Jean Michel Jarre - Equinoxe (1978)

Equinoxe is een geweldig album! Ook voor mij 5 sterren.
Ik vind zowat alles van het album perfect, Part 4 het meeste voorkeur.
Nee die Jarre heeft goeie dingen gemaakt zeg!

na heel veel jaren dit album weer eens opgezet. T klinkt nog steeds uitstekend, doorstaat de tand des tijds. Lijkt me toch niet erg geschikt om een hifi onderdeel te testen, maar goed.

Omdat?

Zijn beste plaat, tracks 2 en 4 (op Duitse TV de aftitelingsmuziek van Space: 1999) worden hierboven terecht geroemd, niet te vergeten track 7 en het merkwaardige 8.
In tegenstelling tot veel synthmuziek blijft deze moeiteloos overeind.

De niet helemaal legale PC versie klinkt een stuk beter dan mijn LP, goed genoeg om een HIFI test te doorstaan

Net als Oxygene een erg leuke plaat van JMJ. Minder zweverig en iets meer upbeat. Wat wel gebleven is, is het heerlijke mysterieuze sfeertje.

Ook deze lp (ik praat nog steeds in "verleden tijd") vond ik prachtig toen hij uit kwam, en ik vind hem nog steeds mooi. Niet slecht gedaan voor een electronische-muziek plaat! Mooie melodieën en er staat niet een slecht stuk op. Voor wat betreft het gebruik van de synthesisers, zeker in die tijd, kan ik alleen maar zeggen dat Jean michel Jarre een perfectionist was (en nog is).

Stem met een halfje verhoogd naar 4,5*.

Dit album is werkelijk een prachtig muziekstuk, die ongeveer net zo mooi is als 'Oxygene', op sommige momenten mooier zelfs. Het is vooral te horen in 'Equinoxe, part trois (3)' en 'Equinoxe, part quatre (4)'. In het laatst genoemde deel is zelfs duidelijk te horen, dat Jean-Michel Jarre in de late jaren 70 al invloed had op het latere trance-genre, waarmee. Faithless in de jaren 90 al mee uitblonk en DJ Tiesto zich rond 2000 een meester in maakte. Ook in 'Equinoxe, part sept (7)' zijn trance-invloeden hoorbaar.

Ik vind dit wat in dezelfde lijn als Oxygene, over het geheel een tikkeltje minder, maar wel met echte winnaars als pt. 4 en 5. Wauwie, wat blijven die voortreffelijk geweldig, tot het einde der tijden.

De titels die Jarre koos vond ik vroeger enorm fascinerend. Pakkend, kort en krachtig en met veel voor ons ongebruikte letters met Q's en X'en. Schreef je het Franse word Equinoxe eigenlijk met een streepje op de E?

Bon anniversaire, monsieur Jean-Michel Jarre soixante-dix ans!

Mijn reden om dit najaar '11 thuis als eerste in de nieuwe CD-speler te drukken was om te horen hoe het geluidseffect van die daverende knal in Equinoxe pt. 5 en de verschillende lagen in de muziek tot uiting kwamen en ik ging ervan uit dat het album goed opgenomen is. Had ook een ander elektronisch-album kunnen zijn. Vind dat verder prachtig, zoals pt. 5 doorloopt in pt. 6 en pt. 7. Equinoxe moet imo. wat op gang komen en werkt zo halverwege pt. 4 naar een eerste hoogtepunt met die bekend geworden melodie.

Equinoxe is een stukje minder vindingrijk dan zijn collega’s in het progressieve electronica genre, maar dit album is als nog een fantasievolle muziektrip. Michel Jarre maakt de uitgestrekte spacey soundscapes aantrekkelijk met upbeat synthesizers en het is ook noemenswaardig dat elke ‘part’ zijn eigen draai meekrijgt.

Dit album lijkt iets meer "de diepte" in te gaan dan z'n baanbrekende voorganger, met muziek die (op mij althans) niet zozeer spannender alswel romantischer overkomt, en dat laatste dan niet in de zin van jongen/meisje/liefde maar meer een levensgevoel van streven, zoeken, volheid, "groots en meeslepend wil ik leven." Die ambiance hoor ik vooral op de eerste helft, met de eerste twee nummers als intro en daaropvolgende sfeervolle opbouw, en daarna Part 3 met z'n heerlijke "tinkelende" begin en Part 4 met steeds meer aparte geluidjes en kleine muzikale vondsten.
        Jammer genoeg vind ik de tweede helft een stuk minder interessant, met eerst in Part 5 een heel flauw loopje dat alleen maar lijkt te zijn gebruikt om een herkenbare single te creëren en zo het succes van Oxygene part 4 te herhalen, daarna twee nummers waarin melodisch te weinig verandering zit, en tenslotte de afsluiter waarvan de synth op het tweede deel klinkt als het goedkope orgel dat nog wel eens als fantasieloze muziekbegeleiding onder zwijgende films op DVD wordt gebruikt. Al met al is de tweede helft van dit album voor mij toch wel een redelijke teleurstelling na de sfeervolle eerste helft.
        Overigens zie ik bij de intrigerende hoes altijd eerst uiltjes en daarna pas wezens met verrekijkers.

Deze vind ik een stuk beter dan Oxygene. Er zit meer variatie in, ritmisch is het afwisselender en er heerst een gevoel dat het, in ieder geval in de eerste nummers, ergens naartoe bouwt. Duidelijk een product van zijn tijd, maar het houdt toch stand en klinkt nog steeds best futuristisch.

Moet bekennen dat ik pas op latere leeftijd echt de moeite heb genomen om deze muziek te beluisteren en ben gaan waarderen. Dit album is in mijn beleving niet minder dan fenomenaal en dan die geluidskwaliteit...........ON-GE-LOOF-LIJK zoals mijn originele LP klinkt.
Een enorme gelaagdheid, letterlijk kamer vullend alsof de geluiden van alle kanten wordt geprojecteerd.
Het ultieme bewijs dat formaat op zichzelf niets zegt over geluidskwaliteit, maar dat dit nagenoeg volledig wordt bepaald door de opname en wat de geluidstechnici ermee hebben gedaan.