menu

Benjamin Clementine - I Tell a Fly (2017)

mijn stem
3,69 (126)
126 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Neoklassiek
Label: Virgin EMI

  1. Farewell Sonata (4:35)
  2. God Save the Jungle (3:14)
  3. Better Sorry Than a Safe (5:32)
  4. Phantom of Aleppoville (6:30)
  5. Paris Cor Blimey (4:23)
  6. Jupiter (2:41)
  7. Ode from Joyce (2:05)
  8. One Awkward Fish (4:13)
  9. By the Ports of Europe (3:40)
  10. Quintessence (3:37)
  11. Ave Dreamer (4:28)
totale tijdsduur: 44:58
zoeken in:
avatar van Venceremos
4,5
Tijdens het afspelen van Farewell Sonata op mijn computer checkte ik voor de zekerheid of er niet simultaan 2 audiobestanden openstonden. En wat klinkt dat klavecimbel toch kitscherig, brrr. Hoe meer luisterbeurten, hoe irritanter dit album lijkt te worden.

avatar van Frank voor Klank
3,0
Mijn verwachtingen waren hooggespannen . Een lefgozer is hij zeker en niet in een hokje te vangen, maar soms lijkt het alsof ie zelf niet weet waar een song naar toe gaat. Phantom of Aleppoville en Quintessence zijn de prijsnummers .

avatar van hobbyrocker
4,5
Muziek is een avontuur bij Benjamin Clementine. Ik ben overdonderd door de creativiteit, de veelheid van ideeen en stijlen, de manikaliteit, het theatrale. Maar uiteindelijk ook het enorme talent en charisma die dit alles kan dragen. Kennelijk weet hij wat hij doet door het net niet te laten ontsporen. Hij speelt hoog spel, maar uiteindelijk weet hij dit toch muzikaal bij elkaar te houden. Enorm spannend.

Toen dit album klaar was sprong het over naar Low van David Bowie. Ik vond die overgang per ongeluk toch heel erg logisch.

avatar van bommel
4,0
hobbyrocker schreef:
Muziek is een avontuur bij Benjamin Clementine. Ik ben overdonderd door de creativiteit, de veelheid van ideeen en stijlen, de manikaliteit, het theatrale. Maar uiteindelijk ook het enorme talent en charisma die dit alles kan dragen. Kennelijk weet hij wat hij doet door het net niet te laten ontsporen. Hij speelt hoog spel, maar uiteindelijk weet hij dit toch muzikaal bij elkaar te houden.

Daar ben ik het mee eens.
Toch vind ik zijn eerste "leg" nog net wat beter.
Zeer authentiek, wat hij ook nu laat horen

avatar van Venceremos
4,5
Z'n geweldige EP's, met daarop de niet-ingeblikte pianoversie van London en het niet op het reguliere album staande I Won't Complain, daar staan eigenlijk alle essentiële tracks wel op muv Nemesis.

4,5
Het vorige album zet ik nog steeds regelmatig op... I Tel a Fly mag dan behoorlijk "anders" zijn, maar na een paar luisterbeurten verankert het zich steeds meer. Een caleidoscoop... Eerlijk gezegd vind ik het prachtig! Zie het album niet als een verzameling van "liedjes", maar als een samenhangend geheel; ga er voor zitten.

Eén klacht: De lage tonen zijn zo zwaar aangezet, dat het album nagenoeg niet is af te spelen op een traditionele (niet de minste) muziekinstallatie.

avatar van aERodynamIC
4,5
Ik ga hem in november opnieuw in Rotterdam. De laatste keer (toen zijn debuut nog niet uit was), was betoverend. Ik ben benieuwd hoe hij het er nu vanaf brengt.

Hier maakt ie er wel een potje van: Benjamin Clementine - By the Ports of Europe @ Cruïlla 2017 - YouTube

avatar van Choconas
3,5
aERodynamIC schreef:
Ik ben benieuwd hoe hij het er nu vanaf brengt.

