Iron Maiden - Killers (1981)

Killers, volmondig ja. Fantastische productie van Martin Birch. Het debuut, nee ga ik niet in mee, is qua geluid echt een stuk minder. De 2015 versie helpt daar niet veel aan. Althans niet in vergelijking met mijn vinyl exemplaar. Kan best wezen dat vorige remasters slechts klonken natuurlijk.

Iron Maiden en met name dit album Killers kunnen heel lang van mijn rotatielijst zijn maar keren altijd terug. Killers was mijn kennismaking met IM en misschien wel daarom blijf ik dit een top album vinden. Gisteren op youtube een heel concert met Paul Di Anno zitten kijken. Fijne frontman die Paul, de punky feel die ze toen live hadden en de conclusie dat het echt zonde is dat Burr en Di Anno ontspoorden. Was echt een goed band in de tijd rond dit album.

Blijkbaar een jaar later weer op mijn afspeellijst. Terug in de auto vanuit Oostenrijk met een slapende familie deze weer eens geluisterd op aangepast volume. Ik denk dat deze versie van Maiden ook veel meer potentie had dan de twee albums die ze gemaakt hebben.

Zeker geen slechte plaat, maar het voelt een beetje als een tussenplaat. Je weet al dat de band met Bruce pas echt naar grote hoogtes zal gaan stijgen en dan voelt Killers (voor mij in elk geval) als een tussendoortje. Een meer dan prima tussendoortje, maar nog niet half zo goed als het de komende platen zal gaan worden. En toch ook wel een pak minder dat de legendarische voorganger.

Voor mij juist het omgekeerde. Het einde van hun beste tijdperk.

Interessant. Als je niet houd van de meer epische sound die Iron Maiden zich zou aanmeten na de komst van Bruce Dickinson snap ik je mening zeker. Ik vind die epische sound juist geweldig en het vormt voor mij de essentie van het geluid van Iron Maiden. Los van het feit dat ik de twee platen met Paul Di’Anno zeker kan waarderen.

Geen idee wat een 'epische sound' is. Tuurlijk, op Killers staan vooral kortere nummers. Het zal dat verschil zijn wat je bedoelt.

Maar dit is een waanzinnig goed album voor wie houdt van het woeste punkgevoel en het furieus gitaarwerk. Het debuut heeft dat ook al maar hier komt het nog beter tot z'n recht door hoe strak er gespeeld wordt en dit alles in een knallende productie.

Helaas, wat dat gitaarwerk betreft gaat Iron Maiden het zich wat makkelijker maken. Als Bruce zijn keel openzet zullen de gitaren vaak niks meer doen dan simpel begeleiden. The Number of the Beast heeft tal van kwaliteiten, maar als ik het na Killers op zet dan mis ik echt die constante kick die er beleefd kan worden aan het gitaargeweld.

Killers moet hoe dan ook niks onderdoen voor het debuut en de opvolger.

Killers is qua instrumentatie vernuftiger dan welke andere plaat van Maiden ook. Weinig 'makkelijke' refreintjes. Veel puike riffjes en te gekke solo's. Furieus en gedreven maar ook veel oog voor melodie en sfeer.

ik vind Paul Di'Anno zijn stem een stuk beter passen dan die van Dickinson. De nummers zijn lekker eigenzinnig. Vanaf de Beast plaat hebben ze min of meer een formule gevonden die succesvol was en is. En daar zijn nooit meer van af gestapt. Plus dat Harris op de eerste 2 platen vet zijn stempel drukt met zijn meer dan uitstekend bass spel. Vaak is hij leidend. Dat hoor je in deze mate niet meer terug op de latere platen.

Het was vandaag Iron Maiden dag in huize Prog66, en daarbij vooral de eerste twee platen sinds lange tijd weer eens beluisterd.

Tot mijn eigen verbazing kwam ik tot de conclusie dat dit materiaal minstens zo interessant en sowieso veelzijdiger is dan veel van wat daarna kwam.

Number Of The Beast, Piece Of Mind, Seventh Son,: geweldig, maar er staat geen “Prodigal Son” op.

Hier staat geen Children of The Damned op .

Harris wilde meer Heavy Metal erin en ook was Di Anno een probleem. Het overall (nog) hogere niveau hoor je op TNOTB in alles, niet dat dit een slecht album was. Overigens is bijna al het materiaal wat hierop staat al eerder geschreven en was de verrassing er wat af na het overdonderende en agressievere debuut.

Killers is natuurlijk geen mispeer , zeker als je meer van de snauwende zang van Di Anno houdt en de meer punky inslag dat Harris dus niet meer wilde....

