Als ik het originele verhaal lees van Bobby Jameson, de achtergrond en inspiratie van dit album, dan wordt je daar niet vrolijk van. Een
overhyped act in spé die vervolgens genadeloos faalt met z'n eerste single... en vervolgens tot aan zijn dood afvraagt "wat/waar is het mis gegaan?" Zware kost.
Mijn kennismaking met dit vreemde mannetje Ariel Pink loopt via Weyes Blood en zangeres Natalie Mering, haar album
Front Row Seat to Earth (2016) staat in mijn album Top 10 van 2016. Dus Ariel toch maar eens verder verkennen, ook op aanraden van Spotify
Lo-Fi / Psychedelisch / Indie Rock donker, wat tegendraads, zonderling en verhalen over eenzaamheid maar gemaakt met de nodige humor.
Acting springt eruit omdat die een soort 70s Funk ritme heeft en naast
Feels Like Heaven het meest positief over komt.
Death Patrol lijkt voor een bijna vrolijke begin 70s Frankenstein film gemaakt. Meer humor in
Santa's in the Closet met iets wat 80s aan doende synths.
Dedicated To Bobby Jameson klinkt alsof 70s David Bowie en The Stranglers even meededen naast het orgeltje van Ray Manzarek (The Doors), smakelijk geheel.
De single
Time to Live heeft niet veel verstaanbare tekst en wat Drone invloeden, en de fijne chant "time to live, time to die" in de eerste helft. Pas in de twee helft komt de tekst plus wat grunts zoals ik ze ken van Jaz Coleman van Killing Joke. De single
Another Weekend is het mooiste nummer van het album, wellicht ook het meest toegankelijke. De teksten goed verstaanbaar en ook waar gemakkelijk een band mee te vormen is. Verder gewoon Psychedelische Pop Rock met veel fijne weird effecten. Verdronken galmen in Lo-Fi in
I Wanna Be Young klinkt als een grijsgedraaid bandje in je cassettedeck.
Vanaf
Bubblegum Dreams begin ik wel iets te krijgen dat ik wel weet wat Ariel in huis heeft, alle elementen waaruit hij een nummer opbouwt zijn nu wel voorbij gekomen. Door de verdronken zang in Lo-Fi galm is slecht verstaanbaar en bind dus niet gemakkelijk. Pas het iets wat kitchy en Funky
Acting trekt weer mijn aandacht. Het album had dus waarschijnlijk 1 a 3 nummers korter gekund en niet 55 maar 44 minuten kunnen duren. Met de pakkende Lo-Fi Punk van
Revenge of the Iceman wordt men weer even wakker geschud in de afsluiter "open de fucking door!"... hij staat al open Ariel.
Geen slechte kennismaking met Ariel, genoeg nummers om van te genieten.