Het is al eerder gememoreerd, maar verwacht iets totaal anders dan de keer of keren dat je hem zag. Het optreden op DTRH van dit jaar was veel uitbundiger dan eerdere optredens in TivoliVredenburg, in de Stadsschouwburg Groningen en op Lowlands.

avatar van -marco-
4,0
Naarmate ik dit album vaker luister, ga ik hem steeds meer waarderen. Nogmaals, haalt het niet bij zijn debuut, maar word steeds beter en beter.

avatar van Nr.4
Vind het een interessant album met heel wat mooie momenten. Een stuk moeilijker dan zijn vorige en vooralsnog ook een stuk minder wat mij betreft. Iets te veel poespas, maar de plaat groeit wel op me merk ik.

avatar van Cor
3,0
Cor
Zijn debuutplaat vond ik overrompelend mooi. Een fijne blend van Antony en Nina Simone. Theatraal, maar hij schreef en speelde mooie liedjes. Dit album doet het niet bij mij. Geen liedjes, maar aan elkaar geplakte 'samples' van opera, musical, klassiek en pop. Rommelig, samengeraapt, fragmentarisch. Dat zijn helaas mijn associaties. Als hij het even iets kleiner houdt, zoals in 'Jupiter' (hoera, een liedje), dan veer ik verrukt op en houd ik in ieder geval hoop voor de toekomst.

avatar van Mausie
3,0
Mausie (crew)
Ik heb een beetje hetzelfde gevoel als de meeste drie-sterren-stemmers hier. Te fragmentarisch/experimenteel en daardoor te weinig echt lekker lopende nummers naar mijn bescheiden mening. Maar het is zeker een interessant album dat prikkelt en ik nog wel eens op zal zetten om te kijken of het kwartje valt. Voor nu hou ik het bij een paar losse nummers zoals het prachtige Phantom of Aleppoville.

avatar van Reijersen
4,0
In 2015 was de naam van Benjamin Clementine helemaal aan. Met zijn zeer eigenzinnige muziek veroverde hij de muziekwereld met wat heet een ultieme hate-it-or-l0ve-it-plaat. Ik hield er van en keek uit naar dit nieuwe werk.

Clementine gaat duidelijk verder op de experimentele weg. Zo ontaard het rustige pianowerk op Farewell Sonata al snel in een volledige hysterie. Zo dragen zijn warme stem en het koortje het nummer op God Save the Jungle, maar valt vooral de keuze voor de klavecimbel op. Zo treed de waanzin weer wat meer de kop op bij Better Sorry Than Asafe. Iets waar hij heel goed in is.
Zo in Phantom of Aleppoville sfeergevoelig heel sterk en wordt het meeslepend gebracht. Zoals veel nummers van Clementine meeslepend zijn. Zo wordt Paris Cor Blimey gedragen door zijn stem, ondersteund door het karakteristieke toetsenwerk.
Jupiter is het meest een soulsong. Tevens het nummer dat ook het meest binnen de lijntjes kleurt. Zover Benjamin weet heeft van lijntjes.
Ode from Joyce is niet meer dan een intermezzo om met One Awkward Fish met een gedreven beat de aandacht te pakken. In combinatie met de klavecimbel heeft dat wel wat. De bezwerende zang van Clementine maakt het dan helemaal af.
By the Ports of Europe ontaard in een soort van scheepmanszang en Quintessence bewijst dat stem en piano samen soms meer dan genoeg is. Een intiemere song. Om het geheel af te sluiten met Ave Dreamer dat er nog even wat gekkigheid in stopt.

Het gaat weer vele kanten op met Benjamin Clementine maar mij overtuigt hij toch wel weer.

avatar van Venceremos
4,5
Kunnen mijn bovenstaande comments niet verwijderd worden?
Dit is zowel muzikaal als tekstueel tamelijk geniaal. Een tijdsgeest wordt op ongekend originele wijze gevat. Niet per se door de songs op zich maar meer als geheel. Het meermaals luisteren wordt bij dit album echt beloond.

