menu

Miles Davis & John Coltrane - The Final Tour (2018)

Alternatieve titel: The Bootleg Series, Vol. 6

mijn stem
4,00 (13)
13 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia

  1. All of You (17:05)
  2. So What (13:25)
  3. On Green Dolphin Street (14:40)
  4. Walkin' (15:52)
  5. Bye Bye Blackbird (14:01)
  6. 'Round Midnight (5:36)
  7. Oleo (4:22)
  8. The Theme (0:51)
  9. Introduction (0:59)
  10. So What (14:36)
  11. On Green Dolphin Street (14:35)
  12. All Blues (15:31)
  13. The Theme (Incomplete) (0:30)
  14. Introduction by Norman Granz (1:10)
  15. So What (10:34)
  16. Fran Dance (7:24)
  17. Walkin' (16:21)
  18. The Theme (0:52)
  19. So What (Second Concert) (15:20)
  20. On Green Dolphin Street (13:39)
  21. All Blues (16:10)
  22. The Theme (Second Concert) (1:00)
  23. John Coltrane Interview (6:13)
totale tijdsduur: 3:40:46
zoeken in:
avatar van Maartenn
Maartenn (crew)
Dat Columbia een volle kluis heeft, bewijst deze release maar weer. Over het algemeen stellen deze Bootleg Series niet teleur, dus ik ben benieuwd of deze toevoeging het ook weer waar kan maken!

avatar van Tony
3,0
Matige geluidskwaliteit en niet zo heel spannend gespeeld allemaal. Valt mij tegen, deze release.

avatar van Larzz
3,0
Al deze opnamen zijn al verschenen in talloze bootleg en semi-bootleg opnamen. Allemaal van diverse radiostations. Redelijke kwaliteit voor die tijd. Mastering is niet veel beter dan die bootlegs. Tuurlijk. Mooie verpakking, mooi boekje met veel informatie en prachtige foto's. Dat wel. Maar een interessante toevoeging: nee, dat niet. Ik zie liever dat Sony de albums Agharta en Pangea weer es oppoetst en in een glorierijke re-mix en mastering laat verschijnen. Die oude cd's klinken behoorlijk gedateerd en matig. Wie weet?

avatar van Sandokan-veld
4,0
Met: Miles Davis (trompet); John Coltrane (tenorsax); Wynton Kelly (piano); Paul Chambers (bas); Jimmy Cobb (drums)

Davis toerde door Europa van 21 maart tot 10 april 1960 als onderdeel van Norman Granz’ ‘Jazz at the Philharmonic’. Van de verschillende opnames die bewaard zijn gebleven, verzamelt deze ‘bootleg series’ de eerste drie: 21 maart in Parijs (twee sets); 22 maart in Stockholm (twee sets); 24 maart in Kopenhagen. Daarbij staat die uit Stockholm achteraan, om redenen die mij niet bekend zijn (op 23 maart werd ook nog Oslo aangedaan, waarvan geen opnames bekend zijn).

In tegenstelling tot wat hierboven wordt gezegd, vind ik de geluidskwaliteit wel oké, al heb ik misschien ook de laatste tijd te veel andere concertopnames gehoord van Davis die veel slechter zijn. Het betreft dus radio-opnames die allemaal al eerder op plaat verschenen (Parijs / Kopenhagen / Stockholm)(of deze remaster veel verschil uitmaakt kan ik niet beoordelen), maar ‘bootlegs’ klinkt natuurlijk sowieso stoerder.

De opnames zijn vooral historisch interessant voor fans van Coltrane, die eigenlijk de band van Davis al had verlaten maar door zijn mentor toch werd overgehaald mee de oceaan over te steken. Volgens Davis’ autobiografie was de saxofonist een onuitstaanbare chagrijn tijdens deze tournee. Toch zal het nu niemand meer verbazen dat Davis’ solo’s vrij lang en bij vlagen wat richtingloos zijn, vooral tijdens de eerste show.

Het Parijse publiek, dat betaald had voor een show met verder o.a. Stan Getz en Oscar Peterson, was niet onverdeeld enthousiast, waardoor Coltrane een paar keer wordt uitgefloten. Je moet het de Fransen nageven dat Coltrane soms wel érg lang in het wilde weg doorzaagt, wat niet altijd meerwaarde heeft (bijv. tijdens een standard als ‘All of You’). Tegelijkertijd tonen de Fransen zich wel erg van hun burgerlijk-conservatieve kant. Als Wynton Kelly naar hun smaak te lang door soleert op ‘On Green Dolphin Street’ wordt hij óók uitgefloten. Je gaat denken: Moesten die mensen de bus nog halen, ofzo?

Hoewel niet alles wat Coltrane speelt geweldig is, is het interessant om hem te horen in een fase ná het binnenstebuiten keren van de bop op Giant Steps, maar nog vóór zijn lange modale oefeningen op My Favorite Things en Olé Coltrane, en vervolgens ‘Impressions’, ‘Africa’ en ‘Chasing the Trane’. Aanzetten hiertoe horen we al bij vlagen in deze lange solo’s, wat voor de Coltrane-fan deze opnames zeker meerwaarde geeft.

Goed, even over de andere spelers: Davis doet meestal waar hij goed in is (lyrisch, gevoelig, beetje stroperig) minus een paar fletse momenten, maar eigenlijk is het de ritmesectie, en vooral pianist Wynton Kelly, die de show steelt. Dat Kelly nauwelijks wordt genoemd in de meeste recensies van deze verzamelaar die ik heb gelezen, is onrecht. Nu ben ik sowieso een groot Wynton Kelly-fan, maar aan het einde van zijn stomende solo’s op de verschillende versies van ‘So What’ ben ik bijna de naam van Bill Evans vergeten.

Al met al is het muzikaal aardig tot vrij goed (en Kelly fantástisch), en historisch interessant. In delen geconsumeerd absoluut de moeite waard, alleen benadrukt dat interview met Coltrane aan het einde vooral dat de grote jazzprofeet geen groot openbaar spreker was, en veel luisteraars uit die tijd hem niet begrepen (“Your playing has become un-tenor-like, unbeautiful, and un-everything you can think of. (…) Dat is niet wat ik zeg, het is wat de critici zeggen!”)

Gast
geplaatst: vandaag om 12:52 uur

geplaatst: vandaag om 12:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.