Mark Knopfler - Down the Road Wherever (2018)

Vandaag officieel aangekondigd. Release 16 november 2018.

Single is ook gelanceerd:

Good On You Son - YouTube

Ben benieuwd

Een nieuwe Knopfler!

Eerste bedenking: hopelijk is het geen album waarvan ik achteraf meen dat er beter minder nummers aan bod komen waardoor het een beter geheel wordt. Dit zeg ik omdat zijn laatste albums daar wat onder lijden. Liever 10 sterke nummers dan 14 met een aantal vullers. En ook weer bonustracks, dus kiezen tussen gewone versie en deluxeversie en wie weet superdeluxeversie. Afwachten.

Nog een bedenking: enkele van mijn gitaarhelden hebben iets met 'the road':
Eric Clapton en 'The Road to Escondido'
Chris Rea met 'Road Songs for Lovers'
Mark Knopfler met 'Down the Road Wherever'

Kijk er naar uit, maar hoop stiekem op een iets swingerder album dan de vorige ( mooie albums )

De single lijkt in elk geval weer wat die richting uit te gaan.

De Sultans hopen met je mee!

Dat wordt een lange zit!

2e single:

Back On The Dance Floor - YouTube

De tweede single Back On The Dance Floor klinkt als het werk van zijn ouwe band, bevalt me iets meer dan de eerste single Good On You Son die minder energiek is dan de nieuwe single.

Tweede single klinkt zeker niet verkeerd

Inmiddels zijn bijna alle nummers al gedraaid op online radio stations in Amerika. Trapper Man en One song at a time zijn super! Just a boy away from home heeft een fantastische slide solo (You never walk alone)

Het Mark Knoflook, altijd goed

Ik ben nog niet zover in de plaat, maar dit klinkt als Mark’s meest Dire Straits achtige plaat sinds On Every Street. Wel met de tijd meegegaan. Lekker laid back. Met een goede marketing kan dit het succes van Sailing To Philadelphia overtreffen.

Dat zijn teksten, Martijn! Ik zit ook al sinds 2000 te wachten op een overwegend Dire Straits-achtige soloplaat. Mark's solo-albums sinds Sailing To Philadelphia vind ik namelijk voor 99% érg soft, té country en americana met slechts hier en daar een hint naar het échte Dire Straits-geluid ('Boom, Like That' en 'The Trawlerman's Song' van Shangri-La en 'Punish the Monkey' van Get Lucky zijn wat dat betreft gedenkwaardige juweeltjes). Dat is de reden waarom ik zijn laatste (lange) albums vaak niet helemaal durfde uit te zitten en geen goede kans heb gegeven. Ik hoop dat ik Down the Road Wherever wat dat betreft niet voortijdig hoef af te zetten. De eerste twee tracks klinken wat dat betreft al veelbelovend. De rock-drive bij Mark's typerende stratocaster lijkt weer terug!

Deel jouw mening, Jacob. Na het erg goede The Ragpicker’s Dream ben ik afgehaakt. Daar waren zijn akoestische nummers nog erg sterk, maar daarna zakte het als kaartenhuis in elkaar.

Op dit album klinkt Knopfler als herboren. Dit album zal het goed doen bij de 30’ers en 40’ers van weleer. Niet helemaal waar ik momenteel muzikaal op zit te wachten, maar misschien een goed kerstcadeau voor mijn vader?

Ps. ‘Broken Bones’ van het album Tracker is ook erg sterk!

2 keer beluisterd via de koptelefoon..tranen in mn ogen. Behoor ook tot de groep die langzaam afhaakte... Tracker was t eerste album van m dat ik niet meer blind aanschafte....maar dit album valt goed. Minder keltische invloeden als fluit e.d. weer wat meer rock, soms wat jazz, zoals op mijn favoriet When you leave...nergens verrassend, maar toch vaak een verbetering van de zaken die hij al zo vaak deed... Daarnaast ken ik maar weinig zangers van wie de stem elk album zo verbetert.. Nog even en ik koop weer een ticket voor n concert. Fijne verrassing zo op de vrijdagmiddag!

