menu

Gavin Friday & The Man Seezer - Each Man Kills the Thing He Loves (1989)

mijn stem
4,13 (149)
149 stemmen

Ierland
Pop
Label: Island

  1. Each Man Kills the Thing He Loves (3:51)
  2. Tell Tale Heart (5:54)
  3. Apologia (4:05)
  4. Dazzle and Delight (4:04)
  5. Next (3:09)
  6. You Take Away the Sun (4:09)
  7. Death Is Not the End (6:06)
  8. He Got What He Wanted (5:52)
  9. Man of Misfortune (4:52)
  10. Rags to Riches (5:01)
  11. The Next Thing to Murder (3:35)
  12. Love Is Just a Word (2:04)
  13. Another Blow on the Bruise (6:58)
totale tijdsduur: 59:40
zoeken in:
avatar van dix
5,0
dix
Deze plaat heb ik op een bizondere wijze verkregen.

Voor een medisch expirement heb ik mezelf voor zes weken laten opsluiten, vergezeld van een stapel boeken en wat casettes. Maar na een week of 3 kreeg ik toch behoefte aan wat nieuws ... Het instituut kon ik niet af, en binnen de hekken was geen platenzaak ... dus een vriend 50 guldens toegestuurd met de vraag of ie twee nieuwe en goeie platen wilde kopen en op tape zetten.

Dat tapeje had ik snel in huis, een ouderwetse C90, met aan de ene zijde de Trinity sessions van de Cowboy Junkies en aan de andere zijde Gavin Friday's 'Each man kills the thing he loves' Wel bekend met de Virgin Prunes, was deze solo toch wel iets andere kost, om van de in mijn oren toch tamelijk softe Cowboy Junkies maar niet te spreken.

Bij de Cowboy Junkies duurde het wat langer, maar de verrassende solo van Gavin Friday had ik snel in mijn hart gesloten. Veel minder rock dan zijn werk met de band, het drama was er niet minder om. Goedbeschouwd was dit een conventionelere aanpak dan we van hem gewend waren maar de kwaliteit was onmiskenbaar. Misschien dat het keurslijf van een experimentele band de rasmuzikannt / zanger in gavin Friday wel al jaren beperkt had, wie zal het zeggen. Grootste probleem bleek de lengte van het tapeje, pas na de volledige 6 weken kon ik ontdekken dat het vinyl een vol uur muziek bevatte en dat ik dus nog 12 minuten bonustracks te beleven had.

avatar van aERodynamIC
4,5
Dat ik een voorliefde heb voor muziek met donkere en of kitscherige randjes mag wel bekend zijn getuige mijn voorliefde voor artiesten als Marc Almond of Nick Cave.
Onvermijdelijk natuurlijk dat ik ooit ook in aanraking kwam met dit album.

