Iron Maiden - Killers (1981)

Ik scoorde onlangs een bootleg van Maiden op de plaatselijke "marktplaats". Deze kwam onder mijn aandacht omdat het de 81 Leiden versie was. Een Maiden plaatje uit mijn geliefde Nederland kon ik natuurlijk niet laten liggen. Toen ik deze thuis lekker zat te luisteren op de bank met een biertje erbij was dat een geweldige ervaring. En de betere nummers kwamen van... dit album, Killers. Het door mij eigenlijk vergeten Maiden album oooooh wat een schande!!! Ik ben echt een liefhebber van Maiden maar ik pak deze eigenlijk nooit uit de kast. Wel, ter verdediging : ik maakte kennis met Maiden toen ik een jaar of 14/15 was met het "muziek gedeelte" van Maiden (ik was kompleet gek van de posters vanaf dat ik kon lopen ) en mijn eerste plaat was Seventh son. Dus vanaf toen draaide, en was ik vooral bekend met de Bruce periode , en dit album is daardoor wat ondergesneeuwd.
Nu ik zelf mijn gitaar erbij pak en lekker mee zit te jammen met mijn bootleg, blijkt dat de nummers van Killers veel en veel meer speel plezier geven! Vooral Drifter, Killers en Twilight Zone zijn perfect om je gitaar eens mee te trakteren.

Ik heb mijn oude Killers lp erbij gepakt, maar die was niet meer om aan te horen dus ik heb maar een nieuwe besteld. Helaas onbreekt Twiligt Zone op deze nieuwe Lp versie. ( Waarom, waarom staat die niet als bonus op deze repress!!)
Iig, Killers heb ik nu de laatste weken helemaal plat gedraaid in de auto en thuis .
Wat een lekkere plaat. Vuige rauwe rock en roll zoals ik dat graag hoor !! Heerlijk gitaarspel ook !!
Mijn eerder gegeven 3,5 gaat naar de 4.0 van mij, plus een halve extra omdat mijn vrouw he-le-maal niet klaagt als ik deze Maiden thuis hard , hard en nog harder draai.

(Bruce zingt namelijk erg vanuit zijn tenen , continue voluit en vooral op zijn kopstem en dat vindt mijn vrouw dus schijnbaar best irritant - helaas haha. )


Deze plaat is overigens zelfs ook aan te raden als je niet per se van metal houdt denk ik.

Bruce?

Je weet wel, Bruce Dickinson . Ik bedoel dus , dat ze de platen met Dickinson niet zo kan verdragen ivm de zang, terwijl de zang hier haar niet stoort.

Het album blaast intussen 40 kaarsjes uit. En Killers staat nog steeds als een huis. Een album die hier heel erg veel afgespeeld wordt.

Wrathchild
Genghis Khan
Murders in the Rue Morgue

Een puike plaat die zeker in waardering gaat steigen naarmate ik het vaker ga luisteren, voor nu wint ie het nipt van het debuut.
Vooral bij m'n top 3 is het genieten van Harris z'n loopjes.

Wint het ruim van het debuut vind ik dan. In grote lijnen beukt het album lekker energiek door en met nummers onder de drie minuten en weinig lange tracks zou er nooit meer zoveel materiaal in zo'n totale speelduur gestopt worden. Killers heeft hier een uitstekend droog en ietwat dof aandoende productie van Martin Birch gekregen (EMI had het goed met de band voor) en de komst van Adrian Smith laat het geheel strakker klinken. Uiteindelijk beide albums als Fame-persing in de kast. Moeilijk hier favorieten te kiezen.

Meen je dat nou? Ik vind de productie juist heerlijk in your face, je hoort elk instrument kraakhelder, het is net of de band bij je in de huiskamer staat te spelen. Eén van hun beste producties ooit vastgelegd.

Ja het is niet heel schel of zo. Verder vind ik, zoals aangegeven, de productie uitstekend.

Dan ligt het aan je woordkeuze denk ik, ik vind dof niet heel positief overkomen namelijk.

Ah Ok, heb je gelijk aan. Weet even niet hoe dat anders te formuleren daar schel ook niet zo'n positieve klank heeft. Geluidstechnisch vind ik de hogere frequenties beter in balans op Killers dan op het debuut.

Ja het debuut was de band zelf ook niet zo tevreden over qua sound. Killers was wat dat betreft wel een enorme vooruitgang. Qua songmateriaal vind ik het debuut wel iets sterker. Aan de andere kant staan er op Killers wat meer "obscure" nummers, wat ik daarmee bedoel is dat ze niet helemaal kapotgespeeld en stukgedraaid zijn en daardoor dus interessanter zijn af en toe eens op te zetten.

