White Lies - Five (2019)

Dit album heb ik net voor de eerste keer door mijn speakers gestuurd en voor mijn gevoel heb ik aardig wat trage, ballad-achtige nummers gehoord. Daar is White Lies wat mij betreft niet op hun sterkst. Hun vorige twee albums heb ik links laten liggen, maar als dit tegenwoordig hun stijl is zal ik daar wel even aan moeten wennen (als dat überhaupt gaat lukken...).

Ach, ik heb het album pas één keer gehoord. Niet te snel zijn met mijn conclusies!

Ik vond de vorige twee albums wat lichtvoetiger, wat meer op de pakkende melodie. Dat beviel mij op zich wel. Juist het zwaarmoedige van White Lies vind ik altijd wat moeilijker te behappen.

Het album Big TV is volgens mij nochtans één van hun beste prestaties. Iets minder donker dan het debuut misschien, maar wel consistent qua sfeer en niveau met sterke knipogen naar Alphaville en A-ha. Gewoon een retro-80s plaat die volledig in mijn straatje past en me heel aangenaam verraste t.o.v. het teleurstellende tweede album

Vooropgesteld "Time to give" is een fantastische song.
De rest is (daarom) vrijblijvender, en daarom vind ik minder.
Fire and Wings kan me wel weer boeien.
Beetje heavy metal influences. Nice!

Na de nodige positieve tot lyrische reakties hier Five aangeschaft zonder goed zelf te oordelen.
Ritual had ik toen deze uit kwam op asnraden van een plaatverkoper na een luisterbeurt enthousiast gekocht, woow eerste keer klonk Rituals verfrissend, maar na 3 of 4 leusterbeurten ging ik me meer en meer storen aan de zangstem.
1 of 2 nummers gaan wel maar daarna...
Five is nu het zelfde overkomen als mer Rituals, die stem en mij klikt niet.
Ik vrees Five eerder een stofvanger wordt, jammer. Muzikaal (instrumentaal) is het absoluut goed.

Op marktplaats dan maar.

Discogs

Ik had dit niet verwacht, maar op dit nieuwe album van White Lies staan enkele fijne liedjes. Nee, het openingsnummer Time to Give is het voor mij nou juist nét niet. Daar mag van mij zelfs een paar minuten vanaf! Ik vind vooral de tweede helft van dit album niet verkeerd en met name de afsluiter is heel mooi. Of dit album voor mij op den lange duur zal blijven boeien, dáár heb ik nog wel wat twijfels over.

Mede door het zeer goede concert in Nijmegen afgelopen week is deze plaat weer in de rotatie gekomen. Toch halfje erbij.

Toch bekruipt me het gevoel dat White Lies, eendimentionale ElectroRock blijft. Iets waar alle eerdere albums (op de eerste na), ook snel van last kregen. Het is net effe te makkelijk RechToeRechtAan
Oprekken van een op zich aardige openingstrack werkt dan ook niet echt.
En dan hoor ik toch ook 2 positieve uitschieters.
4. Kick Me met goedgekeurde jazz piano.
9. Five and Wings met strakke geluidsmuur
Voorlopige ervaring: veel beter dan vorige worp.

Aanvankelijk vond ik enkel Time to Give, Tokyo en Believe It goed, maar het album begint toch op me in te werken. Ik vind dat synthlijntje in het openingsnummer echt lekker. Ik fluit het constant zonder dat ik het door heb. Ik kan van White Lies echter moeilijk een heel album oplettend afluisteren. Daarvoor lijkt het allemaal wat veel op elkaar en is me de stem soms te saai. Toch 4 sterren voor deze.

Nothing to Give is razend interessant, de rest van het album helaas een stuk minder. De vlotte nummers (Never Alone, Believe It en Tokyo) liggen me het best, maar zijn eigenlijk wat te eenvoudig en eentonig om lang leuk te blijven, ook tekstueel. Dat refrein van Tokyo is echt té kneuterig. De rustigere nummers - waarvan er eigenlijk nét wat teveel op dit album staan - vind ik aan de saaie en zeurderige kant.

De elektronische sound van Five bevalt me wel en een voldoende kan er daarom nog wel vanaf, maar een hoogvlieger vind ik dit album niet.

Vond het debuut prima, de opvolger Ritual ook nog oké, maar ben daarna afgehaakt. Bij dit album toch weer benieuwd geworden. Korte beoordeling per track:

Time to Give 3* - Saai, gezapig en voorspelbaar, de toegevoegde waarde t.o.v. eerder uitgebracht werk is er simpelweg niet. Het komt ook wat rommelig over, al is de productie prima. Dit belooft niet veel goeds voor het hele album.

Never Alone 3* - Lekkere drums en hier komt zijn stem wat beter tot z'n recht. Qua tekst en refreintje wel heel simpel. Het mist allemaal wat pit en lijkt onnodig te aangekleed. Het lijkt te veel op elkaar, maar dan minder dan eerder uitgebracht werk. Na beluisteren hoef ik zo'n track zeker 2 week niet weer te horen.

Finish Line 3* - Een mooi begin, sfeervol. Bij het aanzwellen van de baslijn komen er iets meer positieve stofjes vrij dan voorgaande tracks. Ook het openbarsten van de gitaarpartij is oké, al combineert het niet echt top met de matige tekst en de vocalen.

