menu

The Delines - The Imperial (2019)

mijn stem
3,74 (148)
148 stemmen

Verenigde Staten
Roots
Label: Décor

  1. Cheer Up Charley (3:26)
  2. The Imperial (5:23)
  3. Where Are You Sonny? (3:58)
  4. Let's Be Us Again (4:00)
  5. Roll Back My Life (3:30)
  6. Eddie & Polly (4:05)
  7. Holly the Hustle (5:46)
  8. That Old Haunted Place (3:05)
  9. He Don't Burn for Me (5:13)
  10. Waiting on the Blue (3:03)
totale tijdsduur: 41:29
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
3,5
Voorgangers Colfax en Scenic Sessions laten zien dat The Delines het op Musicmeter goed doen met uitstekende beoordelingen.
Nu Kacey Musgraves hip en happening is zou het misschien ook de deur voor dit gezelschap wat verder open kunnen zetten. Want country, met in dit geval een warme soul-saus, zou het goed moeten kunnen doen op dit moment. Maar eigenlijk is er geen enkele reden om te vergelijken, buiten het feit dat er in beide gevallen sprake is van een dosis country (en dat begrip is nogal ruim).

Middernacht-country-soul is een term die ik ergens voorbij zag komen. Niet heel slecht lijkt me. De lome sfeer is er zeker verantwoordelijk voor en de blazers zorgen voor de soul. Als ik echt wil vergelijken kom ik zelf uit bij een artiest als Lambchop. The Delines zorgen dat je al snel een zeer aangenaam gevoel krijgt van hun nummers.

Toch schuilt daar voor mij wel een beetje een gevaar in: ik moet een beetje mijn best doen om er echt serieus voor te gaan zitten en alles op me in te laten werken. The Imperial kan vrij gemakkelijk wat naar de achtergrond glijden, en dan gaat de boel makkelijk aan me voorbij. En misschien mis ook wat scherpe, spannende randjes. Het is wellicht net iets té fraai, maar ach, daar komt Kacey ook mee weg. Dus lekker veel blijven draaien en goed op me laten inwerken: gaat vast nog een hoop fraais opleveren.

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
review on: De krenten uit de pop: The Delines - The Imperial - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Nog indrukwekkender dan het debuut deze prachtplaat van The Delines voor de kleine uurtjes (en alle uurtjes ervoor en erna)

The Delines debuteerden alweer bijna vijf jaar geleden met het fraaie Colfax, maar overtreffen dit debuut op alle fronten met het werkelijk prachtige The Imperial. De instrumentatie is warm, gloedvol en soulvol, de verhalen van Willy Vlautin zijn mooi en indringend en de zang van Amy Boone is wonderschoon en staat garant voor kippenvel. De ene na de andere prachtsong trekt voorbij en ze worden alleen maar mooier. Laat maar komen die voorspelde horrorwinter; met de warmbloedige klanken van The Delines uit de speakers blijft het ook bij -20 lekker warm. Een hele mooie start van het muziekjaar 2019.

Colfax van de Amerikaanse band The Delines was alweer bijna vijf jaar geleden een plaat die misschien niet direct een onuitwisbare indruk maakte, maar vervolgens bij iedere luisterbeurt beter en interessanter werd.

Mijn aandacht werd vijf jaar geleden in eerste instantie getrokken door de bijdragen van Richmond Fontaine voorman en schrijver Willy Vlautin. De Amerikaanse (gelegenheids?) band bestond verder uit leden van The Decemberists en Minus 5, maar de meeste aandacht werd getrokken door de van The Damnations TX (on)bekende zangeres Amy Boone.

The Delines maakten uiteindelijk diepe indruk met warme klanken, mooie (grotendeels door Willy Vlautin geschreven) verhalen en met name de prachtstem van Amy Boone. Het bleek een stem die alle kant op kon, want op Colfax maakte de band uit Portland, Oregon, zowel uitstapjes richting de singer-songwriter muziek uit de jaren 70 (Carole King, maar vooral Rickie Lee Jones) en lome alt-country (van Cowboy Junkies tot 10,000 Maniacs) als richting lome nachtclub jazz en soul.

Het is helaas lang stil geweest rond The Delines, maar met The Imperial is de band eindelijk terug. Zangeres Amy Boon moest jaren revalideren na een ernstig ongeluk, maar is gelukkig weer op de been. Op The Imperial trekken The Delines de lijn van de verrassend goede voorganger door.

De band tekent wederom voor warmbloedige klanken vol invloeden uit de alt-country, maar invloeden uit de countrysoul en pure soul hebben aan terrein gewonnen op de tweede plaat van de band (het tussendoortje Scenic Sessions uit 2015 niet meegeteld). Het zijn invloeden die meer dan uitstekend passen bij de stem van Amy Boone, die op The Imperial nog veel meer indruk maakt dan op de vorige plaat van de band.

