menu

The Stranglers - La Folie (1981)

mijn stem
3,34 (115)
115 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Liberty

  1. Non Stop (2:29)
  2. Everybody Loves You When You're Dead (2:42)
  3. Tramp (3:05)
  4. Let Me Introduce You to the Family (3:08)
  5. Ain't Nothin' to It (3:58)
  6. The Man They Love to Hate (4:26)
  7. Pin Up (2:49)
  8. It Only Takes Two to Tango (3:41)
  9. Golden Brown (3:30)
  10. How to Find True Love and Happiness in the Present Day (3:07)
  11. La Folie (6:08)
  12. Cruel Garden * (2:15)
  13. Cocktail Nubiles * (7:08)
  14. Vietnamamerica * (4:01)
  15. Love 30 * (3:54)
  16. You Hold the Key to My Love in Your Hands * (2:40)
  17. Strange Little Girl * (2:39)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 39:03 (1:01:40)
zoeken in:
avatar van Rockfan
Als je de punkbril even afzet blijft er een uiterst vermakelijk popalbum over. Deze had zo kunnen wedijveren met, laat eens zeggen, bv. OMD of Ultravox. Maar zijn Stranglers de enige die ik dat genre kan aanhoren.

avatar van dazzler
3,0
Boreq schreef:
Desondanks klinkt het allemaal net te leeg, wat het album een pretentieus randje geeft. Met name het laatste nummer, in het Frans, is verschrikkelijk.

Misschien helpt het als je weet dat bassist Burnel een geboren Fansman is.

De link die Rockfan met OMD of Ultravox legt vind ik nogal geforceerd.

Ik hoor op La Folie toch nog steeds hoofdzakelijk rock,
maar dan met een kleine houdbaarheidsdatum. Het klopt wel
dat enkel Golden Brown de tand des tijds ruimschoots heeft doorstaan.

Jammer genoeg haken veel nieuwsgierigen snel af als blijkt dat La Folie
niet veel meer dan Golden Brown in huis heeft. Ik kan The Raven niet hard genoeg aanbevelen.
Een album waarop de groep haar punk allures omruilt voor een heel onderlegd new wave geluid.

Beide albums The Raven + La Folie zijn vandaag voor 5 euro als 2CD budget set verkrijgbaar.

Typisch wel dat het concept album daartussen, het onvolprezen The Meninblack,
weer maar eens ontbreekt. Stukken beter dan La Folie. Maar enige achtergrondkennis is nodig.

avatar van Rockfan
dazzler schreef:
Misschien helpt het als je weet dat bassist Burnel een geboren Fansman is.

De link die Rockfan met OMD of Ultravox legt vind ik nogal geforceerd.



Heb je eigenlijk wel gelijk in maar hier probeerde The Stranglers nogal mee te liften op de newwave-wave in die tijd. De eerste die mij te binnenschoten waren OMD en Ultravox

avatar van dazzler
3,0
Het echte Stranglers new wave album heet The Raven.
La Folie is vooral het resultaat van een band die einde contract was
en diep teleurgesteld door de flop van het onvolprezen The Meninblack.

De kiemen van Golden Brown lagen trouwens in de sessies van dat laatste album.
Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat La Folie vooral uit restmateriaal bestaat.

avatar van Rockfan
Restmateriaal of niet. Dit vind ik dan nog beter klinken dan al die andere new-wavebandjes bij elkaar.

Aks
Ik vind het een goede lp/cd. Velen kijken met weemoed naar hun voorgaande platen, maar als muziekband moet je je blijven ontwikkelen.

Zoals the Clash dat deed met Sandinista. The Clash werd in die tijd verweten dat ze geen punk meer maakte; het weerwoord van the Clash was dat punk vrijheid van muziek maken betekent.

Robertus
Aks maakt hier wel een goede vergelijking met Sandinista van The Clash, afgezien van de albumlengte dan. Sandinista was alleen volgens mij doorgeschoten ambitie, terwijl La Folie eerder ambitie lijkt te ontberen. Bovendien heeft La Folie iets a-typisch als het om albums gaat. De tracks gaan er op de een of andere manier los van elkaar beter in bij mij dan wanneer ik het album in zijn geheel luister. Het lijkt dan of je wacht op Golden Brown, maar als die voorbij is is mijn aandacht helemaal weg.

