Uitgebreide review van mij, ook
hier te lezen:
Vier jaar na zijn album Shadows On The Sun en drie jaar na de EP Champion, was het vol spanning afwachten of underground-albino-rapper Brother Ali opnieuw met een plaatje vol hoogstaande hiphop zou komen. Producer Ant, die samen met rapper Slug het duo Atmosphere vormen, nam net als op de twee eerder genoemde platen de gehele productie op zijn naam. Nadat Ant en Slug, tevens ook mede-eigenaren van Ali’s label Rhymesayers Entertainment, al hun energie staken in het promoten van het album The Undisputed Truth leek 2007 hét jaar te gaan worden van hiphoppoët Brother Ali. Door het slimme gebruik van 's werelds bekendste en meest bezochte videosite YouTube, kon je als liefhebber van de rapper niet meer om het album heen. The Undisputed Truth was overal. Dit album zou het door Nas doodverklaarde hiphop doen moeten herleven. En dat deed het. Zó overtuigend zelfs, dat het genre beter leek dan ooit tevoren.
Sommige combinaties in hiphop hebben zoveel chemie, dat het lijkt alsof de artiesten alleen op de wereld zijn gekomen om met elkaar een plaat te maken. Een schoolvoorbeeld daarvan is het in 2003 verschenen Rip The Jacker, een samenwerking tussen rapper Canibus en Jedi Mind Tricks-producer Stoupe The Enemy Of Mankind. Hoewel het geluid van die plaat totaal anders is dan The Undisputed Truth, krijg je tijdens het beluisteren van deze plaat déjà-vu’s van het genoemde Canibus-album. Het gevoel zegt heel simpel: dit klopt. Waar de chemie al duidelijk aanwezig was op de voorganger Shadows On The Sun werden Brother Ali en Ant, zonder dat ze het wisten, muzikaal in de echt verbonden.
De eerste single van The Undisputed Truth, genaamd Truth Is, verscheen al begin januari. Dit nummer deed velen positief verrassen. Truth Is had duidelijke reggae-invloeden, iets wat ongebruikelijk was voor producer Ant. Toen het album ook eenmaal op de markt en het internet verscheen, bleek de producerende tak van Atmosphere creatiever te zijn dan ooit. Waar Ant voor Atmosphere vaak zijn emotionele kant moet verwerken in zijn beats, klinkt het op The Undisputed Truth vol warmte en passie.
Dit komt voornamelijk door het feit dat Ali niet zo’n pure “emo-rapper’’ is als Atmosphere’s Slug. En op deze plaat wordt nog maar eens onderstreept dat Ant in samenwerking met Ali het beste uit de veren komt. De producties bevatten vele rock- en zoals al eerder vermeld reggae-invloeden. Waar je het geluid mee kan vergelijken is bijna niet te zeggen, gezien Ant altijd al bekend heeft gestaan om zijn unieke en uiterst creatieve beats. De lijn van de vorige platen wordt met een zonnig extraatje moeiteloos voortgezet.
Ook Brother Ali laat wederom zien waarom hij behoort tot de betere rappers van het wereldje. Zijn teksten zitten vol met levenslessen, geloof, politieke statements en natuurlijk het leven van de rapper zelf. Zo tikt de man in Uncle Sam Goddamn, waar tevens ook een bijpassende videoclip is gemaakt, Amerika flink op de neus met een aantal opvallende en uiterst kritische zinnen. De blues-achtige beat geeft het nummer nog eens een extra Amerikaans sfeertje en dat brengt de tekst nog beter tot zijn orde. Het bijbehorende refrein zegt al erg veel over zijn kijk op de Verenigde Staten:
Welcome to the United Snakes, land of the thief home of the slave. The grand imperial guard where the dollar is sacred and power is God.
Wat Brother Ali zo sterk maakt, is eigenlijk heel simpel: de man heeft geen zwakte. Tekstueel zit alles boordevol inhoud en overtuiging, en stopt daarin ook nog eens een hele lading woordspel en poëzie. Doordat zijn flow zo ongelofelijk zuiver en scherp is kun je The Undisputed Truth zelfs a capella prima beluisteren omdat het rappend zo verschrikkelijk boeiend is. Zelfs het merendeel van de refreinen klinken gewoon fantastisch, en dat puur door Ali’s scherpe en warme stem.
Zoals al eerder vermeld, is de chemie tussen de twee artiesten het belangrijkste van dit album. Ali plus Ant lijkt een optelsom te zijn, waarvan de uitkomst perfecte hiphop is. The Undisputed Truth is helaas net niet volledig perfect, omdat nummers als Here en Walkin Away net een fractie minder goed zijn geproduceerd dan de rest. Het kan de pret echter niet bederven. Er zijn van die platen die je over, pak hem beet, tien jaar ziet als een klassieker. The Undisputed Truth is zo’n album dat die status nu al heeft.