Om nou direct een album te beginnen met zo’n hele lange track is wel erg pretentieus. Toch komt het uit West Londen afkomstige White Lies er goed mee weg. Time To Give laat horen dat ze zeker nog niet afgeschreven zijn. Na een van de mooiste debuten van deze eeuw afgeleverd te hebben met To Lose My Live… kwamen opvolgers Ritual, Big TV en Friends daar fragmentarisch in de buurt. Five laat een ander geluid horen dan hun eerste plaat, maar wel met een verfijnder volgroeid resultaat. Nog steeds overduidelijk een rockband met hun roots in de postpunk. Kwam voorheen de knallende drums in de mix sterk naar buiten, nu staat meer de harde gitaar op de voorgrond. White Lies werd in het verleden met regelmaat verweten een commerciële hitmachine te zijn. Op Five staan geen songs zoals Death, Farewell to the Fairground en To Lose My Life welke schaamteloos op een Eighties Revival Party gedraaid zullen worden. Zelf zien ze de plaat als een mijlpaal, het cadeautje voor de fans om hun tienjarige bestaan te vieren.
Des te verrassend is het dat ze in september al de single Time to Give propten. Ruim zeven minuten durend! En dat die dan nog vrijwel gelijk zo massaal wordt opgepakt, had het trio van White Lies waarschijnlijk ook niet verwacht. Wat maakt deze herfstplaat die de winter aankondigt dan zo bijzonder? De combinatie van de heldere keyboardklanken en het nostalgische? Is het gewoon simpelweg, de juiste single op het juiste moment, niet teveel bij nadenken. Een samenloop van onverklaarbare omstandigheden. Als hier een formule voor is, dan wil elke band die wel in bezit hebben. Maar om hier van het hoogtepunt te spreken; oh nee. Daar komen andere tracks eerder voor in aanmerking. Met een energieke discobeat laten ze zich van hun meest dansbare kant horen in het krachtige staaltje postpunk plezier Never Alone. Pianoakkoorden gaan gebroederlijk samen met de basgitaar van Charles Cave alsof het een uniek instrument is. Die toetsen komen op het einde van Kick Me op een meer genuanceerde manier als gastinstrument terug, al klinkt het nog net te voorzichtig. Zonde, want hierdoor gaat de hele opbouw een beetje de mist in; niet voor het zingen de kerk uit gaande, maar in een anti climax het hele gebouw vermijden. Reëel gezien had hier daadwerkelijk meer tijd in gestopt moeten worden, het is gewoon niet af, ondanks de aanwezigheid van doordachte sfeerschetsen. Finish Line wil pas echt op gang komen als de gitaar zijn intrede doet, eerst voorzichtig en nieuwsgierig, maar al snel meer aanwezig. Maar zo overrompelen als bij de eerste twee nummers wil het niet.
Revengeren doen ze gelukkig wel in Tokyo. Met de gedetailleerde electroclash gaan ze terug naar de bombastische campy synthpop van de jaren tachtig. Bijna fout genoeg om indruk te maken bij het Eurovisie Songfestival, zo catchy weet het je te raken. Het bullseye moment komt vervolgens in het spontane Jo? welke een stuk geraffineerde in elkaar blijkt te zitten. Stukken synthpop worden gekoppeld aan melodieuze gitaarexplosies, met zelfs neigend naar een stuk symfonische rock. Hoe groot kan je jezelf opblazen zonder tot ontploffing te komen, die scheidingslijn wordt net niet gehaald. De ingetogen ballad Denial weet op het juiste moment de hoogte in te gaan. Wist drummer Jack Lawrence-Brown op het debuut voornamelijk als een motor het tempo op te voeren, hier komt een meer afwisselende benadering naar boven. Door de ruimte die hij schept kan Harry McVeigh laten horen dat zijn kwaliteiten als gitarist tevens zijn toegenomen. Eventjes de vocalen in de pauze stand, om zo genadeloos toe te kunnen slaan. Believe It was de teleurstellende tweede single, teveel gericht op het gemiddelde platen kopende publiek. Wat gebracht had moeten worden als geslaagde marketing zet, blijkt in de praktijk terecht minder succesvol. Het duistere Fire and Wings blijkt het ultieme hoogtepunt van Five te zijn. De ingedutte vleermuizen worden in een seance tot ontwaken gedwongen. Log manoeuvreert de track zich tot een te voorspoedig einde. Hier hadden ze met gemak nog drie minuten aan vast kunnen koppelen. Five wil bij lange na niet zo overweldigen als hun intrigerende eerst geborene. Ze hebben met Time to Give de aandacht weer op zich weten te richten. Of Five een blijvertje zal zijn, durf ik hier niet met overtuiging uit te spreken.
White Lies - Five | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com