menu

Lynyrd Skynyrd - Second Helping (1974)

mijn stem
3,88 (163)
163 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: MCA

  1. Sweet Home Alabama (4:42)
  2. I Need You (6:54)
  3. Don't Ask Me No Questions (3:24)
  4. Workin' for MCA (4:46)
  5. The Ballad of Curtis Loew (4:45)
  6. Swamp Music (3:29)
  7. The Needle and the Spoon (3:52)
  8. Call Me the Breeze (5:23)
  9. Don't Ask Me No Questions [Single Version] * (3:31)
  10. Was I Right Or Wrong [Demo Version] * (5:33)
  11. Take Your Time * (7:29)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 37:15 (53:48)
zoeken in:
Ozric Spacefolk
Oh, aha, op die manier. Nu heb ik Steve Miller nooit echt geweldig gevonden (komt door Joker, en Eagle, wat ik verschrikkelijke songs vind).
Overigens ken ik het door jou aangehaalde nummer niet...

Maar iedereen is schatplichtig bij iemand. Skynyrd is enorm beïnvloed door Free en Rolling Stones en tekstueel door Merle Haggard en Neil Young.

avatar van lebowski
4,0
Als je een beetje van Lynyrd Skynyrd houdt, lijkt het me moeilijk voor te stellen dat je Steve Miller niet kunt waarderen. Het kan natuurlijk zijn dat je amper iets van hem weet, zoals BoyOnHeavenHill. Hoe hij Sweet Home Alabama en Take the Money and Run door elkaar kan halen, lijkt me alleen te verklaren door de aanwezigheid van een coffeeshop in de directe actieradius van zijn woon- of verblijfplaats

Ozric Spacefolk
Zoals ik al zei, ik ken alleen The Joker en Fly Like an Eagle. Die nummers vind ik verschrikkelijk. Het is natuurlijk niet de bedoeling een band op 2 nummers af te rekenen. Dus wie weet, ga ik ooit nog eens aandachtig naar de Steve Miller Band luisteren

avatar van BoyOnHeavenHill
Nee, een coffeeshop is niet aanwezig in de directe enz., daarvoor woon ik te dicht bij scholen in de buurt... Wel vind ik op internet vele pagina's van mensen die de overeenkomst ook al is opgevallen, inclusief een "karaoke mashup" op YouTube en een stuk op een site met de prachtige naam guitarnoise.com: "Perhaps no other progression sings out “rock and roll” as much as this one. It’s usually done in a one-measure-apiece style such as this: I – - – / VII – - – / IV – - – / I – - – / No matter what key you decide to try this out, you’ll recognize some song. Taking Care of Business, Sweet Home Alabama, Take The Money and Run, the verses of Sympathy for the Devil – it all depends on how you vary the rhythm." En Guitar Hero 5 bevat voor het gemak Sweet home Alabama en Take the money and run maar meteen allebei...

avatar van lebowski
4,0
Ik hoor het allemaal niet, maar ik neem aan dat jullie het bij het rechte eind hebben. Uiteraard tapten al deze artiesten uit hetzelfde vaatje. Mij ging het om jouw conclusies. Met hetzelfde gemak zeg ik: Lynyrd Skynyrd is dus nogal schatplichtig aan de Stones, om het maar eens diplomatiek te formuleren.

Anyway, prachtige plaat dit, hoewel net iets minder dan het debuut, in my humble opinion.

Hendrik68
Wat is dit toch een prachtig album zeg. Sweet home Alabama hoeft verder niet besproken zou je zeggen. Het nummer is zo platgedraaid opde Nederlandse radiostations dat het je keel uit zou moeten komen. Nou dit nummer mag ik zonder problemen ook de komende 10 jaar 5 keer per week horen. Maar de overige nummers doen er weinig voor onder. Ik ben ook helemaal lyrisch over Workin'for MCA, wat een knetterend gitaarwerk. Daarna wordt er perfect afgewisseld met de Ballad of Curtis Loew. Zo'n heerlijk southern countybluesje. De volgende 2 zijn weer heerlijke temponummers en afgesloten wordt er met Call me the Breeze van JJ Cale. Waar je bij Cale nog wel eens sterke koffie nodig hebt om wakker te blijven houden de heren van Lynyrd Skynyrd je probleemloos bij de les. Deze versie is ook nog regelmatig te horen in het stadion van de New Orelans Saints waar quarterback en oud Superbowlwinnaar Drew Brees zijn tegenstanders tot waanzin drijft. Prachtig album.