Killers kent geen Charlotte the Harlot wat ik tot hun zwakste werk reken, die ene keer dat Dave Murray iets schreef ten spijt. Killers vroeger wel stukgedraaid op cassette omdat dat tot de drie studio-elpees behoorde die de bibliotheek van de band had, de rest moest ik met oudere broer zelf opscharrelen. In die zin heeft het album een streepje voor op het debuut. Kan me niet heugen dat er behalve Wrathchild veel van het album met Bruce Dickinson is gespeeld (in latere jaren dan). Het titelnummer en Murders in the Rue Morgue moeten live op maxi-singles staan maar wegen qua live-bekendheid niet op tegen stukgespeelde nummers als Iron Maiden zelf en Running Free bv.

Na maandenlang de Iron Maiden albums vanaf Brave New World tot en met Senjutsu in de cd wisselaar van mijn auto gehad te hebben, A Matter Of life And Death eruit en deze erin, en man wat een verschil. Wat een furieus en snel gitaarwerk op deze. En de nummers klinken ook allemaal puntig, energiek en snel. Mijn absolute favoriet is afsluiter Drifters, dat is echt kicken, maar ook de titeltrack en Another Life zijn geweldig. Pracht plaat eigenlijk, en best vreemd dat hij t.o.v de andere Maiden platen nog best laag beoordeeld word!

Hear how DIFFERENT Killers sounded at first | YouTube 5 minuutjes over de evolutie van een aantal Killers tracks vanaf 1977. Best geinig.

Best leuk inderdaad. Ik vind sommige nummers in een lager tempo misschien zelfs beter. Purgatory bijvoorbeeld klinkt wel erg gejaagd op het album. Het origineel is meer bluesy en dat bevalt me wel.

Geldt trouwens ook voor de Soundhouse Tapes, die versies luister ik ook graag naar.

Bijna objectief een betere plaat dan het debuut, en toch kom ik op hetzelfde aantal sterren, met zelfs een lichte voorkeur voor die titelloze. De toevoeging van sologitarist Adrian Smith bevalt me erg goed, hij voegt een lekkere snuf peper toe aan het bandgeluid. Met het aantrekken van producer Martin Birch zetten ze bovendien een grote stap naar de meer gelikte, bombastische sound waarmee ze beroemd zouden worden.

Het is puur persoonlijk dat ik die incoherente, wat amateuristische aanpak van het debuut juist wel leuk vond, terwijl ik bang ben dat toekomstige platen van Maiden wat minder in mijn straatje gaan passen. Vooralsnog zet ik vooral de rechttoe rechtaan rockers van deze plaat in mijn favorietenlijstje ('Wrathchild', het titelnummer, 'Drifter' met dat geweldige einde) en wie weet probeer ik de volgende plaat nog eens.

Drie bands domineerden vanaf 1980 in Nederland de New wave of British heavy metal, met Motörhead als oudere outsider. Althans, zo beleefde ik dat. Saxon en Def Leppard kende ik inmiddels van vinyl. Helaas duurde het even voordat ik een plaat van Iron Maiden te pakken kreeg.
Hen kende ik vooral van de radio, met name van Stampij met Hanneke Kappen. Wat ik daar hoorde, klonk goed. Sterker nog, van een vriend hoorde ik dat Iron Maiden de beste band van de nieuwe lichting was. Kon ik me niet voorstellen, gezien de kwaliteit van de albums die Saxon in 1980 uitbracht.
Pas ergens in ’81 belandde een plaat van Maiden op mijn pick-up en wel hun tweede, alweer via de fonotheek in het dorp. Een kleine veertig minuten later moest ik verbouwereerd erkennen dat dit inderdaad nóg beter was dan Saxon.

Geen zwak nummer te bekennen, al was de titelsong de minst favoriete. De hoge kwaliteit klonk in de vele (vaak onverwachte) tempowisselingen, de hoekigheid van de songs die kennelijk op de basgitaar van Harris hun oorsprong vonden, de furieuze tempo’s, twee heerlijke instrumentale songs, het knappe drumwerk van Burr, het (soms Lizzyaanse) gitaarwerk van Murray en Smith en tenslotte de grommende zang van Di’Anno, die met zijn rattenkapsel de punkachtige energie van de plaat benadrukte. Zelfs Prodigal Son was inclusief de balladedelen (daar hield ik niet van) een heerlijke song.
De som der delen resulteerde in überkwaliteit. Songs die bovendien op geen andere band leken.

Dan nog de productie van Martin Birch, die de songs heavy en transparant tegelijk neerzette. De beste producer die er rondliep, vonden mijn metalmaatjes en ik. En de voorkant van de hoes, ook al zo intrigerend! Extra leuk was de ontdekking van twee jaar later dat Murders in the Rue Morgue was geïnspireerd door een verhaal van Edgar Allen Poe; ik las het verhaal met extra belangstelling.

Tijdloos monument. Ruim veertig jaar later denk ik er nog net zo over. Na die muziekvriend was ook ik om, spoedig daarna zou ik het debuut van hem lenen.