Maar als ik de nummers los op me afgevuurd krijg (shufflemodus) werken ze beter. Dan komt ineens The Man They Love To Hate naar voren als toch best een goede song.

Everybody Loves You When You're Dead is wat mij betreft de sterkste song en die staat bijna helemaal in het begin, dan heb je het beste gehad en dat is een domper.

Tramp, tja, het heeft melodie, maar ik vind het producioneel een rommeltje.

Let Me Introduce You To The Family begint lekker, maar houdt het momentum voor mij ook niet vast. En is werkelijk de meest bizarre singlekeuze van The Stranglers ooit (door de platenbazen, dat wel).

Ain't Nothing To It: Een beetje de "Uptown" (Aural Sculpture) van La Folie. Eindelijk weer lekker rauw, maar waarom dan niet de bas lekker naar voren mixen en de drums laten pompen in plaats van dat gepolijste getik? Kortom, rauwe song, gladde productie.

The Man They Love To Hate: Samen met Everybody Loves You When You're Dead en Golden Brown de redder van het album van de bijna onvermijdelijk onvoldoende. Een heerlijke song, met een goede melodie en nonchalante, onderkoelde zang. Zo moet het.

Non Stop en Pin Up zijn wat mij betreft okee in die zin dat The Stranglers hier onbeschaamd lichtgewicht zijn zonder dat er een geforceerd element in zit. En ze duren niet te lang.

Golden Brown behoeft bijna geen introductie op MUME, maar toch, gaat het nu over drugs of over een vrouw? Meesterlijk, maar ook wel erg vaak gehoord inmiddels.

How To Find True Love And Happiness In The Present Day. Meesterlijke titel.

La Folie: Tja, deze is wel interessant. Ik vind Frans een mooie taal en kan het redelijk goed verstaan, mits ik mijn best er voor doe. Ik vind het eigenlijk heel dapper wat The Stranglers hier doen. Geen song die ik snel opzet, maar toch petje af, dit is best gedurfd en nog best een mooie afsluiter, mits je niet al in slaap gevallen bent.

Maar dan de bonustracks, ja, haha! Waay better!!

Strangle Little Girl is echt een mooie song met al een beetje de aankomende Feline-sound die The Stranglers beter past in deze periode.

Love 30: Hoe kan zo'n simpele track nou beter zijn dan het gros van dit album? Muziek is soms een raadsel...

Cruel Garden: Akoestische gitaren, jazzy. Hele fijne song en weer en soort precursor van Feline, de opvolger, waar The Stranglers pas ECHT een nieuwe start maakten en wat voor een...

Mijn theorie over waarom dit album nu zo tegevalt is het volgende (los van de omstandigheden reeds genoemd hier):

Het is duidelijk een overgangs album van de donkere, experimente Stranglers naar de meer toegankelijke mainstream sound van de jaren tachtig. De puzzelstukjes liggen nog duidelijk niet op hun plaats: Rauw van productie, maar ingehouden qua performance. Juist de pogingen om nog een beetje ruig te doen (LMIYTTF, ANTO) passen hier gewoon echt niet.

De bonustracks zijn juist goed omdat de band zichzelf hier gewoon overgeeft aan hun natuurlijke ontwikkeling. Geen toeters en bellen (want dat is ook een beetje het probleem van het album, te veel afleiding), maar gewoon nummers met al een beetje het gevoel van berusting dat Feline zo groot maakte. En datzelfde geldt natuurlijk helemaal voor Golden Brown, dat eenzaam aan de top staat...

avatar van dazzler
3,0
Robertus schreef:
How To Find True Love And Happiness In The Present Day. Meesterlijke titel.

Misschien val ik in herhaling, maar Cornwell sprak de titel bewust als volgt uit:

How to Find True Love and a-Penis in the Present Day.

Robertus, als je links van je bericht op het sterretje klikt, worden jouw schrijfsels meningen
en dan zijn ze door iedereen als review of recensie te raadplegen. Gewoon doen, want het is de moeite.

En als men zich afvraagt hoe ik dat allemaal weet over The Stranglers.
Dit boek is een absolute must voor elke fan: The Stranglers: Song by Song 1974-1990 by Hugh Cornwell.

