Low - Double Negative (2018)

Return to form !

De eerste paar luisterbeurten kwam ik niet verder dan enkele tracks. Een half jaar later is dit toch nog een goede plaat geworden.
Moet wel zeggen dat ik de expeimentele/noise/ruis elementen soms wel wat gezocht vind, i.d.z.v. proberen "cool" "modern" of "in" te zijn. Heb dit wel meer met mainstream plaaten.
Dit gezegd zijnde is het een sterke plaat die nog kan groeiën.

Tsjonge wat is dit toch een beste plaat. Absoluut een van de betere uit de catalogus van Low. En daar zitten al heel wat aardige dingen tussen

Low's Fly in de remix... bij dit album is dat geen vreemd idee.

Low - Fly (King Britt's Fhloston Paradigm Remix) - YouTube - audio

Man wat blijft dit toch een uniek album met echt wonderschone momenten. Dat verdrukte is af en toe ook wel echt te veel, maar die contrasten zijn dan ook wel weer echt prachtig.

Ik heb zin in die nieuwe van vandaag.

We zijn 2 dagen verder en ik ben er nog niet geheel achter waarom ik nog steeds 'last' heb van dat verdrietige nieuws en waarom haar overlijden zo dichtbij komt.
De muziek van Low lijkt nog meer diepgang te hebben gekregen met het overlijden van Mimi Parker. Het besef dat dit deze muziek het product is van een echtpaar. Veel artiesten bezingen de liefde, de muziek van Low is ontstaan vanuit die liefde. Mimi en Alan in balans en kwetsbaar evenwicht en dat hoor je terug in hun muziek

Ware schoonheid is kwetsbaar en 'Love is indeed the most important thing.’

Ik ben ook aangeslagen. Hoorde het trieste nieuws van Aidan Moffat voordat Arab Strap zou starten, hij is een groot fan.
Deze plaat is zo mooi, ik zal haar missen en dankbaar zijn voor pareltjes als Hey Chicago, Starfire en misschien wel hun mooiste nummer Two-Step.

Dat geruis en effecten bejag! Zeker met die melancholie erdoorheen. Wat een plaat!

De plaat van Low die in eerste instantie even op het verkeerde been zette. Wat was dat? Vervormde, droge-achtige synths, verwrongen drumaanvallen, instrumentele laagjes die door de shredder worden getrokken. De melancholisch ondertoon, de somberheid van Alan, die weer wordt gecompenseerd door engel Mimi. Soms lijkt het alsof de distorsion juist alleen maar bijdraagt aan het accentueren van de magnifieke, onaardse schoonheid van de samenzang van dit duo. Briljant album.