Mark Knopfler - Down the Road Wherever (2018)

Spotify klinkt altijd minder, ik vind em op vinyl geweldig klinken

De vinylversie komt hier vandaag aan bod

Op vinyl staat er een track minder op (en dan heb ik het niet over de bonustracks).

Moet zeggen dat de plaat wel groeit per luisterbeurt, het blijft wel heel erg laid back.

En inderdaad ..... op vinyl klinkt hij echt geweldig.

Deze missende track staat volgens mij op de vinyl maxi single in de Deluxe Box, samen met nog enkele andere fraaie tracks.

Zit ook veel verschil tussen albums op Spotify onderling. Het zal op vinyl vast fraai klinken maar heb geen ruimte voor een goede platenspeler.

Waardeloze en vooringenomen recensie van GS natuurlijk, al is deze zin daaruit natuurlijk wel briljant gevonden (of je het er nu mee eens bent of niet..): 'Dire Straits zonder Mark Knopfler is ballen zonder penis en Mark Knopfler in z'n eentje is in ieder geval nog een penis, maar wel een ongelooflijk slappe.'

Mijn indruk: Prachtig album met mooie, echte liedjes. Oude-lullen-muziek? Prima als dat betekent dat het allemaal gespeeld is door topmuzikanten met teksten waarover is nagedacht en een gebalanceerde productie. Vakmanschap dus. De nummers zelf zijn over het algemeen rustig, maar zeker niet futloos. Geen spoor van die Keltische dingen die hij er wel eens in gooit (en waar ik minder mee heb).

Recensie ROAR E-Zine:
Mark Knopfler - Down The Road Wherever | ROAR E-Zine - roarezine.nl

Met een vergelijkbaar artwork als het vorige album en de singles ‘Good On You Son’ en ‘Back On The Dance Floor’ leek de nieuwe Mark Knopfler niks nieuws onder de zon te worden, maar niets is minder waar: Down The Road Wherever blijkt een uiterst verrassende plaat.

Wie had verwacht Mark Knopfler nog eens te vergelijken met Miles Davis en Stevie Wonder? Op Down The Road Wherever is hier geen ontkomen aan. Als ‘When You Leave’ begint met een prachtig trompetgeluid, behoeft het weinig fantasie om ‘The Picasso Of Jazz’ in gedachten aan het werk te zien. Als Knopfler zich vervolgens door piano, subtiele percussie en de terugkerende trompet in een rustig tempo laat begeleiden, kun je spreken van een onvervalst jazznummer van Knopflers hand. Ook het mooie ‘Slow Learner’ is een rustig, jazzy nummer, waarbij gitaar eveneens ondergeschikt is aan piano en trompet.

Het funky ‘Nobody Does That’ lijkt geïnspireerd door Stevie Wonders ‘Superstition’. Ook deze ritmiek zijn we niet van Knopfler gewend, en net als in ‘When You Leave’ pakt een trompet de hoofdrol in de eerste solosecties, waar we toch zo vertrouwd zijn met Knopflers gitaarwerk. Hiermee doet Knopfler zich even verderop in ‘Nobody Does That’ wel van zich spreken, als een bescheiden gitaarsolo het even van de trompet overneemt, in een nummer waarbij stilzitten onmogelijk is.

Sinds het uiteenvallen van Dire Straits, meer dan twintig jaar geleden, bracht Knopfler acht studioalbums uit. Met zijn eerste soloplaat Golden Heart blijft Knopfler dicht bij het Dire Straits-geluid, maar voegt wel meteen wat Keltische en volkse invloeden toe aan zijn rockmuziek. De zeven albums die volgen lopen qua stijl niet ver uiteen, maar het succesvolste album is zonder twijfel het in 2000 uitgebrachte Sailing To Philadelphia. Ook Tracker uit 2015 is weer een typisch Knopfler-product, en met een vergelijkbare hoes en de twee singles die hij voorafgaand aan Down The Road Wherever uitbrengt, lijkt ook Knopflers negende plaat de bekende weg te volgen. Maar door een aantal a-typische nummers van de inmiddels 69-jarige Brit, blijkt dat niet het geval.

Knopfler flirt op Down The Road Wherever met genres als jazz, disco en funk – in ‘Heavy Up’ horen we zelfs salsa – maar blijft ook dichtbij zichzelf met zijn vertrouwde gitaarsolo’s en Keltische invloeden. Zo neemt ‘Drover’s Road’ je mee over kleine, hobbelige boerenweggetjes in een koud en druilerig Schots landschap, waar gedragen door de wind over de heuvels, het mystieke geluid van een doedelzak ver weg, nog net je trommelvliezen bereikt.

In nummers als ‘Nobody’s Child’ en ‘My Bacon Roll’ kun je heerlijk wegdromen op de tijdloze gitaarsolo’s, zoals alleen Knopfler ze met zijn fingerpicking-spel kan maken. Hoewel ze behalve op ‘Just A Boy Away From Home’ (waar Knopfler soleert met het onmiskenbare ‘You’ll Never Walk Alone’) nergens lang zijn, nemen de ingetogen solo’s je voor heel even mee naar een plek, waar dan ook, in je eigen wereld van gedachten.

