Lynyrd Skynyrd - (Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd) (1973)

Klopt, het hangt wel van het genre af. Metal of bepaalde jazz werkt bijv. beter met actieve elementen, terwijl ik in het algemeen zweer bij passieve elementen. Warren Haynes gitaarsound vind ik bijv. helemaal niet passen bij het soort muziek dat hij maakt.

Ik vergat 'Queen'. Het is ook een beetje dat je nu goed moet zoeken om dit soort muziek in huidige vorm te vinden, je zult het niet (zo snel) op de radio horen. Mainstream muziek heeft een andere weg ingeslagen dezer dagen, zo gaat het nu eenmaal. Ik vind inderdaad oude producties wel wat hebben (alhoewel sommige om te janken zijn, de volumeknop moet dan ongeveer op maximaal om iets te kunnen horen).

Anyway, ik geniet nog steeds volop van deze plaat . Ik start met een 4,0, die hoogstwaarschijnlijk op kort termijn nog zal stijgen..

Deze heb ik naar aanleiding van de berichten vandaag ook maar weer eens opgezet.

Ik vind het echt een klassieker in het oevre van de Southern blues rock muziek.

Veel beter dan dit zul je ze niet vaak meer tegenkomen.

The Allman Brothers band is ook ten zeerste aan te raden, en dan bij voorkeur de live albums.

En natuurlijk ook de begin jaren 70 albums van ZZ Top tot en met pakweg Tejas uit 1976 zijn zeer aan te raden in het Southern blues rock genre.

Ik wil Stevie Ray Vaughan ook nog even genoemd hebben, is ook super mocht je van dit genre houden.

Enne Carola, Rory Gallagher, Vooral de live albums wederom, en misschien Gary Moore (vanaf 1990) en Joe Bonamassa zou nog iets voor je kunnen zijn, geen Southern blues rock, maar wel "gewone"bluesrock.

Thanks allemaal voor alle tips . Ik ben me er uiteraard wel van bewust dat er nog steeds goede muziek gemaakt wordt, maar het zal voor mij nooit dat gevoel van gemis van de bands die toen nog leefden en optraden en dat ik dat niet heb mee mogen maken wegnemen. Dat zal nooit opgevuld kunnen worden door alle nieuwe goede of soortgelijke muziek. Daarnaast waren dit meer grondleggers en borduurt het tegenwoordige hier op voort.

Ik zal een aantal tips onder oren nemen. Meerdere namen ken ik wel, maar die trekken met niet zo (Stevie Ray Vaugh, Joe Bonomassa, ZZ top), evenals blues, ik vind een bluesgeluid fijn, maar ik kan niet te lang naar volledige blues luisteren. Ik vond alleen op dit album het bluesy geluid wel fijn, omdat het niet overheersend is, maar duidelijk wel aanwezig is. En zoals eerder ook is geschreven het analoge geluid vs het digitale. Veel muziek tegenwoordig klinkt al snel een beetje 'gelikt' (te 'mooi', geen rauwe randjes meer), wat ik bij veel genres niet storend vind en voor elektro juist fijn, maar voor de meeste akoestische rock/blues/hoe we het ook mogen noemen, vind ik het analoge mooier

Ja hoor, top 10. Zal me niet verbazen als dit misschien zelfs ooit een top 3 plaat zal gaan worden.
Ik vind het interessant om te zien hoe de meningen hier enorm verschillen. Helaas heeft bijna niemand die ,0 heeft gegeven zijn/haar mening verwoord . Jammer, ik ben wel benieuwd.

"Matig debuutalbum" - "wtf" is wat er door mijn hoofd gaat - hoe kan dit ooit matig zijn, instrumentaal zit het fantastisch inelkaar, de lyrics vind ik origineel en betekenisvol, vocaal is het prima en ik vind vooral fijn hoe je de blues terug hoort in de zang, het geeft net dat extra beetje emotionele lading, maar niet over de top??

