menu

Benjamin Clementine - I Tell a Fly (2017)

mijn stem
3,69 (126)
126 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Neoklassiek
Label: Virgin EMI

  1. Farewell Sonata (4:35)
  2. God Save the Jungle (3:14)
  3. Better Sorry Than a Safe (5:32)
  4. Phantom of Aleppoville (6:30)
  5. Paris Cor Blimey (4:23)
  6. Jupiter (2:41)
  7. Ode from Joyce (2:05)
  8. One Awkward Fish (4:13)
  9. By the Ports of Europe (3:40)
  10. Quintessence (3:37)
  11. Ave Dreamer (4:28)
totale tijdsduur: 44:58
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
Toen ik Benjamin Clementine begin 2014 ontdekte wist ik al gelijk dat deze bijzondere artiest wel eens een heel grote belofte voor de toekomst zou kunnen zijn. Hij wist op te vallen met een zeer eigen geluid en het verhaal van de in de metro zingende straatartiest die uiteindelijk de studio indook voor opnames van zijn eigen nummers was een bijzondere.
Tel daar de latere verhalen bij op over o.a. het missen van een concert doordat hij maar ging lopen, en je weet: deze artiest is er eentje om te koesteren.

Debuut At Least for Now wist alle hooggespannen verwachtingen met gemak in te lossen. En dan komt er een tweede album aan, voorafgegaan door een paar prachtnummers. Dan stijgt de spanning en is er de hoop een tweede keer enorm verrast te gaan worden.

Nou dat lukt al aardig op opener Farewell Sonata, waar klassiek verwrongen voor het voetlicht wordt geworpen en een flinke scheut chaos meekrijgt. Zijn zang zit tergend tegen het randje aan. Mooi? Lelijk? Geniaal? Wie het weet mag het zeggen. Je wordt gelijk al wakker geschud.

God Save the Jungle ging het album al vooraf en is net zo excentriek, spookachtig haast. Hier verkent Clementine duidelijk nieuwe wegen. In een At Least for Now part two heeft hij duidelijk geen zin. Opvallend is het gebruik van het koor (Clementine in meervoud) en de klavecimbel dat het nummer iets heel authentieks geeft in een verder moderne omgeving. Dat dit nummer over de situatie met vluchtelingen in Calais gaat moge duidelijk zijn. Een vette knipoog naar God Save the Queen.

Het tempo ligt hoog want ongemerkt gaat het nummer over in Better Sorry Than a Safe, dat behoorlijk bombastisch klinkt. Alsof Queen is teruggekeerd in 2017, en nee, niet de Queen die met andere zangers nog eens flink de klassiekers uitkauwt. Dit zou Queen anno nu kunnen zijn mocht Freddie nog geleefd hebben (de zang van Clementine lijkt in de verste verte niet op die van Mercury moet ik er wel bij vermelden, maar dat vermoedde u vast al wel). Het gevoel voor drama en grootste gebaren is de grote gemene deler. Dit boeit mij enorm, maar ik kan me ook voorstellen dat dit voor veel mensen echt too much is.

Phantom of Aleppoville was het eerste teken van I Tell a Fly en dat nummer is, hoe complex ook, een juweel van jewelste. Het is bijna ongelooflijk wat hij allemaal in één nummer weet te stoppen. Een muzikaal avontuur waar je u tegen zegt. De Bohemian Rhapsody van 2017?!

En dan volgt Paris Cor Blimey. Het lijkt wel of Carnival des Animaux van Camille Saint-Saëns op wordt gezet. Klassiek getint met de kenmerkende zang van Clementine eroverheen met wederom de klavecimbel in de hoofdrol in duel met de piano. Parijs speelt nog steeds een grote rol in het leven van Benjamin Clementine. Spookachtig, alsof de Phantom of the Opera een nieuw nummer heeft gekregen.

Jupiter is gelijk een stuk liever. Lichter van klankkleur ook. Haast poppy, maar pop kunnen we dit toch ook weer niet noemen. Het nummer lijkt op het eerste gehoor vrij eenvoudig, zeker als je het afzet tegen de voorgangers op dit album, maar verbergt vele kleine laagjes die het spannend maken.

Ode from Joyce heeft iets bezwerends in zich. Ook dit nummer is wat lichter van kleur, maar heeft vooral dankzij die ietwat 'gekke koortjes' iets heel aparts en het lukt Clementine zonder ook maar enige moeite mijn aandacht te vangen. Alsof hij een betoverende spreuk over ons heeft uitgesproken.

Als die spreuk nog werkt is One Awkward Fish dan wel de donkere uitwerking ervan. Klavecimbel met drum and bass invloeden. Dan de donkere zang eroverheen en galmende koortjes. Bowie deed het ooit ook eens en ik moest erg wennen aan die stijl. Ik denk dat het hier niet anders is. Een nummer waar ik vooralsnog niet lekker in kan komen, maar waar ik verwacht dat dit tijd nodig zal hebben.

By the Ports of Europe lijkt wat vrolijker. Maar voor het eerst heb ik wat moeite met zijn zang. Ik weet heus wel dat dit zijn stijl is, maar ik vind dit net te vaak op het randje zitten. Daarentegen is dit compositorisch wel weer heel bijzonder zoals Phantom of Aleppoville. Eigenlijk best een gek nummer, maar ongelooflijk spannend. Alleen die zang... ik weet het niet hier.

Door met Quintessence dan maar. Dit nummer wordt een heel stuk kleiner gehouden. De oplettende luisteraar heeft dit ook al eerder gehoord als opwarmer voor I Tell a Fly. Zodra Clementine intiem wordt komt zijn kracht naar boven. Eigenlijk heeft hij aan alleen een piano al genoeg om iedereen in zijn greep te krijgen, zeker live. Ik heb ooit adembenemend een kleine twee uur aan zijn lippen gehangen. Piano in de spotlights en spelen maar. Op dit nummer maakt hij de vertaalslag van het podium naar de plaat. Prachtig.

Ave Dreamer eindigt het avontuur dat I Tell a Fly absoluut is. Koortjes en klavecimbel openen het nummer dat wederom alle kanten opgaat. Misschien is less more, want het is best een pittig einde dat een beetje vermoeiend kan werken. Een genadeklap die hij ons nog even toedient. En toch boeit het en weet het me een glimlach te bezorgen. Is dit geniaal of gewoon gekte? Ja? Is I Tell a Fly geniale gekte?!

Hier krijgen we geen hapklare brokken toegeworpen. I Tell a Fly vraagt veel van de luisteraar en kan uitputtend werken. Benjamin Clementine doet waar hij zin in heeft en is nog steeds die bijzondere artiest die hij altijd al was en dat vertaalt zich nu sterker dan ooit in zijn muziek.
Clementine blijft ongrijpbaar: neemt hij nu een loopje met ons? Of is hij echt zo apart en bijzonder? Waar is het echt en waar begint de opvoering? Ik weet het niet bij hem. Dat maakt hem boeiend, dat zorgt voor irritatie en dat geeft ons vragen mee. Clementine schuurt en of dat lekker is daar ben ik nog niet helemaal achter. Maar misschien anderen wel. I Tell a Fly is in elk geval voor mij een zeer bijzondere luistertrip geworden.

avatar van muziekobsessie
5,0
Meeste artiesten gaan na n succesvol debuut over op electronica om een herhaaloefening.te vermijden.Clementine doet dat anders en komt met n gedurfd maar toch nog organisch 2e plaat waar vooral klassieke muziek verweven wordt met zijn eigen excentrieke stijl. Eigenlijk heeft hij n genre opzichzelf bedacht. Met nu meer ruimte voor zijn schitterende klassieke pianostukken. Zelf geproduceerd en dat hoor je. Ondanks af en toe wat gekte luisterd deze veel prettiger dan voorganger. Meer in ballans. Die gekte is overigens af en toe geniaal met bizar klinkende koortjes zoals ze nog nooit gedaan zijn. Of je van clementine houdt of niet dat het origineel is zal iedereen beamen. Maar omdat de gekte net juist gedoceerd is luisterd dit toch nóg makkelijk weg. Eerste plaat was geniaal maar met dit album komt hij op het nivo van Prince en Bowie terrecht. Helemaal doen waar de kunst je heen laat gaan zonder ook maar consensus te plegen naar wat mensen denken of vinden toont de ware tijdloze kunstenaar. ben nu al benieuwd waar hij met zijn volgende album heen gaat....in ieder geval eerst het Doelenconcert wat zeker weten legendarisch gaat worden