Ik ben benieuwd ,, gisteren gekocht maar nog geen tijd gehad om het te luisteren ,, binnen nu en 10 minuten zit het schijfje in de cd speler .
Evenals alle DS en MK albums deze ook weer blindelings aangeschaft .
Ik ga er eens lekker voor zitten op deze zaterdag morgen .

Ik kan het niet zo goed vinden met Mark knopfler als solo artiest. Ik was/ben wel een groot dire straits fan; mn het debuut. Daar waar de vorige solo albums in mijn oren maar een uitgebluste indruk maakte waar ik niets mee kon hoor ik hier weer wat nieuw élan. Mooie productie waarin het gitaarspel weer sprankelt. Wat spannendere songs en zelfs zijn stem krijgt wat glans. Ik heb het nog niet voldoende gehoord voor een stem, maar luister (weer) met plezier.

Mark Knofler zijn nieuwe album wordt flink afgekraakt op geen stijl. Ouwe lullen muziek voor op een begrafenis etc etc. Nu was ik altijd een groot liefhebber van Dire Straits maar solo heb ik de man gek genoeg altijd links laten liggen. Was nu toch wel benieuwd of het daadwerkelijk ouwe lullen muziek is. Het album kabbelt wat voort met af en toe wat Dire Straits klanken en de nog steeds herkenbare stem van Knofler. Echt spannend wordt het niet maar echt slecht is het ook niet. Deze man hoeft natuurlijk ook niets meer. Met Dire Straits heeft de man al zoveel moois gebracht.

Recht zo die gaat, waar zal dat eindigen?

Intrigerende titel al met al

Ik word alweer 58 .
ik hou van ouwe lullen muziek .

Joh, verrassend... Ik rij op de digitale snelweg altijd met een boog om die site heen, maar heb zo'n vermoeden dat als zij Knopfler recenseren de review al voor de eerste luisterbeurt geschreven is.

Besteld op vinyl, zin in. Ik zou Mark zeer gaan missen wanneer hij stopt. Heerlijke, eerlijke muziek en vrijwel uniek in wat, en met name hoe, hij doet.
Geen Stijl heeft Geen Idee. Soms wil je scheuren, soms wil je op je gemak en de tijd nemen om de omgeving in je op te nemen. Op weg naar waar dan ook.

De eerste luisterbeurt erop zitten, vond het een lange zit en het kabbelt allemaal een beetje voort. Nee deze plaat weet mij nog niet te overtuigen. Van de week nog maar eens proberen.

De hoes is prachtig op vinyl formaat!

Fantastische plaat, veel instrumenten hoor je en mooi geproduceerd. Bacon roll die text is echt grappig en a boy away from home hoor je you never walk alone in die solo, dat zijn wel de uitschieters voor mij. Je kunt er van houden of niet maar instrumentaal zijn al die solo albums dik voor elkaar altijd.

Zijn platen zijn voor mij altijd groeiers. Tracker vond ik in het begin slappe hap en nu is het een van mijn favoriete platen die ik zeer veel opzet. Of de nieuwe plaat deze tour ook gaat opgaan valt nog te bezien. Maar de schoonheid is aanwezig.

In 1983 zag ik Dire Straits voor het eerst tijdens de Love Over Gold tour. Ik ben de heer Knopfler na de Straits solo blijven volgen en vind Sailing To Philadelphia uit 2001 nog steeds zijn beste soloplaat. Het is in de loop der jaren allemaal wat meer laidback geworden en hoewel je weet dat het altijd kwalitatief goed klinkt, is het ook wel erg gezapig geworden. Dat geldt met name dus ook voor zijn laatste plaat. De eerste volledige luisterbeurt viel me niet mee, dus nog maar eens een paar keer morgen en komende week. Misschien moet de plaat verder groeien, ik ben er nog niet uit.

Het is zeker een groeiplaat deze van Knofler. Het enige waar ik mee zit is de matige geluidskwaliteit. Het komt er allemaal niet echt uit. Alsof het opgesloten zit. Ik luister overigens op Spotify.

Verschil met CD en Spotify is behoorlijk... Op CD klinkt het echt heel goed weer.

Zou kunnen. Ik heb vergeleken met andere Dire Straits albums op Spotify. Ook daar verschillen dus.

Aan het geluid licht het niet, dat zit wel goed op de CD.