menu

The Stranglers - Aural Sculpture (1984)

mijn stem
3,42 (106)
106 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Epic

  1. Ice Queen (4:01)
  2. Skin Deep (3:54)
  3. Let Me Down Easy (4:10)
  4. No Mercy (3:38)
  5. North Winds (4:03)
  6. Uptown (2:58)
  7. Punch and Judy (3:45)
  8. Spain (4:14)
  9. Laughing (4:14)
  10. Souls (3:24)
  11. Mad Hatter (4:00)
  12. Here & There * (4:21)
  13. In One Door * (2:54)
  14. Head on the Line * (3:08)
  15. Achilles Heel * (2:54)
  16. Hot Club [Riot Mix] * (3:04)
  17. Place de Victoires * (4:09)
  18. Vladimir and the Beast * (3:53)
  19. Vladimir Goes to Havana * (5:28)
toon 8 bonustracks
totale tijdsduur: 42:21 (1:12:12)
zoeken in:
avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
De bonustracks zijn voor mij onbekend , ik heb het reguliere album t/m Mad Hatter.
Eens kijken of ik de bonusnummers kan beluisteren via spotify.

avatar van dazzler
4,0
In One Door

Achilles Heel

Hot Club

Hot Club moet je in zijn originele versie te pakken zien te krijgen.
Op de remaster van Aural Sculpture vind je de luidruchtige Riot Mix.

Aural Sculpture is het resultaat van een dubbele albumsessie.
Sony was niet tevreden met het oorspronkelijke materiaal en betrok
daarom producer Laurie (zie Paul Young) Latham in het opnameproces.

Aural Sculpture is een mix van nummers uit de eerste sessie
die door Latham ongemoeid zijn gelaten en nieuwe nummers waarbij Lol
mee tekende voor het arrangement. Nummers als Norman Normal (b-kant
Always the Sun) en Shakin' Like a Leaf stammen ook nog uit deze sessies.

Place de Victoires is een instrumentale versie van Let Me Down Easy
en de twee laatste bonustracks behoren tot de Vladimir & Olga sage.

Een reeks surrealistische verhaaltjes die als b-kantjes een eigen leven gingen leiden.
Sommige delen ervan moet je gaan zoeken op de solo releases van Burnell en Greenfield.
Ze horen eigenlijk niet bij dit album, alhoewel ze als bonustracks bij de 12" releases zaten.

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Dank voor de info Gunter, hier kan ik wat mee!!!

avatar van dazzler
4,0
Okee, fijn zo.

Dit is de enige CD bron met de originele versie van Hot Club.
The Stranglers - The Best of the Epic Years (1997)

avatar van Heer Hendrik
2,0
Ik krijg elke keer weer het gevoel dat het kruid verschoten is na track 5. Van Ice queen tot en met North winds is het echt prima. Maar daarna verlies ik mijn aandacht. Het eindigt ook nog eens met het abominabele slechte Mad Hatter. Brr......

Na dit album kwamen ze met Dreamtime. Een album met veel variatie in de nummers. Dat mis ik echt bij dit album

avatar van dazzler
4,0
Dan moet je toch eens het tweeluik Spain en Laughing op zichzelf beluisteren.
Zonder die Punch & Judy en die Mad Hatter die ook voor mij het album naar beneden halen.

avatar van Heer Hendrik
2,0
Ik zal je raad ter harte nemen.

avatar van gjvc
4,0
Mad Hatter is voor mij een heerlijk nummer, om eens per maand weer eens te horen.
Je wordt er vrolijk van!

avatar van spoiler
4,5
Voor een eurootje de LP gekocht op de platenbeurs in Utrecht. Ik vond dit vroeger al onwijs lekkere muziek, met al uitschieter "No Mercy" welke ik ook op vinyl single had.
Voor de rest een heerlijke plaat die lekker weg luisterd.
Mijn voorganger vindt "Mad Hatter" een lekker nummer>>>>>>>>>>>Dat vindt ik dan weer een baggernummer. Smaken verschillen

Robertus
Dit is een fijn popalbum van The Stranglers, niets meer en niets minder. Uitschieters zijn wat mij betreft Skin Deep, No Mercy en Ice Queen. Eerstgenoemde was voor mij zelfs de aanleiding om me te verdiepen in het repertoire van deze band. De productie is wel behoorlijk gelikt en doet nogal commercieel aan, ook het plaatsen van de drie singles achter elkaar op kant A riekt hier nogal naar.

