Anathema - A Natural Disaster (2003)

Na mijn ervaringsverslag bij dit album, plaats ik er nu eentje bij mijn favo album allertijden: A Natural Disaster.


Harmonium begin heerlijk dromerig en rustig. De tekst kan ik onderhand wel dromen, maar is niet minder goed. Erg sterk aan het nummer vindt ik dat, ondanks het zo rustig is en zich vaak herhaalt, niet gaat vervelen. De bas in het nummer maakt het allemaal erg mooi. De perfecte opener van dit album, aangezien je zo wordt in geleid in de sfeer en het climax gevoel, hoewel het dromerige erg abrupt wordt onderbroken. Dit vindt ik gelijk het beste aspect van dit album. Ik heb altijd het gevoel dat in ieder nummer een climax zit verwerkt, maar dat het album zelf ook een geheel met climax is. Erg speciaal

Balance begin met zo een heerlijke intro waar je weer erg rustig van wordt. De stem van vindt ik hier zo heerlijk passen, het geeft me een gevoel van rust. En dan komen de gitaren, heerijk! krijg op dit moment altijd kippenvel en wordt weer helemaal gelukkig. Het nummer eindigt vrij plotseling, maar precies op het juiste moment.

Closer begint natuurlijk weer erg rustig. Maar ik weet niet goed wat ik met dit nummer aanmoet. De begin riff, gaat over en weer door mijn koptelefoon, waardoor ik altijd erg verward wordt en ik niet goed weet of dit nu aan mijn ligt of aan de muziek. De electronische stem past precies in de sfeer die hier gecreeërd wordt. Waar ik Harmonium en Balance nog een beetje beschouwde als inkomertjes, is dit een prachtig nummer, wat ongemerkt steeds harder wordt totdat je aan het einde van het nummer er ineens achterkomt dát het harder wordt (jammer genoeg, is dat effect na 50 luisterbeurten een beetje, maar dat kun je Anathema niet kwalijk nemen). Verder steekt het nummer perfect in elkaar, omdat je niet eens merkt, dat er eigenlijk continu wel hetzelfde wordt gespeeld, of in ieder geval is wat er op lijkt. En na het hoogtepunt van de climax deint het nummer weer lekker rustig uit met een of ander luchtalarm of iets dergelijks, erg cool gedaan.

Are You There, is mijns inziens het enige 'normale' nummer op de cd, maar daarom zeker niet het minste! Het is zelfs een tijd mijn favoriet op het album geweest (misschien kwam dit ook doordat ik het album toen nog niet zo goed kende). De zang vindt ik erg mooi, en de effecten die erachter 'spelen' passen precies in de sfeer. En dan, die gitaar heerlijk!
Meezingen kan ik niet laten en ik wordt voor het eerst weer echt de wereld van dit prachtige album in gezogen en krijg meteen weer de neiging op het op repeat te zetten. Het beste aspect van dit nummer vindt ik dat de stem/zang erg veel ruimte krijgt. Een hele simpel achtergrond van muziek en that's it. Meer is ook niet nodig en zou het nummer alleen maar minder maken.

Childhood Dream begin harstikke leuk met die kinderstem, alleen ken ik jammer genoeg niet de gedachte erachter. Ik gok dat Anathema hier gewoon een droom van een kind wilde audioseren (is dat een woord?). Wel erg aangenaam na Are you There, lekker rustig, het enige rustpunt op de cd, mijns inziens. En zelfs nu ontdek ik nog steeds nieuwe dingen in het nummer!

Dan, Pulled Under, het agressiefste nummer op het album. Begin lekker onheilspellend en voor het eerst vindt ik de grunts/screams zelfs mooi en passend. Heerlijk dit nummer, en Anathema laat zien dat ze ondanks de dromerige sfeer van het album ook nog kunnen rocken, en hoe! Ik weet nog steeds niet precies hoe het nummer ritmisch precies in elkaar steekt, maar dat maakt het alleen nog maar heerlijker, ik laat me iedere keer weer verassen. De climax is hier natuurlijk ook weer duidelijk aanwezig, hoewel hij deze erg vroeg (niet negatief!) komt, waarna het nummer, wat afzwakt maar net op het moment dat het wil gaan vervelen, terugkomt met prachtig gitaarspel en electronische geluiden. Heerlijk!

