Mike Oldfield - Return to Ommadawn (2017)
mijn stem
88 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin
- Return to Ommadawn (Pt.1) (21:10)
- Return to Ommadawn (Pt.2) (20:57)
0
geplaatst: 10 december 2016, 14:12 uur
dazzler schreef:
Ik heb zonet een fragment gehoord van Return to Ommadawn.
Ik hoorde een slappe Oldfield adaptatie van Telstar van The Tornados,
gevolgd door een botte remix van het Ommadawn koor en een klinische gitaarsolo.
Een link voor wie mij niet zou geloven: video 2 on Vimeo.
Het komt nooit meer goed tussen Oldfield en dazzler.
Een rake observatie, helaas. Ik heb zonet een fragment gehoord van Return to Ommadawn.
Ik hoorde een slappe Oldfield adaptatie van Telstar van The Tornados,
gevolgd door een botte remix van het Ommadawn koor en een klinische gitaarsolo.
Een link voor wie mij niet zou geloven: video 2 on Vimeo.
Het komt nooit meer goed tussen Oldfield en dazzler.
Hopelijk zijn dit de zwakste fragmenten en komt het toch nog goed tussen Oldfield en Svendra.
0
Misterfool
geplaatst: 10 december 2016, 14:22 uur
Laat maar komen deze plaat. 
Ik kan werkelijk niet wachten. Dit zou maar zo eens een return to form kunnen zijn.
Het is in ieder geval een terugkeer naar een van mijn favoriete albums.
Dit is overigens een andere snippet:
Return to Ommadawn advert - YouTube
(geluidskwaliteit is niet al te best).
Ik kan werkelijk niet wachten. Dit zou maar zo eens een return to form kunnen zijn.
Het is in ieder geval een terugkeer naar een van mijn favoriete albums.
Dit is overigens een andere snippet:
Return to Ommadawn advert - YouTube
(geluidskwaliteit is niet al te best).
0
geplaatst: 14 januari 2017, 18:05 uur
Eerste keer beluisterd, en hij komt goed binnen... geen geforceerde overgangen, mooie afwisselingen tussen rustig en harder werk. Zeer atmosferisch ook...
4
geplaatst: 18 januari 2017, 12:50 uur
Svendra schreef:
Hopelijk zijn dit de zwakste fragmenten en komt het toch nog goed tussen Oldfield en Svendra.
Hopelijk zijn dit de zwakste fragmenten en komt het toch nog goed tussen Oldfield en Svendra.
Met Oldfield en vigil is het nooit echt fout gegaan. Natuurlijk heb ik ook regelmatig mijn bedenkingen gehad bij bepaalde concepten, liedjes en keuzes maar echt fout kan de man bij mij niet doen. Ik ben ook niet zo haatdragend naar mijn helden van weleer. Maken ze een keuze die niet de mijne is, tja het is niet anders. Aan mij hoeft geen verantwoording worden afgedragen.
Met dit album is het sowieso wel weer helemaal dikke mik met Mikey en vigil. Het is zeker geen 1 op 1 opnieuw opgenomen versie van de oorspronkelijke delen. Dus de titel had van mij best anders mogen zijn en daardoor wellicht wat minder argwaan opwekkend geweest. Het is een prachtige trip geworden van drie kwartier met alle facetten aan boord waar de man wereldberoemd mee werd tussen 1973 en 1978. Noem me een sissy maar het ontroerde me zelfs toen ik er een paar keer naar luisterde (ruim 42 minuten is tenslotte zo voorbij). Inderdaad atmosferisch waarbij de hand van de meester zeer herkenbaar te horen valt.
Een prachtplaat!
0
Misterfool
geplaatst: 18 januari 2017, 16:14 uur
vigil schreef:
[Met Oldfield en vigil is het nooit echt fout gegaan. Natuurlijk heb ik ook regelmatig mijn bedenkingen gehad bij bepaalde concepten, liedjes en keuzes maar echt fout kan de man bij mij niet doen. Ik ben ook niet zo haatdragend naar mijn helden van weleer.
[Met Oldfield en vigil is het nooit echt fout gegaan. Natuurlijk heb ik ook regelmatig mijn bedenkingen gehad bij bepaalde concepten, liedjes en keuzes maar echt fout kan de man bij mij niet doen. Ik ben ook niet zo haatdragend naar mijn helden van weleer.
Ik hanteer zelf ook altijd het uitgangspunt dat ik een artiest beoordeel op de geslaagde werkjes. Hier en daar een slecht album is niet zo'n probleem en is vaak eerder een teken dat een artiest zijn grenzen probeert te verleggen. Dat gezegd hebbende, heeft Oldfield de afgelopen 20 jaar (bijna) geen overtuigende muziek uitgebracht. Men hoeft dan ook geen haat jegens Oldfield te koesteren om enigszins sceptisch te zijn over de muziek op dit album.