avatar van Metalhead99
4,0
Wat een heerlijke plaat is dit! Het begint lekker herkenbaar met Sweet Home Alabama, die na al die jaren nog steeds heerlijk klinkt. Verder vind ik "Workin' for MCA" ook een mooi nummer en "Call Me the Breeze", wat een fantastische afsluiter is dat!
Wederom een erg goed album van Skynyrd! Dat word dus binnenkort meer!


avatar van Ronald5150
4,0
Hoewel ik het debuutalbum van Lynyrd Skynyrd net iets sterker vind, is ”Second Helping” gewoon weer een sterk album. De opener ”Sweet Home Alabama” is een onvervalste klassieker en dat gitaarloopje is legendarisch. Met het tweede nummer ”I Need You” gaat het tempo wat naar beneden en ontpopt zich een heerlijk loom meeslepend nummer. Op ”Working for MCA” klinkt Lynyrd Skynyrd heerlijk ruig om vervolgens weer gas terug te nemen in de mooie country ballad ”The Ballad of Curtis Loew”. J.J. Cale’s ”Call Me The Breeze” krijgt een heerlijk Southern Rock sausje en daarmee zet Lynyrd Skynyrd dit nummer naar haar eigen hand. ”Second Helping” is weer Southern Rock van de bovenste plank met geweldige vocalen van Ronnie Van Zand en heerlijk driedubbel gitaarwerk. De eerste twee albums van Lynyrd Skynyrd zijn gewoonweg geweldig en daarom is het des te tragisch hoe de geschiedenis van de band veranderde door dat noodlottige ongeluk. Wat voor moois hadden de mannen nog voor ons in het verschiet? Ik weet dat er na ”Pronounced Leh-Nerd Skin-Nerd” en ”Second Helping” nog twee albums zijn uitgebracht in de klassieke samenstelling, maar vooral het debuut en deze ”Second Helping” blijven me bij.

avatar van Droombolus
3,5
Ronald5150 schreef:
geweldige vocalen van Ronnie Van Zand.


Het zal een "aquired taste" zijn want hij heeft mij nooit echt kunnen overtuigen. Je blijft horen dat hij fan was van Paul Rodgers in z'n Free periode. Hij haalt dat nivo gewoon niet en voegt te weinig "eigen" toe om daar los van te komen.

Ozric Spacefolk
Droombolus schreef:
(quote)


Het zal een "aquired taste" zijn want hij heeft mij nooit echt kunnen overtuigen. Je blijft horen dat hij fan was van Paul Rodgers in z'n Free periode. Hij haalt dat nivo gewoon niet en voegt te weinig "eigen" toe om daar los van te komen.


Wow. Echt?

Hij staat echt ergens bovenin mijn lijstje beste zangers ooit. Ronnie had zo veel gevoel in zijn stem.

Ozric Spacefolk
Ronald5150 schreef:
Ik weet dat er na ”Pronounced Leh-Nerd Skin-Nerd” en ”Second Helping” nog twee albums zijn uitgebracht in de klassieke samenstelling, maar vooral het debuut en deze ”Second Helping” blijven me bij.


Je kan niet echt spreken van een klassieke samenstelling.

Op de eerste drie platen speelt Ed King vrolijk mee naast Rossington en Collins. King is weg op de vierde plaat.
Op de eerste twee platen drumt Bob Burns, die wordt vanaf de derde plaat vervangen door Artimus Pyle.

De vierde plaat is de enige 70's plaat van Skynyrd met slechts 2 leadgitaristen.

Op Street Survivors en One More from the Road is weer een derde gitarist gevonden in Steve Gaines.

Als je het zo bekijkt zijn er nooit twee Skynyrd platen opgenomen in dezelfde bezetting (want Wilkinson heeft geen baspartijen gespeeld op het debuut...)

avatar van Ronald5150
4,0
Ozric Spacefolk schreef:
Je kan niet echt spreken van een klassieke samenstelling.