avatar van west
4,5
Absoluut briljant pianospel, wonderschone melodieën, onverwachte soms absurde wendingen, dat krijgen we te horen op de eerste ruim 24 minuten op LP1. De mengeling van klassieke, populaire en avant-garde stijlen is razend knap en ingenieus gedaan. Wat mij betreft hebben we het hier over een uniek stuk muziek. De pianoklanken van Farewell Sonata, het fraaie God Save the Jungle, het mooie Better Sorry Than a Safe, het briljante Phantom of Aleppoville en prachtige Paris Cor Blimey klinken achter elkaar fantastisch.

Daarna volgen (hele) mooie songs, die vaak wat makkelijker in het gehoor liggen, zoals Jupiter, Ode from Joyce & For The Ports of Europe. Hoewel ook hier soms van die fraaie wendingen in de muziek zitten. Quintessence grijpt weer terug naar het eerste deel van de plaat en is alweer zo'n prachtig nummer.
I Tell a Fly is werkelijk een meesterlijke en razend knappe plaat van Benjamin Clementine.

4,5
Het vorige album zet ik nog steeds regelmatig op... I Tel a Fly mag dan behoorlijk "anders" zijn, maar na een paar luisterbeurten verankert het zich steeds meer. Een caleidoscoop... Eerlijk gezegd vind ik het prachtig! Zie het album niet als een verzameling van "liedjes", maar als een samenhangend geheel; ga er voor zitten.

Eén klacht: De lage tonen zijn zo zwaar aangezet, dat het album nagenoeg niet is af te spelen op een traditionele (niet de minste) muziekinstallatie.

avatar van Reijersen
4,0
In 2015 was de naam van Benjamin Clementine helemaal aan. Met zijn zeer eigenzinnige muziek veroverde hij de muziekwereld met wat heet een ultieme hate-it-or-l0ve-it-plaat. Ik hield er van en keek uit naar dit nieuwe werk.

Clementine gaat duidelijk verder op de experimentele weg. Zo ontaard het rustige pianowerk op Farewell Sonata al snel in een volledige hysterie. Zo dragen zijn warme stem en het koortje het nummer op God Save the Jungle, maar valt vooral de keuze voor de klavecimbel op. Zo treed de waanzin weer wat meer de kop op bij Better Sorry Than Asafe. Iets waar hij heel goed in is.
Zo in Phantom of Aleppoville sfeergevoelig heel sterk en wordt het meeslepend gebracht. Zoals veel nummers van Clementine meeslepend zijn. Zo wordt Paris Cor Blimey gedragen door zijn stem, ondersteund door het karakteristieke toetsenwerk.
Jupiter is het meest een soulsong. Tevens het nummer dat ook het meest binnen de lijntjes kleurt. Zover Benjamin weet heeft van lijntjes.
Ode from Joyce is niet meer dan een intermezzo om met One Awkward Fish met een gedreven beat de aandacht te pakken. In combinatie met de klavecimbel heeft dat wel wat. De bezwerende zang van Clementine maakt het dan helemaal af.
By the Ports of Europe ontaard in een soort van scheepmanszang en Quintessence bewijst dat stem en piano samen soms meer dan genoeg is. Een intiemere song. Om het geheel af te sluiten met Ave Dreamer dat er nog even wat gekkigheid in stopt.

Het gaat weer vele kanten op met Benjamin Clementine maar mij overtuigt hij toch wel weer.

avatar van Tubanti
4,0
Vlieg door de muziekwereld van Benjamin Clementine

Benjamin Clementine neemt je op I Tell A Fly mee op reis door een zelfgecreëerde muziekwereld. In deze wereld valt hoofdzakelijk popmuziek te bewonderen, maar ervaar je ook geregeld klassieke muziek. In de wereld van Clementine lijken componisten uit de 19e eeuw hand in hand te lopen met popiconen als Queen en David Bowie.

