Elbow - Asleep in the Back (2001)

Enorm Sterk debuut van Elbow, dat had ik niet verwacht.
Een hele andere sound dan op de latere albums, Garvey speelt hierop zelf ook gitaar mee wat voor een voller en stevigere gitaar sound zorgt.

Met Newborn zit ik soms te twijfelen, zodra het orgel inkickt vind ik het toch een bak met herrie maar het is een goed nummer, ondanks dat.

niet echt verwonderlijk als je weet dat ze al meer dan 10 jaar bestonden voor het uitbrengen van deze plaat. in 1997 kregen ze een platencontract van island records, maar door platenfirmaperikelen en een lichte drang naar perfectionisme kwam het debuut er pas in 2001. veel songs hiervan staan trouwens al op 3 opeenvolgende ep's: Noisebox EP (1998), Newborn EP(2000) en The Any Day Now EP (2001)

en nog een weetje: de titeltrack stond niet op de originele release. de song was wel bedoeld voor het album maar was nog niet opgenomen ten tijde van de release. op latere versies is hij wel toegevoegd.

Had dit album al een tijd liggen maar had er nooit echt veel aandacht aan besteedt wel eens geluisterd maar kon me niet zo boeien totdat ik hem deze week weer eens in de cd-lade legde. En het kwartje is nu echt gevallen wat een wereld plaat is dit toch. De wat stevigere nummers zijn gewoon fantastisch samen met de wat rustige nummers een ontzettend goed uitgebalanceerde plaat. Ben hem de laatste paar dagen bijna elke dag wel even aan het draaien ontzettend goed debuut.

Erg sterke debuutplaat van Elbow en je kon hier al goed horen dat we met een uitzonderlijke band te maken hadden.Mooie balans van de instrumenten en daarover heen die heerlijke stem van Garvey.Toendertijd niet op waarde geschat in Nederland ,maar je merkt nu dat met terugwerkende kracht een hoop mensen de eerdere albums van voor The Seldom Seen Kid aan het ontdekken zijn.En dat is een prachtige ontdekkingstocht.4 sterren voor nu.

Powder Blue, wat een heerlijk nummer toch.

Het bouwt zo mooi op naar de 'climax' van een uiteenspattend glas. Ik vind deze eerste Elbow veel spannender dan hun latere albums, vanaf Seldom Seen Kid zeg maar, waarmee ze de wereld een klein beetje zouden veroveren.

Goeie plaat zeg, vooral het bombastische opbouwende nummer New Born.

Asleep in the Back is een album van een band met een lange voorgeschiedenis. Elbow was al tien jaar aan het ploeteren voordat deze plaat verscheen. Nadat zij de opnames hadden voltooid, werden ze gedumpt door hun label, waardoor ze ook nog eens opnieuw konden beginnen...

Gelukkig kennen de heren van Elbow een ongekend doorzettingsvermogen waardoor het uiteindelijk allemaal nog goed is gekomen. Dit album is er een die maar moeilijk het achterste van z'n tong laat zien, maar gelukkig zijn er de singles die een eerste opening bieden. Red, Powder Blue en Newborn laten veel klasse horen, vooral qua teksten.

Geen stompzinnige rijmelarij, integendeel, teksten die je tot de verbeelding spreken. "I'll be the corpse in your bathtub, useless..." Wellicht moeilijk om daar een voorstelling bij te maken, maar het is een krachtige opening die je kunt onthouden.

Helaas is Asleep in the Back niet van begin tot eind van een gelijkwaardig niveau. Met Bitten By The Tailfly en Coming Second vliegen ze qua bombast nog uit de bocht. Dat hebben ze later met Grounds for Divorce een stuk beter gedaan. Toch telt dit album een aantal nummers die tot het beste van de band gerekend mogen worden: naast de genoemde singles de afsluiter Scattered Black and Whites dat nog altijd een publieksfavoriet is.

Dit is de eerste van Elbow die ik luister en het bevalt me gelijk goed.
Powder Blue + Newborn vormen een geweldig duo.
De rest vind ik een treetje lager maar het is allemaal redelijk constant.
Het is een beetje hoe Blof in Nederland had moeten klinken...

Ben benieuwd naar de rest.

Ik ken Blof alleen maar van een paar singles, maar ik snap je vergelijking. Benodigd:
-experimenteler arrangementen
-experimenteler vocale harmonieen
-meer verschillende bezettingen
-de producer van Elbow

Dan zou er vast een goeie plaat uitkomen. Risico's:
(1) de smaakpolitie (alom aanwezig, ook op mume) veroordeelt iedereen die naar Blof durft te luisteren, goeie plaat of niet, en zo bereiken ze minder mensen
(2) sky radio vind het net iets te experimenteel en daar worden ze niet (meer) gedraaid
gevolg: ze gaan weer snel terug naar de oude formule. maar... weinig te verliezen?

Ik snap hem niet zo. Ik vind Elbow en Bløf aardig ver van elkaar afstaan. Maar ik kan dan ook geen nummer van Bløf opnoemen die ik echt goed vind, en ik vind Elbow een erg sterke band. Hier staan ook echt pareltjes op.

Wat dacht je van een fatsoenlijke tekstschrijver?

Die was ik idd nog vergeten.