Op de eerste drie platen speelt Ed King vrolijk mee naast Rossington en Collins. King is weg op de vierde plaat.
Op de eerste twee platen drumt Bob Burns, die wordt vanaf de derde plaat vervangen door Artimus Pyle.

De vierde plaat is de enige 70's plaat van Skynyrd met slechts 2 leadgitaristen.

Op Street Survivors en One More from the Road is weer een derde gitarist gevonden in Steve Gaines.

Als je het zo bekijkt zijn er nooit twee Skynyrd platen opgenomen in dezelfde bezetting (want Wilkinson heeft geen baspartijen gespeeld op het debuut...)


Bij nader inzien doel ik op de combinatie Van Zant, Rossington en Collins.

Ozric Spacefolk
Ronald5150 schreef:
(quote)


Bij nader inzien doel ik op de combinatie Van Zant, Rossington en Collins.


Dan heb je sowieso nog 3 studioplaten te ontdekken en ook nog: Lynyrd Skynyrd - Skynyrd's First And... Last (1978)

avatar van brandos
Ik ontdekte pas laat dat Sweet home Alabama een antwoord is op Neil Youngs protestlied tegen racisme. “I hope Neil Young will remember, we don’t need him here around.” Ik blijf er sindsdien een soort Trump avant la lettre in horen. Goeie riff evenwel

avatar van AbleMable
4,5
brandos schreef:
Ik ontdekte pas laat dat Sweet home Alabama een antwoord is op Neil Youngs protestlied tegen racisme. “I hope Neil Young will remember, we don’t need him here around.” Ik blijf er sindsdien een soort Trump avant la lettre in horen. Goeie riff evenwel

Enig nuance behoeft hier. Het was geen antwoord op Neil Youngs protestlied tegen racisme maar meer op het gemak waarmee Young het zuiden als achtergebleven en racistisch bestempelde... Iets wat Young later ook zelf heeft toegegeven en hij zelf ook afstand nam van de nummers Southern Man en Alabama.

avatar van Mssr Renard
4,0
Dat is precies wat Ronnie van Zant bedoelde. Hij was fan van Neil Young en Neil was fan van Skynyrd. Dus er was ook geen sprake van ruzie.

Neil Young schreef een protestlied tegen die gouverneur van Alabama (ben de naam kwijt), en Ronnie wilde alleen duidelijk maken dat niet alle southern men (en women) racisten zijn.

Drive By Truckers heeft er ook weer een mooie rock-opera aan gewijd.

avatar van blaauwtje
4,5
Dat was Southern man, (dont need him around, volgens Ronnie) twee grootheden in de muziekwereld, eentje jammer genoeg al weer ruim 40 jaar weg, waar blijft de tijd.

Gelukkig hebben we de muziek nog.

avatar van AbleMable
4,5
George Wallace was de naam van die gouverneur.

avatar van brandos
AbleMable
Enig nuance behoeft hier.
dank voor de nuancering. Misschien moet ik hier toch eens wat verder induiken.

avatar van Mssr Renard
4,0
brandos schreef:
AbleMable
(quote)
dank voor de nuancering. Misschien moet ik hier toch eens wat verder induiken.


Luister eens A Southern Rock Opera van Drive By Truckers. Hier wordt alles uitgelegd ??

Arbeidsdeskundige
Natuurlijk is Sweet Home Alabama met heerlijk piano getokkel de parel van dit sfeervolle album. The Ballad of Curtis Loew met bijzonder fraai gitaarspel is ook een belangrijke pijler van dit album waar ik veel energie van krijg.

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik neig meer naar het slepende Swamp Music, de krachtige rocker Working for MCA, Need You en Needle and the Spoon.

Alhoewel ik Needle and the Spoon en Sweet Home Alabama beiden speelde in een oude band, vind ik het drumwerk van Artimus Pyle op de volgende platen gaver.

