menu

Ariel Pink - Dedicated to Bobby Jameson (2017)

mijn stem
3,57 (58)
58 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Mexican Summer

  1. Time to Meet Your God (2:40)
  2. Feels Like Heaven (3:16)
  3. Death Patrol (3:20)
  4. Santa's in the Closet (3:01)
  5. Dedicated to Bobby Jameson (3:50)
  6. Time to Live (5:43)
  7. Another Weekend (4:14)
  8. I Wanna Be Young (2:36)
  9. Bubblegum Dreams (3:12)
  10. Dreamdate Narcissist (2:28)
  11. Kitchen Witch (3:38)
  12. Do Yourself a Favor (3:40)
  13. Acting (4:31)

    met Dam-Funk

  14. Revenge of the Iceman (3:25)
totale tijdsduur: 49:34
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Ariel Pink had eerder dit jaar al een EP uit Mering & Rosenberg - Tears on Fire (2017) samen met Weyes Blood zangeres Natalie Mering.

Ken de beste man verder nauwelijks maar kreeg het nummer Another Weekend via Spotify als aanbeveling en inderdaad bevalt dit psychedelische nummer wel. Alhoewel Ariel een vreemd mannetje is die aardig 'weird' uit de hoek kan komen met een enigszins beperkte stem, deze gaat hem wonderwel goed af. Apart 70s retro-look video met Tex-Mex band en dito Stetson hoeden die verder niets met het nummer te maken hebben. De accordeon die bespeelt wordt in de video komt bijvoorbeeld nergens in het nummer voor. Maar wel een erg lekker nummer.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Time to Live is erg fijn maar ook erg Lo-Fi, het is net alsof ik naar een oud cassettebandje luister die zo verweerd klinkt dat het als mono-opnames aandoen. Maakt wel nieuwsgierig na de rest van het album.

avatar van dix
dix
E-Clect-Eddy schreef:
Time to Live is erg fijn maar ook erg Lo-Fi, het is net alsof ik naar een oud cassettebandje luister die zo verweerd klinkt dat het als mono-opnames aandoen.

Zo te zien en zo te lezen is Ariel weer terug op z'n oude niveau. Dat is goed nieuws

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Als ik het originele verhaal lees van Bobby Jameson, de achtergrond en inspiratie van dit album, dan wordt je daar niet vrolijk van. Een overhyped act in spé die vervolgens genadeloos faalt met z'n eerste single... en vervolgens tot aan zijn dood afvraagt "wat/waar is het mis gegaan?" Zware kost.

Mijn kennismaking met dit vreemde mannetje Ariel Pink loopt via Weyes Blood en zangeres Natalie Mering, haar album Front Row Seat to Earth (2016) staat in mijn album Top 10 van 2016. Dus Ariel toch maar eens verder verkennen, ook op aanraden van Spotify

Lo-Fi / Psychedelisch / Indie Rock donker, wat tegendraads, zonderling en verhalen over eenzaamheid maar gemaakt met de nodige humor. Acting springt eruit omdat die een soort 70s Funk ritme heeft en naast Feels Like Heaven het meest positief over komt. Death Patrol lijkt voor een bijna vrolijke begin 70s Frankenstein film gemaakt. Meer humor in Santa's in the Closet met iets wat 80s aan doende synths. Dedicated To Bobby Jameson klinkt alsof 70s David Bowie en The Stranglers even meededen naast het orgeltje van Ray Manzarek (The Doors), smakelijk geheel.

De single Time to Live heeft niet veel verstaanbare tekst en wat Drone invloeden, en de fijne chant "time to live, time to die" in de eerste helft. Pas in de twee helft komt de tekst plus wat grunts zoals ik ze ken van Jaz Coleman van Killing Joke. De single Another Weekend is het mooiste nummer van het album, wellicht ook het meest toegankelijke. De teksten goed verstaanbaar en ook waar gemakkelijk een band mee te vormen is. Verder gewoon Psychedelische Pop Rock met veel fijne weird effecten. Verdronken galmen in Lo-Fi in I Wanna Be Young klinkt als een grijsgedraaid bandje in je cassettedeck.

Vanaf Bubblegum Dreams begin ik wel iets te krijgen dat ik wel weet wat Ariel in huis heeft, alle elementen waaruit hij een nummer opbouwt zijn nu wel voorbij gekomen. Door de verdronken zang in Lo-Fi galm is slecht verstaanbaar en bind dus niet gemakkelijk. Pas het iets wat kitchy en Funky Acting trekt weer mijn aandacht. Het album had dus waarschijnlijk 1 a 3 nummers korter gekund en niet 55 maar 44 minuten kunnen duren. Met de pakkende Lo-Fi Punk van Revenge of the Iceman wordt men weer even wakker geschud in de afsluiter "open de fucking door!"... hij staat al open Ariel.

Geen slechte kennismaking met Ariel, genoeg nummers om van te genieten.

avatar van Slowgaze
3,5
Nu wachten tot de overgebleven Doors Ariel Pink aan gaan klagen voor het titelnummer; die solo's. Als Fiction Factory natuurlijk niet eerder is wegens 'Feels Like Heaven'. En waar lijkt 'Time to Live' toch zo ontzettend op?

avatar van Cor
3,5
Cor
Ha, idd. Ariel tapt rijkelijk uit de Spotify-database. Maar hij weet toch altijd wel weer een aanstekelijke ratjetoe van stijlen en sferen neer te zetten. En gelukkig is de flauwe meligheid wat verder weg dan in het verleden. De tweede helft van de plaat vind ik beter dan de eerste, waar echt alle richting (en sterke songs ontbreken). Maar hij komt goed terug 'na de pauze'.

avatar van willymeuf
3,0
Zijn vorige album was veel speelser en unieker (hierboven bijvoorbeeld omschreven als flauwe meligheid. Dit album vind ik voor zijn doen wat braafjes, wat ook met het onderwerp te maken kan hebben. Blijft voorlopig op 3.0* staan.

avatar van popstranger
4,0
Ariel Pink heeft zich altijd al geprofileerd als vreemde snuiter. In zijn muziek vertaalt zich dat, het is net de charme ervan. Soms zit hij ook wel eens naast de kwestie en wil hij door productionele trucjes de boel saboteren waarbij hij soms overslaat in een geluidsbrij (Time To Live valt wat dat betreft wat licht uit en Death Patrol klinkt wat te gewild experimenteel zonder daarmee met een deugdelijke song af te komen). Maar nog vaker zit hij er pal op en maakt hij popsongs met een hoek af. Songs die klinken alsof ze een paar decennia geleden zijn gemaakt (verwondert ook niks als je het thema vd plaat weet). De titelsong of Another Weekend zijn rechttoe-rechtaan songs die lonken naar een hitparade voor permanent rare kwieten. Nee, van de grote massa zal Ariel Pink nooit de grote waardering krijgen maar Bubblegum Dreams had net zo goed iets kunnen zijn uit de sixties, zo'n obscure parel die terug opgevist wordt en een bescheiden hype wordt onder de hipsters. Na Dreamdate Narcissist (heerlijke titel) stokt het wel wat en blijkt dat Pink wel baat zou hebben bij iemand die de schaar zet in de opnamen en een compactere en nog sterkere plaat zou maken hoewel natuurlijk daar de kracht ook net in schuilt. De muziek stuitert alle richtingen uit maar vormt toch een maf geheel.

avatar van popstranger
4,0
Slowgaze schreef:
Nu wachten tot de overgebleven Doors Ariel Pink aan gaan klagen voor het titelnummer; die solo's. Als Fiction Factory natuurlijk niet eerder is wegens 'Feels Like Heaven'. En waar lijkt 'Time to Live' toch zo ontzettend op?


Time To Live lijkt wat mij betreft nogal hard op Turn! Turn! Turn! van The Byrds. Weet niet of dit bij jou de song was die er op lijkt?

Gast
geplaatst: vandaag om 10:57 uur

geplaatst: vandaag om 10:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.