Met een lichte bombast in
All My Girls opent het album Tropical Suite maar het eindigt slaapwandelend met het instrumentale titelnummer. Sinds vorig jaar kijk ik weer iets vaker uit naar releases van Franse bands vooral uit de hoek van Electro en Indie Rocks bevallen me prima. Acts zoals :
La Femme,
Las Aves,
Balladur,
General Elektriks en
Team Ghost
Poni Hoax is een Indie Rock band met neigingen naar Synthpop en Alternative Pop. Af en toe een 70s saxofoon, af en toe Retro 80s, en soms ook invloeden van Dance Punk, maar niet deze keer. De heren onder leiding van Nicolaas Kir brengen vaak nummers die iets meer diepgang hebben dan een gemiddeld Indie Rock bandje en dat was vooral te horen op hun vorige album
A State of War (2013). Dit album klinkt veel meer ingetogen in het verlengde van het nummer
Marida waar ditmaal bijvoorbeeld
The Wild aan doet herinneren. Maar op dit album geen vergelijkbaar nummer voor het magische
The Word van het vorige release. Misschien te hoge verwachting om die topper te evenaren.
Er staan 3 instrumentale nummers op die de sfeer meer ingetogen maakt en het tempo wat omlaag halen en doen denken aan het werk van AIR met een vleugje dromerige M83. Ook
Who Are You is een gesproken woord intermezzo zwevend op een minimum aan synth akkoorden. Daarna wordt het bedompter in
Through the Halls of Shimering Lights, de wereld laat zich niet veranderen.. of toch wel? Ik hou van de stem van Nicolaas Kir en dan zit ik eigenlijk niet te wachten op instrumentale nummers. Dat is dus minder aan dit album die helemaal niet slecht is. Zelfs een prima album alleen minder spannend dan het vorige.
De single
Everything Is Real heeft een heerlijke percussieve drive die wat Braziliaans aandoet en gecombineerd wordt met een onheilspellende synth, werkt prima.
I Never Knew You Were You heeft zowel 80s neigingen met wat ElectroClash. Gezien hun video's voor de singles hebben de heren diverse plekken op de planeet bezocht tijdens het tot stand komen van dit album: India/Thailand en Brazilië zijn daar in te herkennen. Die lijken niet heel veel muzikale invloeden achtergelaten te hebben, anders dan wat subtiele accenten in de percussie en een stukje zang in
Lights Out met een onbekende Thaise(?) gast vocalist.
Gevoelsmatig zit er minder energie in dit album ten opzichte van de vorige ook als er hier en daar wat bombastische synths op komen stomen, het zijn vaak maar accenten. De singles:
All My Girls en
Everything Is Real zijn de beste nummers van het album, rijker aangekleed. Verder zijn
The Music Never Dies en
The Wild ook fijn retro 80s. De energie zit vooral in de eerste helft.