menu

Steve Hackett - Please Don't Touch! (1978)

mijn stem
3,70 (109)
109 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Charisma

  1. Narnia (4:06)

    met Steve Walsh en Phil Ehart

  2. Carry on Up the Vicarage (3:11)

    met Chester Thompson

  3. Racing in A (5:07)

    met Steve Walsh en Phil Ehart

  4. Kim (2:13)
  5. How Can I (4:41)

    met Richie Havens

  6. Hoping Love Will Last (4:21)

    met Randy Crawford en Chester Thompson

  7. Land of a Thousand Autumns (1:38)
  8. Please Don't Touch (3:38)

    met Chester Thompson

  9. The Voice of Necam (3:11)
  10. Icarus Ascending (6:22)

    met Richie Havens en Chester Thompson

  11. Narnia [John Perry Vocal] * (3:36)

    met John Perry en Phil Ehart

  12. Land of a Thousand Autumns / Please Don't Touch [Live] * (7:53)
  13. Narnia [Alternate Version] * (4:30)

    met Steve Walsh en Phil Ehart

toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 38:28 (54:27)
zoeken in:
5,0
Sprak me gelijk erg aan hoewel de stijlen onderling wel erg afwisselen. Hoping Love Will Last is het enige nummer waarop Randy Crawford zingt dat ik goed vind. Prachtig.

avatar van ChrisX
En niet alleen zingt Randy Crawford hier fantastisch op maar duiken ook twee heren van Kansas op: Steve Walsh (zang) en Phil Ehart (drums). Je kunt zeggen wat je wil van Steve Hackett maar hij had een neus voor talent.

avatar van Flipper
4,0
ChrisX schreef:
En niet alleen zingt Randy Crawford hier fantastisch op maar duiken ook twee heren van Kansas op: Steve Walsh (zang) en Phil Ehart (drums). Je kunt zeggen wat je wil van Steve Hackett maar hij had een neus voor talent.


En dan hebben we het nog geen eens gehad over over de vocalen van Richie Havens.
'Please Don't Touch' blinkt uit in een grote variatie waar Steve Hackett een heel goed consistent geheel van heeft gemaakt.

avatar van Janz
4,0
Flipper schreef:
'Please Don't Touch' blinkt uit in een grote variatie waar Steve Hackett een heel goed consistent geheel van heeft gemaakt.


Inderdaad, knap gedaan, met Narnia, Vicarage en het titelnummer als hoog(s)te punten.

avatar van Flipper
4,0
Hoewel muziekaal hoogstaand, waren de latere albums kwa zang verreweg van geniaal omdat Hackett geen goede zanger is. Bijvoorbeeld op 'Genesis revisited' horen John Wetton, Colin Blunstone en Paul Carrack en op 'Darktown' horen we Jim Diamond. Albums als 'Spectral Mornings' of 'Defector' zou ik wel eens met andere zangers willen horen. Misschien tijd voor een 'Hackett revisited'??

avatar van blunnie
4,0
Fantastische plaat van Hackett.Allemaal goede songs en inderdaad zeer gevarieerd.Mijn favoriet hoping love will last.Kan er na al die jaren nog kippevel van krijgen.Zeker voor niet kenners een album dat ik van harte kan aanbevelen.4 sterren

avatar van Fairy Feller
3,5
Variatie in nummers en misschien daarom wat onsamenhangender dan de voorganger, maar er staan zeker mooie composities op.

avatar van Bluebird
3,5
Naar mijn smaak niet overal even sterk maar bevat een aantal wondermooie tracks w.o. How Can I, Hoping Love Will Last en Icarus Ascending. Het PDT thema loopt als een rode draad door het album.

avatar van musician
4,5
Ik heb eerst op de Genesis cd A trick of the tail nog eens gelezen, welke instrumenten Steve Hackett eigenlijk allemaal speelde, bij Genesis. Electric guitar en 12-string guitar. Vermeldt het boekje.

Ik vroeg het mij af, toen ik op Carry on up the vicarage een wel heel bekend orgel voorbij hoorde komen, in de wetenschap, dat Tony Banks zeker niet gevraagd zou worden voor assistentie.

Eigenlijk zijn er, drie jaar na de eerste solo cd van Hackett (Voyage of the Acolythe), helemaal geen oud Genesis collega's meer te horen. Misschien hadden ze het te druk, met And then there were three?

Hoe dan ook, voor Genesis fans van de periode 1970-1980 is Steve Hackett een onvermijdelijke zijtak. Eigenlijk is hij voor een heel belangrijk deel, of zeg maar eigenlijk voor alles, verantwoordelijk voor het geluid van Genesis, vanaf Nursery Cryme, de eerste cd dat hij meedeed.

Toen hij vertrok, in 1977 na Seconds out, verloor Genesis een heel typerend, kenmerkend en fantastisch geluid, dat zij nooit meer hebben weten terug te halen.

Op de solo cd's van Hackett, en ook zeker weer op deze tweede uit 1978, vind je bij tijd en wijle wél heel regelmatig dat oude Genesis geluid terug.

Vandaar, dat Hackett een onvermijdelijke zijtak is voor de Genesis fanaten.

De eerste solo cd was perfect; Opvolger Please don't touch heeft welliswaar weer fabelachtige momenten, maar ook enkele waarvan ik zeg: had dat maar laten zitten.

Zijn veelzijdigheid, zijn creativiteit, zijn kunst om liedjes te schrijven en verhalen te bedenken, steken ver uit boven het gemiddelde. Bovendien is hij muzikaal een virtuoos.

Een inleiding om te zeggen: een nummer als How can I? had echt niet gehoeven, een nummer met de zang van Randy Crawford (Hoping love will last) wordt One day I'll fly away doorweven met Entangled (van A trick of the tail van Genesis) en................ daar moet je even aan wennen, zal ik maar zeggen.

Maar het merendeel van deze in 2005 prachtig geremasterde versie is natuurlijk prachtig. En hoewel And then there were three, als opvolger van Wind & wuthering (nog met Hackett) de beste cd is die Genesis ooit als trio nog heeft gemaakt, maakt Please don't touch heel scherp duidelijk, waar het bij ATTWT aan ontbreekt.

Namelijk aan het gitaarwerk van Steve Hackett en vooral: creatieve ideëen.

Een zinvolle live versie als bonustrack van Land of a thousand autumns/ Please don't touch.
De 2e en 3e versie van Narnia had niet gehoeven.

3,5
Voor een paar euro een puntgaaf vinyl exemplaar op de platenbeurs in Neerkant gescoord.

Instrumentaal gezien is alles dik in orde. Doet wel denken aan het Genesis materiaal van midden jaren '70 (Deze plaat stamt uit dezelfde periode).

Vocaal gezien vind ik het niet allemaal even sterk. Als de vocalen waren ingezongen door Phil Collins of nog liever Peter Gabriel dan had ik 4.5* toegekend. Nu blijf ik (voorlopig) steken op 3.5*. Ik vind Voyage of the Acolyte overigens het beste album van Hackett.

5,0
Ik had op verschillende sites zulke negatieve meningen gelezen dat ik please don't touch niet eens meer durfde te kopen. Eind November had ik een wedenschap gewonnen en kreeg hierdoor deze cd in mijn bezit. En..... hij is niet eens zo slecht. Integendeel zelfs. Kim en Land of thousand Autumns zijn prachtige nummers.

4,5 sterren voor deze soms ietwat onderschatte plaat.

avatar van Red Rooster
4,0
Hoogtepunten vind ik vooral de nummers die worden gezongen door ritchie havens (Icarus Ascending en How Can I). Die man echt een van de allermooiste stemmen. Doet qua stem (en uiterlijjk) denken aan Morgan Freeman. Donker, warm en doorleefd.

5,0
gaat met een halve ster omhoog. Mede dankzij How Can I.

Lazarus Stone
Hier probeert Hackett gewoon iets anders, nog gelukt ook.
Weer eens kopen, voor de lol.

4,5
Dit was mijn eerste solo Lp die ik kocht van Steve. Ik kocht destijds de Amerikaanbse persing (die was 2 gulden duurder, maar zou betere geluidskwaliteit hebben )
Ik moest hier enigszins aan wennen, want ik had GENESIS (en zijn soli die hij bij hen spoeledein mijn hoofd). Hij gebruikte meerdere vocalisten omdat hijzelf ook wel wist dat zijn zangkwaliteiten niet echt top was.
Later kreeg ik Voyage of the Acolyte in bezit en die vond ik beduidend beter!!! Met (veel) betere nummers (uiteraard in de lijn van Genesis)

Lazarus Stone
Je stapt niet uit Genesis om Genesis te gaan spelen lijkt me.
Daar laat ik het bij, heb al een polemiek op mn kerfstok over deze kwestie.

avatar van Bluebird
3,5
Als je bedenkt dat Hackett het Please Don't Touch thema had bestemd voor een volgend Genesis album vind ik de link met de insteek nog niet zo ver gezocht. De songs (met name door Havens en Crawford) hierop zijn wel van een aparte schoonheid. Als een Collins ze had ingezongen had het voor mij zomaar weer een echt Genesis album kunnen zijn. Helaas is de combinatie Hackett/Banks niet altijd even gelukkig geweest.

