Donna Summer - The Wanderer (1980)

Dit album bengt Donna in de 80' er jaren en bevat een paar sterke songs, zoals "Looking up", "Breakdown", "Running for cover", "Cold love", "Who do you think you're foolin'" en "Stop me". Raar genopeg is de enige song die een single was in Nederland, de titelsong, 1 van de zwakste nummers. Het album kwam tot stand met haar vaste mede-songwrite Pete Bellotte en Harold Ffaltermeyer (Axel F.) Geproduceerd door Giorgio Moroder.

Ik vind het titelstuk juist een van de sterkste nummers uit Donna's repertoire, daar kan Status Quo zelfs nog een puntje aan zuigen.

LPp voor 50 ct gescoord op een rommelmarkt! klinkt erg lekker moet ik zeggen!

Toen Donna Summer in 1979 Bad Girls uitbracht werd dat zo'n groot succes dat het erg moeilijk werd om dat succes te evenaren.
Toch wist ze met dit album hoge ogen te gooien, de disco was over en er werd ruimte gemaakt voor een pop/rock sound.

De single The Wanderer werd een kleine hit en de opvolger Cold Love flopte, helaas!

Mijn favorieten zijn Breakdown, Stop Me, Running For Cover en Looking Up.

3,5*

D'r was zowaar dus nog een Donna Summer uit mijn verzamelgebied (soul/disco 1978-1984) die ik NIET had. Onlangs voor een paar euro (ik meen 2 of 3) gekocht, meer uit verzamelwoede dan uit muzikale begeerte, want ik kende er twee nummers van en die vond ik al niet geweldig. Helaas is ook de rest wel een tegenvaller. Donna doet het gewoon niet zo lekker in dit bijna 'rock' album. Ook Moroder, waar ik toch een liefhebber van ben, lijkt het hier zwaar te hebben een moderne sound neer te zetten. Zelfs Donna's stem komt er niet lekker uit, zo lijkt het. Dat is in latere albums weer beter.

sq Donna Summer heeft veel moeite moeten doen om uit het Disco hokje te komen, richting Jazz en Rock maar het werd haar niet gegund. Ze stond nog wel op het solo album van KISS - Gene Simmons (1978) in het achtergrondkoor

Ik was destijds erg blij met dit album, Disco was al op z'n retour en een artiest moet zich blijven ontwikkelen. Heerlijk album, reken ik tot haar 10 beste, misschien zelfs beste 5.

Je zult waarschijnlijk deze I'm a Rainbow (1996) ook niet hebben, die oorspronkelijk voor 1981, na dit album, gepland stond maar geparkeerd werd door het label. Wederom een dubbelaar grotendeels door Moroder aan gewerkt, maar ook Harold Faltermeyer.

Disco was m.i. in 1980 nog niet op zijn retour, maar ik geef meteen toe dat deze plaat er eentje was om te breken met het verleden, en dat is zeker goed af en toe. Zelf vind ik een mooie trend bij Donna Summer dat de latere albums meer ruimte geven aan de stem van Donna, waar dat in de vroegste periode (tot aan Bad Girls) duidelijk minder was. En in dat opzicht vind ik dit dus een van de mindere experimenten. Persoonlijk zie ik dan Cats Without Claws als een stuk geslaagder dan deze (met ook van disco afwijkend repertoire).

Dit album is niet half zo slecht als dat sommige mensen je willen doen laten geloven. Nee het is niet Donna Summer zoals op haar 70's platen. Wat wel? Donna die haar weg probeert te vinden in begin jaren 80 pop/new wave. En dat gaat haar best goed af, ik kan een handvol artiesten noemen die het slechter deden.

Vooral de 2020 re-issue (op vinyl) is het aanschaffen waard, geweldige remixen die beter zijn dan sommige albumversies.