Ben Howard - Noonday Dream (2018)

Een reis door het leven van Ben Howard. Ik wil dit geen plaat noemen, maar een levenswerk. Ben had een popartiestje kunnen worden ala Ed Sheeran, maar koos de andere weg. En dat levert een ijzersterk verhaal op, gebundeld in dit album. Een meesterwerk.

Verveeld nog altijd niet. Draai m ook niet vaak maar als ik m draai dan ben ik steeds weer positief verrast. Moet ms eens een halfje bij.

Heh heh... Eindelijk. Hij is gevallen.

Met een late-night koffie op de bank en hem nummer voor nummer laten passeren. De eerste scheuren bij Nica Libres, maar bij The Boat brak ik volledig; wat een sfeerbeeld, wat een verhaal terwijl het zoveel open laat. Someone In The Doorway is ook een van zijn allerbeste nummers gebleken, zelden dat het mij zó raakte als zojuist, en dat terwijl ik dit nummer toch het meeste heb beluisterd van Noonday Dream. Het opzwepende gitzwarte Defeat (die tekst!) en het troostende van Agatha's Song. Het eigenzinnige Murmurations sluit het geheel mooi af.

Hoe is het toch mogelijk dat Ben Howard steeds maar kwaliteit blijft produceren? Na het fantastische IFWWW dacht ik echt dat het niet beter kon, en toen ontdekte ik Burgh Island. Nu is ook de mist vertrokken uit Noonday Dream en wat overblijft is echt een bezwerende parel.

Ik kan iedereen aanraden om écht de tijd te nemen voor Noonday Dream. Ik heb dit zovaak geluisterd terwijl ik op de laptop zat of aan het lezen was. Écht zitten, écht luisteren; dan valt 'ie.