Mooi debuut van Elbow.
Een stuk zwaarmoediger dan het latere werk, waar de band uiteindelijk mee doorbrak.
Ik hoor wat Genesisinvloeden ten tijde van de periode met Peter Gabriel.
De invloeden aangaande die band, heeft de groep overigens nooit onder stoelen of banken gestoken.
Het orchestrale bleef altijd wel bestaan, alleen is de muziek van Elbow een stukje toegankelijker.
Geen gekkigheid in tempo's, nummers met kop en staart, maar het symfonische aspect is wel iets wat er bij hoort.
Mooie nummers en met een zekere tijdloosheid.
Nog wat minder los en sprankelend, maar als debuut een prima worp.

Favo's so far: Any Day Now, Powder Blue en Newborn.

Mooi debuut van Elbow. Ooit ingestapt met de Seldom Seen Kid en met terugwerkende kracht ook hun oudere platen aangeschaft. De band heeft mijn inziens met Newborn, het titelnummer, Powder Blue en Scattered Black And Whites enkel juweeltjes uit hun oeuvre gemaakt. In sommige nummers dreigt de bombast de boventoon te gaan voeren zoals bij Bitten By The Tailfly, voor mij het minste nummer van de plaat. De warme stem van Garvey blijft bijzonder.

Luister deze nu voor de tweede keer. Ook ik heb Elbow leren kennen dankzij Seldom Seen Kid, maar was daar nooit echt enthousiast over. Toch deze aangeschaft toen ik m voor een prikkie kon bestellen. En dit bevalt me stuk beter dan SSK. Bedeesder, gelaagder ook voor m’n gevoel, minder bombastisch. Vind dat de stem zo ook beter uit de verf komt. Maar wie weet leer ik mettertijd SSK ook weer beter waarderen juist dankzij deze. Worp twee zat trouwens ook bij de bestelling; daar begin ik binnenkort met plezier aan . Any day now, Coming Second en Red zijn de hoogvliegers voor mij trouwens.

Wat mij betreft nog altijd hun beste album, ze schuwden het experiment niet en de plaat is veel donkerder dan zij die volgden. Zag in die tijd 'Any Day Now' op MTV voorbijkomen en was meteen verkocht, al viel het nog niet mee om dit album in de winkel in NL te vinden. De Deluxe Edition is overigens ook een aanrader.

Er is een nieuwe deluxe edition van dit album, vandaag aangekondigd en direct op spotify verschenen. Album, de eerste 3 EPs en nog wat live-versies, in totaal 3,5 aan muziek.
vanavond ook een live-registratie uit 2001 op youtube te zien.

zeker. Iig 5 toppers op 1 album!

Vandaag op vinyl gekocht. A thing of stellar beauty als je het mij vraagt. Verveelt nooit. Lekker moody. Heerlijk om de hele zondag in rond te hangen.

Elbow, een Britse muziekgroep met een noemenswaardige bekendheid, manifesteerde zich in het jaar 2001 met hun album Asleep in the Back.

Dit album opent met Any Day Now, een nummer dat zich kenmerkt door een verfrissend aangename aanhef, waarbij de muzikale arrangementen zich ontplooien als een zorgvuldig gecultiveerde tuin.

Echter, terwijl Any Day Now nog nagalmt, stuit ik op Red, een lied dat zich hult in de gewaden van een ballade, maar dat mij, tot mijn spijt, niet weet te betoveren zoals verwacht. Evenzo laat Little Beast een smaak van onvervuldheid achter, daar ik de scherpte, die zulk een titel belooft, mis.

Een wending ten goede doet zich voor met Powder Blue. Hierin vind ik de broodnodige vitaliteit, gecomplementeerd met een aantrekkelijke melodie, die als een frisse bries door de luisterervaring snijdt. De reis vervolgt zich met Bitten by the Tailfly, een compositie die aanvankelijk mijn wenkbrauwen doet fronsen door haar ambigue aanvang, maar vervolgens herwint zij mijn gunst met een robuuster tweede gedeelte.

De titeltrack Asleep in the Back presenteert zich als een behaaglijk popnummer, echter zonder de diepe indruk na te laten waarop ik hoopte. Newborn en Don’t Mix Your Drinks, beide met een neiging tot serene tonen, falen eveneens in het ontsteken van een vurige belangstelling binnen mijn luisterhart.

Presuming Ed laat een gelijksoortige impressie achter; terwijl het aanvankelijk belooft te boeien, verzandt het uiteindelijk in een serene mediocriteit. Inmiddels voelt het album als geheel helaas enigszins teleurstellend aan. Hoewel Coming Second mijn geest enigszins meer aanvliegt, kan het de algehele waardering voor dit muzikale reisverslag niet volledig revitaliseren.

Mijn verwachtingen, eens hooggespannen, ervaren een aanzienlijke terugval. Can't Stop, ondanks zijn naam, kan de neerwaartse spiraal,waarin mijn muzikale enthousiasme zich bevindt, niet stoppen. Het woord 'saai' dreigt op mijn lippen te kristalliseren.

Ten slotte, Scattered Black and Whites, hoewel poëtisch in naam, slaagt er niet in de voorgaande desillusie te verdrijven. Als resultaat rest mij een gevoel van melancholie over wat had kunnen zijn, maar nooit werkelijkheid werd. Dit album, hoewel doordrenkt met potentiële poëzie, slaagt er uiteindelijk niet in om de beoogde symfonie van opwinding in mijn ziel te wekken; het blijft te veel dobberen op de stille wateren van ingetogen nummers, waardoor het verlangen naar avontuur onvervuld blijft.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl