Miley Cyrus - Younger Now (2017)

Miley Cyrus slaat andermaal een andere muzikale koers in.

Ze heeft een heerlijke herkenbare stem met een accent dat goed voor haar werkt. Ben geen fan van haar eerste Country Pop albums maar het feestalbum Bangerz (2013) beviel me zo goed dat het in mijn album Top 10 terecht kwam. De Psychedelische Pop opvolger Miley Cyrus & Her Dead Petz (2015) met die afzichtelijke hoes, heb ik een half jaar genegeerd, toen 1x beluisterd en toen weer een half jaar links laten liggen. Pas toen dit album eraan kwam heb ik die weer eens op gezet. Ondertussen is Ariel Pink geen onbekende meer voor mij en kan ik de 'waanzin' van Dead Petz beter waarderen.

Na de eerst twee beluisteringen kan ik stellen dat dit album veel toegankelijker is dan de voorganger en het meest kalme album is van haar en dat is toch wennen. Want daar waar vorige albums duidelijk (Pop) plezier brachten voor de luisteraar, klinkt dat hier verder weg. Het is meer dromerige Pop geworden maar dan zonder 'zuchtmeisje'. Ook zijn daar de Country invloeden (waar ik nooit echt een fan van ben) die doorsijpelen in diverse nummers en met name in het duet Rainbowland met Dolly Parton, die ook neuzelt in de intro en outro afkomstig van de demo.

Terwijl de iele iets wat jengelende elektrische gitaar, die in elk nummer zit, doet dan weer denken aan Indie Rock. Younger Now heeft een ingetogen Pop Rock gevoel. Dat komt ook terug in Thinkin' wat een nakomertje kan zijn van Bangerz, en doet mij denken aan Thinking 'bout My Baby van Donna Summer.

Ik vermoed dat dit album beter zou werken als het geheel was uitgekleed en opgenomen was met alleen Miley en een akoestische gitaar. Alhoewel dat misschien voor haar Pop / mainstream achterban nog een te grote sprong zou zijn geweest. Dit is een beetje halverwege twee werelden. Het klinkt niet als een post break-up rouwend album terwijl dat waarschijnlijk wel de situatie is. Er zit weinig emotie in, nauwelijks woede, plezier, verdriet, ontgoocheling of teleurstelling. Aan de andere kant is er ook weinig reden om te skippen. Minder effecten op de stem dan op menig ander album van haar tijdgenoten, kan ook geen auto-tune waarnemen. De nummers zitten aardig in elkaar zowel tekst als muzikaal maar het is niet catchy... op Malibu na.

Het is nog te vroeg om te zeggen waar dit album op mijn album jaarlijst zal eindigen maar een Top 10 plek zit er ditmaal niet in, waarschijnlijk wel een Top 100 plek (van circa 400 - 450 albums uit 2017). Voorzichtig openen met 3,5* met ruimte om te groeien.

Het blijft een raar iets: Miley Cyrus en albums. Ze bulkt van het talent, is eigenzinnig maar toch komt het er nooit écht uit op plaat. De singles zijn gaaf; Malibu is op een andere manier net zo verslavend als Wrecking Ball. Een nummer waarbij je de oren spitst wanneer hij op de radio langskomt.

Maar de rest van het album? Tja... Goed gezonden. Ligt lekker in het gehoor. Maar heel veel meer wil het - opnieuw - niet worden.

Als je dan vervolgens weer zo’n video op Youtube tegenkomt, vraag je je af waarom dat laatste beetje in haar eigen nummers ontbreekt. Toch een kwestie van componeren?

Wederom een fijn plaatje van een artiest die tot veel meer in staat moet zijn.

Ik vrees het wel. Hoewel ze in haar carrière toch ook al wat catchy popnummers geschreven/gezongen heeft. Als je haar beste nummers op één album zou zetten, heb je toch een alleraardigst album.

Ik bedoel... Miley Cyrus - See You Again in the Live Lounge - YouTube
Heerlijk toch?!

En van hetzelfde (mini-)concert: Miley Cyrus - The First Time Ever I Saw Your Face (Roberta Flack Cover) in the Live Lounge - YouTube

Jawel, maar tien goede nummers per album afleveren is ook een kwestie van goed kunnen componeren. Ze is (nu nog) veel te wisselvallig, het lijkt haar niet heel natuurlijk af te gaan.

Komt misschien ook doordat er zoveel verschillende schrijvers aan haar nummers meewerken. Hoe wil je dan ooit een constante kwaliteit krijgen? Er zijn maar weinig goede albums voortgekomen uit zo'n bijeengeraapt zooitje.

Rihanna krijgt het wel steeds weer voor elkaar.