Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus (1986)

Gewoon lekkere Doom Metal. Ik moet er wel voor in de stemming zijn, maar het is op zijn tijd best lekker. De zang van Johan Langquist vind ik echt goed, past perfect bij de muziek. Vooral de eerste 3 nummers en Under The Oak zijn echt heerlijk.

4*

Van dit album ken ik enkel het fantastische Solitude, maar zou graag de rest van dit klassieke debuut ook eens horen.

sfeervol bandje

erg sterke zang, die gast was toch ex opera?

helaas, later werd het wat eentonig

Goeie Doom Metal cd, hele sterke zanger, met als hoogtepunt Black Stone Wielder.

Vandaag weer opgezet, en ik ga hem verhogen naar 4,5 ster. Echt een heerlijke doomplaat die alles bevat wat een doomplaat moet bevatten: sterke zang, heerlijke riffs en gitaarsolo's, een zwaar geluid en een geweldige donkere sfeer.

Solitude blijft voor mij toch wel HET doom metal-nummer, alleen al vanwege de tekst aan het begin van het nummer:

I'm sitting here alone in darkness
waiting to be free,
Lonely and forlorn I am crying
I long for my time to come,
death means just life
Please let me die in solitude

Holy Crap!

Juist met volumeknop op 11 beluisterd, niet te geloven!! Mastodontische riffs, fantastisch drumwerk, uitstekende vocalen... dit album is zo goed als perfect! Beste nummer vind ik voorlopig afsluiter A Sorcerers Pledge, maar alle nummers zijn eigelijk fenomenaal. Ben nog maar juist begonnen in het doom metal - genre, maar dit is samen met Agalloch's Ashes Against The Grain toch alweer een hoogtepunt!

Ik heb de remastered edtitie, en daar zit een dvd bij die ik nog niet kan zien (dvd speler kapot). Iemand enig idee hoe deze is?

Aan te raden voor iedereen die ook maar een beetje into metal is, maar wel (minstens) twee keer beluisteren, want de eerste keer vond ik hem maar matig eigelijk, grove vergissing dus !

Agalloch is niet echt doom hoor

Inderdaad, je moet dit album wat meer luisterbeurten gunnen. Eerst greep deze muziek mij niet, maar toen ik een tijdje later weer luisterde werd ik echt bij mijn strot gegrepen, vooral bij het openingsnummer Solitude.
Dit is inderdaad een perfecte doomplaat, het bevat alles wat een doom metal-plaat moet bevatten: zware riffs, donkere sfeer, goede zang en geweldige gitaarsolo's. Ook het drumwerk is inderdaad érg goed (vooral in Demon's Gate), zeker het beste drumwerk dat ik ooit op een doom metal-plaat ben tegengekomen.

Als je nog meer goede doom metal zoekt, moet je eens Saint Vitus proberen. Zij zijn imo de ene echte 'erfgenamen' van Black Sabbath. Hun albums zijn wel érg moeilijk te vinden, maar het is wel de moeite waard. Ik raad vooral de albums Saint Vitus, Hallow's Victim en Born Too Late aan

Mja inderdaad eerder een kruising tussen black en post-rock met folk invloeden, maar dat bekt niet echt vlot vind ik . Plus ik hoor toch wel minstens doom-invloeden op songs zoals Not Unlike The Waves.

[quote]Mart schreef:


Merci! Ben ook al even op zoek naar trad doom bands zoals St. Vitus, Solitude Aeternus, Reverend Bizzare etc., maar het is inderdaad zeer moeilijk om werk van deze bands hier in de buurt (Leuven en omstreken) te vinden .

Klassiekerrrr!!!!

Oeps, die extra disc is geen dvd maar gewoon een live album merk ik juist! Niet echt goed trouwens, maar matige opnamekwaliteit precies.

Stem trouwens verlaagd naar 4,5. Album is nu ook niet pérfect (maar scheelt niet veel )

Ik moet zeggen dat dit album nu wel een beetje gedateerd klinkt met zijn simpele productie, maar de nummers blijven lekker. Solitude en A Scorcere's Pledge zijn mijn favorieten. De zanger steelt de show natuurlijk. De Black Sabbath invloeden zijn wel erg duidelijk, maar de Doom is echt.

De juiste vocalen van een onverdienstelijke messiah marcolin die veel in de melk te brokkelen heeft en waar de honden geen brood van lusten maar het prachtige plagiaat van,a'sorcer's pledge met natuurlijk subtiel gitaarwerk en alle ritme passages zware granieten muren doen denken aan de begin dagen van de doomers,black sabbath, is ook een opener,een kwarktaart apart,en dan heb ik het nog niet eens over,under the oak en black stone wielder-swarch walz kircher'apart, volgens mij het beste resultaat wat ze ooit gemaakt hebben
De zanger is inderdaad met zijn koopvaardy/priester toga's het indruk wekkends die met zijn onvervalste imago(wat doet denken aan paul balloff van exodus om zijn superieure uiterlijk),in alles in staat,te zijnpracht-band.

Klassieker in de doom wereld, perfecte speeltijd, goeie nummers en een geweldige sfeer, Candlemass is voor mij een van de beste doom bands.

Canldemass is de enige doom metal waar ik een heel album van uit kan zitten!

Candlemass speelt het hele album met allereerste zanger Johan Langquist op zaterdag 16 april op Roadburn 2011.!

Nog maar eens: een doom-metal klassieker!

Heerlijke riffs, fantastische zang, super goede songs.
Wil ik wel nog eens op vinyl vinden.

Prachtig doommetal-album. De zang is kristalhelder, een beetje theatraal en vooral steengoed. De lekkere lompe drive alsmede interessante riffs en melodieën ondersteunen het en toch is de sound lekker compact en ligt de nadruk op de songs. Crystal Ball is de beste hieronder. Kritiekpunt is de wat suffe teksten hier en daar.

Hulde, want ik ben geen fan van het genre. Dit zijn de grondleggers, maar door met name de zang heeft het een fraai eigen geluid.

Nou ja, grondleggers? Meer een boegbeeld zou ik zeggen.
Candlemass maakte doom weer enigszins populair in de jaren 80. Leif Eidling vulde het gat op dat Black Sabbath lang daarvoor al achterliet en combineerde dat wellustig met invloeden van bands als Trouble en invloeden van meer epische acts Manilla Road enzo. De mythisch bijbelse sfeer is nog niet zo verfijnd uitgewerkt als op Nightfall maar juist de ruwe rafels van het onvolprezen Solitude of het weergaloze fantasy-epos A Sorcerer's Pledge maakt Epicus Doomicus Metallicus zo charmant.

Candlemass blijft een van mijn favoriete metalbands. Die geweldige metalopera zang van Messiah, de logge ritmes en uitgesponnen opbouw, maken het een waar doomfeest om naar te luisteren. Black Sabbath is een naam die voor de hand ligt, maar Candlemass weet -zoals een goede band hoort te doen- iets eigens mee te geven, door de wat tragere tempo en de geweldige zang. Solitude is een klassieker, maar ook een Crystal Ball en de machtige afsluiter A Sorcerer's Pledge zijn heel degelijk. Zou de muziek van Candlemass naar klassiek vertaald worden, had ik die graag gehoord met dirigent Leif Segerstam, die de symphonieen van Sibelius een eigen twist heeft meegeven door elk gedeelte ervan een minuut of 2 langzamer uit te voeren.

IJzersterk doom metal album en mijn eerste positieve kennismaking met het genre. Dat er nog meer van dit moge volgen.

Messiah doet toch nog niet mee op dit album? (of enkel toch maar enkel op de bonusdisc?)

Nee, geen Messiah hier. Daarom niet minder gaaf.

Dit is een heerlijk metal-album, dat ook nog eens verdomd toegankelijk is. De muziek wordt dan ook nergens overdreven neerslachtig of duister. De afwisseling tussen sinistere akoestische gitaarpassages en gave metalen riffs is ook sterk. Ik lust mijn metal net een tikkeltje onstuimiger en dreigender, maar dit is een fijne ontdekking.

