menu

The Triffids - Calenture (1987)

mijn stem
4,07 (190)
190 stemmen

Australiƫ
Rock / Pop
Label: Island

  1. Bury Me Deep in Love (4:07)
  2. Kelly's Blues (4:34)
  3. A Trick of the Light (3:52)
  4. Hometown Farewell Kiss (4:33)
  5. Unmade Love (4:02)
  6. Open for You (3:06)
  7. Holy Water (3:17)
  8. Blinder by the Hour (4:27)
  9. Vagabond Holes (3:57)
  10. Jerdacuttup Man (4:42)
  11. Calenture (1:13)
  12. Save What You Can (4:30)
  13. Baby Can I Walk You Home * (2:36)
  14. Region Unknown * (4:08)
  15. Love the Fever * (4:41)
  16. Bad News Always Reminds Me of You * (3:13)
  17. Everything You Touch Turns to Time * (3:30)
  18. Bury Me Deep in Love [Rehearsal Demo] * (4:13)
  19. Kelly's Blues [Rehearsal Demo] * (4:08)
  20. A Trick of the Light [Rehearsal Demo] * (3:03)
  21. Hometown Farewell Kiss [Rehearsal Demo] * (4:23)
  22. There Must Be a Curse on Me [Studio Demo] * (3:45)
  23. Open for You [Rehearsal Demo] * (2:21)
  24. Burned [Studio Demo] * (4:13)
  25. Blinder by the Hour [Rehearsal Demo] * (2:55)
  26. Vagabond Holes [Rehearsal Demo] * (4:06)
  27. Jerdacuttup Man [Rehearsal Demo] * (3:55)
  28. Save What You Can [Studio Demo] * (4:02)
  29. Calentura * (1:43)
toon 17 bonustracks
totale tijdsduur: 46:20 (1:47:15)
zoeken in:
avatar van Lukas
4,0
Ik snap de opmerking overgeproduceerd wel bij dit album. Prachtige muziek, maar af en toe komt bij mij de term 'Lion King rock' een beetje in mijn hoofd op. Af en toe heb ik het idee dat het symfonische tintje de muziek niet helemaal past. Het is echter mijn enige puntje van kritiek. Ik heb natuurlijk nog niet erg veel muziek gehoord in mijn leven, maar ik ken in elk geval niets wat lijkt op The Triffids. Ik zou ze niet in welk hokje dan ook durven te drukken.
Calenture is namelijk een fantastische botsing van verschillende (rock)muziekstijlen. De muziek heeft dus af en toe een symfonisch randje, doet soms wat aan The Who denken. Het heeft wat theatraals, maar is bij vlagen ook ongecompliceerd tot ronduit folky (m.n. het fantastische Jerdacuttup Man) of countryachtig. Ik heb dit afwisselend proberen te vergelijken met The Who, The Eagles, The Cure, The Smiths, Bob Dylan, Neil Young en weet ik wat nog meer, maar ik houd er maar mee op. Ik weet echt nog niet hoe ik dit moet plaatsen, hoewel: gewoon in de cd-speler lijkt me een heel goed idee.
Ik schreef net nog 4*, maar ik maak er stiekem toch 4.5* van. Ik heb een paar goede aankopen gedaan, geloof ik. Dat is mooi, want de hand mag nu even op de knip, dus moet ik wel wat te genieten hebben.

avatar van dazzler
5,0
CALENTURE 1987

Bury Me Deep in Love en Jerdacuttup Man
zijn beide gebaseerd op hetzelfde nieuwsfeit.
Het vinden van een door ijs bewaard gebleven
lijk in de gletsjerspelonken van de Alpen.

YouTube - THE TRIFFIDS - BURY ME DEEP IN LOVE

Bury Me Deep is voor mij het voorbeeld van een absolute klassetrack.
Een nummer dat nooit gaat vervelen, een lied dat je meeneemt
op zijn vleugels en je ontrekt aan aardse zorgen.

Bury Me Deep in Love lijkt het pastorale broertje
van There Is a Light That Never Goes Out van The Smiths.
Een haast relativerende romantisering van de stervensgedachte.

Kelly's Blues is nijdiger van instrumentatie.
Puntige bas, rockende gitaarakkoorden en krachtige drums.
Vaak geciteerd als een van de beste tracks op het album.

A Trick of the Light is zo licht als een veertje.
Een popsong met een heerlijk refrein, een valentijnslied bijna.
Zo staan er nog een paar op Calenture ... een bed van rozen.

