menu

Mark Knopfler - Down the Road Wherever (2018)

mijn stem
3,73 (75)
75 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Folk
Label: Virgin

  1. Trapper Man (6:00)
  2. Back on the Dance Floor (5:30)
  3. Nobody’s Child (4:16)
  4. Just a Boy Away from Home (5:12)
  5. When You Leave (4:12)
  6. Good on You Son (5:37)
  7. My Bacon Roll (5:35)
  8. Nobody Does That (5:15)
  9. Drovers’ Road (5:05)
  10. One Song at a Time (6:17)
  11. Floating Away (5:02)
  12. Slow Learner (4:34)
  13. Heavy Up (6:00)
  14. Every Heart in the Room * (4:30)
  15. Rear View Mirror * (2:29)
  16. Matchstick Man (2:52)
  17. Don't Suck Me In * (5:10)
  18. Sky and Water * (4:27)
  19. Pale Imitation * (3:55)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 1:11:27 (1:31:58)
zoeken in:
avatar van Tubanti
3,0
Recensie ROAR E-Zine:
Mark Knopfler - Down The Road Wherever | ROAR E-Zine - roarezine.nl

Met een vergelijkbaar artwork als het vorige album en de singles ‘Good On You Son’ en ‘Back On The Dance Floor’ leek de nieuwe Mark Knopfler niks nieuws onder de zon te worden, maar niets is minder waar: Down The Road Wherever blijkt een uiterst verrassende plaat.

Wie had verwacht Mark Knopfler nog eens te vergelijken met Miles Davis en Stevie Wonder? Op Down The Road Wherever is hier geen ontkomen aan. Als ‘When You Leave’ begint met een prachtig trompetgeluid, behoeft het weinig fantasie om ‘The Picasso Of Jazz’ in gedachten aan het werk te zien. Als Knopfler zich vervolgens door piano, subtiele percussie en de terugkerende trompet in een rustig tempo laat begeleiden, kun je spreken van een onvervalst jazznummer van Knopflers hand. Ook het mooie ‘Slow Learner’ is een rustig, jazzy nummer, waarbij gitaar eveneens ondergeschikt is aan piano en trompet.

Het funky ‘Nobody Does That’ lijkt geïnspireerd door Stevie Wonders ‘Superstition’. Ook deze ritmiek zijn we niet van Knopfler gewend, en net als in ‘When You Leave’ pakt een trompet de hoofdrol in de eerste solosecties, waar we toch zo vertrouwd zijn met Knopflers gitaarwerk. Hiermee doet Knopfler zich even verderop in ‘Nobody Does That’ wel van zich spreken, als een bescheiden gitaarsolo het even van de trompet overneemt, in een nummer waarbij stilzitten onmogelijk is.

Sinds het uiteenvallen van Dire Straits, meer dan twintig jaar geleden, bracht Knopfler acht studioalbums uit. Met zijn eerste soloplaat Golden Heart blijft Knopfler dicht bij het Dire Straits-geluid, maar voegt wel meteen wat Keltische en volkse invloeden toe aan zijn rockmuziek. De zeven albums die volgen lopen qua stijl niet ver uiteen, maar het succesvolste album is zonder twijfel het in 2000 uitgebrachte Sailing To Philadelphia. Ook Tracker uit 2015 is weer een typisch Knopfler-product, en met een vergelijkbare hoes en de twee singles die hij voorafgaand aan Down The Road Wherever uitbrengt, lijkt ook Knopflers negende plaat de bekende weg te volgen. Maar door een aantal a-typische nummers van de inmiddels 69-jarige Brit, blijkt dat niet het geval.

Knopfler flirt op Down The Road Wherever met genres als jazz, disco en funk – in ‘Heavy Up’ horen we zelfs salsa – maar blijft ook dichtbij zichzelf met zijn vertrouwde gitaarsolo’s en Keltische invloeden. Zo neemt ‘Drover’s Road’ je mee over kleine, hobbelige boerenweggetjes in een koud en druilerig Schots landschap, waar gedragen door de wind over de heuvels, het mystieke geluid van een doedelzak ver weg, nog net je trommelvliezen bereikt.

In nummers als ‘Nobody’s Child’ en ‘My Bacon Roll’ kun je heerlijk wegdromen op de tijdloze gitaarsolo’s, zoals alleen Knopfler ze met zijn fingerpicking-spel kan maken. Hoewel ze behalve op ‘Just A Boy Away From Home’ (waar Knopfler soleert met het onmiskenbare ‘You’ll Never Walk Alone’) nergens lang zijn, nemen de ingetogen solo’s je voor heel even mee naar een plek, waar dan ook, in je eigen wereld van gedachten.

Jammer genoeg bevat Down The Road Wherever ook een aantal nummers waarbij je niet wegdroomt door de kracht van de muziek, maar waar je aandacht verslapt doordat de muziek teveel voortkabbelt en er te weinig interessants gebeurt. Zo is dat vooral het geval op opener ‘Trapper Man’ en afsluiter ‘Matchstick Man’, en in mindere mate voor ‘Good On You Son’ en ‘One Song At A Time’. Knopfler had er beter voor kunnen kiezen om deze nummers te schrappen, aangezien het album met een speeltijd van ruim vijf kwartier behoorlijk lang is. Óf hij had ze kunnen vervangen voor ‘Every Heart In The Room’ en ‘Rear View Mirror’, die enkel op de Deluxe-editie te vinden zijn. Deze fijne nummers met een hoog niets-aan-de-hand-gehalte doen denken aan wijlen J.J. Cale, die natuurlijk nooit ver weg is in Knopflers muziek. Had hij het album nét wat anders samengesteld, dan had ‘Good Old’ Mark Knopfler met Down The Road Wherever een serieuze gooi gedaan naar hét album van 2018.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:13 uur

geplaatst: vandaag om 10:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.