Kennelijk weer een kwestie van smaken verschillen. Ik kan me voorstellen dat dit album voor sommigen niet verder dan een 3-3,5 komt. De muziek moet je immers liggen.

Voor mij klopt alles.

De diep beladen nummers qua lyriek en instrumentatie (Simple man, Free bird) afgewisseld door de wat meer uptempo, tekstueel wat simpelere, makkelijk in het gehoor liggende nummers (I ain't the one, Gimme Three Steps, Things going on) met een aantal nummers die tussen beide in zitten (Tuesday is Gone, Mississippi Kid en Poison Whiskey).

Ik vind trouwens de bonustracks ook een zeer fijne aanvulling die de cd in zijn geheel naar een beter niveau tillen.

Voor mij een album dat je eerder aanvoelt, dan aanhoort. Perfect voor onderweg/reizen, chillen met vrienden, dagdromen, thuis na een lange dag werken met een glaasje whiskey, samen met de liefde van je leven, zonnige dagen, uitkijkend over de mooiste vlaktes.

Een plaat voor levensgenieters denk ik..

Op Musicmeter noemen we dat anti-stemmen. Op elke plaat die grote betekenis is, is een zooi stemmers te bespeuren die krampachtig met lage cijfers een plaat naar beneden te stemmen. En dan inderdaad zonder review.

Deze plaat van Skynyrd is één van de belangrijkste rockplaten uit de geschiedenis, en mensen die niet van gitaarsolo's houden kunnen dat niet verkroppen.

Niet voor niets dat ik een tattoo heb van Free Bird. Dat is toch mijn lijfsong, samen met Simple Man. Eigenlijk is elke tekst direct op mij van toepassing. Of het nu gaat om aanraking met justitie, drankmisbruik, of het hebben van verschillende vriendinnen, het geloven in God, liefde voor je eigen moeder of gewoon een armoedzaaier zijn.

Alle teksten van Ronnie zijn spot-on. En hij was ook erg sociaal bewogen, tegen wapenbezit en een natuurliefhebber. Een wereldvent.

Ha, ik lees het een jaar later pas, sjezus.

Maar nee, Ik had The Essentials van Lynyrd Skynyrd gekocht en daar stonden geloof ik de andere op.

Ik ben al lang lijp van deze plaat. Een soort van bluesy countryrock, later Southern Rock genoemd. En dit is één van de eerste en één van de beste. Samen met de meer bluesgerichte Allman Brothers Band vormt Lynyrd Skynyrd toch wel de top hiervan. En deze debuutplaat is gelijk hun beste. Heerlijke muziek geweldig neergezet door de vakkundige band. Meer uptempo met fraaie gitaarsolo's, zoals de sterke opener I Ain't The One en echt mooie rustiger songs, zoals het prachtige Tuesday's Gone en het stemmige Simple Man. Op Grand Finalenummer Free Bird komt alles samen, van een rustige opbouw naar een fantastische gitaarexplosie. Wat een plaat!

Tja, wauw, wat een plaat inderdaad! Prachtige ballads afgewisseld met stevig rockende nummers. Fantastische mix van bluesy en countryachtige invloeden. Die beginperiode van southern rock is sowieso erg gaaf, daarna vind ik het toch wel flink in kwaliteit afnemen. En wat blijft dat Free Bird toch een van de meest fantastische nummers ooit op plaat gezet. Een nummer van waarlijk epische proporties, dat helaas onherroepelijk wordt geassocieerd met het kinderachtige gebruik om "Free Bird!!" te roepen op willekeurige momenten tijdens optredens. Maar dan die zang, die tekst! En die door elkaar racende gitaren! Elke keer weer een genoegen.

Voor de liefhebbers van Southern Rock en Boogie; probeer eens Outlaws, Marshall Tucker Band, Grinderswitch.
Vooral de eerste platen zijn erg de moeite waard.