Robertus
Bedankt, Dazzler, ga ik doen. Ik vergat trouwens nog de song It Only Takes Two To Tango te vermelden, ook nog een mooi vlaggetje op de modderschuit, wat mij doet twijfelen of ik mijn stem voor het album toch niet verhoog naar 3,5...Eigenlijk is vooral de start van het album een rommeltje; in het midden zit toch een lekker gedeelte (vanaf TMTLTH t/m GB)

En voor wat betreft dat boek: Dat lijkt me zeker interessant! Had JJ Burnel nu ook zo'n boek geschreven?

avatar van dazzler
3,0
Burnel heeft zeker op de fansites commentaren geschreven,
maar ze gaan minder in de diepte, het blijft soms meer een opscheppen over het eigen aandeel.

Cornwell gunt de anderen ook wat: Burnel komt meestal met een basriff en een paar akkoorden,
Cornwel smeedt daar een song van en schrijft er teksten bij. Greenfield kleurt tenslotte mooi in.

De meeste songs die Burnel zingt, zijn ook door hem afgewerkt.
Voor de andere levert hij meestal een paar muzikale ideeën, maar de hand van Cornwell
is nodig om het proces tot een goed einde te brengen. Mettertijd gaat Burnel minder bijdragen.

In de studio zijn Burnel en Greenfield eerder companen.
Cornwell is de einzelganger, een tikkeltje te intellectueel voor de rest van de band.
Black is veelal de inspirator: hij kwam bv aanzetten met de hele Meninblack fascinatie.

Je leest in het boek hoe de songs tot stand komen.
Van het idee en het concept via de bijdrages tot de afwerking.

Na Feline valt op dat de bandleden steeds minder samenwerken.
De impact van het productie-team wordt vanaf Aural Sculpture nadrukkelijker.

Zo zijn de songs van AS en de bijhorende b-kanten afkomstig van twee verschillende sessies.
Eentje zonder producer en een met producer Laurie (Paul Young) Latham.

Als je de expanded versie in huis hebt, kan je aan de credits zien welke songs van waar komen.
Sommige nummers uit de eerste sessie werden door Latham herwerkt (Skin Deep bijvoorbeeld).
Andere bleven ongemoeid en nog andere werden nieuw met Latham uitgewerkt.

Maar nu ga ik off topic.

avatar van spoiler
3,5
Onlangs deze plaat weer op LP gekocht. Vroeger al eens gehad en natuurlijk weg gedaan
Puur jeugdsentiment en gewoon een lekker plaatje.

avatar van Casartelli
3,5
Casartelli (moderator)
The Stranglers horen tot de efficiëntere vertegenwoordigingen in mijn collectie. Het eerste boxje van 5 (Feline, Aural Sculpture, Dreamtime, 10 en een liveplaat) staat er al jaren en onlangs heb ik daar het boxje met Black and White, The Raven, Meninblack, La Folie en nog een liveplaat aan toegevoegd. Met een volwaardige Rattus Norvegicus en No More Heroes erbij is Cornwell-Stranglers alvast compleet.

Uit die nieuwe aanschaf waren Meninblack en La Folie nieuw voor mij. Nu is 'nieuw' betrekkelijk: als je artiesten met boxen tegelijk aanschaft, wordt het alras lastig om de albums echt in het hart te sluiten; het is gewoon te veel ineens. En er staan sterke nummers op alle Stranglers albums (hoewel... 10?), maar de complete albums overtuigen nog wel eens wat minder... of hebben tot nu toe te weinig gelegenheid gekregen om te overtuigen.

La Folie zat achteraan het recentst aangeschafte boxje en met de kennis dat dit album een vrij karig MuMe-gemiddelde kent. Ik was er echter meteen behoorlijk mee in mijn nopjes. Akkoord, Golden Brown klinkt heel anders dan de rest, maar elk nummer klinkt urgent en dat is iets wat ik maar van erg weinig andere Stranglers-albums kan zeggen.

avatar van kaztor
Casartelli schreef:
The Stranglers horen tot de efficiëntere vertegenwoordigingen in mijn collectie. Het eerste boxje van 5 (Feline, Aural Sculpture, Dreamtime, 10 en een liveplaat) staat er al jaren en onlangs heb ik daar het boxje met Black and White, The Raven, Meninblack, La Folie en nog een liveplaat aan toegevoegd. Met een volwaardige Rattus Norvegicus en No More Heroes erbij is Cornwell-Stranglers alvast compleet.

