Interpol - Marauder (2018)

Toeval bestaat niet. Op de dag dat ik een oneindig lange busrit naar new york heb, komt een nieuwe plaat van interpol uit. Op repeat dan maar

Toegegeven, ik had schrik voor de dag dat ze eens iets nieuw gingen proberen. Dit is eens iets nieuws, en tegelijk ook nog altijd heel herkenbaar interpol.

Het album opent geweldig, met Banks die zich zowaar eens aan een hogere noot waagt. Na de eerste seconden is het al duidelijk dat dit een tikje anders dan anders wordt, en maar goed ook, want interpol moet het eigenlijk niet hebben van de verrassing.

Number 10 blijft voorlopig mijn favoriet, wat zit dat nummer geweldig ineen, die opbouw, die zo plots alle lucht afgesneden wordt met de mededeling dat je geheim hier veilig is. Ik zou er toch niet gerust op zijn. Het zijn die typische mysterieuze lyrics van banks waardoor je nog met veel meer vragen zit dan net voor je aan het nummer begon. En dan had je al 9 nummers achter de rug.

Het enige dat ik echt niet begrijp zijn die interludes. Willen ze wat compenseren voor het ietwat hogere tempo dan normaal? Geen enkele meerwaarde wat mij betreft.

Ik begrijp heel weinig van die technische discussie over het geluid, maar ik ben dan ook verre van een kenner. Ja de drum is mss wat meer naar voor geduwd, maar dat maakt het juist rauw klinken, en dat past best goed bij deze plaat.

Ik kan niet wachten tot ik vannacht door manhatten kan dwalen met deze op, gevolgd door totbl natuurlijk.

Ik vind dit wederom een goed album van Interpol. Er staan een aantal fijne nummers op en toch vind ik deze schijf minder aantrekkelijk dan alle vorige albums. Er is iets met dat geluid. Het klinkt gewoon niet fijn en dat vind ik heel jammer. Ik ben zelfs bang dat een hi-res versie daar geen verandering in zal brengen. Enfin... dat zou ik eventueel nog kunnen proberen ware het niet dat er momenteel meer nieuwe albums zijn die ik graag wil gaan aanschaffen.

In het begin is het erg wennen, de productie klinkt vreemd, alsof het in een zwembad is opgenomen; Paul Banks zittend in een bubbelbad, met een wijntje in zijn hand, terwijl de rest speelt in een leeg gelopen bad.
Jammer, want ik vind vooral de wat snellere nummers erg de moeite waard.
Flight Of Fancy heeft nog wel de sound van de Interpol van voorheen.
Stay in Touch is echt kapot gemaakt door de productie, want eigenlijk is dat een behoorlijk goed nummer, maar hier is iets heel vreemds gebeurd bij de drumpartijen, die klinken echt heel raar.
Ik sluit mij aan bij het merendeel hier, er had meer in gezeten met een andere productie.
Bij Nysmaw werkt het wel, al klinkt de zang nog steeds niet zoals het hoort, de muziek zit hier wel lekker in de mix.
Verder het meest gevarieerde werk van Interpol, met een aantal zeer sterke nummers.
Niet hun beste album, dat weer zeker niet, maar daar kan de band zelf weinig aan doen.
Live zal het allemaal wel weer kloppen.

Volledig eens met je eerste alinea. Niks mis met de productie, past prima bij het album.
Party's Over vind ik daarentegen absoluut geen minder nummer, is juist één van mijn favorieten.

Verder geen enkele moeite met de interludes, die niet misstaan zouden hebben op een Boards of Canada album. Hebben ze een meerwaarde? Nee. Maar ik skip ze ook niet.

Over de gehele linie een sterke plaat.

Na een eerste luisterbeurt de plaat lange tijd links laten liggen vanwege het vuige, ondoorgrondbare, dichte geluid. Enkel opener If You Really Love Nothing vaak opgezet, heerlijk nummer met dezelfde drive als Love Will Tear Us Apart. Nu bij herbeluistering vind ik het nog steeds moeilijk om door de dichte geluidsmuur heen te komen, maar heb ik er wel bewondering voor. In het begin dacht ik aan een slechte productie of overproductie. Artiesten streven tegenwoordig naar een zo helder en schoon mogelijk geluid dat er vaak overuren in de productie gaan zitten. Interpol heeft precies het tegenovergestelde gedaan door een vuile schurende plaat af te leveren. Gewaagd anno 2018, maar ik wordt er blij van. Eindelijk iets anders/ unieks / opvallends dan de talloze platen die tegenwoordig worden uitgebracht. Een tegengeluid, waar je geduld voor moet hebben en voor open moet staan, maar uiteindelijk vaker naar teruggrijpt. Simpelweg omdat ze de mainstream tegen gaan en een eigen weg kiezen, iets wat zelden meer gebeurd in de muziekindustrie.