Maar wel Wrathchild

Precies en met de titelsong en Murders wat mij betreft de hoogtepunten. De opening van het album vind ik geweldig (Ides/Wrathchild)

Hoezo verrassing eraf? Killers verkocht meteen al vier keer zoveel als het debuut. Volgens werd de band nog eens bevers als vaandeldrager van de NWOBHM.

Dat er al materiaal klaar lag is ten waar maar niet het overgrote deel. Enkel Wrathchild is eerder opgenomen geweest. Drifter is ook een oudje waarvan een liveopname al eens op een b kant stond.
Purgatory schijnt een herbewerking te zijn van een nog oudere track maar dat kent echt niemand. Dan is er nog Ides Of March dat eerder verscheen als Samsons Thunderburst.

De rest is echt voor het album geschreven. Killers werd al wel gespeeld in de aanloop naar het album. Zoals de band al zeven nummers van Number Of The Beast speelde plus Total Eclipse voordat die plaat uitkwam. Dus de inhoud van dat ding was ook voor menig showbezoeker geen verrassing meer.

Killers is zoals gezegd wat anders. Een vernuftiger plaat. Geen gemakkelijke refreintjes en niet veel herhalingen.

Dat was bij het uitkomen van Killers inderdaad een van de kritiek punten. Ik heb dat altijd maar grote flauwekul gevonden. Want wie kende die nummers dan ? Ongetwijfeld een handvol Engelse diehard fans die Maiden al van het prille begin volgde. Voor de rest lijkt het me onwaarschijnlijk dat er meer fans waren die die nummers al kende.

Killers is waanzinnig! Ik leerde de band eerst met Bruce kennen en pas daarna de platen met Paul. Dat was in den beginne wel even wennen moet ik eerlijk bekennen. Maar naarmate de jaren vorderden kregen die eerste twee albums meer en meer mijn waardering. Het debuut is in mijn ogen prima. Maar op Killers komt alles wat de band in die tijd zo kenmerkte en typisch maakte volmaakt samen. Dat een aantal van die nummers al live werden gebracht voordat het album in de winkels lag dat lijkt me logisch. Dat doet toch elke band? Zeker in die jaren. Nummers live uitproberen. Dus in dat opzicht is Maiden niks anders dan andere bands.

De ene bron zegt , de andere dat en we bedoelen allemaal wat anders. Je krijgt steeds andere antwoorden .

Harris was ontevreden dus ging Di Anno weg en kwam TNOTB en bewees zijn gelijk....Iron Maiden werd een wereldband .

Overigens wordt hier in ieder geval Killers (relatief) het minste gewaardeerd van de jaren 80 op MM , maar men moet luisteren wat men goed vindt.

Ik geef overigens een 4 , dus waar hebben we het over .....kinnesinne.

Het gaat mij niet om het aantal sterretjes dat je geeft maar om de feitjes die je erbij geeft. Daar ken ik andere lezingen van. Zo had het vertrek van Di'Anno eerder te maken met zijn onberekenbare gedrag op tournee. Dat Dickinson een nieuwe wereld opende op het gebied van zanglijnen en frontmanship is een bijkomend voordeel gebleken.

Dat heeft Di Anno ook wel eens over zichzelf gezegd in een interview. Ik snap dat hij moest gaan maar ik had graag nog een album met Paul gezien. Killers heeft de test van tijd glansrijk doorstaan.

Het zijn dan ook de leftovers van deel 1. En hoewel er een paar prima tracks tussen zitten zou ik er niet één willen ruilen om van het debuut een nog beter album te maken. Maar goed, zo denk ik er over, ieder het zijne. De album art is wel het meest iconisch en beste van de Iron Maiden ( full album studio) collectie.

Hier geen zwakker nummer als Gangland. Killers is all killer, no filler.

Dat dit album minder aansloeg bij het grote publiek ligt voor de hand denk ik. De meeste mensen luisteren vooral naar liedjes en minder naar de muziek zelf in die liedjes. Veel nummers op Killers hebben geen refrein waardoor ze minder snel blijven hangen, minder meezingbaar zijn. Het vraagt wat meer beluisteringen en vooral aandacht voor de muziek zelf, want die is veel drukker dan op The Number of the Beast. Gefocust daarop gaat er een wereld voor je open. En dan blijkt Di'Anno daar ook nog eens als een bezetene overheen te zingen, zichzelf te overtreffen. Met Martin Birch achter de knoppen wordt alles wat er in zit er uit gehaald, met een scherp oog voor detail én het geheel.


Het woord 'leftovers' geeft een verkeerde indruk. Ongeveer elke band heeft op het moment dat er een platencontract in de wacht gesleept wordt genoeg materiaal voor twee albums. Vandaar dat men het altijd heeft over de 'moeilijke derde'.