menu

Orchestral Manoeuvres in the Dark - Orchestral Manoeuvres in the Dark (1980)

mijn stem
3,59 (143)
143 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: DinDisc

  1. Bunker Soldiers (2:50)
  2. Almost (3:40)
  3. Mystereality (2:42)
  4. Electricity (3:32)
  5. The Messerschmitt Twins (5:38)
  6. Messages (4:06)
  7. Julia's Song (4:39)
  8. Red Frame / White Light (3:10)
  9. Dancing (2:58)
  10. Pretending to See the Future (3:45)
  11. Messages [Single Version] * (4:46)
  12. I Betray My Friends * (3:52)
  13. Taking Sides Again * (4:22)
  14. Waiting for the Man * (3:00)
  15. Electricity [Hannett / Cargo Studios Version] * (3:36)
  16. Almost [Hannett / Cargo Studios Version] * (3:53)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 37:00 (1:00:29)
zoeken in:
4,5
Tezamen met kraftwerk de uitvinders van
Absolute aanrader dit album ...
Per album werd het daarna minder, hoewel er pareltjes tussen zitten: Enola gay bijvoorbeeld.
Dus een best of is ook een aanrader ..

avatar van deric raven
4,0
Vergelijkbaar met Depeche Mode in de begindagen; alleen was OMD in het begin wat gewaagder, en gingen ze veel meer de mainstream kant op, en raakten uiteindelijk de weg helemaal kwijt. Terwijl Depeche Mode vervolgens het experiment niet uit de weg gingen.
Electricity blijft een van de mooiste Electronic nummers die er gemaakt is.

avatar van sherpa
4,0
Ik heb nog wel mooie sombere herinneringen bij "Almost". Het waren dan ook de donkere jaren tachtig.

avatar van LeRoi
4,0
Eelctricity & Messages springen er uit. De opvolger, Organisation, is beter en, wellicht wel, de beste!

EVANSHEWSON
Ik deel LeRoi's mening in deze.

***

Lost Highway
Knap debuut van OMD.
Zwevend tussen synthpop en New Wave worden hier een aantal knappe songs afgeleverd.
Electricity ( legendarisch dankzij Het Eiland ) was me al bekend; maar ook Almost, The Messerschmitt Twins, Messages en Pretening To See The Future zijn prima.
Album zal voor sommigen wat gedateerd klinken, ik vind het allemaal best charmant.

perfume
Ja dit blijft ook weer een van die bands die heerlijk blijven om naar te luisteren.

avatar van Mjuman
sherpa schreef:
Ik heb nog wel mooie sombere herinneringen bij "Almost". Het waren dan ook de donkere jaren tachtig.


Tja, OMD live in de Stokvishallen (Arnhem) - zaal nog niet voor de helft gevuld (oktober 1980, denk ik). Andy en Paul, met een drummer en in Mystereality " featuring the tapemachine on saxophone" - prominent voor op het podium.

Boeiend concert (een band van 3 man), goede nummers, minder zwaar op de hand dan The Human League; de zaal stond op zijn kop.

Kortom vanwege Mystereality, Electricity en Red Frame/White Light alleen een must (daarom 4*) - nu nog even benchmarken met latere albums.
Ook de hoezen van de lp's (1, 3 en 4) zijn de moeite en het noemen waard. Had zelf de vinyluitvoering zoals op het plaatje (hardblauw met oranje binnenhoes) Heb nu met zwart buiten met cyclaam. Er is nog een derde kleurencombi en er is een vierde uitvoering zonder perforatie in buitenhoes wit/oranje/zwart.

avatar van dazzler
4,0
ORCHESTRAL MANOEUVRES
was het debuut van Orchestral Manoeuvres in the Dark.
Pioniers van de synth pop ... mateloos geïnspireerd door Kraftwerk
en in het kielzog van Britse synthacts als Tubeway Army,
Cabaret Voltaire, Ultravox en Human League.

OMD blijkt op haar debuut echter zoveel hitgevoeliger
en zijn daarom de echte voorlopers van de jaren 80 synthpop.
Human League zal zich in 1981 ook bekeren tot catchy synthpop.