Alhoewel dit album op deze manier een beetje geforceerd overkomt, zijn er toch heel wat muzikaal sublieme momenten te bespeuren. Luister maar eens naar Ice Queen; echt een voorbeeld waar sublieme productie en vakmanschap en inventiviteit mooi samengaan. Skin Deep is een jeugdherinnering van mij, echt een mooie song die ook goed het tijdsbeeld weergeeft. De lage stem van Hugh Cornwell straalt hier een soort prettige autoriteit uit. Als hij zingt "Better Wacht Out For The Skin Deep" dan geloof je hem!

No Mercy is ook nog een classic wat mij betreft. Goede hooks, goede lyrics en goede inzet van de blazerssectie. Maar hierna is de spanning wel een beetje uit het album..JJ Burnell doet met zijn intense voordracht in North Winds nog een poging om het tij te keren, maar hierna wordt het wat tam allemaal.

Uptown lijkt een poging om het punkgeluid nog even terug te halen, maar faalt vanwege overproductie. Punch en Judy: Ik ben het volledig eens met wat vele andere MUME gebruikers hierover zeggen en heb hieraan eigenlijk niets toe te voegen. Spain is dan weer leuk, maar had beter gewerkt op kant A denk ik. (Dit gezegd hebbende denk ik dat de trackvolgorde op dit album ook mankementen vertoont, waarom bijvoorbeeld alle singles op rij op kant A en dan alle tammere nummers?)

Mad Hatter had beter gewerkt als bonustrack. Alhoewel geen echt slechte song past hij totaal niet op het album en al helemaal niet als afsluiter. Dit had beter een single kunnen zijn, los van het album.

De bonustracks hebben hetzelfde probleem en zijn niet slechter of beter dan het album. Het kabbelt gewoon aangenaam voort en daarna is het stil. Alleen Here & There verdient nog enige vermelding als muzikaal een draak van een song met vermakelijke lyrics: "Ik mis je, means in Flemisch that I miss you" Altijd leuk om een Engelstalige een poging te horen doen om Nederlands te spreken, en dan nog wel Hugh Cornwell..En inderdaad, je gaat niet alleen naar Nederland voor de tulpen! Bedankt, Hugh, haha!

avatar van dazzler
4,0
Kleine correctie: het is JJ Burnel die Here and There zingt.
Liedjes over Europa zijn meestal van zijn hand.

Samen met North Winds een van de opvallend weinige Burnel nummers uit deze periode.

Zelfs vind ik Spain en Laughing (een ode aan Marvin Gaye) albumtracks
die zich kunnen meten met de door Robertus geprezen Ice Queen, Skin Deep en No Mercy.

De b-kanten Achilles Heel en In One Door vind ik dan weer album-waardige b-kanten.
En luister nog eens goed naar Hot Club: zo'n aanstekelijke melodie, een echte oorwurm.
Nog beter te verteren in zijn originele mix zonder de café-geluiden.
YouTube - STRANGLERS - Hot Club (No Mercy 12" 1984)

Robertus
Ja, dat klopt, Dazzler. Spain, Laughing en ook Souls vind ik prima nummers, maar werken beter op zichzelf. Ik zou eens kunnen gaan experimenteren met verschillende trackvolgordes, omdat die juist op dit album niet werkt. Dat is eigenlijk mijn belangrijkste punt van kritiek; het lijkt erop alsof ze eerst de singels achter elkaar zetten en dan de rest maar er achteraan, zonder dat er echt nagedacht is over de sequencing. Heel veel nummers op dit album zijn eigenlijk best goed, behalve UT en P&J (en die staan dan ook weer achter elkaar!), maar als je alles achter elkaar luistert flowt hij niet lekker en vallen veel songs in het niet. Het duurde bij mij al met al dus een tijd eer dat ik door heel die B-kant was geraakt, laat staan de bonustracks..