Pandemonium!

avatar van Tubanti
4,0
Vlieg door de muziekwereld van Benjamin Clementine

Benjamin Clementine neemt je op I Tell A Fly mee op reis door een zelfgecreëerde muziekwereld. In deze wereld valt hoofdzakelijk popmuziek te bewonderen, maar ervaar je ook geregeld klassieke muziek. In de wereld van Clementine lijken componisten uit de 19e eeuw hand in hand te lopen met popiconen als Queen en David Bowie.

Naar eigen zeggen vertelt I Tell A Fly, het tweede studioalbum van Benjamin Clementine, het verhaal van twee vliegen op ontdekkingsreis, met Clementine als verteller. De vliegen stellen tegelijkertijd ronddwalende aliens voor, zoals Clementine zich ook voelde tijdens zijn vele reizen, de afgelopen jaren. Als luisteraar ervaar je deze reis vooral als een enerverende trip, die zich een weg baant door een afwisselend landschap van popmuziek en klassieke muziek.

Twee jaar na Clementine’s debuutalbum At Least For Now, waarmee hij in 2015 de Mercury Prize in de wacht sleepte, legt de Engelsman met Ghanese roots een veel experimenteler geluid in zijn nieuwste creatie. Zo combineert hij popmuziek, klassieke muziek, elektronische elementen en horen we ook Afro-Amerikaanse invloeden, terwijl de klavecimbel als rode draad door het album loopt: niet bepaald een standaardformule.

Dat I Tell A Fly geen standaard popalbum is blijkt meteen uit het openingsnummer: nadat ruim een halve minuut een vaag geluid van synthesizers en stemmen hebben geklonken, lijkt Farewell Sonata daadwerkelijk te ontaarden in een sonate. Echter, doemt even verderop een lieddeel op dat begint met iets wat lijkt op een elektronisch draaiorgelgeluid in combinatie met een door Queen-geïnspireerde progressie. Vervolgens laat Clementine het nummer weer eindigen in het sonate-achtige thema.

De 28-jarige Clementine lijkt zich naast Queen door vele andere artiesten, genres en stukken te hebben geïnspireerd. Zo speelt hij in God Save The Jungle met de melodie (en natuurlijk de titel) van het Britse volkslied, doet het klassieke einde van het experimentele Better Sorry Than A Safe denken aan Leonard Cohens On The Level en horen we aan het eind van Paris Cor Blimey een stukje van Claude Debussy’s Clair de Lune. In Quintesssence lijkt Clementine in de pianopartij te verwijzen naar een andere 19e-eeuwse componist, Franz Liszt, terwijl in de melodie de vergelijking valt te maken met een nummer van de beroemdste crooner ooit, Frank Sinatra. Het nummer opent op de piano op een manier die doet denken aan Liebestraum No.3 en Un Sospiro, twee bekendere stukken van de Hongaarse pianovirtuoos, terwijl Clementine zingend een melodie brengt die veel lijkt op die van My Way van Sinatra (oorspronkelijk gecomponeerd door Jacques Revaux). One Awkward Fish, die begint met een prominente rol voor klavecimbel, lijkt hevig geïnspireerd door David Bowies zwanenzang Blackstar (album) en een klein scheutje Afro-Amerikaanse invloeden zijn hoorbaar op de nummers Phantom Of Aleppoville en Ave Dreamer.

Toch staan er op dit album niet alleen maar experimentele nummers waarbij verschillende muziekstijlen gecombineerd worden. Voor een meer conventioneel geluid kun je de nummers Jupiter en By The Ports Of Europe beluisteren. Laatstgenoemde grijpt het meeste terug naar de stijl van Clementine’s debuutalbum en bestaat uit een duidelijke ‘ABAB-structuur’. Enkel de bridge is wat minder conventioneel. Eenzelfde structuur, maar dan zonder bridge, hoor je op Jupiter, dat de meeste kans lijkt te maken op een hitnotering.