Zo doet Each Man Kills the Thing He Loves al gelijk denken aan die ene held van mij (Marc Almond). Lekkere pop met barokke en zwierige kantjes. Donker? Nee dat niet. Lekker? Dat zeker. Het avontuur mag rustig verder gaan: we zijn binnen.
Binnen in een donker en duister nachtcafé met allerlei vage figuren die tegelijkertijd afstoten en aantrekken. Het Bowie-achtige Tell Tale Heart vormt daarbij een perfecte soundtrack. De band Pulp moet hier zeker ook naar geluisterd hebben want hun sound is hier zeker in terug te vinden.
Apologia doet denken aan de broeierige jaren '30 sfeer in cabaret-stijl. Dansen op de vulkaan was het, want het feest zou al snel over zijn. Liefhebbers van dit nummer verwijs ik graag door naar Marc Almond's Mother Fist and Her Five Daughters. Ontroerend nummer.
Dazzle and Delight is ook donker. Friday zingt vol smart maar gaat nergens over het randje. Dit nummer heeft zelfs wat rauws. Een zanger als Peter Hammill kan dit ook zo goed. Je voelt de spanning je aderen binnenslippen.
Next lijkt gespeeld te worden in een zeemans-café waar de hoeren grote lol beleven met de dronken matrozen. De sfeer is groezelig en de helderheid van zijn bezoekers ver te zoeken. Resultaat voor ons luisteraars is een bijzondere cover van Jacques Brel Au Suivant (Next).
Op You Take Away the Sun keert de rust wat terug. Pure melancholie gepropt in ruim vier minuten. Schitterend nummer dat voor mij een hoogtepunt vormt van dit album.
Hierin is het heerlijk pathetisch zwelgen.
Death Is Not The End is uiteraard een zeer bekend nummer die we in meerdere uitvoeringen kennen (tot eentje van Freek de Jonge aan toe). Gavin doet het niet overdienstelijk. Het is een Cave-achtige vertolking geworden (die het zelf later ook nog eens gedaan heeft).
He Got What He Wanted is ook een nummer in wat rustiger vaarwater. Ook hier moet ik gelijk weer aan Pulp denken (kan iemand me vertellen of Jarvis Cocker een fan is?).
Man of Misfortune rockt wat meer. Echt ruig is het niet te noemen want daarvoor is de muziek van Friday net iets te soft. Wel een boeiend nummer met uitstekende (achtergrond-) vocalen.
Rags to Riches kent weer dat cabaretesque. Expressief en romantiek van de donkerste soort. Welkom in de wereld van Gavin Friday dames en heren.
The Next Thing to Murder start wonderschoon als ballad. Dit blijft niet tot het einde toe het geval. Hierdoor kent het nummer een bijzondere spanningsboog en gaat het nooit vervelen.
Love Is Just A Word blijft wel hangen in dat rustige tempo. Het lijkt romantische maar het klinkt op de een of andere manier tock gitzwart. Wederom zo'n Peter Hammill-achtige song.
Another Blow On The Bruise vormt de schitterende, theatrale afsluiter van een album dat we eigenlijk dezelfde omschrijving kunnen meegeven.
Ik zal wel altijd een zwak voor dit soort muziek blijven houden. Je moet er van houden, dat wel.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
In het boekje van mijn CD zit een een oud toegangskaartje. De tekst op de ene kant is nog helder en zeer duidelijk leesbaar: reclame voor Digital Computers die het indertijd mogelijk maakten om bij 12 Amsterdamse kassa's kaartjes te kopen "voor alle 10 KASSADIENST theaters." Op de andere kant van dat kaartje kan ik nog nèt lezen: "Koninklijk Theater Carré / Gavin Friday and Man Seezer / Popconcert / Zo 25 mrt 90 20:15 f32,50".
        Groot is de verleiding om in dit enorme verschil tussen de duidelijke computer-reclame op de ene kant en de bijna vergane inkt van de aankondiging op de andere kant de symbolische overwinning van het synthetische en kunstmatige digitale tijdperk op het ambachtelijke en kunstzinnige analoge kunstwerk te zien. Feit is echter dat de plaat van Gavin Friday en zijn kompaan enerzijds zèlf kunstmatig is, want flirtend c.q. associaties oproepend met grote kunstvormen uit het verleden (Wilde, Brel, Weimar), maar dat hij aan de andere kant tegelijkertijd zeer warmbloedig en uiterst springlevend is. Ik had dat misschien niet verwacht, want zo enthousiast als ik indertijd over deze plaat was (in 1989 stond hij op nummer 1 in mijn top-10 van dat jaar), zo weinig heb ik hem de afgelopen twintig jaar gedraaid (toen ik vijf jaar geleden voor MusicMeter een top-30 over de jaren 80 opmaakte stond hij daar niet eens in). Vrijwel alle composities staan echter nog fier overeind, de arrangementen zijn afwisselend en vaak met lekker schurende gitaarpartijen, Friday zingt weliswaar zeer theatraal maar ook altijd functioneel en binnen de grenzen die de nummers zelf hebben gesteld, en de donkere emoties die hij hier aansnijdt zullen vermoedelijk pas mèt de mensheid uitsterven.
        Springlevend dus, meer dan je kan zeggen van Digital Computers (in 1998 overgenomen door Compaq, dat later zelf weer in Hewlett-Packard opging). Om nou te zeggen dat dat een overwinning van het analoge op het digitale is, nou nee (ik draai niet de LP maar de CD, schrijf dit bericht niet met de hand maar op een PC, en publiceer het niet op papier maar online), maar gelukkig is dat minder belangrijk dan dat ik deze sublieme zanger weer helemaal opnieuw ontdekt heb.

avatar van erwinz
5,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Gavin Friday & The Man Seezer - Each Man Kills The Thing He Loves - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Gavin Friday & The Man Seezer - Each Man Kills The Thing He Loves
Vergeten albums ..... Op de krenten uit de pop bespreek ik tot dusver uitsluitend nieuwe albums (en af en toe nieuwe reissues), maar vanaf nu sta ik ook zo af en toe stil bij een 'vergeten album' uit mijn collectie. Het zijn albums die lang niet altijd in brede kring bekend zijn, maar die de tand des tijds wat mij betreft verrassend uitstekend hebben doorstaan. Het zijn meestal albums die ik zelf ook al tijden niet meer had beluisterd, maar die sinds de herontdekking weer met enige regelmaat uit de speakers komen. Deze week is mijn vergeten album het debuutalbum van de Ierse muzikant Gavin Friday uit 1989.