Jammer genoeg bevat Down The Road Wherever ook een aantal nummers waarbij je niet wegdroomt door de kracht van de muziek, maar waar je aandacht verslapt doordat de muziek teveel voortkabbelt en er te weinig interessants gebeurt. Zo is dat vooral het geval op opener ‘Trapper Man’ en afsluiter ‘Matchstick Man’, en in mindere mate voor ‘Good On You Son’ en ‘One Song At A Time’. Knopfler had er beter voor kunnen kiezen om deze nummers te schrappen, aangezien het album met een speeltijd van ruim vijf kwartier behoorlijk lang is. Óf hij had ze kunnen vervangen voor ‘Every Heart In The Room’ en ‘Rear View Mirror’, die enkel op de Deluxe-editie te vinden zijn. Deze fijne nummers met een hoog niets-aan-de-hand-gehalte doen denken aan wijlen J.J. Cale, die natuurlijk nooit ver weg is in Knopflers muziek. Had hij het album nét wat anders samengesteld, dan had ‘Good Old’ Mark Knopfler met Down The Road Wherever een serieuze gooi gedaan naar hét album van 2018.

Aardige plaat, altijd kwaliteit bij Knopfler, maar hét album van 2018 is natuurlijk complete onzin.

Just A Boy Away From Home doet wat denken aan Junkie Doll . tot aan YNWA dan .

Wat komt wel in aanmerking om de plaat van 2018 genoemd te worden? Ik zeg niet dat het Knopfler moet zijn, want ik ken het album nog niet.

Dat blijft uiteindelijk zeer persoonlijk en is van vele factoren afhankelijk.

Voor mij tot op heden in 2018 Rare Birds van Jonathan Wilson.

Natuurlijk is de mening van GS vooringenomen en waardeloos. Dat hoort zo.
Gewoon niet meer kijken op die site. Als de perverse gluurders verdwijnen, dan haken de sponsoren af en verdwijnen ze vanzelf. Hoe mooi kan de wereld zijn .

Maar soit, monsieur Knopfler raakt de snaren nog steeds prima. Zijn 'down to earth' vocalen ook. Vergelijken met nummertjes als "Sultans of swing"," Telegraph Road" etc. is zinloos.
Carpe Diem. Doet hij ook.

Dat is ook niet wat ik zeg. Daarnaast zegt het ook wat over het uiterst magere muziekjaar 2018.

Down the road whatever.

One Song At A Time schrappen? Dat is onder de fans 'by far' de favoriet van het album. Ook Trapper Man behoort tot de favorieten.

Helder. Toch vind ik de plaat er ver vandaan blijven om ook maar in de buurt te komen.

Mark doet al jaren waar hij zelf zin in heeft. Vaak levert dat mooi spul op, soms is dat irritant, omdat de kwaliteit er soms onder lijdt. Bij Down the Road Wherever komt dat goed naar voren. Zo'n deluxe editie duurt 1,5 uur. Al met al staat er zeker (behoorlijk) goed materiaal op. Maar dan wel voor een plaat van drie kwartier. In tegenstelling tot een Privateering staat er te weinig boeiend materiaal op om de volledige 1,5 uur de aandacht op te eisen. Dat lukt aan het begin wonderwel, maar langzaam zwakt het toch af... Daardoor laat deze plaat mij iedere keer met een negatief gevoel achter. En dat terwijl ik me aan het begin nog iedere keer afvraag waarom ik de vorige keer met zo'n vervelende nasmaak bleef zitten.

Niets mis met laid back, maar wel als het soms lay back and sleep wordt.

Nummer dat het meest blijft hangen: opener Trapper Man.

Artikel in die Zeit

Mark Knopfler: "Eine Weile war es mit den Dire Straits ganz wunderbar. Dann wurde mir dieser Traum zu groß" | ZEITmagazin

Ik ben wel opgegroeid met Dire Straits, maar geen Knopfler volger, maar deze kwam toevallig even langs. Niet erg spannend, maar zo'n Nobody does that swing wel erg lekker!

Mwaa , ik ben niet onder de indruk van dit album , ik mis wat power in dit album , ook die stem van Knopfler is erg monotoon , nu had Knopfler nooit echt een geweldige stem , maar op dit album lijkt het wel alsof er een man van 90 aan het zingen is.
Als ik het toch moet gaan vergelijken met Dire Straits , verliest dit album het ruim , maar ook eerder solowerk was een stuk beter , zoals Golden Heart en Sailing To Philadelphia , daar zaten echt leuke nummers tussen , en die vind ik op dit album niet.
Ik vind het jammer dit te moeten zeggen over Knopfler omdat ik Mark altijd als 1 van de beste liedjesschrijvers ooit heb gezien en met zijn gitaarspel stond hij voor mij ook altijd in de top 10 van de beste in de wereld

Overdosis routine...

Ik vind dit veruit het minste album wat hij gemaakt heeft. Na het saaie Kill To Get Crimson leek er een grote, stijgende lijn in zijn werk te zitten maar met Tracker is die lijn weer dalend. Volgende keer graag weer wat meer vlammen, het is nu wel heel erg veilig allemaal. Het is nergens écht slecht maar het is ook nergens écht goed.

Het album mist inderdaad power, maar het lijkt erop dat dit een bewuste keuze was.
Het beste nummer uit dit album, "Don't Suck Me In", staat immers enkel op de Deluxe LP edition van dit album. Dit had eigenlijk op het standaard album moeten gestaan hebben.
De echte MK-liefhebbers, moeten "Don't Suck Me In" zeker eens beluisteren.

Vanaf Golden Heart is dit album met Privateering veel beter dan de rest van de “Ierse-riedeltjes-werk” van Mr. knopfler. Ik heb simpelweg niet veel met zijn solowerk (nee, ik vergelijk het niet met de Straits), maar dit mag er zijn. Lekker gitaarwerk, afwisselend maar geen echte inkakkers en Mark prima bij stem. Just a Boy Away from Home Is echt goud en al heel wat keren op repeat gezet.
Ja, een dikke 4 sterren waard.