Als ik een objectieve score zou moeten verbinden aan
Second Helping, dan zou ik zonder twijfel op vier sterren uitkomen. Niets meer en niets minder. Er is echter één nummer dat ervoor zorgt dat ik het niet laten kan om een vol sympathiepunt bij de totale score op te tellen, zodat het album vijf in plaats van vier sterren van me krijgt. Als lezer zie ik je nu al denken: 'dat zal dan zeker wel weer over
Sweet Home Alabama gaan'. En hoewel dat nummer wel degelijk een rol speelt in de onderstaande anekdote, is dat niet het nummer waar op wordt gedoeld.
Ik denk dat ik dezelfde ontwikkeling heb meegemaakt als vele drummers met mij. Toen ik op tien-jarige leeftijd begon met drummen heb ik samen met mijn vader een tweedehands drumstelletje gekocht via Marktplaats. Geen idee meer waar het ding vandaan moest komen, maar ik kan me wel herinneren dat het ergens buiten de provincie was. Een heel avontuur natuurlijk voor zo'n klein hummeltje. Het was in ieder geval wat je zou verwachten van een eerste, tweedehands drumstelletje; een stoffige vijfdelige ketelset (bassdrum meegerekend) met verouderde vellen, inclusief een hihat, crashbekken en ridebekken die hun beste tijd ook hadden gehad. Het voelde als een godsgeschenk toen hij dan eindelijk klaarstond in de slaapkamer van mijn ouders - daar kon 'ie krapaan staan, omdat er nergens anders ruimte was - op een oud tapijt die door mijn opa speciaal voor de gelegenheid van zijn zolder had getoverd.
Na de basisdrumlessen gevolgd te hebben, vond mijn drumleraar het tijd worden om te beginnen met het meespelen van nummers. Uiteindelijk kwam na ongeveer één jaar les het nummer
Sweet Home Alabama voorbij in zijn leerlingenplaylist. Een terechte feel-good klassieker met lekker meebrulrefrein en een drumpatroon dat zo uit de basislessen leek te zijn weggelopen; een ideaal nummer om de reeds aangeleerde vaardigheden verder te verstevigen en uit te diepen. Het was meteen ook mijn kennismaking met Lynyrd Skynyrd toentertijd en
Sweet Home Alabama heeft zich achteraf dan ook gemanifesteerd als een belangrijke song in mijn muzikale ontwikkeling. Als gedreven jongeman ging ik op de slaapkamer van mijn ouders aan de slag met het nummer dat me door mijn drumleraar toebedeeld was. Samen met een paar bijna-stukgeslagen drumstokken die ik bij de aankoop van het drumstel had gekregen, een door een tien centimeter lang draadje verbonden paar 'draadloze' oordopjes en een gitzwart, veel te groot paar oorkappen uit de gereedschapskist van mijn vader, ging ik de strijd aan met
Sweet Home Alabama.
Na enkele pogingen ging dat als een trein, omdat de drumritmes zoals gezegd identiek waren aan wat ik reeds had geoefend en omdat het tempo niet heel erg hoog was. Ik oefende altijd via Spotify en klikte daarbij altijd het album
Second Helping aan, omdat de plaat natuurlijk meteen begint met
Sweet Home Alabama. Het gebeurde echter nog wel eens dat ik per ongeluk, onbewust, de shuffle-modus aan had laten staan van een vorige luistersessie. Vaak drukte ik het volgende nummer dan op pauze en klikte ik het nummer weer aan waar ik druk mee in de weer was. Ik was echter een keer zo druk met een drumfill bezig, dat ik niet in de gaten had dat het volgende nummer al was begonnen met afspelen. En toen draaide daar, voordat ik het wist, het vijfde nummer van de plaat;
The Ballad Of Curtis Loew.
Vanaf de eerste tel was ik meteen verkocht en stopte ik met spelen. Het warme introductietokkeltje betoverde me onmiddellijk en zoog me meteen in het verhaal dat de band met dit nummer wil vertellen. Curtis Loew? Ik had nog nooit van de beste man gehoord, maar het tekstuele verhaal en de warme muzikale aankleding intrigeerde me enorm. Bij het invallen van de drums begon ik - de drumstokken nog wel in de hand hebbende van de oefensessie - spontaan wat onserieus mee te trommelen met het nummer. Dankzij het prachtige en aangrijpende verhaal over de aimabele meneer Loew, de heerlijke laid-back vibe van het nummer en het niet al te hoge tempo, kreeg ik heel veel energie en ontstond er langzamerhand de intrinsieke motivatie om ook dit nummer onder de knie te krijgen.
Vanaf dat moment vergezelden Curtis Loew en ik elkaar wekenlang elke dag. Curtis met zijn gitaar, die hij volgens de lyrics hele dagen bespeelde voor een tien-jarig kind (misschien dat ik me daardoor wel zo aangetrokken voelde tot het nummer...) en uiteindelijk een stille dood stierf, en Ate met zijn drumstel, die dankzij Curtis leerde zijn creativiteit de vrije loop te laten gaan tijdens het drummen en om de diepste beleving en energie die achter een nummer schuilt altijd centraal te stellen bij het spelen en componeren van muziek. Tijdens het spelen van Curtis' ballade bedacht ik spontaan nieuwe drumpatroontjes en fills die ik daarvóór nog nooit had gespeeld en waar ik nog nooit van had gehoord. Het nummer gaf me - elke luisterbeurt weer - zo ontzettend veel energie en creatieve inspiratie, dat ik als muzikant enorme stappen vooruit wist te maken. Dat viel mijn drumleraar overigens ook op, die echt ontzettend positief verrast was over hoe ik het deed. Zo is Curtis van onschatbare waarde geweest voor mijn ontwikkeling als muzikant en voor mijn ontwikkeling als de muziekliefhebber die ik nu ben, waardoor hij altijd een speciaal plekje in mijn muzikale hart toebedeeld zal krijgen.
Vandaag zag ik stomtoevallig dat een vriendin van me naar Lynyrd Skynyrd aan het luisteren was. Daardoor kon ik het laten om dit speciale album, dat ik nadien overigens nog veelvuldig in zijn geheel heb afgespeeld, weer eens op te leggen. En de conclusie is dat, elf jaar na dato,
Second Helping - en dan specifiek natuurlijk
The Ballad Of Curtis Loew - een feest der herkenning is in de meest positieve zin van het woord. De emoties liepen dan ook hoog op toen Curtis voorbij kwam met zijn bluesgitaar, die hij hele dagen in dienst stelde voor een tien-jarig jongetje. Elf jaar geleden deed hij dat ook voor mij, en daar zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn.
Curtis, bedankt.
5*