IDLES - Joy as an Act of Resistance (2018)

De nieuwe nummers klinken goed. Daarvan vind ik toevallig juist de recent als single uitgekomen Colossus en Danny Nedelko wat minder, al is zeker die eerste een prima song en klinken beiden in hun live rendities al stukken beter (dan is die moshpit al zover gaande, dat het niet meer opvalt). Live zijn Rottweiler, Love Song en - vooral - Samaritans echt genieten geblazen. Ze komen gelukkig dit jaar nog een aantal keer naar Nederland (hoeveel keer in totaal is nog de vraag, maar ze komen hoe dan ook meer dan eens) dus gaat ze vooral live zien. Wat een energie!

IDLES - COLOSSUS - YouTube

IDLES - DANNY NEDELKO - YouTube

Colossus is echt super! Danny Nedelko is leuk, maar toch iets minder.

Ik vind Danny Nedelko redelijk vervelend, maar Colossus is echt waanzinnig.

Na een eerste luisterbeurt al goed omver geblazen. Deze overtreft met gemak het debuut. Ze klinken nog meer overtuigender en zelfverzekerder. En ja, als je opent met een nummer als Colossus, dan sta je al gelijk 1-0 voor.

Fantastisch album. Harder, meer melodie en de boodschap in de nummers zijn prachtig. June is een hartverscheurend nummer over het overlijden van zijn dochter, Samaritans laat zien dat het oké is om je als man kwetsbaar op te stellen en Danny Nedelko is een hart onder de riem van immigranten. Voor mij een belangrijk album, ik denk dat Idles door dit album weer een flinke stap groter gaan worden. Zin in de show in de Melkweg!

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: Joy as an Act of Resistance komt onomwonden verwoord niet in de buurt van het ijzersterke debuutalbum. Brutalism is hier uitgegroeid tot een anthemalbum; iets dat ik ongewoon vaak opzet. Dit sophomore album stelt toch wel teleur. Ondanks die teleurstelling staan hier een groot aantal ijzersterke tracks op. Samaritans was al tijden uit als single, maar blijft ongekend sterk; June is een ijzingwekkende gutpunch; Colossus is een sterk staaltje muzikaliteit; Cry to Me een bijzonder puntige cover van Solomon Burke's klassieker en zo kan ik best even doorgaan.

Het probleem komt na wikken en wegen neer op het contrast tussen het gedeelte vóór June en het gedeelte ná June. Die eerste kant is IDLES botweg onwaardig. Colossus is van nature een heerlijke binnenkomer, maar wat er daarna volgt is allemaal maar moeizaam. De tweede track schiet nog heerlijk uit de startblokken, maar kent een hemeltergend vermoeiend repetitief refrein. Exact datzelfde probleem kent I'm Scum. Danny Nedelko mist urgentie (daarbij wordt het thema massa-immigratie lekker makkelijk afgedaan) en Love Song mist de live-energie die deze band avond na avond met zich meebrengt en hen kenmerkt.

Die tweede kant, zogezegd ingezet met June, is echt om te smullen. Simpelweg genieten geblazen. Rete-energiek, een continue stroom aan sterke songs en aanvullingen op het toch al sterke IDLES repertoire. Great kent ook weer zo'n melig refrein als die refreinen die de eerste kant van het album karakteriseren, maar wordt op zo'n lollige tongue-in-cheek manier gebracht, dat er in tegenstelling tot bijvoorbeeld I'm Scum wel om gelachen kan worden. Sowieso zit het met de verwevenheid tussen zwarte humor en tragedie wel goed bij deze groep. Zware thema's tackelen met humor en de juiste pop culturen-referenties vind ik een fijne bezigheid.

Uiteindelijk wordt mijn mening over deze plaat nogal in twee richtingen getrokken door de twee kanten van deze plaat. Uiteindelijk heerst toch wel voorzichtig enthousiasme omdat die tweede helft zo oersterk is, die eerste helft van het album met liveconcerten waarschijnlijk enigszins wordt rechtgetrokken en Brutalism uiteindelijk ook bleef (door)groeien na vele luisterbeurten. Tenslotte moet ik desalniettemin een laatste noot van kritiek leveren. Die nieuwe sound staat mij niet helemaal aan. De sound van Brutalism was, nu ja, brutaler. Minder netjes vooral dan op dit album. Daar waren meer snerpende gitaren en bovenal die beukende blikken drums te horen. Ze vlogen vaker uit de bocht, zoals ze live ook doen. Hier klinken ze toch qua sound wat meer als een typische hedendaagse post-punk band met die reverb op de drums en schelle gitaarsound met echo's erop (denk aan Eagulls). Goed, het doet de kwaliteit van de songs natuurlijk geen schade, maar ik kan niet helpen te denken dat hun vorige sound het niveau toch iets zou doen verhogen. Enfin, we kunnen hiermee weer een poosje verder.

