Antimatter - Leaving Eden (2007)

Briljante plaat, ik verhoog hem van een 4 naar en 4,5

Ooit Planetary Confinement van deze band meegenomen tijdens mijn participatie aan een of ander 'album van de week' topic, wat ik toendertijd een heel mooie plaat vond (nu nog steeds wel enigzins, maar niet meer in die mate). Daar bleef het lang bij, maar Leaving Eden verdiende toch ook wel een kans. En weer zijn de composities strak. Zo strak en het geluid zo scherp dat het zelfs pijn doet aan m'n oren. Daar zit 'm misschien wel het probleem voor mij hier. De muziek steekt ijzersterk in elkaar (al is de opbouw van de nummers wel opvallend eenvormig) en is ontzettend helder, maar de emotie klinkt niet bij me door, terwijl die toch wel volop aanwezig is, dat hoor je er gewoon vanaf. Favoriete nummers zijn de meest akoestich georienteerde (Ghost en Conspire). Misschien dat meerdere luisterbeurten de emoties naar boven laat komen.

Normaal ben ik uiterst voorzichtig in het weggeven van 4en, maar in het geval van Leaving Eden durf ik het wel aan. Dit is namelijk een uiterst mooi stukje muziek, dat geen enkel verkeerd moment kent en zo vaak kom ik dat eerlijk gezegd niet tegen.

Prachtige CD. Ik heb Antimatter ontdekt toen ik op zoek ging naar vooral rustigere sfeervolle muziek met een donkere ondertoon.

Planetary Confinement is op zich al een pareltje alhoewel je daar duidelijk merkt dat de songs door 2 verschillende mensen zijn geschreven. Mick Moss maakte toen al een diepe indruk op mij met The Weight Of The World en vooral Legions. Schitterende liedjes.

Bij mijn eerste luisterbeurt van Leaving Eden had ik wat schrik door de elektrische gitaar die er uiteindelijk regelmatig bijkomt. Echter na enkele luisterbeurten besefte ik pas dat die elektrische gitaren best ook wel mochten aanwezig zijn op Planetary Confinement.

Sjonge jonge, Redemption alleen al is de moeite waard om deze hele CD te kopen. Schitterend gewoon. Mick begrijpt blijkbaar perfect de noodzaak van het opbouwende binnen bepaalde songs. De elektrische gitaren komen er meestal pas in het tweede deel aan te pas maar op wat voor een manier. Ik ben nog niet vaak CD's tegengekomen waarbij de sfeer van de CD afdruipt (Alhoewel My Dying Bride - Turn Loose The Swans en Endless Blue - Endless Blue hier ook wel schitterend in slagen). Na het luisteren van deze CD vind ik Planetary Confinement telkens iets "missen" op enkele songs na.

Voor iedereen die van sfeervolle, donkere en basically prachtige muziek houdt in combinatie met een schitterende stem en enorm mooi samenvloeiende instrumenten, koop deze CD en geef hem op zijn minst 5 luisterbeurten. Schitterend gewoon.

Inderdaad, Redemtion is al een reden deze cd te kopen... Wat een nummer... Vooral het einde blijft de hele dag in kop hangen...

Geweldige plaat! Ik vind dit eigenlijk wel de beste progrock plaat die ik ooit gehoord heb. (Voor zover je dit progrock kunt noemen). De sfeer, de prachtige stem van de zanger, het heerlijke gitaarspel etc. En juist omdat er niet vervallen wordt in de prog cliché's van tempowisselingen etc vind ik dit zo mooi!.
Het blijft op één of andere manier heel ingetogen, maar zo zo intens! Het titelnummer vind ik ook waanzinnig

KNEITER! Deze plaat is mijn top 10 ingedenderd! Redemption huilen! Zo mooi

Ondanks dat ik aardig thuis ben in de muziek, nog noooooit van Antimatter gehoord. SCHANDE!

Na een paar luisterbeurten is dit voor mij toch al een 4,0 waard hoor. Wat een waanzinnig mooi album!

Ik hoor invloeden van Pearl Jam (met name de zang), Anathema en Pink Floyd, maar toch allemaal met een heerlijk Antimatter sausje overgoten. Ik ga 'm nog een keer opzetten, want ik zit nog lang niet vol!

Deze plaat is een niet (of nauwelijks) ondekte schat in de schitterende wereld van de rock. .

Deze plaat maakt telkens weer ZO'N indruk op mij. De melancholie, de ingehouden emotie, maar toch zo intens. Prachtig, prachtig, prachtig

De warmte en melancholie waarmee Moss zijn ijzersterke liedjes zingt zorgen ervoor dat dit mijn favoriete album in donkere dagen is.

