menu

White Lies - Five (2019)

mijn stem
3,57 (171)
171 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: [PIAS]

  1. Falling Out Without Me * (4:18)
  2. Hurt My Heart * (4:14)
  3. Time to Give (7:34)
  4. Never Alone (3:33)
  5. Finish Line (4:45)
  6. Kick Me (5:31)
  7. Tokyo (4:52)
  8. Jo? (3:06)
  9. Denial (4:24)
  10. Believe It (3:29)
  11. Fire and Wings (4:44)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 41:58 (50:30)
zoeken in:
avatar van stoepkrijt
3,0
Dit album heb ik net voor de eerste keer door mijn speakers gestuurd en voor mijn gevoel heb ik aardig wat trage, ballad-achtige nummers gehoord. Daar is White Lies wat mij betreft niet op hun sterkst. Hun vorige twee albums heb ik links laten liggen, maar als dit tegenwoordig hun stijl is zal ik daar wel even aan moeten wennen (als dat überhaupt gaat lukken...).

Ach, ik heb het album pas één keer gehoord. Niet te snel zijn met mijn conclusies!

avatar van The_CrY
4,0
Ik vond de vorige twee albums wat lichtvoetiger, wat meer op de pakkende melodie. Dat beviel mij op zich wel. Juist het zwaarmoedige van White Lies vind ik altijd wat moeilijker te behappen.

avatar van Vinck
3,5
stoepkrijt schreef:
Hun vorige twee albums heb ik links laten liggen


Het album Big TV is volgens mij nochtans één van hun beste prestaties. Iets minder donker dan het debuut misschien, maar wel consistent qua sfeer en niveau met sterke knipogen naar Alphaville en A-ha. Gewoon een retro-80s plaat die volledig in mijn straatje past en me heel aangenaam verraste t.o.v. het teleurstellende tweede album

avatar van joko16
3,5
Vooropgesteld "Time to give" is een fantastische song.
De rest is (daarom) vrijblijvender, en daarom vind ik minder.
Fire and Wings kan me wel weer boeien.
Beetje heavy metal influences. Nice!

avatar van Castle
2,5
Na de nodige positieve tot lyrische reakties hier Five aangeschaft zonder goed zelf te oordelen.
Ritual had ik toen deze uit kwam op asnraden van een plaatverkoper na een luisterbeurt enthousiast gekocht, woow eerste keer klonk Rituals verfrissend, maar na 3 of 4 leusterbeurten ging ik me meer en meer storen aan de zangstem.
1 of 2 nummers gaan wel maar daarna...
Five is nu het zelfde overkomen als mer Rituals, die stem en mij klikt niet.
Ik vrees Five eerder een stofvanger wordt, jammer. Muzikaal (instrumentaal) is het absoluut goed.

3,5
Op marktplaats dan maar.

avatar van Castle
2,5
WillemM schreef:
Op marktplaats dan maar.

Discogs

avatar van Alicia
3,5
Ik had dit niet verwacht, maar op dit nieuwe album van White Lies staan enkele fijne liedjes. Nee, het openingsnummer Time to Give is het voor mij nou juist nét niet. Daar mag van mij zelfs een paar minuten vanaf! Ik vind vooral de tweede helft van dit album niet verkeerd en met name de afsluiter is heel mooi. Of dit album voor mij op den lange duur zal blijven boeien, dáár heb ik nog wel wat twijfels over.

avatar van The_CrY
4,0
Mede door het zeer goede concert in Nijmegen afgelopen week is deze plaat weer in de rotatie gekomen. Toch halfje erbij.

avatar van blur8
3,0
Toch bekruipt me het gevoel dat White Lies, eendimentionale ElectroRock blijft. Iets waar alle eerdere albums (op de eerste na), ook snel van last kregen. Het is net effe te makkelijk RechToeRechtAan
Oprekken van een op zich aardige openingstrack werkt dan ook niet echt.
En dan hoor ik toch ook 2 positieve uitschieters.
4. Kick Me met goedgekeurde jazz piano.
9. Five and Wings met strakke geluidsmuur
Voorlopige ervaring: veel beter dan vorige worp.

avatar van Rick T
4,0
Aanvankelijk vond ik enkel Time to Give, Tokyo en Believe It goed, maar het album begint toch op me in te werken. Ik vind dat synthlijntje in het openingsnummer echt lekker. Ik fluit het constant zonder dat ik het door heb. Ik kan van White Lies echter moeilijk een heel album oplettend afluisteren. Daarvoor lijkt het allemaal wat veel op elkaar en is me de stem soms te saai. Toch 4 sterren voor deze.

avatar van stoepkrijt
3,0
Nothing to Give is razend interessant, de rest van het album helaas een stuk minder. De vlotte nummers (Never Alone, Believe It en Tokyo) liggen me het best, maar zijn eigenlijk wat te eenvoudig en eentonig om lang leuk te blijven, ook tekstueel. Dat refrein van Tokyo is echt té kneuterig. De rustigere nummers - waarvan er eigenlijk nét wat teveel op dit album staan - vind ik aan de saaie en zeurderige kant.

