Jean-Michel Jarre - Revolutions (1988)

Tsja, dit is even wennen. Geen spectaculaire delays en andere effecten, zoals bij vorige platen, maar een veelal droge sound. Toch heeft het zijn hoogtepunten, met vooral de hele Industrial Revolution suite, Tokyo Kid en September. Het album had een stuk beter kunnen klinken met wat betere sounds en effecten. Maar dat is achteraf... 4*

Nee, niet bepaald mijn favoriete Jarre-album, hoewel de complete Industrial Revolution-set een hoop goed maakt. London Kid vind ik ook nog wel leuk En het titelnummer blijft ook goed. Daarna kakt het album in en vooral de laatste drie tracks kunnen mij niet meer bekoren. Vooral Computer Weekend is irritant en September is mij te zeikerig met die vervelende vocalen. The Emigrant heeft goede bedoelingen, maar boeit mij op de één of andere reden niet echt.
Na het experimentele maar imho geslaagde Zoolook en het geweldige Rendez-Vous, is dit naar mijn idee toch een beetje mosterd na de maaltijd.
Ondanks dat toch nog een 3, vanwege de complete Industrial Revolution, want die is wel briljant.

Ik luister dit album nu. Het laagstgewaarde album van Jarre hier op MM. Het eerste nummer is wel oke, maar nu zo verder luisterend weet ik het niet, Jarre uit zijn 'Equinoxe tijd' is voorbij. Ik ben benieuwd of dit nog wat gaat worden. Ach ik ga ook geen vooroordeel vellen tot nu toe is alles van Jarre hoog uit gevallen.

Deze cd ziet niet al te veel de cd-speler, wat komt omdat het net een krappe voldoende van mij krijgt. De grootste oorzaak van het voorafgaande is dat er naar mijn idee te veel kinderachtige geluiden opstaan. Af en toe piep zei de muis in het voorhuis kan ik wel hebben, maar na een paar keer moet het wel afgelopen zijn. Dat is hier niet geval ondanks de politieke boodschap van dit album, maar het gevoel is er wel om met deze cd te gaan gooien.

Het gepiep gaat mij dus na een tijdje goed tegenstaan, waardoor ik dan echt denk: Jarre wat je in de jaren zeventig hebt gemaakt is dat wel van u? Toch kan het zijn dat ik wat mis aan dit album wat ik wellicht nog niet heb gehoord. Daarom krijgt dit album voorlopig het magere voordeel van de twijfel, met daarbij de aantekening: maak in het vervolg een beter album.

Uit een interview blijkt dat de 80's,de donkere jaren waren voor Jarre.
En ik geloof het meteen,je hoort het direct terug op zijn albums uit die tijd.
Ik vind revolutions ook een somber album,maar daardoor wel uitstekend voor een donkere regenachtige dag.
Zeker de revolution set is de moeite waard.

jarre heeft hiermee wel laten horen wat er allemaal met een Roland D-50 te maken is.
Dit instrument domineert zowat het hele album.

Ja, en dat is denk ik het jammere er aan dat er zo'n belangrijke rol is voor de Roland D-50. Het is mooi wat uit een dergelijk instrument komt, maar het kan mij nou niet echt bekoren. Vooral als je hierbij ook kijkt wat Jean Michel Jarre destijds in huis had. Daarbij moet ik terug denken aan een documenentaire die ik ooit heb gehoord op Hilversum 3 in de jaren tachtig bij de KRO. Jarre liet aan programmamaker Theo Stokink horen wat hij allemaal in huis had en dat was beduidend meer dan wat ik op dit album terug hoor. In mijn geheugen hoor ik nog een hond zingen in alle toonaarden. De oervader van de huidige sample techniek. Dergelijke techniek komt op dit album in een goedkope variant voorbij. Als het donkere jaren waren voor Jarre dan had dit meer betrekking op zijn inspiratie inplaats wat hij zoal in huis had.

Jarre had zeker meer in huis,kijk hier maar http://www.soundonsound.com/sos/feb08/articles/jmjarre.htm

ff naar beneden schrollen naar die studio foto,die spullen had ie toen ook al.

Maar het is natuurlijk wel iemand die met behulp van de nieuwste instrumenten en snufjes een album uitbrengt.
En de D-50 was toen vrij nieuw,dus opzich niet zo'n onlogische keuze.
Hij had mischien beter het album kunnen ondersteunen met zijn oude spullen.
Maar dat heeft ie niet echt gedaan.
Aan de andere kant zal hij echt wel weten waar hij mee bezig is.

Het is natuurlijk wel grappig voor D-50 / V-synth bezitters(net als ik)dat je bijna al de sounds van Revolutions en Waiting for cousteau gratis in je D-50 / V-synth kan downloaden.

Waarschijnlijk doelt ie met z'n donkere jaren op zijn prive leven.
Uit interviews blijkt dat het huwelijk van hem niet zo best was.

Ik heb toen ook een KRO programma gezien,maar dat was een andere.
Hans van Wilkenburg had toen een interview met hem,rond de tijd van het album Images en het concert in Parijs.

Ik kan me van het lage cijfer voor dit album wel wat voorstellen. Ik vind het zelf ook niet zo'n heel best album. Er staan aardige nummers op, maar daarmee is het dan ook wel gezegd. Het meest irritante nummer vind ik September, waarvan alleen het ritme nog een voldoende krijgt. Dat geblèr van die kinderen op dat nummer vind ik echt een afgang.

De eerste helft van het album zorgt ervoor dat dit album wat mij betreft een krappe voldoende krijgt.

Ik kan me enkel aansluiten bij de algemene opinie van de stemmers hier; Industrial suite is zeer goed te pruimen, de rest klinkt te kaal en goedkoop, zeker ten opzichte van eerder werk.