De charme van OMDs debuut zit in het nog prille, analoge geluid.
De opnames gebeurden in eigen beheer met primitieve middelen.

Electricity / Almost was de allereerste singel (op Factory Records)
en toont het dubbele gelaat van OMD ... danspop en melancholie.
http://nl.youtube.com/watch?v=LCervNqQonc

Red Frame White Light / I Betray my Friends was de tweede singel.
Een iets te lichtvoetige singelkeuze, maar een heerlijk neurotische b-kant.

Messages werd na het album heropgenomen met een nieuwe baslijn
en betekende de doorbraakhit in de UK voor de band uit Liverpool.
http://nl.youtube.com/watch?v=vsO-gOe7lVE

Ik vind de albumversie leuker, maar hoe dan ook blijft
Messages één van hun sterkste songs met een prachtige tekst.

Taking Sides Again is een irritante "dub-versie" van Messages
en Waiting for the Man is een onverwachte ode aan de Velvet Underground.

Het album opent met het typische Bunker Soldiers.
Merkwaardige songthema's zullen OMD nooit vreemd zijn.
Prachtig staaltje vroege synthpop met danspotentie en leuk refrein.

Mystereality is pure danswave met heerlijke hooks,
een onverwachte saxofoon en zwetende vocalen.

The Messerschmitt Twins laat een experimentele OMD horen.
Meer in de stijl van hun prilste werk ... een atmosferisch trip.

Julia's Song valt op het eerste gehoor iets buiten het album.
OMD goes punk in één van hun oudste nummers ... helemaal niet
de melige soft synthies waarvoor ze soms versleten worden.

Dancing intrigeert ... bijna elk OMD album heeft een weirde track.
De groep zal later herhaaldelijk flirten met muziekjes uit de oude doos.
http://nl.youtube.com/watch?v=OMG_Jeye6T4

Pretending to See the Future heeft singelallures. Een donkere song
waarin de groep haar kansen in de popbizz wikt en besluit ten onder te gaan.

De twee laatste tracks van de remaster omvatten
de originele Martin Hannett producties van de debuutsingel.

Track 15 werd echter nooit in deze versie op singel gezet,
maar in een door de groep zelf geproducete oerversie
die terug te vinden is als bonus op het Peel Session album.
http://nl.youtube.com/watch?v=ZB1J57LGQfY

avatar van reptile71
Almost, Electricity en Messages... echt geweldig! Van de extra tracks vind ik I Betray My Friends echt zalig. Ik vind die oude OMD echt om van te smullen.

avatar van azra
Is deze OMD beter dan Organisation?

avatar van dazzler
4,0
azra schreef:
Is deze OMD beter dan Organisation?


Organisation is weemoedig en melancholisch.
Heeft qua instrumentatie en arrangement beter kaarten.
Maar buiten Enola Gay en Motion & Heart kan er niet meteen
op gedanst worden ... tenzij je The More I See You wel leuk vindt.

Het debuut is veel vinniger, primitiever en dansbaarder.
Bunker Soldiers, Electricity, Mystereality, Messages,
Red Frame - White Light
en zelfs Dancing zijn ... dansbaar.

Almost en Pretending to See the Future zijn beschouwender.
The Messerschmitt Twins heeft al iets primitiefs van Stanlow.
Julia's Song verraadt dat zelfs OMD punk roots heeft.

Als je op mijn recensie klikt, vind je ook links naar een paar nummers.
De eerste vier OMD platen zijn eigenlijk allemaal interessant.

avatar van azra
Ik hoef niets dansbaarders, ik wil iets á la Statues en Julia's Song. Zo'n liedje waarbij de zanger zijn stem prachtig gebruikt zonder poppy te worden.

avatar van dazzler
4,0
azra schreef:
Ik hoef niets dansbaarders, ik wil iets á la Statues en Julia's Song. Zo'n liedje waarbij de zanger zijn stem prachtig gebruikt zonder poppy te worden.


Nou nou ... ik begrijp je niet helemaal.