Ik zou ook nooit zover gaan om deze plaat een volle score van 5* te geven, daarvoor vind ik Don't Ask Me No Questions iets te flauw en ik ben geen liefhebber van JJ Cale, dus Call Me The Breeze bevalt mij niet zo.

avatar van frolunda
4,0
Uitstekende en erg fijne tweede plaat van de uit Jacksonville,Florida afkomstige Southern rockers van Lynyrd Skynyrd.Deze,opnieuw door Al Kooper geproduceerde Second helping vind ik minstens zo sterk als hun debuut met dien verstande dat ik deze zelfs wat vaker opzet.
De opener Sweet home Alabama deed hier in Nederland destijds niks maar geldt nu natuurlijk wereldwijd als een Rockklassieker.En terecht want dit fantastische nummer kan maar niet vervelen.Dat doen overigens de meeste songs niet snel op het gevarieerde Second helping.Afgezien van het wat mindere Don't Ask Me No Questions zijn de overige tracks allemaal van topkwaliteit.De prachtige ballad I need you,de scheurende gitaren op Workin' for MCA of het heerlijk swingende The Needle and the Spoon,inclusief heerlijke gitaarsolo en een prima prestatie van zanger Ronnie Van Zant,het zijn stuk voor stuk prachtige nummers.
Second helping verdient dan ook een dikke vier sterren en tevens heb ik nog steeds het gevoel dat Lynyrd skynyrd,in de periode tot de vliegtuigcrash in 1977,in deze contreien nog behoorlijk onderschat wordt.

avatar van vielip
4,5
Prachtige opvolger van een min of meer niet te overtreffen debuut. Na dit album ging het mijns inziens downhill met het componeren. Puur mijn kijk op het geheel en ik begrijp best dat anderen daar een andere kijk op hebben. Op dit Second helping behoeft Sweet home Alabama natuurlijk geen uitleg dan wel lofzang. Schitterende riff en zanglijnen. Iets met 'ultieme zomerplaat'...ik snap dan ook volkomen waarom Kid Rock het nummer gebruikte als basis voor zijn al even lekkere All summer long. Toch geef ik deze een half puntje minder. Ik vind op deze namelijk The ballad of Curtis Loew ietsje minder. Dat heb ik bij het debuut met geen enkel nummer.

5,0
Superalbum dit

avatar van rider on the storm
4,5
Geweldige opvolger van het debuutalbum. Wellicht net een tikkie minder maar goed genoeg om ook deze een plekje in de verzameling te geven.

Sweet home Alabama, I need You, Call me the Breeze...pfff hoe fraai.

Wederom sieraad in mijn platenkast.

avatar van Mssr Renard
4,0
Ook op deze plaat weer een belangrijke rol voor producer Al Kooper, die naast de productie en de mix ook wat piano en akoestische gitaar en de hoorn-arrangementen van Breeze voor zijn rekening neemt.

De laatste plaat met drummer Bob Burns en waarom I Need You is ingedrumd door Mike Porter is mij een raadsel.

Verder mag Ed op deze plaat meer dan alleen bas spelen, en dat pakt erg goed uit. Hij mag lekker vlammen op deze plaat, naast natuurlijk Gary en Allen. Ed King is toch wel één van mijn favoriete Skynyrd-gitaristen geweest. Zo jammer dat hij er in de jaren negentig (na de reunie) er uitgewerkt is.

Nog een vreemd geval hier: op Don't Ask Me No Questions staat: vocals & guitar: Gary, background vocals: Leon & Ronnie. Maar het is toch overduidelijk Ronnie die hier de lead zingt. We zullen het er maar op houden dan Gary de tweede stem zingt in de refreinen (die zware stem).

avatar van Tav74
4,0
Erg goed album, de nummers zijn op hetzelfde niveau, maar dit album mist de ongepolijste magie die de eerste plaat voor mij genre-overstijgend goed maakt. Half puntje minder dan het debuut daarom.