A Natural Disaster is weer een topnummer, waar ook dat zelfde gevoel terugkomt, als bij closer, die verwarring. Vooral wanneer je een vrouwenstem hoort, dat was het laatste wat ik had verwacht toen ik dit album voor het eerst hoorde, maar nu past het perfect in het plaatje. Ook hier ontdek ik nog steeds nieuwe dingen in. En weer kan ik het meezingen niet laten en wordt ik voor de zoveelste keer meesleurd in een wereld van rust en acceptatie. Want daar gaat de tekst tenslotte over, tenminste dat in mijn interpretatie. De gitaar is hier best aanwezig, maar dat mag ook zeker en vooral op de manier waarop die bespeeld wordt. Rillingen!! Nog één keer het refrein, voor in hoeverre dat er dan ook mag zijn, voordat het nummer langzaam maar zeker heerlijk uitdeint (vooral de mannelijke stem(men) ertussen is er mooi) en we weer terug komen in de normale wereld voor het volgende nummer namelijk;

Flying
Het beste nummer van de cd, vind ik. Heerlijk sfeervol, en ik wordt er echt altijd rustig van. Hier komt de zang wat mij betreft het beste tot zijn recht, mede door de tekst die gezongen wordt, 'It feels like I'm Flyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyying, aboooooooooooooooove you'. Geweldig! Nu ik het weer luister (ik heb het album lange tijd niet meer beluisterd) weet ik weer waarom het mijn nummer 1 is, geen twijfel mogelijk. De solo, daar zijn geen woorden voor, ik wordt gedwongen door mezelf om luchtgitaar te spelen en verkeer in een soort roes (heb zelf nooit drugs gebruikt, dus ik weet niet of dat hetzelfde is) waar ik niet uit wil. Nog even genieten en dan;

Electricity, ja wat moet ik hier over zeggen. Ik vind het het minste nummer van het album, samen met balance. Niet dat ze slecht zijn, dat zeker niet, integendeel zelfs. Maar me echt mee slepen zoals de andere nummers dat doen, nee dat is hier niet het geval. Het lijkt wel het laatste rustpunt voor het slotnummer, maar echt nodig is dat niet. Zoals ik net al zei, het is een goed nummer, mooie opbouw, heerlijk pianospel en lekker rustig. Maar de sfeer die in de rest van het album zit, kan het niet over brengen. Het mist iets.

Ja, over Vviolence is natuurlijk zo veel te zeggen. Dit nummer is gewoon briljant. De piano leidt alles mooi in, waarna er je denkt, nu mag er wel eens wat gebeuren. Maar terwijl ik dit denk, wordt ik er eigenlijk aan herinnerd dat dit gewoon heerlijk is, en ik eigenlijk helemaal niets anders wil. Die rust keert weer terug en die staat me wel aan. Niet dat er niets gebeurt, integendeel, maar en spreekt allemaal zo voor zich. De gitaar brengt dan een beetje leven in de brouwerij en werkt zich toe naar de climax die continu lijkt te worden uitgesteld. De drums maken dan het geheel iets sneller en naar mijn mening helemaal af. Vervolgens wordt het geluid weer minder en keren we weer terug naar het rustige, zo wordt het album ook uitgeleid met prachtig pianospel. Waarnaar je met een gevoel van rust en innerlijke vrede achterblijft. Hier zijn gewoon geen woorden voor.

Dit album is voor mij duidelijk de nummer 1. Simpelweg omdat het me altijd weet te boeien, hoevaak ik het ook heb geluisterd. Waar A Love Of The Sea (mijn nummer 2) misschien iets te veel een thema heeft, is dit album veelzijdiger en je kunt merken dat de muziekanten meer ervaring hebben, zo weten ze je te boeien, je mee te zuigen in de muziek en je met een gevoel van rust en innerlijke vrede achter te laten. Ik kan er echt niet meer van maken, omdat er gewoon niet meer is. Het enige wat ik kan doen is, zeggen dat iedereen die dit nog niet geluisterd heeft, dit album snel moet gaan luisteren om hopelijk hetzelfde te ervaringen, als ik. Dit album staat niet op nummer 1 omdat ik de songstructuur goed vindt, of omdat het diep teksten heeft, nee het doet iets met me en het brengt me naar een andere wereld. Ik hoop dat iedereen ooit een album (het hoeft echt niet dit album te zijn) vindt waarop hij hetzelfde voelt, want dat is onbeschrijflijk.

5***** en met afstand een 1ste plaats in mijn top 10!!!