I Tell A Fly is een verhaal van vliegen en aliens. Van pop en klassiek. Van klavecimbel en synthesizer. Een muzikale, veelzijdige reis vol verassing en experiment, maar af en toe ook van herkenning. Luister naar de stem van Benjamin Clementine, vlieg mee met de vliegen en voel je soms een ronddwalende alien. Des te prettiger is het als de reis weer langs herkenbare paden voert, op weg naar de volgende verassing.

avatar van Septua
3,0
Eerste luisterbeurt zit erop.. Moet zeggen dat het album mij niet bepaald bij de strot weet te grijpen zoals voorgaande album. Beetje vreemd album, doet mij veel denken aan het nummer van Gorillaz waar Benjamin Clementine een bijdrage had.. Niet positief voor mij.

Misschien dat het een groeier is, maar ben er bang voor.

avatar van Maestro B
4,5
Sinds zijn passage in den AB is dit album alleen maar blijven groeien.
Wat een show was me dat zeg!
Nummers waar ik het eerst knap lastig mee had lijken me nu de beste, zoals God save the Jungle, Ave Dreamer of vooral Phantom of Aleppoville: een pareltje.

avatar van aERodynamIC
4,5
Wat mij bij de live uitvoeringen vooral opviel was zijn zang: eigenlijk veel beter dan op het album zelf, waar ik het soms op het randje vind. Live was dat heel overtuigend allemaal.

avatar van Nr.4
Bij mij is het album sinds het optreden deze week ook nog meer gegroeid. Erg sterk (en memorabel optreden om meerdere redenen).

avatar van west
4,5
Bij mij is het album sinds zijn dubieuze 'onemanshow' wat in achting gedaald. Zeker door de ontluisterende live uitvoering van One Awkward Fish, wat ik toch al het minste nummer vond.

avatar van Nr.4
Dat vind ik ook een minder nummer.

Kan me niet voorstellen dat dit album at least for now uit 2015 overtreft

avatar van -marco-
4,0
Boomersstory schreef:
Kan me niet voorstellen dat dit album at least for now uit 2015 overtreft


Doet ie ook niet.

avatar van Venceremos
4,5
O jawel, de EP's overtreft 'ie alleen niet. Gelijke hoogte.

3,0
Dim
I tell a fly lijdt (helaas) aan hetzelfde euvel als het debuutalbum: het is letterlijk te veel van het goede. We weten dat Clementine er niet op uit is om de luisteraar louter prettige uurtjes te bezorgen, maar ook deze plaat loopt zó sterk uiteen, dat de eerste luisterbeurten wel een bijzondere ervaring opleverden, maar niet uitnodigden om het album opnieuw in zijn geheel te beluisteren. Dus nu zet ik track 1, 5 en 10 nog regelmatig op, maar de rest laat ik zo goed als links liggen.

avatar van -marco-
4,0
Blijft toch geniaal dit en vind hem nu gelijkwaardig zo niet beter dan zijn debuut

avatar van aERodynamIC
4,5
De opvolger gaat een album met zijn vrouw worden. Dit is alvast de single:

The Clementines - Calm Down - YouTube

avatar van -marco-
4,0
aERodynamIC schreef:
De opvolger gaat een album met zijn vrouw worden. Dit is alvast de single:

The Clementines - Calm Down - YouTube


Kijk er erg naar uit! Calm Down is vast een fijne Track als je het mij vraagt. Geweldige stem heeft zijn vrouw! Ben benieuwd!

avatar van Venceremos
4,5
Flo Morrissey nam eerder met Matthew E. White een duetten-plaat op. Bevatte veelal minder geslaagde covers:Flo Morrissey & Matthew E. White - Gentlewoman, Ruby Man (2017).

Gast
geplaatst: vandaag om 21:28 uur

geplaatst: vandaag om 21:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.