Tyler, the Creator - Flower Boy (2017)

Tyler heeft verdomde veel talent in het trekken van aandacht - in de goede zin van het woord. Hij kan nummers maken die wellicht niet kwalitatief fantastisch zijn maar die wel weten te boeien, met natuurlijk als grote voorbeeld Yonkers. Dat is ook waarom ik dit album (en Cherry Bomb) totaal niet snap. De jaren dat Tyler angsty tienermuziek liggen natuurlijk achter hem, maar ik hoor nog steeds voldoende potentie om een goed album te maken. Een album dat pakt. Zoals al eerder gezegd - Flower Boy doet dit totaal niet. Na het horen van Who Dat Boy en 911 / Mr. Lonely had ik goede hoop dat er nu eindelijk een album zou komen waarin Tyler van begin tot eind de aandacht vast wist te houden. Dat is echter totaal niet het geval. Nummers als Boredom, Glitter, November en Pothole zijn vlak, muzikaal ondermaats en missen ook maar enige vorm van thematiek. Het is beluisterbaar, zeker, maar daarmee is ook alles gezegd. En als ik dan terugkijk op alles wat Tyler tot nu toe heeft uitgebracht in zijn gehele carriere lijkt me dit toch wel een breekpunt. Zijn relevantie was hij al grotendeels verloren en, hoewel die nu enigszins weer is aangewakkerd door zijn coming out (als het al een coming out is) lijkt me dit misschien ook wel het begin van het einde.

Deze is blijven groeien bij mij. Tyler blijkt zeker muzikaal te zijn en op die manier weet hij verschillende genres samen te brengen tot iets unieks wat blijft beklijven. Ook de bijdrage van Rex Orange County vind ik hier heel lekker. Toch maar op vinyl aangeschaft. Favorieten blijven November, Boredom, en See You Again