avatar van metalfist
Veel bands hebben problemen met het releasen van een tweede album, zeker wanneer het eerste een gigantisch succes is. Lynyrd Skynyrd is er daar geen van. Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd is vandaag de dag het meest bekend doordat Free Bird op dat album is te vinden, maar met Second Helping leverden de Skynyrd mannen misschien nog wel een grotere oorwurm af: Sweet Home Alabama. Een song met een flinke sneer naar Neil Young (als antwoord op diens Alabama en Southern Man en het nummer zorgde zelfs ervoor dat de heren terug door één deur konden) en het album wordt me misschien net iets te makkelijk vereenzelvigd met de openingstrack. Of ik heb het nummer in de loop der jaren gewoon te vaak gehoord, dat kan ook. In ieder geval is er maar één nummer op Second Helping dat me tegensteekt en dat is Swamp Music met zijn vervelende refrein. Is dat erg? Goh, eigenlijk niet als je ziet wat voor fijn materiaal die 7 andere songs zijn. Het verhalende Curtis Loew, de aanklacht tegen drugs met The Needle and the Spoon, het wondermooie I Need You, ... Er valt genoeg te beleven en zelfs een nummer van JJ Cale (Call me the Breeze) weten ze perfect naar hun hand te zetten. Naar mijn gevoel is er met opvolger Nuthin' Fancy eventjes een dipje, maar ik heb alvast zin om die ook nog eens wat draaibeurten te geven. Wel grappig trouwens dat één van de bonustracks een single versie is van Don't Ask Me No Questions. Dat is een net iets langere versie (het scheelt maar een paar seconden), maar ik dacht altijd dat single versies korter waren dan het origineel zodat ze netjes in het stramien om op de radio te draaien pasten. Blijkbaar niet dus.

avatar van ABDrums
5,0
Als ik een objectieve score zou moeten verbinden aan Second Helping, dan zou ik zonder twijfel op vier sterren uitkomen. Niets meer en niets minder. Er is echter één nummer dat ervoor zorgt dat ik het niet laten kan om een vol sympathiepunt bij de totale score op te tellen, zodat het album vijf in plaats van vier sterren van me krijgt. Als lezer zie ik je nu al denken: 'dat zal dan zeker wel weer over Sweet Home Alabama gaan'. En hoewel dat nummer wel degelijk een rol speelt in de onderstaande anekdote, is dat niet het nummer waar op wordt gedoeld.

Ik denk dat ik dezelfde ontwikkeling heb meegemaakt als vele drummers met mij. Toen ik op tien-jarige leeftijd begon met drummen heb ik samen met mijn vader een tweedehands drumstelletje gekocht via Marktplaats. Geen idee meer waar het ding vandaan moest komen, maar ik kan me wel herinneren dat het ergens buiten de provincie was. Een heel avontuur natuurlijk voor zo'n klein hummeltje. Het was in ieder geval wat je zou verwachten van een eerste, tweedehands drumstelletje; een stoffige vijfdelige ketelset (bassdrum meegerekend) met verouderde vellen, inclusief een hihat, crashbekken en ridebekken die hun beste tijd ook hadden gehad. Het voelde als een godsgeschenk toen hij dan eindelijk klaarstond in de slaapkamer van mijn ouders - daar kon 'ie krapaan staan, omdat er nergens anders ruimte was - op een oud tapijt die door mijn opa speciaal voor de gelegenheid van zijn zolder had getoverd.

Na de basisdrumlessen gevolgd te hebben, vond mijn drumleraar het tijd worden om te beginnen met het meespelen van nummers. Uiteindelijk kwam na ongeveer één jaar les het nummer Sweet Home Alabama voorbij in zijn leerlingenplaylist. Een terechte feel-good klassieker met lekker meebrulrefrein en een drumpatroon dat zo uit de basislessen leek te zijn weggelopen; een ideaal nummer om de reeds aangeleerde vaardigheden verder te verstevigen en uit te diepen. Het was meteen ook mijn kennismaking met Lynyrd Skynyrd toentertijd en Sweet Home Alabama heeft zich achteraf dan ook gemanifesteerd als een belangrijke song in mijn muzikale ontwikkeling. Als gedreven jongeman ging ik op de slaapkamer van mijn ouders aan de slag met het nummer dat me door mijn drumleraar toebedeeld was. Samen met een paar bijna-stukgeslagen drumstokken die ik bij de aankoop van het drumstel had gekregen, een door een tien centimeter lang draadje verbonden paar 'draadloze' oordopjes en een gitzwart, veel te groot paar oorkappen uit de gereedschapskist van mijn vader, ging ik de strijd aan met Sweet Home Alabama.