0
geplaatst: 18 januari 2017, 19:27 uur
Nu heeft hij sinds 2000 ook maar 5 albums gemaakt (TB releases niet meegerekend) dus dat valt dan nog mee
Daarvan vind ik Man on the Rocks aardig, Music of the sphere erg goed en deze fantastisch
Daarvan vind ik Man on the Rocks aardig, Music of the sphere erg goed en deze fantastisch
0
geplaatst: 19 januari 2017, 20:52 uur
Ik vind "haatdragend" en "verantwoording moeten afleggen" zware termen.
Men mag teleurgesteld zijn als men van een dierbare artiest meer had verwacht.
Het zou ook kunnen dat de muziek van Oldfield me de laatste 20 jaren koud heeft gelaten.
Maar daarvoor hield ik teveel van zijn oude werk. Al ben ik steeds onverschilliger geworden
tegenover zijn nieuwe platen. Aanvankelijk luisterde ik nog, de voorbije jaren niet echt meer.
Dat vigil zo lyrisch schrijft over deze nieuwste
is uiteraard deels ingegeven door de trouwe liefde voor de artiest.
Maar hij is zo lovend dat er meer aan de hand moet zijn.
Dus, deze plaat verdient zeker een kans.
Men mag teleurgesteld zijn als men van een dierbare artiest meer had verwacht.
Het zou ook kunnen dat de muziek van Oldfield me de laatste 20 jaren koud heeft gelaten.
Maar daarvoor hield ik teveel van zijn oude werk. Al ben ik steeds onverschilliger geworden
tegenover zijn nieuwe platen. Aanvankelijk luisterde ik nog, de voorbije jaren niet echt meer.
Dat vigil zo lyrisch schrijft over deze nieuwste
is uiteraard deels ingegeven door de trouwe liefde voor de artiest.
Maar hij is zo lovend dat er meer aan de hand moet zijn.
Dus, deze plaat verdient zeker een kans.
0
geplaatst: 20 januari 2017, 00:09 uur
Ik ben ook zeer benieuwd: de laatste platen van Oldfield waren nou niet je van het, maar vigil geeft niet zomaar 4.5*...
0
geplaatst: 20 januari 2017, 09:40 uur
dazzler schreef:
Ik vind "haatdragend" en "verantwoording moeten afleggen" zware termen.
Men mag teleurgesteld zijn als men van een dierbare artiest meer had verwacht.
Ik vind "haatdragend" en "verantwoording moeten afleggen" zware termen.
Men mag teleurgesteld zijn als men van een dierbare artiest meer had verwacht.
Haatdragend is wel een wat zaar woord idd maar ik kon even geen goed ander woord verzinnen
Ik ben in ieder geval blij dat andere deze plaat ook gaan checken, hopelijk valt hij nu na mijn hallelujah verhaal niet al te veel tegen
2
Misterfool
geplaatst: 20 januari 2017, 22:58 uur
Goed werk van Oldfield. Erg gaaf dat hij zich op zo'n sterke wijze heeft herpakt. Dit album bevat twee intrigerende composities die erg goed in elkaar steken. Wel hoor ik duidelijk een wat oudere Oldfield, aangezien de muziek wat sentimenteler klinkt en vooral een stuk rustiger is. Dat is overigens zeker geen bezwaar. Return to Ommadawn klinkt vooral gelukzalig en optimistisch en dat is eigenlijk wel heel prettig. Ik kom uit op 4*. Hoewel dit zeker niet zijn beste album is, overtuigd dit album mij meer dan zowat al zijn releases van na de jaren 80.
0
geplaatst: 25 januari 2017, 17:11 uur
Nou inderdaad : RETURN vernieuwend is het allerminst. Meer voor een seniorencomplex voorheen oudebejaardenhuis.
4
geplaatst: 25 januari 2017, 17:19 uur
De multi-instrumentalist Mike Oldfield spendeerde een klein werkjaar aan zijn album Return to Ommadawn. Zoals de naam al doet vermoeden keert hij hiermee terug naar de stijl van het ruim 40 jaar geleden verschenen album Ommadawn. Het idee ontstond op social media, toen hij aan zijn fans vroeg welke kant hij op zou kunnen gaan met een nieuw album. Zijn akoestische periode van de eerste drie topstukken uit zijn carrière (Tubular Bells, Hergest Ridge, Ommadawn) bleken voor de fans favoriet, waarna Mike Oldfield aan de slag ging om een muzikaal vervolg te geven aan het verhaal van Ommadawn.
Net als in het verleden heeft hij de touwtjes zelf in handen en hij bespeelt dan ook elk van de 22 instrumenten die op het album te horen zijn. De twee delen waaruit het album bestaat zijn speciaal voor vinyl ontworpen, elk ruim 20 minuten in speelduur. De prachtige albumhoes ondersteunt de klankrijke muziek van het album, wonderschoon in productie en een gelaagdheid tot in het diepste van de melodieën. Hij verweeft zonder problemen de akoestische gitaarklanken met Afrikaanse drums en de mandoline, waar vaak de schitterende passages van toetsinstrumenten nog aan toe worden gevoegd. Klassieke elementen zijn terug te vinden in de folk muziek, maar de progressieve ontwikkeling blijft gedurende het album behouden.
Na jaren van zeer afwisselende albums is het Oldfield gelukt het heden en verleden te combineren tot een sterk geproduceerd en fraai muziekstuk.
4*
Afkomstig van mijn site Platendraaier.
Net als in het verleden heeft hij de touwtjes zelf in handen en hij bespeelt dan ook elk van de 22 instrumenten die op het album te horen zijn. De twee delen waaruit het album bestaat zijn speciaal voor vinyl ontworpen, elk ruim 20 minuten in speelduur. De prachtige albumhoes ondersteunt de klankrijke muziek van het album, wonderschoon in productie en een gelaagdheid tot in het diepste van de melodieën. Hij verweeft zonder problemen de akoestische gitaarklanken met Afrikaanse drums en de mandoline, waar vaak de schitterende passages van toetsinstrumenten nog aan toe worden gevoegd. Klassieke elementen zijn terug te vinden in de folk muziek, maar de progressieve ontwikkeling blijft gedurende het album behouden.
Na jaren van zeer afwisselende albums is het Oldfield gelukt het heden en verleden te combineren tot een sterk geproduceerd en fraai muziekstuk.
4*
Afkomstig van mijn site Platendraaier.
0
Misterfool
geplaatst: 25 januari 2017, 20:39 uur
leoloww schreef:
Nou inderdaad : RETURN vernieuwend is het allerminst. Meer voor een seniorencomplex voorheen oudebejaardenhuis.
Grappig, als twintiger kan ik dit album juist wel erg goed waarderen. Ik sluit zelfs niet uit dat ik uiteindelijk een halfje ga verhogen. Ik blijf dit album maar opzetten en het verveelt nog steeds niet.Nou inderdaad : RETURN vernieuwend is het allerminst. Meer voor een seniorencomplex voorheen oudebejaardenhuis.
0
geplaatst: 30 januari 2017, 19:15 uur
leoloww schreef:
Nou inderdaad : RETURN vernieuwend is het allerminst. Meer voor een seniorencomplex voorheen oudebejaardenhuis.
Ach, hetzelfde kan toch gezegd worden van het ene album dat je bestemd hebt, The Next Day van Bowie. Dat heeft jou er ook niet van weerhouden die met een prima cijfer (4*) te belonen.Nou inderdaad : RETURN vernieuwend is het allerminst. Meer voor een seniorencomplex voorheen oudebejaardenhuis.
Overigens lijkt me vernieuwing waarmee je een album positief, noch negatief mee kunt beoordelen. Genoeg vernieuwende platen die verdrinken in hun geldingsdrang en genoeg artiesten die evengoed meesterwerken maakten door trouw te blijven aan hun sound.
1
geplaatst: 31 januari 2017, 10:55 uur
Michael Gordon Oldfield werd geboren 15 mei 1953 in Reading Engeland en brak in 1973 door als Mike Oldfield met het album “TUBULAR BELLS”, een album dat zo succesvol en baanbrekend was, dat hij ook nog een deel 2 en 3 heeft uitgebracht en een 2003 editie. Oldfield staat voornamelijk bekend om zijn instrumentale muziek, maar hij scoorde ook met echte popliedjes, zoals “MOONLIGHT SHADOW” en “SHADOW ON THE WALL” in 1983 en “TO FRANCE” in 1984. Zijn laatste album stamt uit maart 2014 en was een song gerichte plaat, getiteld “MAN ON THE ROCKS” en dit jaar brengt hij het vervolg op zijn succesalbum “OMMADAWN” uit 1975 uit, “RETURN TO OMMADAWN”. “OMMADAWN” was in 1975 zijn derde album en bestond net zoals de 2 daaraan voorafgaande albums uit 2 tracks, “Part 1” en “Part 2” (al wordt de track “ON HORSEBACK” soms als een extra track vermeld). Op “RETURN TO OMMADAWN” probeert Oldfield de sfeer en de kwaliteit van zijn voorganger te benaderen en daar slaagt hij goed in. Mooie sfeervolle passages worden afgewisseld met koorzangen, schitterende gitaarpartijen en solo’s. Mike Oldfield is erin geslaagd een prima album te maken, die een compleet ander karakter heeft dan het vorige album “MAN ON THE ROCKS”. Liefhebbers van prachtige instrumentale muziek, zoals Oldfield adept Robert Reed ook maakt, kunnen hun hart ophalen bij album, dat in iets meer dan 42 minuten aan je voorbij zweeft.
4
CorvisChristi (crew)
geplaatst: 3 februari 2017, 22:59 uur
Met Return to Ommadawn waan ik me zowaar 40 jaar terug in de tijd. Want qua sfeer, puurheid, eerlijkheid en muzikaal enthousiasme krijgt Mike Oldfield datgene voor elkaar, wat hem ook gelukt is in de voor hem o zo succesvolle en muzikaal zeer interessante jaren '70.
Want het is nogal wat, om een album te maken die qua titel alleen al een directe verwijzing is naar één van Oldfield's beste platen. Als je het dan ook nog eens voor elkaar krijgt, om dezelfde ambiance, inspiratie en impact neer te zetten als de originele Ommadawn, dan doe je als muzikant toch iets goed!
Want ik kan er niets aan doen: ik krijg hetzelfde gevoel bij dit album als bij Ommadawn. En dat gevoel is positief! Heel erg zelfs!!
Return to Ommadawn is een terugkeer naar de beginjaren van Mike Oldfield. Hij gaat terug naar de basis en heeft compleet in de stijl van zijn eerste 3 platen, een bijzonder stuk muziek geschreven verdeeld over twee stukken van elk zo'n ruim twintig minuten speelduur.
Het klinkt zo ongelooflijk herkenbaar en vertrouwd, maar tevens ook ongelooflijk onweerstaanbaar. De warme melodieën die elkaar onderling opvolgen klinken heel vloeiend en geïnspireerd en nestelen zich al vrij snel in je hoofd. En het verveeld echt absoluut niet. Geen enkel moment zelfs!!.
Dit is een heel mooi en sterk album geworden die de originele Ommadawn eer aan doet. En zelfs subtiele verwijzingen kent naar de originele Ommadawn. En dan vooral naar "On Horseback", getuige de laatste minuten van "Part 2".
Maar bovenal is het een album waarmee Mike Oldfield na al die jaren bewijst, dat het heilige vuur nog steeds brandt en hij ook anno 2017 in staat is, zeer memorabele muziek uit te brengen. En dat hadden velen waarschijnlijk niet meer verwacht van hem.
Deze terugkeer klinkt verrassend en vertrouwd tegelijkertijd. Het laat Mike Oldfield horen zoals zijn fans hem het liefst horen. En het resultaat mag er absoluut wezen.
Return to Ommadawn is Oldfield op zijn best. Het album doet nauwelijks onder voor Ommadawn, wat ik overigens een meesterwerk vind. Return to Ommadawn haalt dat niveau niet, maar doet een hele goede gooi ernaar!! Een klasse-album!!
Want het is nogal wat, om een album te maken die qua titel alleen al een directe verwijzing is naar één van Oldfield's beste platen. Als je het dan ook nog eens voor elkaar krijgt, om dezelfde ambiance, inspiratie en impact neer te zetten als de originele Ommadawn, dan doe je als muzikant toch iets goed!
Want ik kan er niets aan doen: ik krijg hetzelfde gevoel bij dit album als bij Ommadawn. En dat gevoel is positief! Heel erg zelfs!!
Return to Ommadawn is een terugkeer naar de beginjaren van Mike Oldfield. Hij gaat terug naar de basis en heeft compleet in de stijl van zijn eerste 3 platen, een bijzonder stuk muziek geschreven verdeeld over twee stukken van elk zo'n ruim twintig minuten speelduur.
Het klinkt zo ongelooflijk herkenbaar en vertrouwd, maar tevens ook ongelooflijk onweerstaanbaar. De warme melodieën die elkaar onderling opvolgen klinken heel vloeiend en geïnspireerd en nestelen zich al vrij snel in je hoofd. En het verveeld echt absoluut niet. Geen enkel moment zelfs!!.
Dit is een heel mooi en sterk album geworden die de originele Ommadawn eer aan doet. En zelfs subtiele verwijzingen kent naar de originele Ommadawn. En dan vooral naar "On Horseback", getuige de laatste minuten van "Part 2".
Maar bovenal is het een album waarmee Mike Oldfield na al die jaren bewijst, dat het heilige vuur nog steeds brandt en hij ook anno 2017 in staat is, zeer memorabele muziek uit te brengen. En dat hadden velen waarschijnlijk niet meer verwacht van hem.
Deze terugkeer klinkt verrassend en vertrouwd tegelijkertijd. Het laat Mike Oldfield horen zoals zijn fans hem het liefst horen. En het resultaat mag er absoluut wezen.
Return to Ommadawn is Oldfield op zijn best. Het album doet nauwelijks onder voor Ommadawn, wat ik overigens een meesterwerk vind. Return to Ommadawn haalt dat niveau niet, maar doet een hele goede gooi ernaar!! Een klasse-album!!
0
geplaatst: 4 februari 2017, 16:28 uur
CorvisChristi schreef:
Met Return to Ommadawn waan ik me zowaar 40 jaar terug in de tijd. Want qua sfeer, puurheid, eerlijkheid en muzikaal enthousiasme krijgt Mike Oldfield datgene voor elkaar, wat hem ook gelukt is in de voor hem o zo succesvolle en muzikaal zeer interessante jaren '70.
Want het is nogal wat, om een album te maken die qua titel alleen al een directe verwijzing is naar één van Oldfield's beste platen. Als je het dan ook nog eens voor elkaar krijgt, om dezelfde ambiance, inspiratie en impact neer te zetten als de originele Ommadawn, dan doe je als muzikant toch iets goed!
Want ik kan er niets aan doen: ik krijg hetzelfde gevoel bij dit album als bij Ommadawn. En dat gevoel is positief! Heel erg zelfs!!
Return to Ommadawn is een terugkeer naar de beginjaren van Mike Oldfield. Hij gaat terug naar de basis en heeft compleet in de stijl van zijn eerste 3 platen, een bijzonder stuk muziek geschreven verdeeld over twee stukken van elk zo'n ruim twintig minuten speelduur.
Het klinkt zo ongelooflijk herkenbaar en vertrouwd, maar tevens ook ongelooflijk onweerstaanbaar. De warme melodieën die elkaar onderling opvolgen klinken heel vloeiend en geïnspireerd en nestelen zich al vrij snel in je hoofd. En het verveeld echt absoluut niet. Geen enkel moment zelfs!!.
Dit is een heel mooi en sterk album geworden die de originele Ommadawn eer aan doet. En zelfs subtiele verwijzingen kent naar de originele Ommadawn. En dan vooral naar "On Horseback", getuige de laatste minuten van "Part 2".
Maar bovenal is het een album waarmee Mike Oldfield na al die jaren bewijst, dat het heilige vuur nog steeds brandt en hij ook anno 2017 in staat is, zeer memorabele muziek uit te brengen. En dat hadden velen waarschijnlijk niet meer verwacht van hem.
Deze terugkeer klinkt verrassend en vertrouwd tegelijkertijd. Het laat Mike Oldfield horen zoals zijn fans hem het liefst horen. En het resultaat mag er absoluut wezen.
Return to Ommadawn is Oldfield op zijn best. Het album doet nauwelijks onder voor Ommadawn, wat ik overigens een meesterwerk vind. Return to Ommadawn haalt dat niveau niet, maar doet een hele goede gooi ernaar!! Een klasse-album!!
Met Return to Ommadawn waan ik me zowaar 40 jaar terug in de tijd. Want qua sfeer, puurheid, eerlijkheid en muzikaal enthousiasme krijgt Mike Oldfield datgene voor elkaar, wat hem ook gelukt is in de voor hem o zo succesvolle en muzikaal zeer interessante jaren '70.
Want het is nogal wat, om een album te maken die qua titel alleen al een directe verwijzing is naar één van Oldfield's beste platen. Als je het dan ook nog eens voor elkaar krijgt, om dezelfde ambiance, inspiratie en impact neer te zetten als de originele Ommadawn, dan doe je als muzikant toch iets goed!
Want ik kan er niets aan doen: ik krijg hetzelfde gevoel bij dit album als bij Ommadawn. En dat gevoel is positief! Heel erg zelfs!!
Return to Ommadawn is een terugkeer naar de beginjaren van Mike Oldfield. Hij gaat terug naar de basis en heeft compleet in de stijl van zijn eerste 3 platen, een bijzonder stuk muziek geschreven verdeeld over twee stukken van elk zo'n ruim twintig minuten speelduur.
Het klinkt zo ongelooflijk herkenbaar en vertrouwd, maar tevens ook ongelooflijk onweerstaanbaar. De warme melodieën die elkaar onderling opvolgen klinken heel vloeiend en geïnspireerd en nestelen zich al vrij snel in je hoofd. En het verveeld echt absoluut niet. Geen enkel moment zelfs!!.
Dit is een heel mooi en sterk album geworden die de originele Ommadawn eer aan doet. En zelfs subtiele verwijzingen kent naar de originele Ommadawn. En dan vooral naar "On Horseback", getuige de laatste minuten van "Part 2".
Maar bovenal is het een album waarmee Mike Oldfield na al die jaren bewijst, dat het heilige vuur nog steeds brandt en hij ook anno 2017 in staat is, zeer memorabele muziek uit te brengen. En dat hadden velen waarschijnlijk niet meer verwacht van hem.
Deze terugkeer klinkt verrassend en vertrouwd tegelijkertijd. Het laat Mike Oldfield horen zoals zijn fans hem het liefst horen. En het resultaat mag er absoluut wezen.
Return to Ommadawn is Oldfield op zijn best. Het album doet nauwelijks onder voor Ommadawn, wat ik overigens een meesterwerk vind. Return to Ommadawn haalt dat niveau niet, maar doet een hele goede gooi ernaar!! Een klasse-album!!
prima recensie waar ik me helemaal bij kan aansluiten! "oude tijden herleven"
0
geplaatst: 8 februari 2017, 21:18 uur
Van de drie meesterwerken aan het begin van zijn carrière heeft Ommadawn een bijzondere plek in mijn hart. Het is de eerste LP die ik van mijn zakcenten kocht en ik zal hem wel honderd keer beluisterd hebben. Zo bijzonder. Zou MusicMeter in de jaren 70 hebben bestaan, dan pronkte dat album bovenaan in mijn top-10.
Bij deze Return hield ik met alles rekening. Mike Oldfield heeft de laatste decennia ook een hoop zwakke albums afgeleverd en de verwijzingen naar zijn debuutalbum bleken geen garantie voor succes. Zou het dit keer misschien dan toch ..?
Qua productie bevalt het goed. De opname is basic en transparant, de gitaren klinken zoals ik ze graag van Mike hoor. Bij de eerste beluisteringen zijn er geen fragmenten die me bijzonder storen.
Dan de muzikale inhoud. Ommadawn uit 1975 levert mystieke muziek die nooit verveelt. Dat heeft alles te maken met die hypnotiserende melodielijnen. Door die unieke intervallen waarover heel serieus is nagedacht. De melodieën op deze plaat vormen daarmee een groot contrast. Het is vriendelijker en dat mag. Maar Return to Ommadawn II heeft vooral een hoog gehalte aan wel èrg eenvoudige deuntjes, met name in deel 2. Deuntjes van het soort 'vliegtuig-is-veilig-geland'. Zo te lezen hebben andere luisteraars daar geen moeite mee. Maar voor mij is de spanning weg, ik haak af.
Ik begrijp best dat Oldfield niet meer een angry young man is. Componisten worden milder met het klimmen der jaren en dat hoor je terug in de muziek. Maar laat het dan alsjeblieft interessante milde muziek zijn. Dat is hier helaas niet het geval.
Bij deze Return hield ik met alles rekening. Mike Oldfield heeft de laatste decennia ook een hoop zwakke albums afgeleverd en de verwijzingen naar zijn debuutalbum bleken geen garantie voor succes. Zou het dit keer misschien dan toch ..?
Qua productie bevalt het goed. De opname is basic en transparant, de gitaren klinken zoals ik ze graag van Mike hoor. Bij de eerste beluisteringen zijn er geen fragmenten die me bijzonder storen.
Dan de muzikale inhoud. Ommadawn uit 1975 levert mystieke muziek die nooit verveelt. Dat heeft alles te maken met die hypnotiserende melodielijnen. Door die unieke intervallen waarover heel serieus is nagedacht. De melodieën op deze plaat vormen daarmee een groot contrast. Het is vriendelijker en dat mag. Maar Return to Ommadawn II heeft vooral een hoog gehalte aan wel èrg eenvoudige deuntjes, met name in deel 2. Deuntjes van het soort 'vliegtuig-is-veilig-geland'. Zo te lezen hebben andere luisteraars daar geen moeite mee. Maar voor mij is de spanning weg, ik haak af.
Ik begrijp best dat Oldfield niet meer een angry young man is. Componisten worden milder met het klimmen der jaren en dat hoor je terug in de muziek. Maar laat het dan alsjeblieft interessante milde muziek zijn. Dat is hier helaas niet het geval.
2
Misterfool
geplaatst: 8 februari 2017, 21:54 uur
Svendra schreef:
. Deuntjes van het soort 'vliegtuig-is-veilig-geland'.
. Deuntjes van het soort 'vliegtuig-is-veilig-geland'.
Ik snap waar je vandaan komt (en het onderstaande moet dan ook niet per se als een tegenreactie worden gezien), maar ik denk er toch net iets anders over. Naar aanleiding van jouw bespreking wilde ik mijn mening ietwat aanvullen:
Wat ik met name hoor in dit album is berusting en dat vind ik muzikaal gezien eigenlijk wel spannend. Ik vind het zelfs Interessanter dan een album vol met geveinsde explosies. Ten tijde van Ommadawn was Oldfield een teruggetrokken, ietwat angstige twintiger. Zijn vliegtuig is nu, ruim 40 jaar later, inderdaad veilig geland en dat vertolkt zich in eenvoudige muziek. Mijn inziens is dat echter juist de kracht van dit album. Ik vind het namelijk wel gedurfd om een plaat op te nemen waar hij zo ongegeneerd oud en nostalgisch klinkt.
