menu

Courtney Barnett - Tell Me How You Really Feel (2018)

mijn stem
3,67 (146)
146 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: Milk!

  1. Hopefulessness (4:48)
  2. City Looks Pretty (4:41)
  3. Charity (4:10)
  4. Need a Little Time (3:58)
  5. Nameless, Faceless (3:14)
  6. I'm Not Your Mother, I'm Not Your Bitch (1:50)
  7. Crippling Self Doubt and a General Lack of Self Confidence (2:48)
  8. Help Your Self (3:02)
  9. Walkin' on Eggshells (4:01)
  10. Sunday Roast (4:44)
totale tijdsduur: 37:16
zoeken in:
avatar van Zwaagje
2,5
Ik haal er een halfje vanaf. De plaat beklijft bij mij minder dan de voorganger. Ik mis het open geluid en ook tekstueel vind ik de plaat wat gewoontjes. Niks mis met een doorsnee rock album, maar ik had gehoopt op dat beetje meer. 3.5* is nog steeds een dikke voldoende, maar voor mij dus geen fysiek exemplaar. Een mens moet keuzes maken.?

avatar van stoepkrijt
3,5
Prima album, maar zeker niet zo goed als haar vorige. Wat ik vooral mis zijn de verhalende teksten. Op Tell Me How You Really Feel zijn de teksten allemaal wat cryptischer, waardoor haar cynisme en spitsvondigheid wat mij betreft minder goed naar voren komen. Een gemiste kans.

Ook staan er op dit album wat meer rustige liedjes, terwijl ik haar juist in de uptempo liedjes op haar best vind. Favorieten hier zijn dan ook Charity (wat loopt die tekst lekker!), City Looks Pretty, Need a Little Time en uitzondering op de regel Help Your Self.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Courtney Barnett - Tell Me How You Really Feel - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Er komt momenteel zoveel uit dat iedere plaat die bij eerste beluistering maar wat tegenvalt direct uit beeld is. Dat is jammer, want sommige platen hebben net wat meer tijd nodig dan andere of moet je niet vergelijken met zijn voorgangers. Het gaat allebei op voor Tell Me How You Really Feel van Courtney Barnett.

De eerste twee platen van de Australische singer-songwriter heb ik heel hoog zitten. Zowel The Double EP: A Sea Of Split Peas uit 2013 en Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit uit 2015 waren voor mij onbetwiste jaarlijstjesplaten en horen zelfs tot het beste dat het afgelopen decennium heeft voortgebracht.

De plaat die Courtney Barnett vorig jaar uitbracht met Kurt Vile deed me echter niet zoveel en het vorige maand verschenen Tell Me How You Really Feel deed me bij eerste beluistering zelfs helemaal niets. Ik heb het echt geprobeerd, maar de meeste songs op de nieuwe plaat van Courtney Barnett vond ik vorige maand saai en ongeïnspireerd. Omdat flink wat recensies mijn oordeel bevestigden verdween de nieuwe Courtnet Barnett op de stapel, maar vanwege mijn enorme zwak en bewondering voor haar eerste twee platen, heb ik het een paar dagen geleden toch nog maar eens geprobeerd met Tell Me How You Really Feel.

Het gekke is dat het kwartje nu vrij makkelijk viel. De songs die ik eerder saai en wat sloom vond, waren nu opeens broeierig en bezwerend, terwijl de songs die ik eerder vlak en ongeïnspireerd vond nu opeens binnen kwamen als rauw en oorspronkelijk. Het is een opvallende twist, die bewijst dat je een plaat altijd nog eens terug moet laten komen als je gemoedstoestand of het weer anders is.

De nieuwe van Courtney Barnett blijft echter een bijzonder geval. Waar haar vorige platen juist werden getypeerd door eigenzinnige en uitvoerig buiten de lijntjes kleurende songs, die je absoluut meerdere keren moest horen, kiest ze op Tell Me How You Really Feel voor een wat toegankelijker geluid. De singer-songwriter uit Melbourne strooit driftig met lekker in het gehoor liggende rocksongs en laat hierin horen dat ze als gitarist enorm is gegroeid.

Op hetzelfde moment is Tell Me How You Really Feel een persoonlijkere en bij vlagen dieper gravende plaat dan zijn voorgangers. Het tempo op de plaat ligt soms laag, maar de songs van Courtney Barnett zijn dit keer ook behoorlijk explosief en ontsporen vaak in heerlijk gitaarwerk.

De songs die me een paar weken geleden weinig tot niets deden, dringen zich inmiddels steeds aangenamer op en wat een paar weken geleden nog vlak klonk, klinkt nu heerlijk melodieus. Ik heb ook nog eens het idee dat Tell Me How You Really Feel nog wel even door kan groeien, want ik blijf maar dingen horen waar ik heel blij van word.