Na enkele pogingen ging dat als een trein, omdat de drumritmes zoals gezegd identiek waren aan wat ik reeds had geoefend en omdat het tempo niet heel erg hoog was. Ik oefende altijd via Spotify en klikte daarbij altijd het album Second Helping aan, omdat de plaat natuurlijk meteen begint met Sweet Home Alabama. Het gebeurde echter nog wel eens dat ik per ongeluk, onbewust, de shuffle-modus aan had laten staan van een vorige luistersessie. Vaak drukte ik het volgende nummer dan op pauze en klikte ik het nummer weer aan waar ik druk mee in de weer was. Ik was echter een keer zo druk met een drumfill bezig, dat ik niet in de gaten had dat het volgende nummer al was begonnen met afspelen. En toen draaide daar, voordat ik het wist, het vijfde nummer van de plaat; The Ballad Of Curtis Loew.

Vanaf de eerste tel was ik meteen verkocht en stopte ik met spelen. Het warme introductietokkeltje betoverde me onmiddellijk en zoog me meteen in het verhaal dat de band met dit nummer wil vertellen. Curtis Loew? Ik had nog nooit van de beste man gehoord, maar het tekstuele verhaal en de warme muzikale aankleding intrigeerde me enorm. Bij het invallen van de drums begon ik - de drumstokken nog wel in de hand hebbende van de oefensessie - spontaan wat onserieus mee te trommelen met het nummer. Dankzij het prachtige en aangrijpende verhaal over de aimabele meneer Loew, de heerlijke laid-back vibe van het nummer en het niet al te hoge tempo, kreeg ik heel veel energie en ontstond er langzamerhand de intrinsieke motivatie om ook dit nummer onder de knie te krijgen.

Vanaf dat moment vergezelden Curtis Loew en ik elkaar wekenlang elke dag. Curtis met zijn gitaar, die hij volgens de lyrics hele dagen bespeelde voor een tien-jarig kind (misschien dat ik me daardoor wel zo aangetrokken voelde tot het nummer...) en uiteindelijk een stille dood stierf, en Ate met zijn drumstel, die dankzij Curtis leerde zijn creativiteit de vrije loop te laten gaan tijdens het drummen en om de diepste beleving en energie die achter een nummer schuilt altijd centraal te stellen bij het spelen en componeren van muziek. Tijdens het spelen van Curtis' ballade bedacht ik spontaan nieuwe drumpatroontjes en fills die ik daarvóór nog nooit had gespeeld en waar ik nog nooit van had gehoord. Het nummer gaf me - elke luisterbeurt weer - zo ontzettend veel energie en creatieve inspiratie, dat ik als muzikant enorme stappen vooruit wist te maken. Dat viel mijn drumleraar overigens ook op, die echt ontzettend positief verrast was over hoe ik het deed. Zo is Curtis van onschatbare waarde geweest voor mijn ontwikkeling als muzikant en voor mijn ontwikkeling als de muziekliefhebber die ik nu ben, waardoor hij altijd een speciaal plekje in mijn muzikale hart toebedeeld zal krijgen.

Vandaag zag ik stomtoevallig dat een vriendin van me naar Lynyrd Skynyrd aan het luisteren was. Daardoor kon ik het laten om dit speciale album, dat ik nadien overigens nog veelvuldig in zijn geheel heb afgespeeld, weer eens op te leggen. En de conclusie is dat, elf jaar na dato, Second Helping - en dan specifiek natuurlijk The Ballad Of Curtis Loew - een feest der herkenning is in de meest positieve zin van het woord. De emoties liepen dan ook hoog op toen Curtis voorbij kwam met zijn bluesgitaar, die hij hele dagen in dienst stelde voor een tien-jarig jongetje. Elf jaar geleden deed hij dat ook voor mij, en daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn.

Curtis, bedankt.

5*

avatar van martintenhoove
Zeker een goed rock album met veel mooie songs.
met invloeden van country en blues.
en fijne tektsten mijn favo.s zijn the needle and the spoon.
en de cover van call me the breeze van jJ gale.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:12 uur

geplaatst: vandaag om 14:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.