Heb de LP en de cd maar draai nu weer veel liever de LP. Heerlijk warm analoog geluid met natuurlijk een gave klaphoes in je handen. Ronnie van Zant! Geweldige zanger.

Wat leuk om je bij deze gave platen tegen te komen Larzz.

Dank je. Ben groot southern rock liefhebber sinds 1980. Heb grote collectie LP's en cd"s in huis. Vooral de bands en platen in de jaren 70 en begin jaren 80 vind ik geweldig.

Dit is een voortreffelijk Southern Rock album met door merg en been gaande vocalen en bijzonder fraaie instrumentatie. Nostalgie maakt zich meester van mij. Tuesday's Gone en Simple Man zijn heel goede nummers. Free Bird is buitencategorie.

Wat mij betreft de beste Skynyrd. Samen met opvolger Second helping heb je dan mijns inziens hun 'essentials' wel te pakken. Na die albums hadden ze op elk album nog wel 2 á 3 gave nummers. Maar nooit meer van begin tot eind 'af'. Dit debuut dus wel. Vanaf opener I ain't the one tot de laatste, weg stervende klanken van Free bird is dit op en top genieten! Eén van de allerbeste (southern) rock albums.

Ongelofelijk goed dit...

Ook wat mij betreft samen met Second Helping het beste studio werk van de Lynyrds... alles klopt aan deze plaat. Goed gezongen, geweldige gitaarduels, puik toetsenwerk en een strakke begeleiding.

Wat muziek betreft ben ik een gevoelsmens, ik moet een plaat “voelen” ... dat is bij deze zeker het geval.

De plaat op de platenspeler, borrel, zitten en genieten. Mag ook zonder borrel en staand... het genieten blijft toch wel.,

Door de nazomerse temperaturen toch maar weer eens mijn Skynyrd-vinyl aan het draaien.

Skynyrd is toch wel één van die bands die veel lekkerder klinkt vanaf vinyl dan vanaf een mp3tje.

Daarbij is het altijd leuk om de hoes in handen te hebben, ik vind het namelijk een leuk vormgegeven plaat. Toen ik jonger was, wilde ik wel een pakje Skynyrd Smokes.

Dit is ook de enige plaat (naast wat verzamelaars) waar de credits wat warrig zijn. Zo drumt de drummer van Atlanta Rhythm Section op Tuesday's Gone en speelt producer Al Kooper stiekem ook op een heleboel songs mee (mellotron op Tuesday's gone, bijvoorbeeld), alleen noemt hij zichzelf Roosevelt Gook. Hiermee is hij een soort achtste lid van de band.

Daarbij is het vewarrend dat bassist Leon op de hoes staat maar niet meespeelt. Gitarist Ed King speelt alle baspartijen (behalve Tuesday's Gone, waar Al Kooper de bas speelt). Maar eigenlijk is Ed bekend geworden als de gitarist van Skynyrd, terwijl hij dus op deze plaat de facto de bassist is.

Ronnie, Gary, Allen en Billy zijn de kern van de deze band, samen met drummer Robert Burns (die volgens mij het meest onbekende Skynyrd-lid is). Overigens is gitarist Rickey Medlocke ook drummer van de band in deze periode, om het nog wat ingewikkelder te maken.

Ook interessant is dat Allen Collins in Free Bird (dat bekend staat om zijn twinlead) alle leads speelt.
Om echt gitaarvuurwerk te horen, is de versie van Free Bird van One More For the Road interessant (Collins, Gaines en Rossington). Live speelt trouwens Rossington de slidegitaar voor Free Bird. Maar van de hoes kan ik niet opmaken of dat op de studioversie ook zo is (Free Bird - Wikipedia - en.wikipedia.org zegt in elk geval van wel, dus we gaan er maar van uit dan).