Ik begrijp nog steeds niet hoe ik in een paar weken zo van mening kan veranderen, al zijn er natuurlijk ook zat platen die ik bejubel, maar waar ik een paar weken later op ben uitgekeken. Iedereen die Courtney Barnett vorige maand in ieder geval tijdelijk afschreef adviseer ik om haar nieuwe plaat er nog eens bij te pakken, want volgens mij heeft de Australische het toch weer geflikt. Erwin Zijleman

avatar van Manuel
4,0
Op het eerste gezicht een vrij gewoontjes album, zelfs wat minder boeiend dan haar vorige. Maar na een paar luisterbeurten en een van de beste optredens die ik zelf heb gezien een aantal weken terug in Tivoli is dit stiekem toch wel een heel goed album. Moeilijk uit te leggen waarom, het zal de unieke Courtney-combinatie zijn van nonchalance, sterke teksten, een fijne gitaarsound en hier en daar een klein beetje agressie, een combinatie die live ook heel goed overkwam.

avatar van frolunda
3,5
Toch wel een goed album,mede door de sympathieke en ook wat nonchalante voordracht van Courtney Barnett.Ik kon haar verder nog niet.
Vooral Charity vind ik erg sterk.

avatar van MRDammann
4,0
Met mijn avatar moet ik ook natuurlijk iets bij dit album plaatsen

Zoals zovele hier was ik bij mijn eerste luisterbeurt minder enthousiast dan dat ik nu ben. Maar na de goede verhalen hier en het interview met Courtney Barnett bij NPR All Songs Considered (Linkje) heb ik besloten om het album nog een kans te geven.

Dat is mij eigenlijk wel bevallen. Twee kernbegrippen die mij te binnen schieten bij dit album: gedurfd en stoer. Dat komt natuurlijk door het gave gitaarspel (doet denken aan de Grunge-tijd), maar ook de ontzettend leuke teksten. Een overzicht:

The city looks pretty when you been indoors
For 23 days I've ignored all your phone calls
And everyone's waiting when you get back home
They don't know where you been, why you gone so long
Friends treat you like a stranger and
Strangers treat you like their best friend, oh well
City Looks Pretty

You don't have to pretend you're not scared
Everyone else is just as terrified as you
Medication just makes you more upset
I bet you got a lot to prove
I know you're still the same, still the same

Charity

I wanna walk through the park in the dark
Men are scared that women will laugh at them
I wanna walk through the park in the dark
Women are scared that men will kill them

Nameless, Faceless

Het zijn allemaal teksten die je aan de ene kant aan het denken zetten, maar aan de andere kant ook laten nadenken over iets. Daar is Barnett meester in. Dat is het mooie van dit album: aan de ene kant het lekkere gitaarspel, maar aan de andere kant de goede teksten.

3,5
Ook bij mij wordt-ie steeds beter. Waar ik in eerste instantie de flegmatieke grilligheid van sometimes I sit.. etc miste, moet ik nu zeggen dat ik nu juist deze plaat veel vaker opzet . En hoe vaker ik ‘m draai, hoe meer ik de rootsy gitaren van deze plaat ga waarderen, net als het (meest) subtiele gepiel op de achtergrond. Wat ook helpt is dat ze beter zingt, afwisselender ook. Hij klInkt gewoon lekker, en de teksten zijn als vanouds. aanrader!

avatar van Choconas
4,0
Courtney Barnett werd alom bejubeld toen ze drie jaar geleden Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit uitbracht. Grappige titels, spitsvondige teksten, puik gitaarwerk en dan die wat achteloze stem van de zangeres uit Melbourne, dat alles bij mekaar was een gouden combinatie. De opvolger Tell Me How You Really Feel kon dit jaar op heel wat minder superlatieven rekenen, maar wat mij betreft is dat onterecht. Voor mij voelt dit album veel meer als een coherent geheel dan het vorige album; de liedjes op het album doen weinig voor elkaar onder. Vermoedelijk is de Australische het daarmee eens, want afgelopen mei speelde ze opmerkelijk genoeg tijdens het concert in TivoliVredenburg (Utrecht) deze plaat integraal. Gebleven zijn de spreekzang en de humor, maar de liedjes zijn wat puntiger en, met permissie, volwassener dan voorheen. Ik moet regelmatig terugdenken aan de hoogtijdagen van Nirvana, met name het album In Utero. Ook Jen Cloher duikt regelmatig in mijn gedachten op, in het dagelijks leven de partner van Barnett. Nummers als City Looks Pretty en Charity klinken alsof ze ook zomaar op het vorig jaar verschenen, briljante album van Jen Cloher hadden gepast. Kortom, deze fabuleuze plaat van Courtney Barnett verdient wel wat meer liefde, omdat deze niet onderdoet voor haar albumdebuut uit 2015 en stiekem zelfs nog ietsje beter is.

avatar van Zwaagje
2,5
Ik heb het album nog eens een kans gegeven en ik mis persoonlijk nog steeds de Courtney van sometimes I sit..... Het mooie open gitaar geluid inclusief orgeltje, de "rommelige" sfeer en de verhalende teksten. Alles voelt goed op die plaat. Sommige users hier vinden dit album "een volwassener geluid". Ik denk dat ik de puber Courtney mis. Helaas een halfje er af.

avatar van Zwaagje
2,5
En nog een halfje; luister nooit meer helaas.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:52 uur

geplaatst: vandaag om 09:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.