Maar doe nog een poging tot antwoord via de link.
http://nl.youtube.com/watch?v=OuZk29xxyvI

avatar van azra
Ik bedoel gewoon dat ik bijvoorbeeld aan het nummer Enola Gay vrij weinig aan vond omdat het te licht was. Daarna gaf ik 2 voorbeelden van nummers die mij wel aanspraken.
De nummer van de link is wel oké

avatar van dazzler
4,0
Het allereeste OMD album in een reeks oude filmpjes ...
De versie van Electricity is de originele versie, zoals die op Fac06 verscheen.
Deze versie zou hermixt worden voor latere single releases en de album release.
De clip is wel die van de latere remix.

YouTube - OMD - Statues + Bunker Soldiers (1979 live versions)

YouTube - OMD - Almost (live version)

GEEN VIDEO van Mystereality

YouTube - OMD - Electricity (original version)

YouTube - OMD - The Messerschmitt Twins

YouTube - OMD - Messages (live version)

YouTube - OMD - Julia's Song

YouTube - OMD - Red Frame / White Light

YouTube - OMD - Dancing - (live version)

YouTube - OMD - Pretending to see the future (live version)

YouTube - OMD - I Betray My Friends (single version)

YouTube - OMD - Messages (single version)

YouTube - OMD - Waiting for the Man

Taking Sides Again is een dub versie van Messages

Interessant is de instrumentale live oerversie van Statues uit 1979.
Het nummer zou pas in 1980 een titel en een tekst krijgen
en op OMDs tweede album verschijnen.

De titel refereert naar de hoezen van Joy Division (Closer en Love Will Tear Us Apart).
Ook in de tekst zit een kleine knipoog naar de inmiddels overleden Ian Curtis.

The way you moved
I can't explain
The mood subsides
And grows again


Zie ook bij Organisation. De muziek doet lichtjes aan Decades denken,
maar als je weet dat OMD dit nummer al in 1979 live bracht en in dat jaar
ook samen met Joy Division optrad in het Factory live programma,
is het niet moeilijk om enige kruisbestuiving tussen beide bands waar te nemen.

Aquila
Ik kende het debuut album van OMD niet, maar het is grappig om te horen hoe de groep balanceert (op zoek is naar evenwicht) tussen Jaren 70 electronica en een songstructuur die in de wave/synth van de 80-ies past. Niet alles blijft even goed hangen, maar 'Julia's Song' vind ik echt een topper.

4,0
Op OMD ontdekkingstocht belandde ik bij Orchestral Manoeuvres In The Dark, het debuutalbum uit 1980. Het einde van de punk, de hoogtijdagen van de new wave en de opkomst van de synthpop. Op deze plaat hoor je het allemaal.

OMD heeft duidelijk twee gezichten. Het ene gezicht toont een band die grossiert in hitpotente en uiterste dansbare songs, het andere gezicht toont avontuur, bewandelt nieuwe paden en kiest voor experiment. OMD hoort ergens in de twilight zone tussen De Afrekening en de Top 40. Zonder dat het botst overigens. Sommigen beschuldigen de band van het hinken op twee gedachten. Persoonlijk vind ik die wisselwerking tussen luchtigheid en wat zwaardere kost juist prima werken.

In de linernotes bij de geremasterde versie kijkt Andy McCluskey terug: "It was punk synths. It was two teenagers in somebody's back room who decided to do it themselves and were playing with the most ridicously cheap load of second-hand equipement and playing with self-taught knowledge - one-fingered melodies and simple primary chord structures." Voor zoveel jeugdige onschuld is dit een buitengewoon volwassen album. Fris en overtuigend.

Bunker Soldiers brengt de plaat langzaam op stoom. Een interessante, maar wat aarzelende opener. Ik mis dat uplifting refrein (dat maar niet wil komen). Ik heb het idee dat er veel meer uit dit nummer viel te halen.

Almost overtuigt me wel. Dat minimalistische arrangement met staccato synths, pulserende bas en monotone zang...een sobere beauty. Synthpop avant la lettre. Wees niet te zuinig met de volumeknop bij dit nummer. Hoe harder, hoe beter!