Lazarus Stone
daarmee haal je, hoe je het ook wendt of keert, twee voorgaande reacties onderuit..


WPE
Eigenlijk wel de beste muzikant van (destijds) Genesis. Wat heeft hij veel interessante en mooie dingen gedaan! Please Don't Touch staat vol met afwisseling, mooie melodielijnen en af en toe een vreemde wending (zoals een draai-orgeltje, muppet-stemmen en zo..grappig en leuk).
Hoogtepunt voor mij: Hoping Love Will Last met Randy Crawford (je weet wel: "die van" one day i fly alway). Dit is een album voor iedereen die symfonische rock een warm hart toe draagt. Daarmee vergeleken is Phil Collins (hoe mooie nummers hij ook gemaakt heeft) slappe hap.

avatar van musician
4,5
Ja en nee.

Ik ben nog steeds zo benieuwd wat er is gebeurd in 1977. Genesis nam dat jaar geen album op, Seconds out was opgenomen en werd gemixt.
Een jaar daarvoor, eind 1976, was Wind & Wuthering verschenen, nog met Steve Hackett.

In 1977 verleenden Michael Rutherford en Phil Collins (beiden hadden vrijaf) een prima en prachtige medewerking aan het album van voormalig Genesis gitarist Anthony Philips, The Geese and the Ghost. Collins zingt twee nummers, Rutherford is muzikaal aktief ondersteunend aanwezig. Schreef ook mee.

Er werd in dat jaar ook al nagedacht over een nieuwe Genesis cd. Destijds verscheen er natuurlijk jaarlijks nog een album. En dan komt het: Steve Hackett schreef het nummer Please don't touch, een nummer dat aansloot bij het Unquiet slumbers... thema van Wind & Wuthering. Op dit album wordt deze titelsong mooi voorafgegaan door Land of a Thousand Dreams.

Deze muziek past nog helemaal in het idioom van voorgaand Genesis werk en ook dat van Anthony Philips.
Maar de muziek die Hackett aanlevert wordt (opeens) afgewezen door de rest van de band, zijnde Collins, Banks & Rutherford. Er zal meer zijn gebeurd, maar de afwijzing was één van de redenen waarom Steve Hackett uit Genesis is gestapt.

De volgende Genesis cd, ...And then there were three, zonder Hackett, had al veel minder te maken met de muziek die in 1977 nog heel gangbaar leek.
Wat is er toen op enig moment gebeurd? Zouden Collins, Banks & Rutherford bedacht hebben dat het roer om moest en zo ja, waarom?

Hoe dan ook, Please don't touch klinkt mij meer als een Genesis album oude stijl dan ...And then there were three. Hoewel de laatste ook onmiskenbare kwaliteiten heeft. Zeker als je het vergelijkt met Genesis in de jaren '80.

Ik wil maar zeggen: Please don't touch kan met een gerust hart worden aangeschaft

4,5
Super uitleg Musican en ik kan er eigenlijk helemaal in meegaan

avatar van zoppo
4,5
Prachtige bijdrage van Randy Crawford. Later "de stem" van Street Life van the Crusaders.
Afknapper: Randy heeft een aantal duetten gezongen met onze Gerard Joling. Auw!

avatar van Broem
4,0
Een mooi album van Steve met voldoende eigen geluid om ook de Genesis aanhangers uit de 70's een gelukzalig moment (duur van het album) te bezorgen. Zo nu en dan lekker bombastisch. Met veel plezier weer eens naar geluisterd. Op (2e hands) vinyl van prima kwaliteit en dito sound.

avatar van kaztor
4,5
musician schreef:
Ja en nee.

Ik ben nog steeds zo benieuwd wat er is gebeurd in 1977. Genesis nam dat jaar geen album op, Seconds out was opgenomen en werd gemixt.
Een jaar daarvoor, eind 1976, was Wind & Wuthering verschenen, nog met Steve Hackett.