Iets meer melodie als op de voorganger, maar gelukkig nog niets van de oprechte energie verloren.

Laatste jaren vaak het gevoel gehad dat spannende energieke rock zijn beste tijd wel gehad, gelukkig is er nu IDLES. Ga dit live zien dames en heren!!

Zo, dit is een energieke plaat, verademend zowaar! Vooral opener Colossus, het naargeestig klinkende June en Samaritans overtuigen. Hier moest ik maar 'ns wat meer van opzoeken!

Heerlijke energiebom, mooie ontdekking.

Iets braver dan de voorganger, maar nog steeds een erg lekkere bak herrie.
Live moet je deze gasten echt gaan zien, zelden zo'n explosief optreden meegemaakt als op Down The Rabbit Hole.

Favoriete tracks: Danny Nedeldo, Samaritans, Great. June is tussen al dit geweld een hartverscheurend rust momentje. Pijnlijk maar mooi.

Wat een fantastische bak pleurisherrie.

Dit geweldige optreden bij Jools Holland mag hier niet ontbreken; Bristol punks IDLES perform Danny Nedelko on Later… with Jools Holland - YouTube

Je hebt sommige platen die hard gaan, maar je weet niet waar te eindigen. IDLES gaan retehard van begin tot einde, soms heb je geen tijd om tussen songs even op adem te komen... want de volgende is er al.
Live aanwezig aanstaande 02/11 in Leffinge... ben benieuwd.

Het refrein van GREAT heeft een hoog meezing gehalte, mijn favoriet op dit album.

Soms een wat rommelige bak herrie maar er zitten genoeg prima nummers bij met hier en daar een leuke twist in de teksten > Samaritans "This is why you never see your father cry, I kissed a boy and I liked it" duidelijk fans van Katy Perry

Volgens mij gezien op Down the rabbit hole maar die connectie maakte ik pas toen ik deze cd al een aantal keren gehoord had.En wat ik hoorde beviel me prima,IDLES komt met een messcherpe combinatie van Rock en Punk (waar ook zeker het idealisme niet vergeten wordt) die ook nog flink wat afwisseling bevat.
En de songs zijn ook gewoon goed tot zeer goed,vooral Never Fight a Man with a Perm,Samaritans,Gram Rock en Cry to me bevallen me uitstekend terwijl Love song gewoon erg leuk is.Echt mindere nummers vind er sowieso niet opstaan.
Verder (in verhouding) een mooi eigen geluid en een sterke productie.De zang van Joe Talbot vind ik niet het sterkste gedeelte van de band uit Bristol (VK) maar daar staat weer tegenover dat ie een heel herkenbare stem heeft en ook (en dat is in dit genre weleens anders) goed verstaanbaar is.En dat komt weer goed uit want ook de teksten op Joy as an Act of Resistance zijn meer dan de moeite waard.
Geweldige plaat.

Album van het jaar en single van het jaar. Danny Nedelko is een kraker van jewelste

Mijn favoriete album van 2018 en volgens Spotify met afstand mijn meest geluisterde muziek van afgelopen jaar. Ik moet ook zeggen dat ik sinds Nirvana (nevermind) zelden muziek heb gehoord die zo urgent, opwindend en energiek is.
Ik krijg een goed gevoel van deze muziek en blij te horen dat niet heel de wereld uit idioten bestaat, die alles om wille van (beschadigd/klein) ego naar de klote willen brengen..ofzoiets.
Dit album geeft hoop en dat is al heel wat dacht ik zo..

Hier nog een lyrische recensie:
IDLES - Joy As An Act Of Resistance (Partisan) | God Is In The TV - godisinthetvzine.co.uk

Als je er niets aan vind , ook prima!! Fijne feestdagen en laten we er met z'n allen een geweldig 2019 van maken.

Dit had zo hard in mijn eindlijst gemoeten.