Eerste nummer ooit van Antimatter dat ik luister (Redemption) en gelijk kippenvel... ik wacht af en ik wacht af.. dit is mijn ding

man, man, man....luister de 1e 3 tracks van dit album en ben gegrepen...
Sinds een jaar of 2 groot bewonderaar van Anathema en door de verwevenheid van enkele bandleden (Duncan, Daniel en Les) wel bekend met de naam Antimatter maar sinds vandaag ook met (slechts de eerste tracks) hun muziek. And I am impressed.
Hier ga ik mij in verdiepen - en over enkele weken zelfs nieuw werk (release 23 november).

Vermoed dat dit wel eens een bijzondere, intense ontdekkingstocht kan gaan worden met een schat aan muzikale juwelen als vondst.... Ik ben onderweg!

Wat een bloedmooie plaat. Zoals eerder gesteld werd ik direct gegrepen. Pure eenvoud maar wel met een ongekende diepte, tot op een level die zo angstig diep gaat en jezelf afvraagt of je nog wel weer boven komt.... Melancholie op zn mooist.
Ben onder de indruk van deze meneer Moss. Prachtige songs, briljant gezongen en zinnenprikkelend muzikaal omlijst. Met zeker ook een hoofdrol voor multitalent Daniel Cavanagh die zijn gitaar prachtig laat huilen. Hij doet dat op een wijze die eer betuigt naar zn grote voorbeeld David Gilmour. Met als absolute prijsnummers Redemption en het titelnummer.
Ik las hier eerder al de verwijzing van een combi Pearl Jam / Anathema / Pink Floyd, 3 bands die mij zeer dierbaar zijn.
Deze eerste kennismaking met Antimatter, met dit schitterende Leaving Eden, maakt het voor zeker niet ondenkbaar om deze band misschien ooit aan dat rijtje toe te kunnen voegen.
Ik vervolg mijn reis.

En dan moet je de vorige albums ook nog ontdekken! Naar mijn mening niet zo sterk als Leaving Eden, maar toch zeker de moeite waard!

Mee eens, heb ze dit weekend allemaal meermaals intensief beluisterd. Elk album heeft zeker z´n pareltjes maar dit Leaving Eden is als geheel verreweg de beste. Cavanagh´s gitaar draagt daar zeker aan bij. Maar ben nog lang niet klaar met deze band.
Ben vooral ook erg benieuwd naar het nieuwe album volgende maand.

Ja ik ook, al vermoed ik dat Danny niet van de partij zal zijn op het nieuwe album gezien Anathema zelf nogal druk bezig geweest is de voorbij 2 à 3 jaar.

Nee, Danny doet inderdaad niet mee. Moss doet zelf al het gitaarwerk op dit volgende album. Danny gaan we zondag as maar weer eens bewonderen in 013. Kijken of het net zo fraai wordt als in Paradiso eerder dit jaar.. Gok op weer een fenomenale ´Emotional Winter` (amongst others).

In mijn zoektocht naar alles wat met Anathema te maken heeft kwam ik op dit album. Leaving Eden is een mooi, zwaar album. Ik vind de stem van de zanger veel lijken op die van Eddie Vedder. De muziek ligt in het verlengde van de stijl die Anathema de laatste 10 jaar laat horen. Dat bevalt mij erg goed. Mooi alwisselende stukken met soms een acoustische ondergrond. heerlijk. Een dikke voldoende voor Antimatter. Op naar meer werk van deze band.

Op voorganger Planetary Confinement stond een heel mooi nummer van Mick Moss, Legions genaamd. Helaas besloot Mick 9 slappe aftreksels van dit nummer op te nemen voor Leaving Eden. Met de afwisseling van Duncan Pattersons songwriting had dit album nog gered kunnen worden. Nu is het te eentonig en te voorspelbaar. Je voelt elke overgang naar een uitbarsting mijlenver aankomen.

Heel af en toe zet ik nog wel eens 1 of 2 nummertjes op van deze plaat, maar het wordt me al gauw te pathetisch. Bij een band als Anathema ligt dat ook op de loer maar zij blijven nog net aan de goede kant van de streep. Bij Antimatter ligt het er allemaal te dik bovenop, waardoor ik het gevoel krijg dat er steeds hetzelfde trucje wordt uitgehaald. Overdreven emo teksten over dat meneer Moss zo anders is dan de rest van de wereld en hier niet thuis hoort blabla, het wordt al gauw een gezwollen stuk kitsch ipv oprechte emoties. Het pretenteert iets heel anders te zijn dan het feitelijk is, waardoor ik het slecht trek.

Dit is uiteraard slechts mijn mening en beleving.

Was al onder de indruk, maar dat neemt steeds grotere proporties aan. Zeker ook meegenomen de opvolger van deze kneiter van een plaat. Moet bekennen een vergelijking te hebben getrokken die toch ook een beetje mank gaat. Daar waar ik stelde dat ik vooral het gitaarwerk van Cavanagh zo prijs op dit album en mis op het volgende, verneem ik pas zojuist dat 1 van de tracks waar ik zo van onder de indruk ben, Leaving Eden, Mr. Moss himself die prachtige klanken uit zijn eigen gitaar op ons afvuurt.