De Ierse muzikant Gavin Friday verruilde de cultstatus aan het eind van de jaren 80 heel even voor de sterrenstatus met het nog altijd wonderschone en bijzondere Each Man Kills The Thing He Loves
Gavin Friday maakte in de jaren 80 deel uit van de Ierse cultband The Virgin Prunes. Terwijl zijn jeugdvrienden Bono en The Edge met U2 wereldberoemd werden, werd de muziek van The Virgin Prunes vooral niet begrepen. Toen het doek voor de band was gevallen leek het gedaan met de carrière van Gavin Friday, maar in 1989 verraste hij vriend en vijand met het prachtige Each Man Kills The Thing He Loves. Het is een inmiddels vergeten album, dat echter niets van zijn kracht heeft verloren. Het theatrale maar ook intense en emotievolle album verdient ruim 30 jaar later de klassieker status. De muziek is prachtig, de songs kruipen stuk voor stuk onder de huid en Gavin Friday zingt alsof zijn leven er van af hangt. Bijzonder indrukwekkend.

De Ierse muzikant Gavin Friday werd geboren in 1959 in Dublin als Fionán Martin Hanvey. Toen in 1977 de Britse punkgolf de Ierse hoofdstad bereikte, zette Gavin Friday zijn eerste stappen in de muziek. Een van zijn eerste wapenfeiten was het formeren van de band The Lypton Village. De band bestond vooral uit de jeugdvrienden waarmee Gavin Friday was opgegroeid, onder wie ook ene Paul Hewson en ene David Evans.

The Lypton Village werd nooit een serieuze band, maar kreeg een vervolg als The Virgin Prunes. Paul Hewson en David Evans waren op dat moment al niet meer van de partij en begonnen hun eigen bandje. Een paar jaar later zouden ze als Bono en The Edge wereldberoemd worden met hun band U2.

The Virgin Prunes zouden uitgroeien tot de lievelingen van de critici, maar hun mix van postpunk, new wave en avant garde was aan het begin van de jaren 80 zijn tijd te ver vooruit. The Virgin Prunes gingen na een paar jaar dan ook roemloos ten onder en Gavin Friday keerde de muziek de rug toe.

Aan het eind van de jaren 80 keerde hij samen met pianist Maurice Roycroft, beter bekend als The Man Seezer, terug aan het muziekfront met het werkelijk prachtige Each Man Kills The Thing He Loves (ontleend aan een quote van Oscar Wilde). Het album werd lovend ontvangen door de critici en even ging het Gavin Friday voor de wind. Opeens stond hij in een stijf uitverkocht Paradiso en een paar maanden later zelfs in Carré, waar de Ierse muzikant liet horen dat zijn debuutalbum als solomuzikant geen toevalstreffer was.

Na Each Man Kills The Thing He Loves volgde in 1992 Adam 'n' Eve waarop de Ierse muzikant koos voor een wat aanstekelijker geluid, waarna in 1996 het uitstekende Shag Tobacco volgde. Vervolgens werd het stil rond Gavin Friday tot in 2011 het fraaie Catholic verscheen. Sindsdien is het helaas weer stil rond de Ierse muzikant. Gavin Friday maakte geen slecht album, maar de magie van zijn debuut heeft hij wat mij betreft nooit meer geëvenaard.

Each Man Kills The Thing He Loves bevat een aantal ingrediënten uit het werk van The Virgin Prunes, maar heeft zich ook laten beïnvloeden door het Berlijnse cabaret van Berthold Brecht en Kurt Weill uit de jaren 30 van de vorige eeuw, door het werk van Jacques Brel (wiens Au Suivant hij prachtig vertolkt als Next), door David Bowie in zijn Berlijnse jaren en door de wat theatrale muziek die Marc Almond aan het eind van de jaren 80 maakte. Het is op hetzelfde moment een album met een uniek eigen geluid.

The Man Seezer tekent voor prachtig pianospel, maar het debuutalbum van Gavin Friday is ook met enige regelmaat voorzien van een rijke orkestratie en van een wat broeierig geluid. De Ierse muzikant nam het album op in New York, waar de nodige topmuzikanten aanschoven, onder wie Marc Ribot en Bill Frisell.

De grootste kracht van het album schuilt echter in de karakteristieke stem van de muzikant uit Dublin en in zijn expressieve en emotievolle manier van zingen. Naast een song van Jacques Brel vertolkt Gavin Friday ook Bob Dylan’s Death Is Not The End, maar de twaalf songs van zijn eigen hand doen hier niet voor onder. Het zijn songs voor songs die je stuk voor stuk bij de strot grijpen, zoals alleen de allerbeste songs dat doen.

Het album maakte in 1989 een onuitwisbare indruk en toen ik het album pas weer eens beluisterde, deed het album dat nog steeds. Ondanks het feit dat ruim 30 jaren zijn verstreken klinkt Each Man Kills The Thing He Loves nog net zo krachtig en urgent als op de dag van de release. Stiekem hoop ik nog steeds op een comeback van Gavin Friday, maar het niveau van zijn debuut gaat hij echt nooit meer halen. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 14:38 uur

geplaatst: vandaag om 14:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.