YouTube - A Trick of the Light - The Triffids

Hometown Farewell Kiss is op country leest geschoeid.
Met mondharmonica en zangerige gitaarlijnen.
Leunt meer aan bij hun laatste album The Black Swan.

Unmade Love is onversneden bluesrock van down under.
Het nummer situeert zich tussen een pathetische ballad INXS
en een onheilspellende hersenkronkel van Nick Cave.

Open for You eindight kant 1 met een zoet duet tussen zanger
David McComb en toetseniste Jill Birt, die aan elk Triffids album een gepaste,
vrouwelijke ... euh ... "toets" toevoegt. Voor mij het minst sterke nummer.

Holy Water opent heilzaam en verfrissentdkant 2.
Net als bij de Waterboy Mike Scott of Prefab Sprout Paddy McAlloon
schuilt in David McComb een spirituele ziel. Radiovriendelijke popsong.

Blinder by the Hour gaat weer helemaal richting Nick Cave.
Een "weeping song" die het album nog verder optilt richting hemel.
Muziek die "uplifting" is, muziek als catharsis, muziek die zuivert.

Vagabond Holes laat de gitaren weer wat scheuren.
Een nummer dat iets minder beklijft, maar net als Unmade Love
op kant 1 de luisteraar weer met beide voeten op de grond zet.

Jerdacuttup Man is het nummer waarmee ik The Triffids leerde kennen.
Hier vergelijkt de ik-persoon zichzelf met de ijsmummie, die opgebaard ligt
in het British Museum: wat een metafoor voor man's koude hart.

YouTube - THE TRIFFIDS JERDACUTTUP MAN

Jerdacuttup Man klinkt als een sea shanty en mondt uit
in een instrumentaal themaatje dat Calenture heet. Op die manier
wordt de referentie naar het begrip "Calenture" (zeeziekte) gemaakt.

Het album besluit met Save What You Can. Een nieuwjaarslied ...
of hoe de kerstdagen ook kwalitatief van een soundtrack kunnen voorzien worden.
Mag van mijn part zo naast Fairytale of New York van The Pogues.

YouTube - The Triffids: Save What You Can

Calenture is een klasseplaat.

Een plaat vol goede tot ijzersterke nummers.
Een plaat die doorheen het luisterproces je ziel spoelt.
Een plaat waarop de verschillende liederen elkaar in evenwicht houden.
Een plaat om te draaien zodra de weemoed zich je meester maakt.


Doen ... doen ... doen ...

avatar van FLUOman
4,5
Heel goed album, maar naar mijn mening moeten ze onderdoen voor de geniale cd 'born sandy devotional'. Het klinkt idd nogal 80ies en geforceerd. De 'psychotische' en claustrofobische sfeer van BSD is hier veel minder aanwezig. 3 tracks vormen echter een uitzondering & kunnen naar mijn mening tot het beste in hun oeuvre gerekend worden: vagabond holes, kelly's blues en vooral het freaky 'jerdacuttup man' (een song over een man die levend gemumificeerd wordt).

avatar van deric raven
4,0
Sommige zangers hebben het vermogen.
Eerste overtuigende zinnen die uitnodigen.
Profeten die een verhaal te vertellen hebben.
Jezus had het beste in Australië geboren kunnen worden.
Lisa Gerrard in de rol van Maria Magdalena.
Bon Scott als Johannes de Doper.
Nick Cave als de verader Judas.
Michael Hutchence als gekwelde Zoon van God.
David McComb als trouwe metgezel Petrus.
Vergeet Peter Garrett en Steve Kilbey niet.
Ook zij zijn van belang.
Allemaal het vermogen om het Evangelie te verkondigen.
Ademloos luisteren naar wat er verteld wordt.
Elke zin in je lichaam kunnen voelen.

Vanaf het moment dat David McComb vraagt om overspoeld door liefde te worden.
Bury Me Deep In Love.
Kruiwagens vol wil ik het hem bieden.
Stabiel fundament.
Genoeg om op te kunnen bouwen.
Misschien dat hij daardoor zijn hart had kunnen luchten.
Waardoor deze niet in steen zou veranderen.
Er zou geen hart transplantage nodig zijn geweest.
Met zijn gedachten in een andere wereld.
Auto ongeluk tot gevolg.
Verdriet verdringen met heroïne.
Combinatie van vervelende factoren.
37 jaar is veels te jong om te sterven.

Het wil maar niet lukken in dat geamputeerde werelddeel.
Blijkbaar moet je het wel ontvluchten om te overleven.
Het uitstrekkende mooie landschap werkt verstikkend.
Teveel eenzaamheid en dorre woestijnen.
Tekort aan bevolkingsdichtheid.