Jaja...dit bandje, of liever project, begint zich te nestelen in de hogere regionen van mijn muziekvoorkeuren. En na het eind vorig jaar verschenen Fear Of A Unique Identity schijnt de titel voor het volgende album al bekend te zijn.....zou het??

Matig album. Elk nummer heeft dezelfde opbouw en daarom weet deze plaat mij maar niet te pakken.

Sorry voor het platte commentaar alvast maar het volgende moet ik na het concert van gisteren toch nog even kwijt:


MICK YOU MOTHERFUCKING HELD VAN ME. !!!!!!!!!!!!!!



Het akoestische concert van vorig jaar was al goed maar wat ze met een volledige band klaarspelen slaat echt alles. Naar mijn bescheiden mening is dit onderdeel van één van de 7 hedendaagse wereldwonderen.

Veel nummers van Leaving Eden met waanzinnig mooi gitaarwerk.
Moet wel eerlijk zeggen dat bij de nummers van F.o.a.u.i het dak er echt afging.
Ik heb nog nooit zo veel blije proggies bij elkaar gezien.

Verdiend absoluut meer publiek. Wereld act.

Ik ben ook bij het concert geweest in de Boerderij zaterdag.
Men speelde Leaving Eden in zijn geheel. Totaal ruim 1,5 uur prima prog.
Ik heb de set list dus zal dit bij Live Gisteren gezien plaatsen.
Ook de stukken met Victoria Anselmo waren erg goed. Volgens mij doet zij ook de accoustische concerten met Mick.
Dit blijft een prima album. Draai het nog regelmatig.

In het voorprogramma Leaf Blade (accoustische setting) en Scarlet Stories, een veelbleovende band uit Nederland met een heel goede zangeres.
Genoten.

Een beetje off topic maar dit moest ik nog kwijt n.a.v. het concert:

Die gitariste van Scarlet Stories....
Ze is 155 cm en ze verdwijnt bijna achter die gitaar maar wat een killer..
Respect.

Textures - Laments of an Icarus (cover by Carmen) - YouTube

Na Zoetermeer hebben ze dit ook nog eens in Helmond helemaal gebracht en het was weer fantastisch. Deze band en dit album verdienen veel meer erkenning.

Probeer ook maar eens zijn nieuwe project. Sleeping Pulse. Dat is ook erg de moeite waard.

In de stemming voor mooie stemmen!

En... een mooie stem heeft ie, de zanger van deze band. Net "Sleeping Pulse" beluisterd en naar aanleiding van dat album ben ik nu weer op dit album terecht gekomen. Mooie ontdekking!

Zoals we gewend zijn van Antimatter ook ditmaal een sfeervol en lekker dromerig voortkabbelend progressief rockalbum, niet beter of minder dan de andere albums. Dat is dan ook direct het belangrijkste bezwaar: het songmateriaal is wel aan de eenvormige kant. Maar goed, wanneer de songs zo mooi en meeslepend zijn als hier het geval is, wat maakt het dan feitelijk uit.

Prachtig album, waarbij je de melancholieke sfeer ingetrokken wordt. Harder dan de voorganger, maar voor mij de perfecte mix. Gaat een beetje naar de latere Anathema. En weer gelardeerd met de mooie stem van Mick Moss. Ook weer erg mooi opgenomen.

Ongeloofelijk wat een plaat. De zanger gaf ooit aan te verwachtten dat dit zijn laatste plaat zou zijn, omdat hij door een hele diepe depressie ging toen hij deze maakte. De nummers hebben veel diepgang, zijn donker en geven mij vaak kippenvel. Redemption en leaving eden springen eruit, maar de andere songs halen ook een erg hoog niveau. Bizar eigenlijk dat dit soort bands niet doorbreken bij het grote publiek.

Hierboven wordt het een keer opgemerkt. De muziek van Antimatter is wat eenzijdig. Dat gevoel heb ik ook. Het is redelijk voorspelbaar. Dat maakt het niet slecht, maar is voor mij wel de reden om van 4 naar 3,5* te verlagen. Ik stel bij mezelf vast dat ik het minder spannend vind worden naarmate ik er meer albums van beluister.
The Freak Show bevalt me het beste en ook Conspire scoort goed bij mij.

Ik heb dit album nu 2x geluisterd, en ik moet eerlijk zeggen dat het me wel flink aanspreekt. Melancholisch en soms ingetogen, en soms wat opener. Waar ik echter wel tegenaan loop is dat bij de 2 nummers waar ik echt van onder de indruk ben, namelijk de opener en het titelnummer, wel enorm tekort gedaan worden door het niet al te subtiel wegfaden van het nummer…beide keren echt middenin een fantastisch gevoelig gitaarstuk….jammer dat deze nummer niet een echt einde hebben gekregen