**1/2

Dit was mijn laatste Synthesizer cd die ik aanschafte voordat ik echt voor de house ging..voor mij wel een apart leuke cd..hierna volgde al snel Turn up the bass en begon mijn house-tijdperk. (hoewel ik nooit Synthesizer muziek de rug zal toekeren.)

Het heeft wellicht met jeugdsentiment te maken, dat ik dit album nog 4 sterren geef. Normaal waren dit er denk ik maximaal 3 geweest. Ik kocht dit in 1990 (toen al tweedehands) in een winkeltje in Apeldoorn, toen ik met mijn ouders een dagje weg was.

Maar ik ben zo vertrouwd met de sound van dit album, hoe slecht de productie ook is. Ik ben het eens met de mensen die zeggen dat de eerste helft het beste is. De Industrial Revolution en de London Kid zijn in mijn ogen ook zeker de hoogtepunten. Ik denk ook dat dit alles beter had kunnen klinken als Jarre wat meer tijd had gestoken in de productie (de Roland speelt inderdaad bijna een solo). Neemt niet weg dat ik met name de volledige Industrial Revolution-suite een geweldige compositie vind. Tegen hem zou ik willen zeggen: "Neem (het beste van) dit album nog een keer GOED op."

Het titelnummer sluit prima aan bij de Electric Body Music; welke rond deze tijd in opkomst was.

Ben het nu aan het luisteren, maar de eerste indruk is goed; ligt aardig in het verlengde van Depeche Mode en het eerste Tears For Fears album.

C'est une petit peau bombastique...
maar dat mag de pret niet drukken, Jean Michel Jarre weet een hoop interessante geluiden uit zijn (inmiddels digitale?) synthesizers te halen. Dat niet alles qua melodie even sterk is mag dus de pret niet drukken.

Nee, echt een sterk album is dit niet. Dat komt met name door sentimentele/zeurderige composities als London Kid en met name September(die kinderstemmetjes ). Desondanks staan er 3 composities op dit album die een voldoende rechtvaardigen. Industrial revolutions is een prima wat droge compositie met zelfs hier en daar het spacy-gevoel van de vorige JMJ albums . Revolutions, zoals deric raven al bemerkte, sluit mooit aan bij electronic body music. Een erg genietbaar nummer. Ten slotte vind ik Tokyo kid zelfs het beste nummer van het album. Haast een soort Aphex Twin avant la lettre. 3*

Dit album heeft bij mij een verhaal. Dit is een van de eerste albums die ik op cd heb gehoord. Al in 1989 luisterde ik hier op 6- of 7-jarige leeftijd naar. Ik weet nog dat mijn vader deze cd een keer opzette nadat hij (of mijn moeder?) hem gekocht had. Mijn vader vond deze muziek geweldig (hij luisterde toen naar o.a. Jean-Michel Jarre en Vangelis) en later ontdekte ik dat hij 'le Chantes Magnetiques/ The Magnetic fields' op vinyl had.
In ieder geval; zo kreeg ik kennis van deze cd. Op de school waar ik toen zat (volgens mij was het de Titus Brandsma School in s'Hertogenbosch) neuriede ik enkele nummers na, waarop enkele schoolgenoten volgens mij dachten; 'wat doet hij nou? . Maar ik vond deze plaat gewoon erg goed, kende eigenlijk niet veel albums toen der tijd.

Nu, 26 jaar later dit album maar weer eens opgezet. Is best goed; 'Industrial revolution, ouverture' en 'Industrial revolution, part 1' zijn mooie stukken, evenals 'Industrial revolution, part 2'. 'Industrial revolution part 3 vind ik wat minder, hoewel ik de samenvoeging van ouverture en part 1 wel goed bedacht vind. 'London kid' zette mijn vader weer vaak op, en dat vond ik dan weer wat eentonig worden. 'Revolutions' is zeer goed gedaan; het nummer heeft een mooie fluitsolo en er zijn trance-invloeden te horen. 'Tokyo kid' is helaas wat minder, maar 'Computer weekend' is daarin tegen weer een nummer die ik zo af en toe buiten het beluisteren van het album in zijn geheel, soms als een los nummer laat draaien. De laatste twee nummers 'September' en 'The Emigrant' kan ook zeker waarderen.
Ruim 3,5 ster voor het muzikale werk, plus een kwart sterretje voor de goede herinneren van dit album maakt dus een krappe 4,0 ster.

ps; Jammer dat je maar 2 favorite tracks kan aanvinken; naast 'Industrial revolution ouverture' en 'Computer weekend' wilde ik eigenlijk ook 'Industrial revolution part 1' en 'Revolutions' aankruisen.

Vind dit toch, ondanks de vrij lage waardering, een heel fijn Jarre album. Uiteraard anders maar dat is Zoolook ook. Een Jarre die keer op keer een Oxygene of Equinoxe uitbrengt of iets in die trant gaat ook vervelen. Zeer vernieuwend album waar ik, eerlijk is eerlijk, ook hele fijne herinneringen aan heb.
Jarre heeft ook een aantal albums uitgebracht waar ik helemaal niks mee heb maar Revolutions is een cd die wel weer wat vaker de speler in mag.

Een keer een wat mindere worp, het overkomt iedereen en ook Jarre hier. De openingstracks de overture en de gehele Industrian Revolution suite vind ik briljant met name in de live versie, maar de rest van album is wat zeurderig en soms zelfs irritant in oa September en Computer Weekend. Afsluiter Emigrant vind ik dan toch nog wel weer mooi en is typisch zo'n plechtige Jarre track die het album redt van een onvoldoende. 3 sterren