Ik heb recentelijk iets soortgelijks gedaan met de 5-cd Old Testament die alles vanaf Rattus t/m de Strange Little Girl-single compileert en het Feline/Aural Sculpture/Dreamtime boxje, de laatste dankzij m'n schatje. Ik moet deze La Folie nog een aantal luisterbeurten geven, maar ik ben er zeker wel achter dat dit zowat de meest ondergewaardeerde en eigenwijze band aller tijden is. Geweldig spul!

avatar van LucM
3,0
La Folie ligt stilistisch in het verlengde van Meninblack maar het songmateriaal is wisselvallig met enkele nietszeggende nummers als Pin up en Tramp. Daarnaast zijn er ook nummers die tot hun beste horen zoals Everybody Loves You When You're Dead en vooral hun grote hit Golden Brown.

avatar van RonaldjK
3,5
Ben de afgelopen tijd dit plaatje weer eens aan het draaien, hij staat hier op cd in de versie zoals MuMe hem weergeeft.
De recensies/meningen van c-moon, dazzler, Rockfan, Casartelli, Ton Willekes en Robertus (beiden niet meer actief) en de discussie die zij voerden heb ik met veel plezier gelezen. Dat er op niveau wordt gediscussieerd vind ik zó fijn! Dat gaat er wel eens anders aan toe op MuMe helaas...

Duidelijk is dat wie de plaat aanschafte vanwege Golden Brown zich eens over het hoofd krabde, terwijl fans die de band beter kenden het onderling oneens zijn of dit nou een goed album is of niet.
Binnenkort volgen mijn mening en waardering. Spoiler: ik hoor bij degenen die positief zijn over La Folie, oui oui...

avatar van dazzler
3,0
Mijn schrijfsel over dit album is dan ook meer dan tien jaar oud. Ik was nogal kritisch, merk ik. Vooral omdat ik het nogal moeilijk had en heb met mensen die zowel No More Heroes als La Folie als beste Stranglers albums aanstippen. Dat is dan toch vooral omdat ze door de hits No More Heroes en Golden Brown naar die langspelers getrokken werden, denk ik dan, en misschien onvoldoende investeerden in de andere elpees.

Toch vind ik La Folie iets te poppy geproducet. Je hoort als het ware dat de hitparade in het achterhoofd van EMI zat. De helft van de plaat vind ik echt wel goed. Non Stop, Everybody Loves You When You're Dead, Let Me Introduce You To The Family, Golden Brown en La Folie zijn de beste stukken. Tramp (heb ik altijd een wat a-typiche Stranglers song gevonden) en The Man They Love To Hate zitten op de wip. De rest klinkt toch teveel als onafgewerkte ideetjes (aka leftovers) van vorige sessies.

avatar van RonaldjK
3,5
Wel eens meegemaakt dat het bedrijf waarvoor je werkte, werd overgenomen door een grotere vis? Het overkwam The Stranglers in januari 1979, toen United Artists/Liberty in handen kwam van EMI. Korte tijd later brachten zowel Jean-Jacques Burnel als Hugh Cornwell vrij abstracte soloplaten uit, te weten Euroman Cometh en Nosferatu, die niet goed verkochten.
Hetzelfde gold voor de experimentele groepsplaat The Gospel According to Meninblack. Ik kan me voorstellen dat de vier eigenwijze creatievelingen werden ontboden op het kantoor van de Grote Platenbaas, die hen vriendelijk doch beslist duidelijk maakte dat er geld moest worden verdiend. “We need a hit single!” zal de man in zijn driedelige grijze pak hebben benadrukt.

Tegenwoordig weten we dat dit zowaar op ongekende wijze lukte met Golden Brown, een semi-progrocklied, waarvan de muziek door toetsenist Dave Greenfield werd gemaakt omdat Burnel en Cornwell vonden dat hij ook eens een liedje moest leveren. Met zijn deels 3/4-, deels 7/8-maatsoort en klavecimbel was het de tweede single van het album, kort voor Kerstmis 1981 verschenen (waar met de groep was afgesproken dat ie in januari zou uitkomen) en aanvankelijk zonder promotie tot een grote hit uitgegroeid: EMI en de productiestaf wisten zeker dat dit niks zou worden...
La Folie werd geproduceerd door Steve Churchyard en gemixt door grote naam Tony Visconti, die van EMI moesten zorgen voor een radiovriendelijk geluid.

