menu

Blackfield - Blackfield II (2007)

mijn stem
3,91 (315)
315 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: Snapper

  1. Once (4:03)
  2. 1,000 People (3:54)
  3. Miss U (4:13)
  4. Christenings (4:37)
  5. This Killer (4:06)
  6. Epidemic (4:59)
  7. My Gift of Silence (4:05)
  8. Some Day (4:22)
  9. Where Is My Love? (2:59)
  10. End of the World (5:13)
totale tijdsduur: 42:31
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Wat als een debuut eigenlijk best goed bevalt? Heel simpel: dan ben je uitermate nieuwsgierig naar het vervolg daarop.
Blackfield geeft die kans met een tweede album zonder noemenswaardige titel. Het geeft dan te denken: zou het een logisch en vooral naadloos vervolg gaan worden op dat debuut? En vind ik dat dan ook leuk? Vragen die onbeantwoord blijven als je het niet gaat uitproberen en zo geschiedde.

De toon wordt al gezet (eh getikt) op Once. De zang vind ik net als op het debuut wat vlakjes, maar hey het lijkt wel of de randjes een ietsiepietsie scherper zijn. Of is dat verbeelding?
Dat doet er eigenlijk niet eens zo veel toe: het is gewoon een uitstekende opener (die de voorganger toen ook had) en het zorgt er voor dat ik lekker door wil.
En dat kan uiteraard. 1,000 People is het nummer waarop ik de muzikale Blackfield-trip mee voort kan zetten. En mmmm dat gaat wel erg lekker van start zeg. Heerlijk: alsof het bad helemaal vol is gelopen met warm water, sopje erbij en daar dan vervolgens heerlijk in wegglijden. Heerlijke momenten zijn dat en dit is zo'n heerlijk muzikaal moment. Prachtige orkestratie, melancholisch, melodieus. Mooi mooi mooi.
Miss U is na het vorige nummer dan de warme toevoegende straal water als je bad wat afkoelt. De boel moet immers op temperatuur gehouden worden. Wederom kun je heerlijk genieten en wegdromen. Jezelf mee laten voeren op klanken is toch zo mooi voor ons muziekliefhebbers!
Christenings klinkt eigenlijk behoorlijk toegankelijk en er moet toch haast wel een groot publiek voor zijn. Ik bedoel maar: als velen dol zijn op bands als Keane en Coldplay (en pas op mensen: daar vergelijk ik ze zeker niet mee!!!) dan moet dat hier toch ook kunnen.
Goed in elkaar zittende pop-rock met een flinke scheut melancholie doet het immers altijd goed. Bij mij zeker, want ik geniet stilletjes door tijdens dit nummer.
En doorgenieten is het ook van de dwarrelende gitaarsound op This Killer. Waar ik me op het debuut soms ongemakkelijk voelde bij de vlakke zang daar heb ik er nu eigenlijk geen last van. Het klinkt op dit nummer allemaal heel o.k.
Epidemic heeft de piano als belangrijk middelpunt. Ik zei het al bij het debuut: als er piano wordt toegevoegd ben ik van de partij om het al snel mooi te vinden. De omlijsting / inkleuring van het geheel gebeurt hier ook heel subtiel, en hoe heerlijk is dan de opbouw van het nummer. Het zijn maar kleine dingen, maar als je goed oplet ontdek je een hoop moois. Absoluut een topnummer dit Epidemic.
My Gift of Silence is zeker een kadootje. Het weet je hogerop mee te voeren in een sfeertje waar het heerlijk vertoeven is. Hallo allemaal: ik ben even weg van de wereld, geef me even 4 minuten en dan ben ik daarna weer bij jullie. Laat je meenemen door Geffen en Wilson en geniet..............
Some Day brengt me op de een of andere manier weer met beide benen op de grond. Maar ook hier gaat weer op dat we te maken hebben met een uitstekende compositie. Nergens een noot te veel of te weinig en het is vakmanschap wat hier overheerst.
Where Is My Love? heeft een meeslepende flow. Nergens plamuren ze de boel dicht en toch klinkt het heel vol. Het blijft luchtig en het is knap als je dat voor elkaar krijgt want de boel dichtsmeren of wat bombast aanbrengen kan soms verkeerd uitpakken. Gelukkig is daar hier geen sprake van.
Waar wel sprake van is is het feit dat het laatste nummer er aan zit te komen, nl. End of the World. Hoe moeilijk is het om nog met een nieuwe opmerking te komen als je al 9 keer lovende woorden uit de kast hebt getrokken.
Waar het op de vorige cd net niet lukte om me bij de strot te grijpen, daar lukt het op een nummer als dit dan weer net wel. Hier is sprake van een emotionele en vooral pakkende afsluiter.
Al met al vind ik dit album net even wat sterker dan de voorganger met dat verschil dat hier de verrassing dan weer minder is.
Waar ik de vorige keer een magere 4 uitdeelde daar kan ik nu een volvette 4 geven, met dat verschil dat dit in de toekomst potentie heeft er een halfje bij te krijgen.
Mooie cd!

avatar van Lukas
3,5
Als een van de grote voorvechters van softe troep kan ik deze plaat natuurlijk niet links laten liggen. Want hij krijgt het toch mooi voor elkaar, de heer Wilson. Hij weet de eerste Blackfield met gemak te overtreffen. Deze mag wat mij betreft in een adem worden genoemd met Stupid Dream en In Absentia, mijn favorieten van Porcupine Tree.