"On horseback? I'd rather be here!"
0
bennerd
geplaatst: 23 februari 2017, 17:29 uur
Dit gaf me tijdens het eerste kwartier een bijzonder oubollig gevoel, maar de tweede track wist me wel te raken. Eens kijken naar welke kant het bezinkt.
0
geplaatst: 26 februari 2017, 19:38 uur
RETURN TO OMMADAWN 2017
Drie sterren na een eerste beluistering.
Ik hoor toch opvallend veel referenties naar het originele Ommadawn,
maar ook Tubular Bells (in deel 1) en Incantations (in deel 2) hoor ik langssluipen.
En het geheel heeft de meer pastorale toets van Hergest Ridge (in beide delen zelfs).
Het is alsof Oldfield zijn oude jaren '70 jas weer heeft aangetrokken,
maar daarbij weinig onderscheid maakt tussen zijn vier grote klassiekers.
Het raamwerk is overduidelijk het oude Ommadawn met de tribal outro van deel 1
en een soort remake van On Horseback met een wat bevreemdende vocale sample in deel 2.
Het album heeft minder het lentegevoel van het origineel. Het is meer berustend van aard.
Er zitten erg fraaie, wat meer uitgesponnen instrumentale mijmeringen in verborgen.
Maar het heeft ook een zekere gezapigheid die ik met lede ogen moet aanhoren.
Het is een goed album en zeker geen teleurstelling.
Maar het is op dit moment nog niet echt een joepie plaat.
Return to Ommadawn heeft nog een groeimarge als ik bij een volgende beluistering
minder aandacht wil schenken aan het déja entendu en me focus op de nieuwe accenten.
Eigenlijk vind ik het meer op een Tubular Bells II versie van Ommadawn lijken.
Maar dan minder elektronisch gekleurd, met meer aandacht voor het akoestische palet.
Drie sterren na een eerste beluistering.
Ik hoor toch opvallend veel referenties naar het originele Ommadawn,
maar ook Tubular Bells (in deel 1) en Incantations (in deel 2) hoor ik langssluipen.
En het geheel heeft de meer pastorale toets van Hergest Ridge (in beide delen zelfs).
Het is alsof Oldfield zijn oude jaren '70 jas weer heeft aangetrokken,
maar daarbij weinig onderscheid maakt tussen zijn vier grote klassiekers.
Het raamwerk is overduidelijk het oude Ommadawn met de tribal outro van deel 1
en een soort remake van On Horseback met een wat bevreemdende vocale sample in deel 2.
Het album heeft minder het lentegevoel van het origineel. Het is meer berustend van aard.
Er zitten erg fraaie, wat meer uitgesponnen instrumentale mijmeringen in verborgen.
Maar het heeft ook een zekere gezapigheid die ik met lede ogen moet aanhoren.
Het is een goed album en zeker geen teleurstelling.
Maar het is op dit moment nog niet echt een joepie plaat.
Return to Ommadawn heeft nog een groeimarge als ik bij een volgende beluistering
minder aandacht wil schenken aan het déja entendu en me focus op de nieuwe accenten.
Eigenlijk vind ik het meer op een Tubular Bells II versie van Ommadawn lijken.
Maar dan minder elektronisch gekleurd, met meer aandacht voor het akoestische palet.
1
Misterfool
geplaatst: 26 februari 2017, 20:20 uur
bennerd schreef:
Dit gaf me tijdens het eerste kwartier een bijzonder oubollig gevoel, maar de tweede track wist me wel te raken. Eens kijken naar welke kant het bezinkt.
Jij bent echt wel de laatste user die ik bij dit album had verwacht. Dit gaf me tijdens het eerste kwartier een bijzonder oubollig gevoel, maar de tweede track wist me wel te raken. Eens kijken naar welke kant het bezinkt.
Sowieso, zou ik je aanraden om ook nog even Ommadawn uit 1975 te beluisteren. Die is nog een stuk(je) intrigerender dan dit album.
1
bennerd
geplaatst: 26 februari 2017, 22:55 uur
? Af en toe wat proberen.
Bedankt voor de tip! Die plaat mag dan ook wat oubollig klinken.
Bedankt voor de tip! Die plaat mag dan ook wat oubollig klinken.
1
geplaatst: 21 april 2017, 23:39 uur
chevy93 schreef:
Genoeg vernieuwende platen die verdrinken in hun geldingsdrang en genoeg artiesten die evengoed meesterwerken maakten door trouw te blijven aan hun sound.