Misschien wel beter zelfs, wat mij betreft. Messiah is natuurlijk 'de' Candlemassvocalist, maar ik vind het soms wat te bombastisch en over-the-top. Johan Längquist, die op dit album de zang doet, heeft ook een erg krachtige stem maar weet het allemaal net wat beter te brengen IMO. Jammer dat 'ie na dit album de band heeft verlaten.

Nightfall kan ik mij niet voorstellen zonder Marcolin. Lanquist was de beste zanger voor Epicus Doomicus Metallicus. Laten we het daarop houden.

Mooie plaat. Sterke zang, trage en slepende riffs, mistroostige sfeer die onder de huid kruipt. Ik ben om.

Niet al te zware doom, verre van perfect uitgevoerd (beetje onstuimig) maar erg lekker op zijn tijd. De zanger is weer terug op het Candlemass nest. Zal niet lang duren dat ze dit integraal live ten uitvoering gaan brengen, gok ik zo.

Was ik bij! Halverwege de middag een fantastisch concert en de festivaldag moest daarna nagenoeg nog beginnen.



Dit album is al aardig wat jaren een van mijn favoriete doomplaten. Candlemass weet hier eigenhandig epische doom uit te vinden. Black Sabbath is natuurlijk een grote inspiratiebron, maar de invloeden van Manilla Road mag je ook niet vergeten. Door dat vleugje MR is dit een episch meesterwerk geworden. De titel dekt de lading meer dan uitstekend. Het songmateriaal is werkelijk fantastisch. De riffs zijn ijzersterk, de drums donderen en de ijzingwekkende stem van Langquist torent daar prachtig bovenuit. De sfeer is fenomenaal. Instinctief zeg ik dat Solitude en vooral Demons Gate de beste zijn, maar ik wil de andere vier songs geen onrecht aandoen.

Ik zet altijd dit album op bij mensen die claimen dat metal niets meer is dan gerag en geschreeuw. Daarmee alleen maar verwondering en/of bewondering mee geoogst.

Candlemass tegen Black Sabbath: "Hold my beer"

Het is heel grappig hoe Black Sabbath niet alleen metal als geheel, maar vooral ook Doom Metal als genre uitvond en het verder tot de jaren '80 duurde eer het genre een beetje uitgebreid werd. Dan was Candlemass nog geeneens de eerste leverancier hiervan, Saint Vitus, Witchfinder General en Trouble gingen de band immers voor, maar geen van hun albums tot die tijd komen ook maar in de buurt van de schoonheid van Epicus Doomicus Metallicus. Een album dat naar mijn mening perfect is in zijn imperfectie. Het is nog niet het zwaarste mogelijk, soms sleept het een beetje voort en over de tekst van een nummer als Solitude zullen er nogal eens wat mensen gefronst hebben. Maar verdomd als het niet excelleert in een desolate kerkersfeer. Hoe tof ik latere gothic doom acts als een My Dying Bride ook vind, voor het ware gevoel van wanhoop ga ik liever in zee met deze Zweden.

Er staat ergens op Youtube een video van Demon's Gate met beelden van de anime Devilman. Een perfecte combinatie, aangezien het hele nummer een naargeestige helse sfeer uitstraalt die met gemak een Black Sabbath als track ervaart. Treedt verder op eigen risico, Satan's hete adem is al in je nek te voelen. Nog steeds niet het beste nummer, dat is voorbehouden aan het sublieme A Sorcerer's Pledge waarbij de mysterieuze toetsenpartijen een beetje doen denken aan de betere tijden van Rainbow en de sombere klanken van een zangeres het album laten afsterven. Werkelijk waar heerlijk om nu weer eens te horen en een absolute klassieker!

Dat begin van Solitude doet me denken aan Who's to Blame van Sacred Reich van vier jaar later en die mysterieuze toetsenpartijen in de afsluiter, zo tegen de zes minuten speelduur, doen me denken aan Klaus Schulzes Mental Door uit de jaren zeventig. No kidding! Demons Gate heb ik hoog zitten en voor de rest een lekker album, uit voordat je er erg in hebt en vrij toegankelijk. Als dit tot Candlemass' highlights behoort zal ik er echter niet snel nog iets van aanschaffen.