebben (wat niet het geval was).

Dit is prettig om te lezen dat er ook nog zulke muzikanten zijn.

Vond het ook een prettige gewaarwording, geen blasé en zelfingenomen geschetter en hij bleek oprecht verbaasd dat-ie herkend en gewaardeerd werd door iemand uit Nederland.

Fijne plaat heeft dhr Costello toen afgeleverd,met als uitschieters Shiplbuilding(ik kan de versie van Robert Wyatt ook zeer waarderen) en Pills and soap,Dit nummer knalt ahw je speakers uit.De rit naar mijn werk wordxt met het draaien van deze muziek in ieder geval zeer plezierig.The element within her vind ik ook de moeite waard,kortom zeker 3,5 ster

Vergeleken met voorganger Imperial Bedroom is dit album lichtvoetiger en toegankelijker. Maar het is niettemin een sterk album die de vakmanschap van Costello bewijst. Shipbuilding vind ik een parel van een song wat ik in mindere mate kan zeggen van Everyday I Write the Book. Maar alle songs vind ik behoorlijk tot uitstekend.

Tsja, Costello is voor mij een genie, en dit is zijn beste werk.

Shipbuilding hoort bij mijn favoriete songs allertijden, ook door een andere held van me, Chet Baker.

Als je in staat bent om iedere keer een meer dan bovengemiddeld album af te leveren in een lange reeks, én dan ook nog eens weet te varieren in het geluid (nu weer veel blazers en een soulachtige sound), én het klinkt elke keer ook nog eens helemaal naturel....., dan ben je een grote meneer. En dat is Costello.

Poeh... dat onderschrijf ik zeker niet! Poppy Elvis, met blazers en Afrodisiac...
Zitten heel mooie nummers bij, zeker, dat kan niet missen. Maar Elvis was toen denk ik nog niet zo kritisch als nu, of kon minder kritisch met de druk van de pl.mij. of producers omgaan.
Er staan wat missers op deze plaat, meer vorm dan compositie.

4* is niet alleen voor Shipbuilding natuurlijk.

Er is maar één Elvis, en hij heet Costello. Everyday I Write the Book is een integer liefdesliedje met een mooi begin en dichterlijk gebracht met die licht trillende stem. In het prachtige Shipbuilding laat hij dan weer z'n sociaal geëngageerde kant zien. Hij heeft altijd mooie teksten en klinkt veel verfijnder dan andere rockartiesten van zijn periode. Twee van z'n beste liedjes staan dus op dit album. De rest klinkt degelijk, maar zonder verdere uitschieters.

De gemiddelde beoordeling hier is wel een devaluatie t.o.v. de ontvangst van toen; top 3 in de Oor eindlijst van 1983.
Tribal Gatheringzegt:en 'Charm school' natuurlijk nog. Maar het feit dat deze er zo uitspringen geeft toch wel aan dat het geen 'onbewoond eiland-plaat' is. Terwijl het ook nergens slecht of ook maar middelmatig wordt. Met de oren van nu zou ik zeggen; verdienstelijk naar Costello-maatstaven, toch best goeie melodieën en snedige teksten als altijd. Het soort plaat dat niet in de weg staat in je platenverzameling maar er ook geen kernbestanddeel van vormt. Daarvoor dan toch maar 'King of America' of 'This years model' aanschaffen.

Via streaming luister ik de discografie van Elvis Costello door, de man die ik vanaf 1977 volg via singles op de radio en artikelen in de muziekpers (zie bijvoorbeeld een fragment van de Oorrecensie van Geert Henderickx uit 1983). Nu dus een luisterreis door zijn complete albums.

Op Punch the Clock klinkt de tijdgeest van 1983. Ik denk aan bijvoorbeeld aan The Style Council, waar Paul Weller zijn punk-/modfase had ingeruild voor een ingetogener, soulachtige aanpak. Iets dergelijks deed Costello op single Everyday I Write the Book, dat ik indertijd op de radio hoorde tijdens mijn vakantiebaantje in een afwaskeuken. In juli-augustus 1983 stond het in de Tipparade van NOS/Nationale Hitparade en was het een bescheiden radiohitje. Heerlijk zwoel met dat dameskoortje.
Op de momenten waar het er fel aan toegaat is er een andere associatie: die met Dexys Midnight Runners, zoals op opener Let Them All Talk. Want Punch the Clock klinkt bij vlagen vinniger dan Imperial Bedroom van het jaar ervoor. Het ‘lalala’-koortje in The Element Within Her is verraderlijk meezingbaar en bij de keyboardpartij in Love Went Mad moet ik zelfs aan de Nederlandse tijdgenoten van Klein Orkest denken.

Ach ja, mijn associaties… Vergeet ze maar direct. Feit is dat het album gevarieerd is, dat Elvis deze keer “slechts” dertien liedjes in gevarieerde smaken op vinyl zette en dat de partijen van toetsenist Steve Nieve en ritmesectie Thomas & Thomas lenig als een muzikale kameleon zijn.
Wat Punch the Clock een eigen plek in Costello’s discografie geeft zijn de overvloedige blazers van The TKO Horns én de trompet in Shipbuilding. Bijzonder toch, dat de toentertijd min of meer Amsterdamse trompettist Chet Baker op deze kwaliteitspopplaat meespeelt? Goed om die legende nog eens te memoreren.

Anders dan menig Costellovolger vind ik dit plaatje dus beter dan de voorganger. Nog één hoogtepunt tot besluit: in King of Thieves klinken invloeden van 19e eeuwse kamermuziek, wat in combinatie met de semi-klassieke toetsenpartij van Nieve een heerlijk springerig liedje oplevert. Op Punch the Clock is afwisseling troef, kwaliteit de rode draad.