Tyler, the Creator - Flower Boy (2017)

Tyler heeft de laatste jaren heel wat matige muziek uitgebracht, maar moet zeggen dat de twee uitgebrachte singles me prima bevallen. Verwacht echter niet dat hij dit niveau de hele plaat volhoudt.

Album is gelekt, kijk al uit naar zijn rant op Twitter binnen enkele uren

Dit is beter dan Cherry Bomb, vele malen beter!

Beter dan Cherry Bomb? Zeker. Toch zwaar teleurstellend. Op de singles en de track waar hij uit de kast komt na is het een zeer oninteressante plaat geworden. Matige teksten, de typische Odd Future sound en features die me allemaal teleurstellen. Vooral de Lil Wayne verse vind ik een gedrocht. Jammer.

Er gebeurt niet zoveel op dit album...

Persoonlijk vond ik het een ware verassing na enkele tegenvallende albums lijkt dit album meer eenheid te vormen.

Vond 'm netjes beginnen, de eerste 4 nummers klinken prima maar daarna voelt het veel van hetzelfde. Zoals iemand eerder zei, uiteindelijk gebeurt er niet zoveel.

Ben 39 en me aan het verdiepen in de rap van deze tijd en ik moet zeggen dat dit me positief meevalt.

Tyler heeft verdomde veel talent in het trekken van aandacht - in de goede zin van het woord. Hij kan nummers maken die wellicht niet kwalitatief fantastisch zijn maar die wel weten te boeien, met natuurlijk als grote voorbeeld Yonkers. Dat is ook waarom ik dit album (en Cherry Bomb) totaal niet snap. De jaren dat Tyler angsty tienermuziek liggen natuurlijk achter hem, maar ik hoor nog steeds voldoende potentie om een goed album te maken. Een album dat pakt. Zoals al eerder gezegd - Flower Boy doet dit totaal niet. Na het horen van Who Dat Boy en 911 / Mr. Lonely had ik goede hoop dat er nu eindelijk een album zou komen waarin Tyler van begin tot eind de aandacht vast wist te houden. Dat is echter totaal niet het geval. Nummers als Boredom, Glitter, November en Pothole zijn vlak, muzikaal ondermaats en missen ook maar enige vorm van thematiek. Het is beluisterbaar, zeker, maar daarmee is ook alles gezegd. En als ik dan terugkijk op alles wat Tyler tot nu toe heeft uitgebracht in zijn gehele carriere lijkt me dit toch wel een breekpunt. Zijn relevantie was hij al grotendeels verloren en, hoewel die nu enigszins weer is aangewakkerd door zijn coming out (als het al een coming out is) lijkt me dit misschien ook wel het begin van het einde.

Wie kan mij goede hip hop van dit jaar aanraden

Brother Ali, Jay-Z, Joey Badass, Kendrick Lamar, Substantial, Sadistik, Raekwon...

Kendrick Lamar - DAMN.
Joey Bada$$ - All Amerikan Badass
Run the Jewels - RTJ 3
Jonwayne - Rap Album Two
Loyle Carner - Yesterday's Gone
Madison Washington - Code Switchin' EP
BROCKHAMPTON - Saturation


Van afgelopen jaren:
Earl Sweatshirt - I Don't Like Shit I Don't Go Outside
Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly / Good Kid, M.A.A.D. City
Mick Jenkins - The Water[s]
Milo - so the flies don't come
Kojey Radical - 23Winters
Run the Jewels - Run the Jewels 1 en Run the Jewels 2
Travis Scott - Rodeo
The Roots - undun
Denzel Curry - Imperial
Ab-Soul - Control System
Injury Reserve - Floss

Dank jewel

Ik vind het gewoon een heerlijk album, beste van Tyler tot nu toe. Zijn vorige albums hadden altijd wel een aantal leuke nummers, maar de kwaliteit was nooit consistent. Op dit album is Tyler eindelijk meer gefocust, de producties zijn af en toe heerlijk funky, en op "Who Dat Boy" en "I ain't got time!" heel rauw. Ook zijn de teksten op Flower Boy beter dan ooit en flowt Tyler verrassend goed. Deze blijf ik nog wel lang draaien dit jaar.

Pitchfork is een stukje enthousiaster: een 8.5

Thanks, die kende ik nog niet en aangezien ze in een rijtje hele goede albums stonden meteen eens checken!

Alleen Who dat boy heeft zn oude sound. Rest vind ik het allemaal niks, zeer teleurstellend

Krijg een enorme N*E*R*D vibe van Enjoy Right Now, Today. Heerlijke afsluiter.

P.O.S - Chill, Dummy (2017)
Vince Staples - Big Fish Theory (2017)

Rico & Sticks - IZM (2017)

Berichten verplaatst naar P.O.S - Chill, Dummy (2017)

Consistenter dan Cherry Bomb, al staat er geen Smuckers op. Vooral dat voorwoord vind ik erg lekker.

Haha, grappig dat ie Deee-Lite samplet.

Blijkbaar was "we're going to dance, and exercise and have some fun" ook al een sample, van Bel-Sha-Zaar’s 1969 “Introduction" (gelezen op genius.com).