De liedjes op de A-kant gaan van kort naar langer. Het zijn er zes, dus geen van allen duurt lang: opener Non Stop slechts 2’29” en afsluiter The Man They Love to Hate klokt af op 4’21”. Het licht-grommende basje met zijn soms tegendraadse lijnen is overal aanwezig, maar in ieder lied zit wel een pakkende melodie, alsof de heren braaf naar hun platenbaas hebben geluisterd.
Mijn andere favorieten van de eerste helft: Everybody Loves You When You’re Dead en het briljante Tramp. Degenen die de band langer volg(d)en verschillen ook hier van mening: hierboven schreef LucM dat hij dat liedje juist helemaal niks vindt.
Eerste single was Let Me Introduce You to the Family, #47 in Engeland; hier kan ik op mijn beurt weinig mee, net als met Ain’t Nothing to It, dat klinkt als een kliekje van het vorige album.

De B-kant is minder sterk, zoals wel vaker op elpees. It Takes Two to Tango met zijn (Beach Boys) koortjes bijvoorbeeld. How To Find True Love lijkt ook weer een restje van de vorige plaat te zijn.
Golden Brown zit “verstopt” als derde song op de B-kant, tijdloos mooi en ironisch genoeg waarschijnlijk het bekendste lied van de band geworden. Afsluiter La Folie is aangenaam loom met zijn gesproken Franse tekst, de titelsong werd als single #47 in het Verenigd Koninkrijk. Altijd fijn als Burnels Franse achtergrond bovensijpelt en een muzikale vooruitwijzing naar volgende albums van de band.

Als extra’s staan op mijn cd (editie 2001) en streaming twee juweeltjes: zigeunerjazz in Cruel Garden en het magnifieke kleinood Strange Little Girl: vanaf het moment dat ik in ’82 de clip op Sky Channel zag, was ik verkocht. De laatste is oorspronkelijk afkomstig van hun afscheidsplaat van EMI, The Collection 1977-1982. Onbegrijpelijk dat dit niet dezelfde hitstatus kreeg als Golden Brown.
De overige bonusliedjes doen me weinig, alhoewel menigeen Vietnamerica kan waarderen. Ronduit irritant en overbodig is de audiocollage Cocktail Nubiles, een mislukte knipoog naar Bring on the Nubiles van No More Heroes (1977), een lied dat ook al geen hoogvlieger was.

La Folie is niet de beste Stranglers; het debuut Rattus Norvegicus en derde album Black and White bijvoorbeeld smaakten mij beter. Toch is het vaak genieten. Ik moet regelmatig denken aan The Raven uit 1979, waarop de ruwe kant van de band voor het eerst sluw werd gemixt met de popachtige, melodische zijde. Aan La Folie geef ik een half puntje minder, 3,5.
Tenslotte: neem eens de moeite om het gehele album te letten op de geïnspireerde, vaak tegendraadse baslijntjes van Burnel. Verstopte diamantjes!

3,5
Ik heb dit eens een paar maal achter elkaar beluisterd, voor een goede indruk.

Naar mijn mening is dit een echte overgangsplaat. Het venijn hoor je af en toe nog terug, maar het gros doet denken aan (een in staat van ontbinding verkerende) Joy Division.

Titelnummer 'La Folie' is gelukkig helemaal in het Frans en de klassieker 'Golden Brown' laat mij de wenkbrauwen inmiddels niet meer fronsen, maar is meer dan welkom op dit interessante, maar helaas niet helemaal geslaagde album. Toch staan er meer dan genoeg tracks op die de moeite meer dan waard zijn.

3,5 ster.

4,5
Zeker niet helemaal geslaagd, maar toch een prachtplaat. Alleen het vreselijk matig gezongen nummer 'It takes only two to tango' had voor mijn part weg kunnen blijven. De rest slikt heerlijk weg.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:14 uur

geplaatst: vandaag om 03:14 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.