Naar eigen zeggen vertelt I Tell A Fly, het tweede studioalbum van Benjamin Clementine, het verhaal van twee vliegen op ontdekkingsreis, met Clementine als verteller. De vliegen stellen tegelijkertijd ronddwalende aliens voor, zoals Clementine zich ook voelde tijdens zijn vele reizen, de afgelopen jaren. Als luisteraar ervaar je deze reis vooral als een enerverende trip, die zich een weg baant door een afwisselend landschap van popmuziek en klassieke muziek.

Twee jaar na Clementine’s debuutalbum At Least For Now, waarmee hij in 2015 de Mercury Prize in de wacht sleepte, legt de Engelsman met Ghanese roots een veel experimenteler geluid in zijn nieuwste creatie. Zo combineert hij popmuziek, klassieke muziek, elektronische elementen en horen we ook Afro-Amerikaanse invloeden, terwijl de klavecimbel als rode draad door het album loopt: niet bepaald een standaardformule.

Dat I Tell A Fly geen standaard popalbum is blijkt meteen uit het openingsnummer: nadat ruim een halve minuut een vaag geluid van synthesizers en stemmen hebben geklonken, lijkt Farewell Sonata daadwerkelijk te ontaarden in een sonate. Echter, doemt even verderop een lieddeel op dat begint met iets wat lijkt op een elektronisch draaiorgelgeluid in combinatie met een door Queen-geïnspireerde progressie. Vervolgens laat Clementine het nummer weer eindigen in het sonate-achtige thema.

De 28-jarige Clementine lijkt zich naast Queen door vele andere artiesten, genres en stukken te hebben geïnspireerd. Zo speelt hij in God Save The Jungle met de melodie (en natuurlijk de titel) van het Britse volkslied, doet het klassieke einde van het experimentele Better Sorry Than A Safe denken aan Leonard Cohens On The Level en horen we aan het eind van Paris Cor Blimey een stukje van Claude Debussy’s Clair de Lune. In Quintesssence lijkt Clementine in de pianopartij te verwijzen naar een andere 19e-eeuwse componist, Franz Liszt, terwijl in de melodie de vergelijking valt te maken met een nummer van de beroemdste crooner ooit, Frank Sinatra. Het nummer opent op de piano op een manier die doet denken aan Liebestraum No.3 en Un Sospiro, twee bekendere stukken van de Hongaarse pianovirtuoos, terwijl Clementine zingend een melodie brengt die veel lijkt op die van My Way van Sinatra (oorspronkelijk gecomponeerd door Jacques Revaux). One Awkward Fish, die begint met een prominente rol voor klavecimbel, lijkt hevig geïnspireerd door David Bowies zwanenzang Blackstar (album) en een klein scheutje Afro-Amerikaanse invloeden zijn hoorbaar op de nummers Phantom Of Aleppoville en Ave Dreamer.

Toch staan er op dit album niet alleen maar experimentele nummers waarbij verschillende muziekstijlen gecombineerd worden. Voor een meer conventioneel geluid kun je de nummers Jupiter en By The Ports Of Europe beluisteren. Laatstgenoemde grijpt het meeste terug naar de stijl van Clementine’s debuutalbum en bestaat uit een duidelijke ‘ABAB-structuur’. Enkel de bridge is wat minder conventioneel. Eenzelfde structuur, maar dan zonder bridge, hoor je op Jupiter, dat de meeste kans lijkt te maken op een hitnotering.

I Tell A Fly is een verhaal van vliegen en aliens. Van pop en klassiek. Van klavecimbel en synthesizer. Een muzikale, veelzijdige reis vol verassing en experiment, maar af en toe ook van herkenning. Luister naar de stem van Benjamin Clementine, vlieg mee met de vliegen en voel je soms een ronddwalende alien. Des te prettiger is het als de reis weer langs herkenbare paden voert, op weg naar de volgende verassing.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:02 uur

geplaatst: vandaag om 17:02 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.