Dit lijkt me prima van toepassing op Mike Oldfield. Iemand die nogal eens de plank mis kon slaan in zijn vernieuwende geldingsdrang. Tegelijkertijd is het deze zoektocht naar atypische (rock)muziek die hem de roem heeft gebracht. Genoeg vernieuwende platen die verdrinken in hun geldingsdrang en genoeg artiesten die evengoed meesterwerken maakten door trouw te blijven aan hun sound.
Nu, ruim 40 jaar later, keert hij terug naar de basis. Dat suggereert hij althans. Vergelijkingen met (vroegere) meesterwerken heb je bij iedere artiest, maar als je het album 'Return to...' noemt, vraag je er natuurlijk om. En ik moet zeggen dat Mike Oldfield deze vergelijking wonderwel doorstaat. Hij weet, i.t.t. sommige Tubular Bells-bewerkingen, erin te slagen de grote valkuil van de slappe herhalingsoefening te vermijden. Door het hart van Ommadawn intact te laten en deze te moderniseren is Return to Ommadawn een uitermate fijne plaat geworden. Af en toe zijn er wat nostalgische terugblikken, maar dit komt de plaat eerder ten goede. Hey, and away we go!
Een cijfer plak ik er nog niet op. Ommadawn heb ik op 4*, en deze zit daar ook aardig dicht tegenaan.
0
geplaatst: 14 mei 2017, 00:04 uur
Bij het naderen van zijn 64e verjaardag kan ik weinig anders dan hem een groot compliment maken over dit sublieme album. Echte kunst alsook echte steengoede muziek ontstaat meestal bij grote crises. Dit album, met misleidende titel, is daar een schoolvoorbeeld van. Het plotseling overlijden van zijn 33 jarige zoon nu 2 jaar geleden is de directe aanleiding en grote inspiratiebron geweest voor Mike om met dit Opus Magnus te beginnen. Deel 1 is een suite waarbinnen hij muzikaal zijn belangrijkste herinneringen van zijn zoon uit. Met het prachtige, plechtige en warme geluid van de Ramirez 1a ceder als hoofdinstrument heeft hij me binnen een paar minuten bij de strot, om me vervolgens weer los te laten bij het uitdoven van de laatste fluittonen. Vanaf minuut 13 wordt er een epische finale op gang gebracht, die met toevoeging van drum en flamencogitaar alleen maar completer wordt en nog meer een kunstzinnige uitlaatklep van zijn pijn en woede wordt.
Deel 2 heeft een prachtig ingetogen eerste 7 minuten en een even mooi en spannend laatste 7 minuten. Het middelste deel is wat middelmatig naar mijn smaak. Je voelt hem ook zoeken waarheen te moeten met het verhaal. Toch 5 sterren voor dit ongekend bezielde album. Nivo gelijk aan Ommadawn.
Deel 2 heeft een prachtig ingetogen eerste 7 minuten en een even mooi en spannend laatste 7 minuten. Het middelste deel is wat middelmatig naar mijn smaak. Je voelt hem ook zoeken waarheen te moeten met het verhaal. Toch 5 sterren voor dit ongekend bezielde album. Nivo gelijk aan Ommadawn.
0
geplaatst: 13 september 2017, 14:30 uur
leoloww schreef:
RETURN vernieuwend is het allerminst. Meer voor een seniorencomplex voorheen oudebejaardenhuis.
Ik behoor zo langzamerhand ook tot de senioren onder ons. Ik bivakkeer nog steeds in een schitterende twee onder één kap woning met heel veel overwaarde RETURN vernieuwend is het allerminst. Meer voor een seniorencomplex voorheen oudebejaardenhuis.
. In dat seniorenpaleis klinkt de laatste Mike Oldfield als een klok. Als 59 jarige heb ik slechts één woord nodig om "Return to Ommadawn (2017)" te omschrijven: geweldig! 5*****
0
geplaatst: 12 oktober 2017, 19:45 uur
Erg spannend is het allemaal niet maar het luistert wel lekker weg. De gitaarsound is in 40+ jaar nog niet gewijzigd, zo lijkt het, heel herkenbaar nog in ieder geval. De plaat is wel heel erg mooi ingemixt en klinkt inderdaad als een klok.
2
Misterfool
geplaatst: 30 december 2017, 13:59 uur
Inmiddels moet ik concluderen dat ik alleen het eerste deel van Ommadawn en Hergest Ridge hoger waardeer dan dit album. Mike is weer helemaal terug!
0
geplaatst: 19 juni 2018, 11:08 uur
leuk gedaan van Mike Oldfield, maar het kan bij lange na niet tippen aan het destijds bijzonder origineel en fris klinkende ommadawn uit 1975!
* denotes required fields.