Trouwens, ik had gezien dat jij ook aan het experimenteren was geraakt met een Aural/Feline hybride tracklist. Dat begrijp ik in deze context dus goed, alhoewel Feline op zichzelf staat als een huis.

Dat ik er trouwens zo naast zat met de vocals op Here and There..Moet toch concluderen dat Burnell over een stem beschikt die heel veel kanten op kan! Op North Winds doet hij een Nick Cave'je; (met de kanttekening uiteraard dat Nick Cave zelf anno 1984 vooral nog schreeuwde en zijn echte stem nog niet helemaal gevonden had) hier klinkt hij toch wel als Hugh, moet ik zeggen (ga vaak op mijn gehoor af, maar bij The Stranglers zit ik er nogal eens naast...)

De originele Hot Club is inderdaad stukken beter dat de versie die ik heb.

Het cijfer geef ik voor het gehele album en hoe die op me inwerkt, dat doe ik heel consequent bij alle albums waarop ik stem. De bonustracks laat ik in eerste instantie buiten beschouwing, maar als die erg goed zijn wil ik de stem nog wel eens verhogen. Als ik elke song afzonderlijk zou moeten beoordelen en van een stem voorzien, dan zou er voor dit album een stuk hoger gemiddelde uitkomen. De trackvolgorde is hier de grootste boosdoener..

avatar van dazzler
4,0
Ik ben het met je eens over de tracklijst.
Punch & Judy en Mad Hatter vind ik zelf de grootste missers.
Uptown gaat nog wel.

En Souls is een goed nummer, maar op de remaster
werd per ongeluk voor een kortere versie gekozen (die onder de 3 minuten blijft).

Het werd geïnspireerd door een trip naar Latijns-Amerika,
waarvan een handvol songs op Dreamtime (Mayan Skies bijvoorbeeld) eveneens getuigen.
Daarom vind ik Souls iets meer bij het volgende album passen eigenlijk.

Robertus
Mad Hatter wordt gered door die jazzyy keyboardpartijen, maar inhoudelijk is het Punch & Judy nummer 2. Gaat echt nergens over...

Even off topic: Ik heb vandaag een tweedehands vinylexemplaar van Live X Cert weten te bemachtigen. Ga hem vanavond luisteren; daar zal ik wellicht binnenkort over berichten bij het betreffende album. Wel leuk, want die dingen kom je niet vaak meer tegen...

avatar van deric raven
Skin Deep vind ik nog steeds goed; zou die 2e stem niet zo beroerd klinken, dan was het zelfs een top song.

Slappe thee. Had de plaat nog nooit gehoord. Na twee nummers afgehaakt.
Daarna het interview beluisterd wat Burnel gaf n.a.v. dit album (op youtube).
Maar ook dat viel niet mee; na vijf minuten uh's en uhmm's wist ik genoeg.
Ik kan me herinneren dat we kosmische hoeveelheden drugs naar binnen werkten in die tijd.
Burnel klinkt meer als Burnt Out.

Het enige wat me opvalt aan de plaat is de mix. Die is klasse. Vandaar dit commentaar.

En het orgeltje is ook ok.

Arbeidsdeskundige
Skin Deep is een parel die ik voor het eerst bij de verrukkelijke 15 heb gehoord.

avatar van RonaldjK
3,0
Precies een jaar geleden schreef ik mijn eerste bijdrage voor MuMe. Dat mede uit ergernis over de stilte rond Dark Matters, de nieuwe van The Stranglers die veel beter was dan daar werd gesuggereerd. Het leek me passend om op deze eerste verjaardag van mijn MuMe-tijd te schrijven over de Stranglersplaat waar ik inmiddels aan toe ben.

Net als generatiegenoten The Cure en New Order waren The Stranglers naar een meer popgerichte, synthesizergekleurde stijl gegroeid met minder ruimte voor gitaar. Het succes van onder meer The Human League was niet onopgemerkt gebleven. De twee hitsingles van Aural Sculpture hebben zelfs de 'four-to-the-floor-beat'. Bij hun concert in Zwolle in 2014 hoorde ik hen één van deze hits aankondigen met de woorden 'Disco time!', waarna Burnel en Warne grinnikend enkele kekke danspasjes deden. Skin Deep (in de Nationale Hitparade #21 in december 1984) en No Mercy (#33 in februari 1985) waren internationale hits, vergelijkbaar met de disco-uitstapjes die eerder bij new wavers Blondie tot grote successen leidden. Het was de eerste van The Stranglers die meteen tevens op compact disc verscheen.

Ik was en ben geen groot liefhebber van deze popfase van De Wurgers; desondanks staan er op het in Brussel opgenomen Aural Sculpture hele aardige popliedjes. Opener Ice Queen bijvoorbeeld bevat lekkere toetsenpartijen, al houd ik moeite met de blazers die halverwege bijspringen. Op Let me Down Easy klinkt wederom een discobeat, maar het lied is ingetogener dan de twee hits. North Winds Blowing (een verwijzing naar het koude Trafalgar Square op de voorzijde van de hoes?) is een aardig slot van de A-zijde.
Naar de B-kant. In Uptown klinkt in de zanglijn van het refrein iets van het oude venijn door. Op het uitgelaten Punch & Judy zijn weer blazers te horen, Spain bevat een jazzachtige toetsenpartij en de spreekstem van een Spaanstalige dame. Met de drie laatste nummers haak ik echter af, iets met het ene oor in en het andere uit - sorry, te makkelijk deze woordgrap...

In 2001 en 2019 werd het album dankzij de bonustracks interessanter; hierboven vertellen anderen daar meer over. Over de achtergronden vertelt bassist Jean-Jacques Burnel meer op de bandsite.
Weliswaar te licht en behoudend voor mijn smaak, maar liefhebbers van kwaliteitspop geven vast meer punten dan ik. Het vorig jaar verschenen Dark Matters is echter spannender en bevat sterkere popsongs. Aural Sculpture was daarentegen de juiste plaat op de juiste tijd, waarmee ze het onverwachte succes van Golden Brown van een dikke twee jaar eerder een degelijk vervolg gaven en een nieuwe generatie fans bereikten.

avatar van luigifort
Voor mij hun fijnste album. Ik ben minder van de moeilijke quirky Stranglers.

5,0
The Stranglers trakteren hier voor het grootste deel op Middle of the road drek, maar elk album waarop Skin Deep staat krijgt van mij 5 sterren! Wat een popklassiekert!

avatar van spoiler
4,5
En wat dacht je van No Mercy. Heerlijk nummer

avatar van dazzler
4,0
RonaldjK schreef:
Naar de B-kant. In Uptown klinkt in de zanglijn van het refrein iets van het oude venijn door. Op het uitgelaten Punch & Judy zijn weer blazers te horen, Spain bevat een jazzachtige toetsenpartij en de spreekstem van een Spaanstalige dame. Met de drie laatste nummers haak ik echter af, iets met het ene oor in en het andere uit - sorry, te makkelijk deze woordgrap...

Uptown vind ik een sterke riff maar ook niet veel meer dan een sterke riff. Punch & Judy vind ik een draak. Spain is klassepop. Laughing verdient beter. En ik hou ook van Souls dat eigenlijk al wat vooruitblikt op de opvolger Dreamtime. Mad Hatter vind ik te gek voor woorden (maar dan in een negatieve betekenis helaas).

Gast
geplaatst: vandaag om 14:04 uur

geplaatst: vandaag om 14:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.