In muzikaal opzicht slaat The Imperial als een warme deken om je heen, waarna de warme en doorleefde vocalen van Amy Boone de verleiding compleet maken. Hier blijft het niet bij, want ook op The Imperial krijgen de songs van The Delines een extra dimensie door de prachtige verhalen van Willy Vlautin, die van alle songs op de plaat een miniboek heeft gemaakt.

The Imperial is een ingetogen plaat vol subtiele klanken en al even subtiele zang. Amy Boone zingt op de nieuwe plaat van de band uit Portland, Oregon, vaak fluisterzacht, maar kan ook imponeren met een heerlijk soulvolle strot. De fraaie instrumentatie draait hier prachtig omheen en streelt het oor met onder andere prachtig gitaar- en toetsenwerk. Ook de productie van de gelouterde John Askew (Laura Veirs, Neko Case), die ook het debuut van de band produceerde, is prachtig.

The Imperial is de perfecte plaat voor de kleine uurtjes, maar ook op alle andere momenten van de dag verleidt de band met boegbeeld Amy Boone genadeloos. Het is pas een van de eerste serieuze releases van 2019, maar het is direct een hele mooie. Erwin Zijleman

avatar van AOVV
4,0
Van deze band had ik nog nooit eerder gehoord, maar de commentaren die ik voor de release van de plaat al las, gaven me wel een indicatie dat dit wel ‘ns wat voor mij zou kunnen zijn. En dat blijkt helemaal de waarheid te zijn.

The Delines hebben met The Imperial een bijzonder fraaie plaat gemaakt, die het vooral moet hebben van de aangrijpende, verhalende teksten van Willy Vlautin (ook bekend van Richmond Fontaine, en die naam deed wel een belletje rinkelen) en de doorleefde stem van Amy Boone, die de teksten treffend voordraagt, niet zelden met een flinke scheut melancholie.

De teksten van Vlautin handelen vaak over de gewone man/vrouw en diens issues. Liefdesperikelen steken ook geregeld de kop op. In Eddie and Polly, over de liefde van een jong koppel en alle besognes die daarbij komen kijken, is een mooi voorbeeld van hoe Vlautin, met veel gevoel en geloofwaardigheid, verhaalt. Hoewel de song qua begeleiding monter klinkt, up-tempo zou je zelfs kunnen zeggen, en Boone niet bepaald terneergeslagen klinkt, kent het verhaal geen happy end, een contrast dat wel vaker gebruikt wordt, en dus niet bijster origineel is, maar mits op deze wijze uitgevoerd, enorm kan raken. Dit nummer steekt er wat mij betreft dan ook bovenuit.

Andere sterkhouders zijn de opener (min of meer hetzelfde trucje als in Eddie and Polly, maar als het werkt, dan werkt het!), Holly the Hustle (een bijzonder confronterende vertelling over het trieste leven van een meisje) en het uitermate melancholisch aandoende He Don’t Burn for Me. Maar eerlijk waar: kaf vind ik tussen het koren alhier niet terug.

Als er dan toch wat op deze plaat kan worden aangemerkt, gaat het misschien de muzikale ondersteuning aan. Die blijft veelal braaf op de achtergrond; er mochten wel ‘ns wat hoekjes af geveild worden. Maar de combinatie van Amy Boone’s stem en Vlautin’s teksten overheersen in feite overvloedig, dus storend is het zeker niet. Op een aantal songs zorgt het er zelfs voor dat het effect op de luisteraar net wordt versterkt. Zo sluit elke plaatkant (twee kanten, elk vijf songs) af met een zeer sereen nummer dat van haast alle franje gestript is, en herleid tot de puurheid.

Want dat is uiteindelijk wel de essentie van deze band, denk ik: de puurheid van de muziek. Ik hoor een groep die er volledig in gelooft, met een zangeres die de teksten meent, en deze met veel overtuiging brengt. En dan zou ik mijn betoog graag afsluiten met een tekstfragment uit Eddie and Polly, dat mijns inziens veel zegt over de thematiek van deze plaat:

”Desperately in love
Desperate, and in love”

4 sterren

avatar van Reijersen
3,0
Nooit eerder hoorde ik van the Delines en het beluisteren van dit album is mij best goed bevallen. De insteek is mijn inziens vooral countrysoul, met af en toe wat extra toegevoegd koperwerk (Where Are You Sonny) of juist wat dromeriger (Let's Be Us Again). Het enige wat jammer is aan de plaat is dat het na Holly the Hustle wat inzakt met lichte countrypop en daarin teveel van hetzelfde blijft doen.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:10 uur

geplaatst: vandaag om 16:10 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.