Mystereality is een vreemde eend in de bijt. Deze track drijft op een vrolijke saxofoonsolo en daardoor lijkt OMD hier meer op Madness dan op zichzelf.

Een van de hoogtepunten is Electricity; ongelofelijk dat deze eerste single destijds geen hit mocht worden. Terwijl Enola Gay een jaar later wél scoorde. Het zijn immers soortgelijke nummers, al vind ik Electricity geraffineerder.

Het wondermooie Messages werd gelukkig -en terecht- wel een hit (nummer 13 in de UK). Ongetwijfeld een van de mooiste OMD songs ever. Een dansvloerkraker met een melancholische ondertoon. Tot nu toe kende ik enkel de single versie, maar deze albumversie is misschien nog wel beter. Ik ben er nog niet uit.

Julia's Song is de meest rock georiënteerde track. OMD meets The Cure, of zoiets. Het zijn de punk synths waar Andy McCluskey het over had. En er komt zowaar een gitaar aan te pas. Geen standaard OMD track, maar wél een van de betere van dit album.

De zoete melodie van Red Frame/White Light doet me denken aan het eerste album van The Buggles; dat staat ook boordevol met dit soort elektronische fratsen. Het b-kantje van Electricity, maar met een beetje fantasie had dit de A-kant van de derde single (die er volgens mij nooit is gekomen) kunnen zijn. Al was het donkere Pretending To See The Future in een iets fijnere vorm ook een kandidaat geweest.

The Messchersmitt Twins en Dancing zijn de eerste, echte experimentele songs. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ze dat op Architecture & Morality en Dazzle Ships beter heb horen doen.

Maar dat zal de pret niet drukken. Op naar Organisation.

4,0
Schande. Ik vergeet de bonustracks.

Betray My Friends is goed. Klinkt als het depressieve tweelingzusje van Julia's Song.

Taking Sides Again lijkt het geraamte van Messages.

Waiting For The Man is een zeer geslaagde eletronische omhelzing van deze Velvet Underground klassieker.

En dan Messages....de albumversie of de single. Ik weet het echt niet. Alletwee steengoed!

4,0
Schande, ook m'n huiswerk niet goed gedaan.

Red Frame/White Light was dus niet het b-kantje van Electricity, het was zelfs de tweede single.

avatar van dazzler
4,0
sebas schreef:
Red Frame/White Light was dus niet het b-kantje van Electricity, het was zelfs de tweede single.

Ja, en daar knelde het schoentje precies.

Electricity is drie maal heruitgebracht.
De eerste Factory release telde te weinig exemplaren.
De tweede deed het minstens zo goed, maar de derde release
ging vooraf door het album, zodat het nummer nooit een hit werd.

B-kant van Electricity is Almost. Wat een debuut op 45 toeren!

Dan kwam tot eenieders verbazing Red Frame / White Light,
een song die veel te licht weegt als single. Pretentieloze danspop.
B-kant was hier het prachtig neurotische I Betray My Friends.

En toen Messages dan eingdelijk als derde mocht aantreden,
beschikte OMD al over modernere apparatuur, zodat het nummer
heropgenomen werd. Met een nieuwe baslijn en prominentere drums.

Ik heb altijd meer gehouden van de album versie,
waar de synthesizer melodie en de akkoorden primeren op het ritme.
Op de b-kant van de single stond Taking Sides Again, een overbodige dub versie.
En op de 10" single kwam daar dus de VU cover Waiting for the Man bij.
Het was in new wave middens immers bon ton om VU te coveren ...

Tracks 15 en 16 van de remaster zijn de originele Martin Hannett producties
voor Factory Records, alwaar Electricity de eer had van de eerste 7" single te zijn.
Nochtans werd voor die release de door OMD zelf geproducete versie gebruikt.
Almost verscheen wel in de Hannett versie op de b-kant (een compromis).
Het hoesje vermeld nochtans bij beide songs: produced by Martin Zero.