In 1977 verleenden Michael Rutherford en Phil Collins (beiden hadden vrijaf) een prima en prachtige medewerking aan het album van voormalig Genesis gitarist Anthony Philips, The Geese and the Ghost. Collins zingt twee nummers, Rutherford is muzikaal aktief ondersteunend aanwezig. Schreef ook mee.

Er werd in dat jaar ook al nagedacht over een nieuwe Genesis cd. Destijds verscheen er natuurlijk jaarlijks nog een album. En dan komt het: Steve Hackett schreef het nummer Please don't touch, een nummer dat aansloot bij het Unquiet slumbers... thema van Wind & Wuthering. Op dit album wordt deze titelsong mooi voorafgegaan door Land of a Thousand Dreams.

Deze muziek past nog helemaal in het idioom van voorgaand Genesis werk en ook dat van Anthony Philips.
Maar de muziek die Hackett aanlevert wordt (opeens) afgewezen door de rest van de band, zijnde Collins, Banks & Rutherford. Er zal meer zijn gebeurd, maar de afwijzing was één van de redenen waarom Steve Hackett uit Genesis is gestapt.

De volgende Genesis cd, ...And then there were three, zonder Hackett, had al veel minder te maken met de muziek die in 1977 nog heel gangbaar leek.
Wat is er toen op enig moment gebeurd? Zouden Collins, Banks & Rutherford bedacht hebben dat het roer om moest en zo ja, waarom?

Hoe dan ook, Please don't touch klinkt mij meer als een Genesis album oude stijl dan ...And then there were three. Hoewel de laatste ook onmiskenbare kwaliteiten heeft. Zeker als je het vergelijkt met Genesis in de jaren '80.

Ik wil maar zeggen: Please don't touch kan met een gerust hart worden aangeschaft

Naar verluidt heeft het te maken met de relatie met Banks. Die zag de release van Voyage Of The Acolyte als hoogverraad (van niemand werd er in de band gedacht dat iemand solo zou gaan) en ze lagen elkaar nooit echt. Met Rutherford en, met name, Collins heeft het niets te maken. Sterker nog, Collins zag Hackett lopen op weg naar de studio, niet wetende wat zich daarvoor heeft afgespeeld, en boodt hem een lift aan. Lijkt me in het algemeen een beetje onderhevig aan een Napoleon-complexje, die Banks. Een lastig mannetje volgens de verhalen.

4,5
Banks heeft m.i. ook steeds een reünie tegengehouden...mannetje die Banks

avatar van goldendream
4,0
De tweede solo van Hackett. Iets minder dan het debuut, hoewel het me ook enorm bevalt.

Het verlies van Hackett in Genesis lijkt me nog zwaarder dan het verlies van Gabriel. Eigenlijk heel spijtig dat zoveel supertalenten niet samen overeen kunnen komen: Gabriel als zanger, Collins als drummer, Banks als toetsenist en Hackett als gitarist. Alle 4 uniek. Rurherford is wellicht het minste talent, maar bezat veel diplomatische kwaliteiten. Door iedereen geliefd. Banks zal wel het moeilijkste karakter gehad hebben.

Zit er in dit album ook een verhaallijn?

4,5
hé Goldendream als je nu luister naar de Gabriel albums van Genesis en Collins albums van Genesis mis ik op zeker de zanger Peter Gabriel hoor!!

avatar van meneer
goldendream schreef:
Zit er in dit album ook een verhaallijn?


Meerdere:

Please Don't Touch - Wikipedia - en.m.wikipedia.org

Please Don't Touch! - Steve Hackett | Songs, Reviews, Credits | AllMusic

Wat betreft de kwaliteiten van de toenmalige Genesis vind ik ze nog steeds allemaal aan elkaar gewaagd. Wie er ook was weggegaan, het was altijd een verlies (geweest) voor wat betreft de vakmanschap van het quintet als geheel. En ook Rutherford heeft partijen gespeeld (en geschreven) die van groot belang waren voor deze periode. Het was toen juist Collins die (naast zijn drumkwaliteiten) de diplomaat was in de band.