De elektronische sound van Five bevalt me wel en een voldoende kan er daarom nog wel vanaf, maar een hoogvlieger vind ik dit album niet.

avatar van -SprayIt-
3,0
Vond het debuut prima, de opvolger Ritual ook nog oké, maar ben daarna afgehaakt. Bij dit album toch weer benieuwd geworden. Korte beoordeling per track:

Time to Give 3* - Saai, gezapig en voorspelbaar, de toegevoegde waarde t.o.v. eerder uitgebracht werk is er simpelweg niet. Het komt ook wat rommelig over, al is de productie prima. Dit belooft niet veel goeds voor het hele album.

Never Alone 3* - Lekkere drums en hier komt zijn stem wat beter tot z'n recht. Qua tekst en refreintje wel heel simpel. Het mist allemaal wat pit en lijkt onnodig te aangekleed. Het lijkt te veel op elkaar, maar dan minder dan eerder uitgebracht werk. Na beluisteren hoef ik zo'n track zeker 2 week niet weer te horen.

Finish Line 3* - Een mooi begin, sfeervol. Bij het aanzwellen van de baslijn komen er iets meer positieve stofjes vrij dan voorgaande tracks. Ook het openbarsten van de gitaarpartij is oké, al combineert het niet echt top met de matige tekst en de vocalen.

Kick Me 3,5* - Deze track onderscheidt zich door een meer sfeervolle en minimalistische opzet (fijne tamboerijn en ook het baslijntje is lekker), dat dromerige vind ik lekkerder dan de verwoede pogingen tot volwassen rock. Al gooien ze richting het einde toch weer te veel over en door elkaar heen, dat heeft zo'n track helemaal niet nodig.

Tokyo 3* - Funky nummertje met prima lyrics. Mij iets te blij en eendimensionaal, al heeft dit album wel een track als deze nodig. Kan me voorstellen dat deze het goed doet bij jongeren en op de radio.

Jo? 2,5* - Tempo gaat weer omhoog, chaotische track met veel gepriegel. Er begint al een aardige verzadiging op te treden, door zijn typische stem lijkt het allemaal wel erg op elkaar. Nogmaals, de poging tot stevige rock vind ik een stuk minder dan de emotionele tracks, zoals bijv. Bigger Than Us. Krijg hier een beetje het gevoel naar een matige versie van QOTSA te luisteren.

Denial 3* - Het valt me op dat de kracht van de vocalen in uithalen wat wegvalt door de gestapelde gitaren, bas, synths en drums + allerlei extra effecten en achtergrondgeluiden. Een prima meezinger met een fijne gitaarsolo, maar weinig memorabel, het klinkt allemaal niet urgent, meer plaatvulling.

Believe It 2* - Nee, het begint nu irritant te worden. Een herhaling van zetten, een te repetitieve en flauwe tekst en een te opgejaagd sfeertje. Het ligt er te dik bovenop, zonder echt indruk te maken.

Fire and Wings 3,5* - Prima als afsluiter, fijn rustig begin met vervolgens een stevige eruptie. Iets volwassener, spannender en experimenteler en de afzonderlijke instrumenten zijn duidelijk te onderscheiden. Op tracks als deze komt zijn stem ook beter uit vind ik.

Met een relatief korte duur van krap 42 minuten toch nog een hele zit. Het lijkt te veel op elkaar en komt op mij te geforceerd en gekunsteld over, zou het bijna plastic rock willen noemen. Het lijkt me toch tijd om zichzelf opnieuw uit te vinden en met iets nieuws te komen. Ze hebben voldoende talent in huis om wat meer te experimenteren, lijkt me. Ik vind vooral Ritual wel erg ondergewaardeerd ten opzichte van deze plaat, ik zet 'm op een krappe 3*.

avatar van TomPSV
3,0
Gemengde gevoelens. Time to Give vind ik echt fenomenaal en daar kan ik naar blijven luisteren. Mooi ook dat die gewoon zeven en een halve minuut duurt. Tokyo is ook leuk, net als Fire and Wings. Maar daartegenover staan ook weer een aantal nummers die erg op elkaar lijken en weinig inspirerend zijn. Believe It is bovendien een vrij irritant nummer.