Want dit is Wilson zoals ik hem het liefst heb: als producent van vernuftige, licht symfonisch getinte luisterliedjes (of softe troep, zo u wilt... ). Ook hier zet hij weer een knappe sfeer neer: een beetje dromerig, zweverig, hetzelfde gevoel als de welbekende lichte hoofdpijn als je net iets te lang in bad hebt gelegen. En dan mag het van mij best een beetje log, overgeproduceerd en kitscherig zijn. Nee, Wilson kan inderdaad niet zo veel fout doen...

Want elk liedje is raak hier. zwakke plekken kan ik niet ontdekken. Hoogtepunten des te meer, met 1.000 People, My Gift of Silence en End of the World als persoonlijke favorieten. Voorlopig 4.5*, en Blackfield staat in de (toch al lange) wachtrij voor een eventueel plekje in mijn top 10. In elk geval hoog in de jaarlijstje, ook in december nog

avatar van Ronald5150
3,5
"Blackfield II" gaat verder waar "Blackfield" ophield. Wederom mooie sfeervolle plaat met stemmige zanglijnen, mooie melodieën en een rijk palet aan instrumentatie. Mijn enige puntje van kritiek is dat ik niet echt het gevoel heb dat er progressie is geboekt ten opzichte van hun eerste plaat. In mijn beleving luister ik naar dezelfde plaat. Aan de andere kant steekt de muziek gewoon prima in elkaar, de sfeer is prachtig en de liedjes zijn sterk. Het positieve geeft uiteindelijk toch de doorslag, ook omdat het nummer "Epidemic" van ongekende klasse is.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Veel hiervan kende ik al via Blackfield live in NYC, maar ook zonder die "voorkennis" (en ook als ik nog nooit iets van Porcupine Tree, No-Man of Steven Wilson-solo had gehoord) zou ik hier meteen voor gevallen zijn. Misschien nog de beste manier om mijn gevoel bij dit album te omschrijven is om te zeggen dat sommige van deze nummers zó vanzelfsprekend klinken alsof ze er altijd al zijn geweest zonder daarbij afgezaagd te zijn geworden, alsof dit een plaat is die ik jaren geleden heb grijsgedraaid maar die nog altijd even meeslepend is wanneer hij weer eens van de plank komt. Met name het openingstrio en het slotduo zijn prachtig, en Once steekt sowieso overal bovenuit, met die perfecte tribal-drums, die fraaie zangharmonieën en die mooie combinatie van smaakvolle strijkers en zagende gitaar, een klein meesterwerk. Van Aviv Geffen ken ik buiten deze band helemaal niets; ik ben blij dat hij hier maar één nummer in z'n eentje zingt, want zijn zangstem staat mij even erg tegen als zijn uitspraak ("It's the end of the worlt"), maar ik ben nog veel blijer dat hij daarentegen bij de samenwerking voor dit album als componist niet voor Wilson onderdoet, want als hij de muziek verzorgde voor zeventig procent van een plaat als déze moet hij toch wel wat in zijn mars hebben. Superbe, sfeervolle, bijna "klassieke" pop met gelukkig ook een mooi donker randje als tegengif voor de troostende werking.

5,0
Vandaag nog eens geluisterd. Werkelijk een masterclass in songwriting, dit album. Sterke refreinen, prachtige breaks, van hard naar zacht, van simpel tot symfonisch, prachtige samenzang, effecten, stemvervorming, alles komt voorbij en het klinkt ronduit geweldig allemaal, alhoewel de stem van Geffen soms tegen de grens aanligt. Fenomenale muziek, 5 sterren.

avatar van Mr. Rock
4,0
Steven Wilson in topvorm inderdaad (al heeft Geffen het meeste schrijfwerk voor zijn rekening genomen). Stuk voor stuk verzorgde, veelal rustige rocknummers. Geen nodeloos complexe structuren maar aanstekelijke riffs, ritmes en refreinen. Vaak wat melancholisch van sfeer, mooie melodieën, sterk piano- en gitaarwerk. Beide heren hebben niet de mooiste zangstemmen, al sluiten ze wel goed aan bij de muziek en de sfeer. Een licht verteerbare plaat maar wel eentje in het 'hogere segment'.

Gast
geplaatst: vandaag om 06:38 uur

geplaatst: vandaag om 06:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.