3,5
Na zijn ongelofelijk debuut Voyage of the Acolyte was ik toch benieuwd naar zijn opvolger. Zonder meer goed. Hackett is een ongelofelijke straffe gitarist die toch ook wel de Genesis sound mee bepaalde. Dat besef ik nu meer en meer. Heb hem al verschillende keren live bezig gezien en zowel het Genesis repertoire als z'n solo werk worden indrukwekkend gebracht !
( Spectral Mrnings & Defector staan trouwens ook nog op mijn lijstje )

avatar van Running On Empty
4,0
TONYLUNA schreef:
Na zijn ongelofelijk debuut Voyage of the Acolyte was ik toch benieuwd naar zijn opvolger. Zonder meer goed. Hackett is een ongelofelijke straffe gitarist die toch ook wel de Genesis sound mee bepaalde. Dat besef ik nu meer en meer. Heb hem al verschillende keren live bezig gezien en zowel het Genesis repertoire als z'n solo werk worden indrukwekkend gebracht !
( Spectral Mrnings & Defector staan trouwens ook nog op mijn lijstje )

Beide laatstgenoemde platen zijn geweldig en behoren tot zijn beste werk.

avatar van vigil
4,0
Vanuit de tijd dat de platenmaatschappijen alles voor het zeggen hadden, Hackett en de Amerikaanse tak van Chrysalis (waar hij net had getekend naast Charisma Engeland) wilde Narnia met Walsh en Ehart graag op single uitbrengen maar het label van Kansas (dat was Sony in die dagen) hield het tegen. Uitermate spijtig voor Hackett want Kansas was rond die periode na Leftoverture (Carry on Wayward Son), Point of Know Return (Dust in the Wind) en Two for the Show zeer groot in Amerika en deze eventuele single had met de juiste marketing wel de nodige deuren kunnen openen voor Hackett.

avatar van RonaldjK
4,0
De eerste soloplaat van Steve Hackett na zijn vertrek uit Genesis. Van die groep was en ben ik geen groot liefhebber, noch in hun progrock-, noch in hun popjaren; de redenen dat ik deze elpee aanschafte was dat twee leden van Kansas meedoen, te weten zanger Steve Walsh en drummer Phil Ehart.

Please Don't Touch is in de Verenigde Staten opgenomen. Vandaar dat de Engelsman makkelijk enkele Amerikaanse gastmuzikanten kon laten binnenvliegen. Naast de twee die ik al noemde kregen meer mensen een vliegticket: zanger Richie Havens van Woodstockfaam en zijn warme stem én zangeres Randy Crawford. Haar ken ik van die klassieker One Day I'll Fly Away (1980), indertijd niet van de radio af te slaan.

Het openingsnummer van Please Don't Touch blies me omver toen ik het in de verregende nazomer van 2017 voor het eerst hoorde. Meteen in het intro klinkt prachtig, folkachtig gitaarwerk. Als dan de herkenbare, heldere en krachtige stem van Walsh binnenvalt, is duidelijk dat Narnia één van de sterkste nummers is die hij ooit zong. Ook Racing in A zong de frontman van Kansas bepaald niet onverdienstelijk in en bovendien zit daarin een deel met schitterend en ingetogen klassiek gitaar.
De stem van Havens klinkt op de A-zijde in How Can I? waar een mandoline domineert en Icarus Ascending op de andere kant, terwijl Crawford de B-kant aftrapt met het ingetogen Hoping Love Will Last. Hierin enkele bijzondere akkoordenprogressies in de muziek plus een groot orkestraal slot. Ze vergroten de afwisseling op dit album, dat desondanks wel als een eenheid klinkt.
Drie nummers zijn instrumentaal, te weten het ingetogen dwarsfluitnummer Kim (hoofdrol voor broer John Hackett), bijna 100 seconden ingetogen toetsen in Love of a Thousand Autumns dat overgaat in het soms dreigende titellied.

Kunst is om te horen wie van de twee drummers welk nummer speelt. Naast Ehart is ook namelijk ook Chester Thompson te horen, bekend van onder andere Frank Zappa, Weather Report en natuurlijk Genesis. Omdat Ehart meer dan ritmes speelt, hij speelt daarbij talloze noten, dacht ik dat wel te kunnen herkennen. Nou.. echt niet! Thompson is van hetzelfde kaliber. Dus maar opgezocht: Ehart speelt op dezelfde twee nummers als waar Walsh zingt, met de aantekening dat dit ook geen album met hele drukke composities is.

Ook voor iemand die geen fan is van Genesis een sterk album van een getalenteerd gitarist. Vooral diens compositorische kwaliteiten komen hier bovendrijven, maar zijn gitaarspel schittert soms in schoonheid.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:28 uur

geplaatst: vandaag om 16:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.