Als een van de grote voorvechters van softe troep kan ik deze plaat natuurlijk niet links laten liggen. Want hij krijgt het toch mooi voor elkaar, de heer Wilson. Hij weet de eerste Blackfield met gemak te overtreffen. Deze mag wat mij betreft in een adem worden genoemd met Stupid Dream en In Absentia, mijn favorieten van Porcupine Tree.
Want dit is Wilson zoals ik hem het liefst heb: als producent van vernuftige, licht symfonisch getinte luisterliedjes (of softe troep, zo u wilt...
). Ook hier zet hij weer een knappe sfeer neer: een beetje dromerig, zweverig, hetzelfde gevoel als de welbekende lichte hoofdpijn als je net iets te lang in bad hebt gelegen. En dan mag het van mij best een beetje log, overgeproduceerd en kitscherig zijn. Nee, Wilson kan inderdaad niet zo veel fout doen...
Want elk liedje is raak hier. zwakke plekken kan ik niet ontdekken. Hoogtepunten des te meer, met 1.000 People, My Gift of Silence en End of the World als persoonlijke favorieten. Voorlopig 4.5*, en Blackfield staat in de (toch al lange) wachtrij voor een eventueel plekje in mijn top 10. In elk geval hoog in de jaarlijstje, ook in december nog