Ik kan mij bij voorgaande (uitgebreide) berichten aansluiten. Ik ga hier ook niet veel aan toevoegen, want dat zou eigenlijk op hetzelfde neerkomen. Behalve dan dat vooral "Closer" en "Are you there?" mij in een ongelooflijk trance kunnen brengen. Ook vanavond weer, toen ik terug reed van mijn werk, realisseerde ik mij dat dit echt een ongelooflijk goed album is. Na Balance kom je gelijk in Closer, waar het contrast erg groot is. De ultieme trip die je dan ondergaat, is zo intens, dat het moeilijk onder woorden is te brengen. Vervolgens "are you there?", die net zo geniaal gemaakt is. Childhood dream doet mij een beetje denken aan "Made again"van Marillions "brave", maar eigenlijk voegt het niet iets toe aan het album, ondanks dat het leuk getokkel is.
Dit is een beauty van een album, wat ik nog regelmatig luister.

De eerste keer dat ik kennis maakte met de naam Anathema was toen Doornroosje in 2009 aankondigde dat ze daar op 22 september dat jaar zouden optreden.
Ik heb nog overwogen om er heen te gaan, er waren zoals ze toen vermelden raakvlakken met Tool, Pink Floyd, Jeff Buckley, Radiohead, maar ook Paradise Lost en My Dying Bride; een veelzijdige band.
Toch geen kaartjes gekocht, maar deze naam wel altijd onthouden.
Nu werd laatst deze band mij via Riverside getipt; en lag de box met albums Judgement, A Fine Day to Exit en A Natural Disaster voor een redelijke prijs in de winkel.
Judgement had ik ondertussen al gehoord, en die beviel al prima, vervolgens luisterde ik naar A Fine Day; hetzelfde verhaal, maar bij A Natural Disaster viel alles helemaal op zijn plek.
Misschien komt het wel doordat ik hier al de eerder genoemde invloeden van de eerder genoemde bands terug hoor.
Muzikaal is het niet de hele tijd een geheel, maar ik stond regelmatig versteld van het feit dat dit allemaal door dezelfde band gespeeld werd.
Harmonium is de aankondiging van de herfst; de omslag van het broeierige naar het kille koude; als een regenbui gevolgd door een overvloed aan mist; bijna filmmuziek voor de het of andere Tolkien sprookje.
In Balance hoor ik veel Radiohead terug, de zang gaat ook meer de hoogte in; meer experimenteel, met de nodige elektronische geluidsexplosies.
Closer sluit hier perfect op aan; de overgang verloopt zo soepel, waardoor je denkt dat je nog steeds met hetzelfde nummer te maken hebt.
Ik weet niet of iemand hier bekend is met Silver Rocket van Sonic Youth?
Daar doet het mij erg aan denken, wel een stuk rustiger, maar voor mij duidelijk hoorbaar.
Are You There? Heeft ook die Radiohead vibe, maar het gitaarspel maakt hier wel het onderscheid.
Het blijft allemaal dromerig in Childhood Dream; het ultieme Sigur Rós achtige rustpunt halverwege.
Vanaf Pulled Under at 2000 Metres a Second hoor je een verandering in het geluid; tot nu toe was het gewoon een goed album, maar door die onverwachte System of a Down achtige overgang wordt het wel steengoed. Dit had ik helemaal niet zien aankomen, totale verwarring; is dit echt dezelfde band?
Om mij nog meer van slag te brengen hoor ik opeens een zangeres in A Natural Disaster, maar dan weer niet in de stijl van Epica of een Within Temptation, eerder meer richting Portishead, dus ook verrassend en iets wat je totaal niet verwacht.
Alsof ze op zoek waren naar een zangeres, en drummer John Douglas zegt, dat hij een zus heeft, die wel een beetje kan zingen; neem ze morgen maar mee, misschien kan ze wel iets betekenen.
Het klinkt allemaal zo vanzelfsprekend; gemoedelijk bijna; alles klopt op dit plaatje, en je voelt totaal geen druk.
Alsof het daadwerkelijk zo eenvoudig gelopen is.
Bij Flying is er weer rust, en door de samenzang moet ik wel weer aan een System of a Down denken.
Gooi er vervolgens nog een ballad tussendoor in de vorm van Electricity; toe maar!
Dit ontbrak nog aan het geheel; inclusief Pink Floyd geluidjes.
En dan denk je dat ze met Violence op een gewelddadige manier het album gaan afsluiten, hoor je juist sfeervolle pianomuziek.
De overgang verloopt weer perfect, maar bij een album als dit had ik ook niet anders verwacht.
Prachtig hoe een bijna speedmetal achtige drum begeleiding zo goed, en totaal niet storend en overheersend een element in het geheel kan vormen.
Eigenlijk is Violence bijna een compacte samenvatting van A Natural Disaster te noemen; het huwelijk tussen metal en klassiek.
Net als Paradise Lost hoor je een totaal ander geluid dan in hun beginperiode; ze starten beide op hetzelfde perron, maar gaan vervolgens ieder naar een ander eindstation.
Een ongelofelijke reis.