Eigenlijk gek hoe een simpel spelletje zo'n invloed kan hebben op je muzieksmaak. Het was met Guitar Hero (en zijn vervolgen) op Playstation 2 dat ik bands als Jimi Hendrix Experience, Black Sabbath, Fleetwood Mac en ook deze Lynyrd Skynyrd heb leren kennen. Free Bird was toen één van de moeilijkste songs die je kon spelen en ik krijg er vandaag de dag nog altijd een warm gevoel bij. Dat over en weer schuiven met die whammy bar, die gestoorde solo, ... Niet lang erna volgde voorzichtig de ontdekking van het oeuvre van de band en werd ik compleet weggeblazen door hun debuut. (Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd) bevat - naast Free Bird - gewoon een aantal van die fantastische nummers waar je een band in bloedvorm hoort. Die piano in Tuesday's Gone, het door merg en been gaande Simple Man of het humoristische Gimme Three Steps.. Het zijn stuk voor stuk pareltjes maar jammer genoeg wordt dat niveau niet volledig vast gehouden. Het trio Things Goin' On/Mississippi Kid/Poison Whiskey zijn an sich degelijke songs maar kunnen niet tippen aan wat er voorafging. Of aan wat er nog zou moeten komen, want afsluiten doet het album dus met het imposante Free Bird. De geschiedenis van de band zal wel bekend zijn voor de meesten en zoals altijd zit je met een gevoel van 'wat als?'. De eerste 5 albums blijven voor mij dan ook de ultieme Skynyrd en deze Pronounced staat bovenaan.

Ik heb nu alle MCA-lp's van het debuut tot/met Street Survivors in een mooie boxset in mijn collectie.

De platen zijn niet geremastered maar wel op 180 gram geperst. Ik weet nog steeds wat dat precies met de sound doet, maar de platen klinken stil, warm en gewoonweg perfect.

Mijn oude platen kraakten intussen en je kon de nummers eigenlijk niet meer perfect horen. Ik houd de oude lp's denk ik wel, uit nostalgie. Maar deze nieuwe box is echt fantastisch. Een commercieel samenwerkingsverband tussen multinational Universal en Back to Black. Maar goed, ik drink ook wel eens cola van een bekend merk.

Zonnetje schijnt, vandaag draaien we flink wat Skynyrd.

Volgens mij heb ik het mosterdpotje van The Black Crowes gevonden.

Ik denk dat dat geen groot geheim is.

Lang leve mijn Nakamichi!

Vandaag kwam het bericht dat Lynyrd Skynyrds laatste originele bandlid, gitarist Gary Rossington is overleden. Onmiddelijk denk ik terug aan dit debuut, waarvan ik als jonge puber de titel niet begreep en de muziek me te kalm was. Indertijd (rond 1982) de plaat uit de bieb geleend en zonder één nummer op cassette te zetten weer ingeleverd. Was er nog niet rijp voor.

Inmiddels is het juist genieten van deze blauwdruk van southern rock. Troeven zijn de uitgesponnen melodieën van de gitaristen en de stem van Ronnie Van Zant. Naast de hits van het album bevallen de opener I Ain't the One, het slepende Tuesday's Gone en het drums- en basloze Mississippi Kid mij het best. Dit op dezelfde wijze waarop het enthousiasme in het spel van Rory Gallagher mij zo kan pakken.

Ook de hoes vind ik erg mooi: de kleding van de heren, het verkeer dat door de straat raast... Main Street in Jonesboro, Georgia vertelt Wikipedia. Hier de virtuele vakantieroute door die stad. Dan moet ik meteen aan Mainstreet van Bob Seger denken, waar ook dit soort lome, warme rock klinkt.
Maar niet zo southern als Lynyrd Skynyrd doet. Hier nog een bende jonge honden, die bovendien de kunst verstond om blues in rock om te zetten en lange nummers prachtig op te bouwen. Check bijvoorbeeld eens in Simple Man hoe goed de ritmesectie de boel neerzet en doe hetzelfde in Free Bird: je zult nieuwe details horen in nummers die je inmiddels goed kent...