Iets zegt me dat Sebas uit zijn dak zal gaan bij Organisation.
Maar dan moet hij absoluut voor de remaster gaan ... doen doen doen.

avatar van deric raven
4,0
Electricity is met terug werkende kracht bij veel OMD liefhebbers een van de favorieten geworden.
Ik snap de keuze als eerste single dan ook wel.
Vreemd alleen niet dat deze niet gelijk aan sloeg.

avatar van Mjuman
Geen airplay wellicht. OMD was bij het verschijnen van deze debuutplaat niet hot; ik herinner me een concert in de (toen nog bestaande) Stokvishallen in Arnhem: max 150 p. rond het podium gedrongen - waarop toen ook de Revox saxofoon stond te spelen (Mystereality).

Little did we know, that 2 years on...

Afijn ik herinner me ook het debuut van U2 in de langniet gevulde Melkweg (oktober 1980 met een paar honderd man); again: little did we know...

avatar van herman
4,0
Lost Highway schreef:
Electricity ( legendarisch dankzij Het Eiland ) was me al bekend

Wat bedoel je met Het Eiland?

Ik zit dit album nu voor het eerst te luisteren (het is het new wave/post-punk album van de dag) en tot nu toe bevalt het me goed.

Was sowieso wel van plan me eens wat meer in het oeuvre van O.M.D. te verdiepen (heb als tiener wel 'ns het laatste album in huis gehaald en van Architectures & Morality staat de elpee in de kast), dus zo'n topic is dan wel een mooie aanleiding.

Mystereality deed me erg aan Brian Eno denken door de zang, sfeer en wellicht ook het saxofoonspel. Had niet misstaan op Another Green World, denk ik.

Electricity speelde net en kende ik al, blijkbaar. Zou niet weten waarvan, maar het is wel een lekker fijn uptempo synthpop-nummer.

The Messerschmitt Twins ademt dan weer Kraftwerk uit, al klinkt Eno er in de onheilspellende grondklanken ook wel in door.

Eerste indrukken zijn goed...

avatar van freddze
4,0
herman schreef:
Wat bedoel je met Het Eiland?

Ik vermoed dat hij deze Vlaamse humoristische serie van Jan Eelen (tevens de maker van 'In De Gloria') bedoelt.
Is me nooit opgevallen dat Electricity daarin gebruikt werd, echter.

avatar van dazzler
4,0
Er is een scène in het Eiland waarin er van Michel
een feestje mag worden georganiseerd door de werknemers.

Alain wil voor de muziek zorgen en volgens mij horen
we zowel Joy Division als OMD op zijn zelfgemaakte CD.
Frankie vindt dat die zwartzakkenmuziek onmiddellijk af moet.

Maar Alain is altijd al ne "njoe wever" geweest ...
Dat zien we ook in de voorlaatste aflevering op de fuif,
waar Alain oogschaduw draagt zoals menig new waver deed.

avatar van herman
4,0
Toch leuk om zowel Joy Division als O.M.D. op TV te horen als je ze niet verwacht.

Ik heb dit album trouwens maar meteen besteld; kwam hem gisteren toevallig voor 4 euro tegen bij een Nederlandse verkoper op Discogs.

Vanavond nog eens de mp3's draaien...

avatar van vigil
4,0
Vandaag de pas uitgebrachte (enkel in Amerika) remaster versie van deze plaat gekocht. Deze heeft de zogenaamde "die cut cover" of te wel net zo als de vinyl versie met gaatjes in de hoes

http://www.versioncrazy.com/wp-content/uploads/2010/06/ob-omd-1st-2010cd-f-4795.jpg

avatar van dazzler
4,0
En ... hoe is het artwork verder?
Zijn er nog leuke extra's aan te ontdekken?

avatar van vigil
4,0
moet hem nog goed doornemen. Er zit verder geen boekje bij maar er staat wel een heel verhaal aan de binnenzijde van de klaphoes (achter het oranje gedeelte zeg maar)

Gast
geplaatst: vandaag om 13:53 uur

geplaatst: vandaag om 13:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.