Prima album al met al, maar geen topper.

3,5
Dim
Time To Give is een monumentje op zich en meteen het hoogtepunt van de plaat, al zijn tracks 2 en 3 ook van hoog niveau. Daarna vlakt het wat af; goed, Tokyo blijft een fijn in het gehoor liggend nummer, maar past meer bij de vorige LP. Het scheelde niet veel of Five was ook geëindigd met een wereldtrack, ware het niet dat er helaas niet voor gekozen is aan het einde van Fire And Wings nog eens de registers open te trekken zoals ergens halverwege het nummer gebeurt.

avatar van coldwarkids
2,0
Waarom brengen sommige bands na een mislukte album, knettergoede singles af. Hurt My Heart is geniaal en behoort tot een van de beste White Lies song. Heeft het album dus niet gehaald. Zucht....

4,0
Wij kende White Lies eigenlijk niet en hebben ze voor het eerst gehoord en gezien op VestRock 2019 waar ze een groot tal nummers van 'Five' speelde. Wat ons het eerst op viel is dat het erg sympathieke gasten zijn die zichtbaar stonden te genieten van het publiek, de sfeer en het mooie weer. Vervolgens trokken de nummers die ze speelde behoorlijk onze aandacht. Ik denk dat het een goed optreden was. De zondag erna hebben we op ons terras naar 'Five'geluisterd- jawel onze eerste kennismaking met deze band -. Het is een zeer toegankelijk en evenwichtig album in een mooie donkere sfeer. Openingstrack is goed. 'Jo?' vind ik een heerlijk nummer. Lekker hard zetten! 'Fire en Wings' is echt een heel goed nummer en mooie afsluiter. 'Heart my Heart'had er zeker bij gemogen alleen past niet meer op het vinyl'denk ik Mee eens dat 'To Loose my Life' hun beste album is (hebben we daarna beluisterd) maar ik vind dat ze met 'Five' weer een stap in die richting hebben gemaakt wat 'Heart my Heart' ook bewijst denk ik. Misschien een nieuw album in 2020? In November gaan we naar Tivoli om ze nog eens live te horen

avatar van coldwarkids
2,0
RealTOS schreef:
Wij kende White Lies eigenlijk niet en hebben ze voor het eerst gehoord en gezien op VestRock 2019 waar ze een groot tal nummers van 'Five' speelde. Wat ons het eerst op viel is dat het erg sympathieke gasten zijn die zichtbaar stonden te genieten van het publiek, de sfeer en het mooie weer. Vervolgens trokken de nummers die ze speelde behoorlijk onze aandacht. Ik denk dat het een goed optreden was. De zondag erna hebben we op ons terras naar 'Five'geluisterd- jawel onze eerste kennismaking met deze band -. Het is een zeer toegankelijk en evenwichtig album in een mooie donkere sfeer. Openingstrack is goed. 'Jo?' vind ik een heerlijk nummer. Lekker hard zetten! 'Fire en Wings' is echt een heel goed nummer en mooie afsluiter. 'Heart my Heart'had er zeker bij gemogen alleen past niet meer op het vinyl'denk ik Mee eens dat 'To Loose my Life' hun beste album is (hebben we daarna beluisterd) maar ik vind dat ze met 'Five' weer een stap in die richting hebben gemaakt wat 'Heart my Heart' ook bewijst denk ik. Misschien een nieuw album in 2020? In November gaan we naar Tivoli om ze nog eens live te horen


Je bedoelt HURT My Heart?

4,0
Je bedoelt HURT My Heart? [/quote]

Jazeker. Tikfoutje, Thx.

V2 van het album is uit met Hurt My Heart en Falling Out Without Me als eerste twee nummers.

avatar van deric raven
4,0
Om nou direct een album te beginnen met zo’n hele lange track is wel erg pretentieus. Toch komt het uit West Londen afkomstige White Lies er goed mee weg. Time To Give laat horen dat ze zeker nog niet afgeschreven zijn. Na een van de mooiste debuten van deze eeuw afgeleverd te hebben met To Lose My Live… kwamen opvolgers Ritual, Big TV en Friends daar fragmentarisch in de buurt. Five laat een ander geluid horen dan hun eerste plaat, maar wel met een verfijnder volgroeid resultaat. Nog steeds overduidelijk een rockband met hun roots in de postpunk. Kwam voorheen de knallende drums in de mix sterk naar buiten, nu staat meer de harde gitaar op de voorgrond. White Lies werd in het verleden met regelmaat verweten een commerciële hitmachine te zijn. Op Five staan geen songs zoals Death, Farewell to the Fairground en To Lose My Life welke schaamteloos op een Eighties Revival Party gedraaid zullen worden. Zelf zien ze de plaat als een mijlpaal, het cadeautje voor de fans om hun tienjarige bestaan te vieren.