I Ain't Got Time is trouwens een van de hoogtepunten van dit fijne album .

Volgens mij is dit de plaat die Tyler al die tijd al wilde maken. En het is hem uitstekend gelukt. Het geheel klinkt consistent, strak en op hoog niveau. Je hoorde dit geluid al op Treehome95 maar daar was hij nog lang niet zo ver als nu.

Ik zou dit album alleen nooit hoger kunnen geven dan 4 sterren omdat ik juist zo hou van nummers als Bastard (en vergeet Rusty niet), met de groffe - en toch 'diepe' - teksten die we kennen van zijn eerste drie albums. Wie weet verblijdt Tyler mij nóg meer in de toekomst met een geslaagde combinatie van het mooie geluid van dit album met de teksten van de eerste drie.

Zelden kwam een plaat van het jaar zo onverwacht. Ten tijde van Goblin en Bastard spamde ik iedereen met Tyler, The Creator. Wat een stem! Wat een uitstraling! Wat een heerlijke manische gekte! Maar nadat (ook bij mij) de eerste hypegevoelens waren gaan liggen was ik de goede man eigenlijk gelijk vergeten. Enkele onvergetelijke nummers en een hoop puntloze lol en geschreeuw en narigheid, dat was het dan wel met Tyler en z'n gekke vrienden. Wolf hoorde ik misschien 1 keer, van Cherry Bomb wist ik nauwelijks dat ie bestond.

En toen was er Flower Boy! O mijn god! Een plaat waar Tyler als mc, producer, gastheer en reflectief, eenzaam en prettig mens volledig tot zijn recht komt.
Allereerst de muziek. Tyler is duidelijk beinvloed door vroege Neptunes synths maar laat voor de rest een volledig eigen geluid horen waarin de geijkte hiphopstructuren voortdurend worden verlaten. Hoe heerlijk is dat! Tyler verschijnt soms pas als laatste in z'n eigen nummer, geeft Frank Ocean de ruimte om heel vaak chirp te roepen en laat Lil' Wayne volledig shinen, al is het maar voor even. De producties van Tyler geven licht, brengen rust en ruimte en vervelen nooit.

Tekstueel is Tyler ongelofelijk eerlijk; zoveel kwetsbaarheid op een hiphopplaat (en zeker van deze man) is ongekend. Eenzaamheid, twijfel en de zoektocht naar liefde zijn belangrijke thema's op Flower Boy. En ja dat deze chronische provocateur met een verleden als schrijver van homofobe en
mysogine teksten plots een soort van uit de kast komt geeft het verhaal zeker een extra dimensie.

Al deze introspectie wordt af en toe afgeleid door een harde beat of een ouderwets
stoerdoen momentje maar over het algemeen is Tyler op Flower Boy een bijna opnieuw geboren artiest met een zeer nieuwsgierigmakende toekomst voor zich.

Hoe uitzonderlijk is het dat een artiest pas op plaat 5 tot volle wasdom komt, in tegenstelling tot de uitgeblustheid die vaak bij dit moment van een carriere komt kijken (zie Arcade Fire).
De toekomst is voor Tyler! Dat zag ik echt niet aankomen. Hoe heerlijk is dat!

Ik snap echt niet waar mensen dit vandaan halen. Ik hoor een stuk minder introspectie op Flower Boy dan op elk andere Tyler plaat (behalve Cherry Bomb). Tyler was een troll, maar wel één die vaak onderwerpen als depressie en een vaderloos bestaan aansneed. Ik vind Flower Boy, op de coming out na, juist één van de minst persoonlijke platen die hij heeft gemaakt. Nummers als Pothole, November, Who Dat Boy en het grootste deel van I Ain't Got Time zijn tekstueel leeg. Glitter en See You Again zijn liefdesliedjes met extreem standaard teksten die door praktisch iedereen geschreven zouden kunnen zijn. Alleen Garden Shed en 911 / Mr. Lonely zijn wat mij betreft echt persoonlijk te noemen. Garden Shed is echter zo vaag geschreven dat mijn inziens niet eens introspectief genoemd mag worden.

Daarmee wil ik zeker niet jouw mening aanvallen. Ik begin echter de hype rond deze plaat een beetje zat te worden. Dit is zeker geen slechte plaat - muzikaal steekt het prima in elkaar en Tyler is natuurlijk altijd charismatisch geweest, echter, ik vind Tyler hier tekstueel net zo ondermaats als op elke andere plaat die hij heeft gemaakt. Dezelfde lines over zijn kettingen, zijn auto's, cliché liefdesteksten, het standaard gezever over "jezelf zijn"... Heeft Tyler dit allemaal al niet eens eerder gedaan? Nee. Ik kan me totaal niet vinden in jouw mening over de teksten.

Prima! Voel me ook zeker niet aangevallen. Ga wel z'n ouwe platen weer eens bestuderen dus wie weet hoor ik daar plots ook (tekstuele) meesterwerken in.

Who Dat Boy is echt genadeloos hard.

Check zeker eens deze liveversies van Boredom, See You Again en Glitter. Eigenlijk beter dan de albumversies.

Tyler, The Creator: NPR Music Tiny Desk Concert - YouTube