Calenture is een zoektocht naar erkenning.
Vragen naar een eenvoudig leven.
Ondanks de rust in zang.
Geeft het een vertekend beeld.
Hoor je geen getergde ziel.
Nadeel van Australische zangers.
Ondanks emotionele voordracht klinkt de rauwheid door.
Wordt het verdriet niet begrepen.
Vechtersbazen die overleven.
Tranen passen niet in het milieu.

McCombs poging tot contact zoekend.
De deur is altijd geopend.
Hulpeloos wachtend.
Turend over die eindeloze horizon.

5,0
Dit album is naar mijn mening het beste dat The Triffids gemaakt hebben en doet voor mij zeker niet onder aan BSD. De songs drukken stuk voor stuk zo'n weemoed en melancholie uit die ik als meisje van 18 kon voelen en die ik nu nog steeds kan voelen, wat deze plaat voor mij tijdloos maakt, in tegenstelling tot de meeste muziek die ik in de jarem 80 leuk vond.
De ongelooflijk mooie melancholieke meeslepende stem van David McComb met af en toe de rauwe uithalen zoals aan het einde van Vagabond Holes, de teksten die aanspreken door soms de eenvoud, de poezie en de originele thema's (vooal Jerdecuttup man, wat naar mijn mening en over een mummy en over de gemoedstoestand van een teleurgesteld man gaat) en de melodieuze muziek met mooie arrangementen.
BSD is misschien qua muziek en sfeer aantrekkelijker voor de meeste Triffids fans, maar Calenture gaat bij mij recht door het hart en heeft me zo'n 25 jaar geleden over heel wat liefdesverdriet heen geholpen met songs als Unmade Love, Vagabond Holes en Save what you can. Geen heimwee naar die tijd, maar wat een weemoed naar deze geweldige band!

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Dit was het eerste album dat ik van de Triffids leerde kennen, en zo'n plaat blijft vaak (hoewel niet altijd) een streepje vóór houden, maar ook als ik hier met "nieuwe" oren naar luister vind ik dit toch hun beste plaat, met composities die van a tot z perfect zijn, teksten die echt ergens over gaan, overdadige arrangementen die echter bij en om de ambitieuze nummers passen als de spreekwoordelijke handschoen, en bovendien die tegelijkertijd extraverte en intieme stem van David McComb.
        Juist de kwaliteit van deze plaat werkt voor mij het enige minpunt ervan in de hand, want terwijl ik bij de meeste albums waar ik drie favorieten mag kiezen meestal twijfel tussen vier of vijf nummers, staan op Calenture ongelogen négen kandidaten (hetgeen betekent dat ik bij elke volgende draaibeurt misschien weer twee of drie ándere nummers zou aanvinken). Ik herinner me dat Kelly's blues indertijd mijn eerste favoriet was, maar momenteel ga ik voor het heilige reeksje Blinder by the hour, Vagabond holes en Jerdacuttup man (maar "deze aanbieding is geldig tot vanavond 23:59" zoals gezegd).
        Wat dat laatste nummer betreft, een vroegere buurman die de hele dag met de radio aan werkt, zegt nooit naar teksten van liedjes te luisteren – voor hem is het allemaal "kretologie". Ik ben laatst eens begonnen met een lijstje van "verhalende" nummers waarvan ik durf te beweren dat je wel iets mist wanneer je niet weet waar de betreffende tekst over gaat, en op dat lijstje neemt Jerdacuttup man toch wel een belangrijke plaats in.
        Ik ken dit album al vanaf vlak na de release (met dank aan die ene collega die tegelijkertijd met Calenture en het eveneens geweldige Brave words van de Chills kwam aanzetten – kennelijk had hij even een down under-periode), maar nu ik weer helemaal in een Triffids-bui zit lijkt het wel of ik dit album mooier vind dan ooit, of beter gezegd: of ik hem nú pas op waarde kan schatten. Het merkwaardige fenomeen dat dit album me nu emotioneler maakt dan 35 jaar geleden zal ik maar beschouwen als de positieve zijde van het verschijnsel dat er helaas ook heel veel muziek uit de jaren 80 is waar ik niet of nauwelijks meer naar kan en wil luisteren. (Ik houd het overigens nog altijd bij mijn oude CD – wat ik op Spotify van de bonusnummers hoor schept bij mij niet de noodzaak om die door de uitgebreide versie te vervangen.)

Gast
geplaatst: vandaag om 11:55 uur

geplaatst: vandaag om 11:55 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.