Des te verrassend is het dat ze in september al de single Time to Give propten. Ruim zeven minuten durend! En dat die dan nog vrijwel gelijk zo massaal wordt opgepakt, had het trio van White Lies waarschijnlijk ook niet verwacht. Wat maakt deze herfstplaat die de winter aankondigt dan zo bijzonder? De combinatie van de heldere keyboardklanken en het nostalgische? Is het gewoon simpelweg, de juiste single op het juiste moment, niet teveel bij nadenken. Een samenloop van onverklaarbare omstandigheden. Als hier een formule voor is, dan wil elke band die wel in bezit hebben. Maar om hier van het hoogtepunt te spreken; oh nee. Daar komen andere tracks eerder voor in aanmerking. Met een energieke discobeat laten ze zich van hun meest dansbare kant horen in het krachtige staaltje postpunk plezier Never Alone. Pianoakkoorden gaan gebroederlijk samen met de basgitaar van Charles Cave alsof het een uniek instrument is. Die toetsen komen op het einde van Kick Me op een meer genuanceerde manier als gastinstrument terug, al klinkt het nog net te voorzichtig. Zonde, want hierdoor gaat de hele opbouw een beetje de mist in; niet voor het zingen de kerk uit gaande, maar in een anti climax het hele gebouw vermijden. Reëel gezien had hier daadwerkelijk meer tijd in gestopt moeten worden, het is gewoon niet af, ondanks de aanwezigheid van doordachte sfeerschetsen. Finish Line wil pas echt op gang komen als de gitaar zijn intrede doet, eerst voorzichtig en nieuwsgierig, maar al snel meer aanwezig. Maar zo overrompelen als bij de eerste twee nummers wil het niet.

Revengeren doen ze gelukkig wel in Tokyo. Met de gedetailleerde electroclash gaan ze terug naar de bombastische campy synthpop van de jaren tachtig. Bijna fout genoeg om indruk te maken bij het Eurovisie Songfestival, zo catchy weet het je te raken. Het bullseye moment komt vervolgens in het spontane Jo? welke een stuk geraffineerde in elkaar blijkt te zitten. Stukken synthpop worden gekoppeld aan melodieuze gitaarexplosies, met zelfs neigend naar een stuk symfonische rock. Hoe groot kan je jezelf opblazen zonder tot ontploffing te komen, die scheidingslijn wordt net niet gehaald. De ingetogen ballad Denial weet op het juiste moment de hoogte in te gaan. Wist drummer Jack Lawrence-Brown op het debuut voornamelijk als een motor het tempo op te voeren, hier komt een meer afwisselende benadering naar boven. Door de ruimte die hij schept kan Harry McVeigh laten horen dat zijn kwaliteiten als gitarist tevens zijn toegenomen. Eventjes de vocalen in de pauze stand, om zo genadeloos toe te kunnen slaan. Believe It was de teleurstellende tweede single, teveel gericht op het gemiddelde platen kopende publiek. Wat gebracht had moeten worden als geslaagde marketing zet, blijkt in de praktijk terecht minder succesvol. Het duistere Fire and Wings blijkt het ultieme hoogtepunt van Five te zijn. De ingedutte vleermuizen worden in een seance tot ontwaken gedwongen. Log manoeuvreert de track zich tot een te voorspoedig einde. Hier hadden ze met gemak nog drie minuten aan vast kunnen koppelen. Five wil bij lange na niet zo overweldigen als hun intrigerende eerst geborene. Ze hebben met Time to Give de aandacht weer op zich weten te richten. Of Five een blijvertje zal zijn, durf ik hier niet met overtuiging uit te spreken.

White Lies - Five | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van wizard
3,0
Een even vermakelijk als vergetelijk album. Five is een van de albums die ik de afgelopen twee maanden het vaakst heb gehoord, maar eigenlijk zijn alleen Time to Give en Tokyo blijven hangen. De andere nummers luisteren lekker weg, en dat is het dan ook wel. Geen album dat een blijvende indruk maakt, dit Five, maar zeker geen straf om te beluisteren.

avatar van KKOPPI
Ben ik gek of is Time To Give een gigantische knipoog naar (of ripoff van) Airport van The Motors? Outro is qua chords, sfeer, flow echt precies hetzelfde, White Lies heeft alleen de melodie wat gevarieerd & modulatie toegevoegd.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:07 uur

geplaatst: vandaag om 09:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.