De eerste keer dat ik kennis maakte met de naam Anathema was toen Doornroosje in 2009 aankondigde dat ze daar op 22 september dat jaar zouden optreden.
Ik heb nog overwogen om er heen te gaan, er waren zoals ze toen vermelden raakvlakken met Tool, Pink Floyd, Jeff Buckley, Radiohead, maar ook Paradise Lost en My Dying Bride; een veelzijdige band.
Toch geen kaartjes gekocht, maar deze naam wel altijd onthouden.
Nu werd laatst deze band mij via Riverside getipt; en lag de box met albums Judgement, A Fine Day to Exit en A Natural Disaster voor een redelijke prijs in de winkel.
Judgement had ik ondertussen al gehoord, en die beviel al prima, vervolgens luisterde ik naar A Fine Day; hetzelfde verhaal, maar bij A Natural Disaster viel alles helemaal op zijn plek.
Misschien komt het wel doordat ik hier al de eerder genoemde invloeden van de eerder genoemde bands terug hoor.
Muzikaal is het niet de hele tijd een geheel, maar ik stond regelmatig versteld van het feit dat dit allemaal door dezelfde band gespeeld werd.
Harmonium is de aankondiging van de herfst; de omslag van het broeierige naar het kille koude; als een regenbui gevolgd door een overvloed aan mist; bijna filmmuziek voor de het of andere Tolkien sprookje.
In Balance hoor ik veel Radiohead terug, de zang gaat ook meer de hoogte in; meer experimenteel, met de nodige elektronische geluidsexplosies.
Closer sluit hier perfect op aan; de overgang verloopt zo soepel, waardoor je denkt dat je nog steeds met hetzelfde nummer te maken hebt.
Ik weet niet of iemand hier bekend is met Silver Rocket van Sonic Youth?
Daar doet het mij erg aan denken, wel een stuk rustiger, maar voor mij duidelijk hoorbaar.
Are You There? Heeft ook die Radiohead vibe, maar het gitaarspel maakt hier wel het onderscheid.
Het blijft allemaal dromerig in Childhood Dream; het ultieme Sigur Rós achtige rustpunt halverwege.
Vanaf Pulled Under at 2000 Metres a Second hoor je een verandering in het geluid; tot nu toe was het gewoon een goed album, maar door die onverwachte System of a Down achtige overgang wordt het wel steengoed. Dit had ik helemaal niet zien aankomen, totale verwarring; is dit echt dezelfde band?
Om mij nog meer van slag te brengen hoor ik opeens een zangeres in A Natural Disaster, maar dan weer niet in de stijl van Epica of een Within Temptation, eerder meer richting Portishead, dus ook verrassend en iets wat je totaal niet verwacht.
Alsof ze op zoek waren naar een zangeres, en drummer John Douglas zegt, dat hij een zus heeft, die wel een beetje kan zingen; neem ze morgen maar mee, misschien kan ze wel iets betekenen.
Het klinkt allemaal zo vanzelfsprekend; gemoedelijk bijna; alles klopt op dit plaatje, en je voelt totaal geen druk.
Alsof het daadwerkelijk zo eenvoudig gelopen is.
Bij Flying is er weer rust, en door de samenzang moet ik wel weer aan een System of a Down denken.
Gooi er vervolgens nog een ballad tussendoor in de vorm van Electricity; toe maar!
Dit ontbrak nog aan het geheel; inclusief Pink Floyd geluidjes.
En dan denk je dat ze met Violence op een gewelddadige manier het album gaan afsluiten, hoor je juist sfeervolle pianomuziek.
De overgang verloopt weer perfect, maar bij een album als dit had ik ook niet anders verwacht.
Prachtig hoe een bijna speedmetal achtige drum begeleiding zo goed, en totaal niet storend en overheersend een element in het geheel kan vormen.
Eigenlijk is Violence bijna een compacte samenvatting van A Natural Disaster te noemen; het huwelijk tussen metal en klassiek.
Net als Paradise Lost hoor je een totaal ander geluid dan in hun beginperiode; ze starten beide op hetzelfde perron, maar gaan vervolgens ieder naar een ander eindstation.
Een ongelofelijke reis.