Kick Me 3,5* - Deze track onderscheidt zich door een meer sfeervolle en minimalistische opzet (fijne tamboerijn en ook het baslijntje is lekker), dat dromerige vind ik lekkerder dan de verwoede pogingen tot volwassen rock. Al gooien ze richting het einde toch weer te veel over en door elkaar heen, dat heeft zo'n track helemaal niet nodig.

Tokyo 3* - Funky nummertje met prima lyrics. Mij iets te blij en eendimensionaal, al heeft dit album wel een track als deze nodig. Kan me voorstellen dat deze het goed doet bij jongeren en op de radio.

Jo? 2,5* - Tempo gaat weer omhoog, chaotische track met veel gepriegel. Er begint al een aardige verzadiging op te treden, door zijn typische stem lijkt het allemaal wel erg op elkaar. Nogmaals, de poging tot stevige rock vind ik een stuk minder dan de emotionele tracks, zoals bijv. Bigger Than Us. Krijg hier een beetje het gevoel naar een matige versie van QOTSA te luisteren.

Denial 3* - Het valt me op dat de kracht van de vocalen in uithalen wat wegvalt door de gestapelde gitaren, bas, synths en drums + allerlei extra effecten en achtergrondgeluiden. Een prima meezinger met een fijne gitaarsolo, maar weinig memorabel, het klinkt allemaal niet urgent, meer plaatvulling.

Believe It 2* - Nee, het begint nu irritant te worden. Een herhaling van zetten, een te repetitieve en flauwe tekst en een te opgejaagd sfeertje. Het ligt er te dik bovenop, zonder echt indruk te maken.

Fire and Wings 3,5* - Prima als afsluiter, fijn rustig begin met vervolgens een stevige eruptie. Iets volwassener, spannender en experimenteler en de afzonderlijke instrumenten zijn duidelijk te onderscheiden. Op tracks als deze komt zijn stem ook beter uit vind ik.

Met een relatief korte duur van krap 42 minuten toch nog een hele zit. Het lijkt te veel op elkaar en komt op mij te geforceerd en gekunsteld over, zou het bijna plastic rock willen noemen. Het lijkt me toch tijd om zichzelf opnieuw uit te vinden en met iets nieuws te komen. Ze hebben voldoende talent in huis om wat meer te experimenteren, lijkt me. Ik vind vooral Ritual wel erg ondergewaardeerd ten opzichte van deze plaat, ik zet 'm op een krappe 3*.

Gemengde gevoelens. Time to Give vind ik echt fenomenaal en daar kan ik naar blijven luisteren. Mooi ook dat die gewoon zeven en een halve minuut duurt. Tokyo is ook leuk, net als Fire and Wings. Maar daartegenover staan ook weer een aantal nummers die erg op elkaar lijken en weinig inspirerend zijn. Believe It is bovendien een vrij irritant nummer.

Prima album al met al, maar geen topper.

Time To Give is een monumentje op zich en meteen het hoogtepunt van de plaat, al zijn tracks 2 en 3 ook van hoog niveau. Daarna vlakt het wat af; goed, Tokyo blijft een fijn in het gehoor liggend nummer, maar past meer bij de vorige LP. Het scheelde niet veel of Five was ook geëindigd met een wereldtrack, ware het niet dat er helaas niet voor gekozen is aan het einde van Fire And Wings nog eens de registers open te trekken zoals ergens halverwege het nummer gebeurt.

Waarom brengen sommige bands na een mislukte album, knettergoede singles af. Hurt My Heart is geniaal en behoort tot een van de beste White Lies song. Heeft het album dus niet gehaald. Zucht....

Wij kende White Lies eigenlijk niet en hebben ze voor het eerst gehoord en gezien op VestRock 2019 waar ze een groot tal nummers van 'Five' speelde. Wat ons het eerst op viel is dat het erg sympathieke gasten zijn die zichtbaar stonden te genieten van het publiek, de sfeer en het mooie weer. Vervolgens trokken de nummers die ze speelde behoorlijk onze aandacht. Ik denk dat het een goed optreden was. De zondag erna hebben we op ons terras naar 'Five'geluisterd- jawel onze eerste kennismaking met deze band -. Het is een zeer toegankelijk en evenwichtig album in een mooie donkere sfeer. Openingstrack is goed. 'Jo?' vind ik een heerlijk nummer. Lekker hard zetten! 'Fire en Wings' is echt een heel goed nummer en mooie afsluiter. 'Heart my Heart'had er zeker bij gemogen alleen past niet meer op het vinyl'denk ik Mee eens dat 'To Loose my Life' hun beste album is (hebben we daarna beluisterd) maar ik vind dat ze met 'Five' weer een stap in die richting hebben gemaakt wat 'Heart my Heart' ook bewijst denk ik. Misschien een nieuw album in 2020? In November gaan we naar Tivoli om ze nog eens live te horen

Je bedoelt HURT My Heart?

Je bedoelt HURT My Heart? [/quote]

Jazeker. Tikfoutje, Thx.

V2 van het album is uit met Hurt My Heart en Falling Out Without Me als eerste twee nummers.