Jean Michel Jarre - Equinoxe (1978)

Als liefhebber van electronische muziek kom je op een gegeven moment Jarre tegen. Voor mij is het iemand geweest de er voor heeft gezorgd dat electronische muziek toegankelijk werd. In die tijd had je namelijk ook een stroming in Duitsland onder leiding van Tangerine Dream.

Dit Equinoxe was het twee album van Jarre dat wereldwijd uitkwam. Op dit album wordt duidelijk de lijn voortgezet die op Oxygene was ingeslagen. Duidelijke composities die nauwelijks vragen oproepen of beelden laten ontstaan in het hoofd. Niet dat dat erg is, want wat de gehoorgang binnenkomt is goed te noemen.

Pakkende ritmes, duidelijke melodie-lijnen en frutsels die leuk door het stereo-beeld lopen. Kortom; wel een lekkere plaat met niet al te moeilijke electronische muziek. Goed voor op de zaterdagavond dus en wat blijft Part 5 een aanstekelijk nummer. En dan de hoes. Al die figuren met een verrekijker, wat zien die wat ik niet zie......?

Stem met een halfje verhoogd naar 4,5*.

Dit album is werkelijk een prachtig muziekstuk, die ongeveer net zo mooi is als 'Oxygene', op sommige momenten mooier zelfs. Het is vooral te horen in 'Equinoxe, part trois (3)' en 'Equinoxe, part quatre (4)'. In het laatst genoemde deel is zelfs duidelijk te horen, dat Jean-Michel Jarre in de late jaren 70 al invloed had op het latere trance-genre, waarmee. Faithless in de jaren 90 al mee uitblonk en DJ Tiesto zich rond 2000 een meester in maakte. Ook in 'Equinoxe, part sept (7)' zijn trance-invloeden hoorbaar.

Dit album lijkt iets meer "de diepte" in te gaan dan z'n baanbrekende voorganger, met muziek die (op mij althans) niet zozeer spannender alswel romantischer overkomt, en dat laatste dan niet in de zin van jongen/meisje/liefde maar meer een levensgevoel van streven, zoeken, volheid, "groots en meeslepend wil ik leven." Die ambiance hoor ik vooral op de eerste helft, met de eerste twee nummers als intro en daaropvolgende sfeervolle opbouw, en daarna Part 3 met z'n heerlijke "tinkelende" begin en Part 4 met steeds meer aparte geluidjes en kleine muzikale vondsten.
        Jammer genoeg vind ik de tweede helft een stuk minder interessant, met eerst in Part 5 een heel flauw loopje dat alleen maar lijkt te zijn gebruikt om een herkenbare single te creëren en zo het succes van Oxygene part 4 te herhalen, daarna twee nummers waarin melodisch te weinig verandering zit, en tenslotte de afsluiter waarvan de synth op het tweede deel klinkt als het goedkope orgel dat nog wel eens als fantasieloze muziekbegeleiding onder zwijgende films op DVD wordt gebruikt. Al met al is de tweede helft van dit album voor mij toch wel een redelijke teleurstelling na de sfeervolle eerste helft.
        Overigens zie ik bij de intrigerende hoes altijd eerst uiltjes en daarna pas wezens met verrekijkers.